Pół miliarda złotych w błoto. Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego to fatalny pomysł Ministerstwa Zdrowia

Tak, wiem. My w województwie śląskim mamy przy okazji wizyt u lekarzy bardzo ułatwione życie od całej reszty kraju. I to już prawie od 17 lat. Bo właśnie w 2001 r., staraniami Andrzeja Sośnierza, ówczesnego szefa Śląskiej Kasy Chorych (dzisiejszego odpowiednika śląskiego oddziału NFZ), w regionie z powodzeniem (i to do dzisiaj) zaczęła funkcjonować Śląska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego.

Nie było już potrzeby pokazywania w rejestracji przychodni jakiegokolwiek innego dokumentu tożsamości. Wystarczyło dać swoją kartę. Ta trafiała do czytnika, w ten sposób wyświetlał się profil pacjenta i jednym kliknięciem można było wydrukować chociażby druczki na recepty. I tak jest do dzisiaj.

Przyzwyczailiśmy się do tego i dla nas – mieszkańców województwa śląskiego – ten konkretny plastik stał się oczywistym i bardzo pomocnym narzędziem. Trudno inaczej oceniać fakt nie przełożenia tego rozwiązania na cały kraj już na początku XXI wieku jak tylko i wyłącznie efekt politycznego przeciągania liny.

Jeżeli nawet jeszcze kilka lat temu jak najbardziej trafne były argumenty, by jednak wysupłać z budżetu pieniądze i sprawdzone, chwalony przez pacjentów mechanizm wprowadzić w całym kraju, to dzisiaj tracą one powoli swoją „datę ważności”. Niby dlaczego? Bo przecież ten sam resort zdrowia propaguje (i słusznie!) cyfrowe rozwiązania, jak chociażby e-recepta, czy w szerszym kontekście – Internetowe Konta Pacjenta.

Ale jest jeszcze jeden, chyba nawet istotniejszy argument. Otóż nie kto inny, jak właśnie rząd propaguje projekt związany z mDokumentami, dzięki któremu będziemy mogli korzystać ze smartfonu w celu okazania dowodu osobistego, prawa jazdy, ubezpieczenia OC, czy karty miejskiej. Czyli między innymi potwierdzać tożsamość użytkownika.

Teraz, trochę nagle jednak, wraca temat Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego dla każdego pacjenta w kraju. Czyli z jednej strony decyzyjni idą w kierunku uproszczenia i cyfryzacji, a z drugiej nie widzą problemu w tym, żeby proponować kolejny plastik. Ale nie to jest największym znakiem zapytania tej ostatniej, rządowej inicjatywy.

Ogromny pytajnik pojawia się bardzo szybko, jak dowiemy się o zakładanej funkcjonalności Karty Ubezpieczenia Zdrowotnego. Ma ona służyć do potwierdzenia wizyty u danego świadczeniodawcy i wykonania konkretnego świadczenia opieki zdrowotnej. I jeszcze jedna sprawa: ta karta potwierdzi też tożsamość pacjenta. Czyli posiada te rozwiązania, co wcześniej propagowane – przez ten sam rząd – mechanizmy (mDokumenty, IKP). Co gorsza resort już teraz przyznaje, że Karta byłaby rozwiązaniem przejściowym, do czasu uruchomienia e-dowodu.

Odkąd pamiętam, każda ekipa rządząca powtarza jak mantrę, że w systemie służby zdrowia jest za mało pieniędzy. I stąd te wszystkie kłopoty ciągnące się latami, jak kolejka do lekarza. Brakiem pieniędzy służba zdrowia zasłania się od zawsze. Czy chodzi o refundacje do lekarstw, czy koszt godziny pracy rezydentów.

I do tego zdrowotnego „skąpstwa” zdążyliśmy się chyba wszyscy przyzwyczaić. Nie ma pieniędzy – taki widocznie mamy klimat, ot co. Ale przy okazji tego typu inicjatyw, związanych z Kartą Ubezpieczenia Zdrowotnego, cała układanka rozsypuje się w drobny mak.

No bo jak to tak? Wszyscy odkąd pamiętamy zaciskamy finansowego pasa mając styczność ze służbą zdrowia, a tutaj decydenci wydatków chcą rozwiązania nie dość, że już nie do końca pasującego do coraz bardziej cyfrowej rzeczywistości, to co gorsza dublującego mechanizmy z innych inicjatyw, które są już w fazie przygotowawczej.

Wszystko ma kosztować przeszło 584 mln zł. Może warto wziąć na celownik postępowanie NFZ wyłaniające wykonawcę? Tak z ciekawości: komu przyjdzie w udziale wydawać spore pieniądze publiczne na chwilowe i trącące trochę myszką rozwiązania?