Najbrzydsze samoloty wojskowe w historii. Uwaga, od patrzenia bolą oczy

DFW Floh to niemiecki prototypowy myśliwiec dwupłatowy z okresu I wojny światowej. Został zaprojektowany przez Hermanna Dornera i zbudowany przez Deutsche Flugzeug-Werke w 1915 roku. Samolot miał być szybszy i skuteczniejszy od ówczesnych jednopłatów Fokker E.I i E.II.

DFW Floh miał bardzo nietypowy i nieestetyczny wygląd. Jego kadłub był wysoki, wąski i spiczasty, przypominający dziób kaczki. Skrzydła były małe i prostokątne, a statecznik pionowy był duży i prosty. Samolot napędzał sześciocylindrowy silnik Mercedes D.I o mocy 100 KM, umieszczony z przodu kadłuba. Uzbrojenie stanowił jeden karabin maszynowy MG 08, zabudowany w kadłubie. Samolot miał osiągać prędkość 180 km/h i latać na wysokości 5000 m.

Przeczytaj także:
- Czym właściwie są generacje myśliwców? Te samoloty zmieniały oblicze konfliktów na całym świecie
- Nadchodzi epokowa zmiana w lotnictwie wojskowym. Powstanie najbardziej zaawansowany myśliwiec świata
- Szpiegowali amerykański lotniskowiec i rozbili się o fale. W Rosji nie można było o tym mówić

Amiot 143 to francuski samolot bombowy, rozpoznawczy i transportowy z lat 30. XX wieku, skonstruowany w wytwórni Avions Amiot. Był to pięciomiejscowy średniopłat o konstrukcji metalowej i stałym podwoziu, napędzany dwoma silnikami gwiazdowymi Gnome-Rhône 14K. Samolot był zaprojektowany na zamówienie francuskiego lotnictwa wojskowego, które szukało nowoczesnego samolotu wielozadaniowego kategorii M4 (Multiplace de Combat).

Amiot 143 był rozwinięciem wcześniejszego projektu Amiot 140, który zwyciężył w konkursie na samolot M4 w 1928 roku. W porównaniu z Amiot 140, samolot miał powiększoną gondolę pod kadłubem, zakryte kabiny załogi i wieżyczki strzeleckie oraz mocniejsze uzbrojenie. Samolot miał prędkość maksymalną 310 km/h i mógł przenosić do 1600 kg bomb w komorze bombowej i pod skrzydłami. Uzbrojenie obronne stanowiły cztery karabiny maszynowe MAC 1934 kalibru 7,5 mm.

Kalinin K-7 to radziecki eksperymentalny samolot bombowy i pasażerski z lat 30. XX wieku, zaprojektowany przez Konstantina Kalinina. Samolot miał nietypową konstrukcję z dwoma kadłubami połączonymi skrzydłem i dużymi gondolami podskrzydłowymi, w których znajdowały się podwozie i wieżyczki strzeleckie. Samolot był napędzany siedmioma silnikami rzędowymi AM-34 o mocy 750 KM każdy.

Kalinin K-7 był zbudowany w Charkowie na Ukrainie i oblatany 11 sierpnia 1933 roku. Miał być zdolny do przenoszenia 128 pasażerów lub 16 ton bomb. W czasie prób wykazał jednak problemy z drganiami i statecznością. 21 listopada 1933 roku samolot uległ katastrofie z powodu pęknięcia jednego z kadłubów. Zginęło 15 z 20 osób na pokładzie i jedna na ziemi. Projekt został zarzucony, a sam Kalinin został aresztowany i rozstrzelany w czasie wielkiego terroru stalinowskiego.

Miles M.39B Libellula to brytyjski eksperymentalny samolot dwupłatowy z okresu II wojny światowej, zbudowany przez firmę Miles Aircraft. Był to pomniejszony model samolotu M.39, zaprojektowanego przez Milesa na zamówienie Ministerstwa Lotnictwa jako szybki bombowiec. Samolot M.39B miał służyć do sprawdzenia koncepcji lądowania na lotniskowcach z lepszą widocznością dla pilota.

Miles M.39B Libellula miał nietypową konstrukcję z dwoma skrzydłami ustawionymi w układzie tandemowym, czyli jednym za drugim. Skrzydło przednie było mniejsze i niższe od tylnego, co dawało pilotowi lepszy widok do przodu i w dół. Samolot napędzał jeden silnik rzędowy de Havilland Gipsy Major o mocy 130 KM, umieszczony z przodu kadłuba. Uzbrojenie stanowiły dwa karabiny maszynowe Browning kalibru 7,7 mm, zamontowane w skrzydle tylnym. Samolot miał osiągać prędkość 322 km/h i latać na wysokości 6100 m.

Blohm & Voss Bv 141 to niemiecki samolot rozpoznawczy z okresu II wojny światowej, znany ze swojej niezwykłej konstrukcji asymetrycznej. Samolot został zaprojektowany przez Richarda Vogta z firmy Blohm & Voss jako odpowiedź na wymagania niemieckiego ministerstwa lotnictwa na jednosilnikowy samolot rozpoznawczy o dobrej widoczności dla załogi.

Blohm & Voss Bv 141 miał trzyosobową kabinę umieszczoną na prawej stronie skrzydła, a kadłub z silnikiem i usterzeniem na lewej stronie. Skrzydło było połączone z kadłubem za pomocą cienkich belek. Samolot napędzał silnik gwiazdowy BMW 132 lub BMW 801 o mocy 750-1600 KM. Uzbrojenie stanowiły dwa stałe karabiny maszynowe MG 17 w nosie i dwa ruchome MG 15 w gondoli ogonowej. Samolot mógł przenosić do 1600 kg bomb pod skrzydłami.

Fairey Battle Trainer to brytyjski samolot szkolny, przystosowany z lekkiego bombowca Fairey Battle. Samolot był używany w Wielkiej Brytanii i Kanadzie do zaawansowanego szkolenia załóg bombowych podczas II wojny światowej.

Fairey Battle Trainer miał dwie osobne kabiny dla instruktora i ucznia, wyposażone w przyrządy lotnicze i radiostację. Samolot zachował uzbrojenie bombowe i strzeleckie z wersji bombowej, co umożliwiało ćwiczenie bombardowania i obrony przed atakami myśliwców. Samolot napędzał silnik rzędowy Rolls-Royce Merlin o mocy 1030 KM. Samolot miał prędkość maksymalną 414 km/h i zasięg 1770 km .

Iliuszyn Ił-20 (1948) to radziecki prototyp samolotu szturmowego, zaprojektowany przez Siergieja Kochergina w biurze konstrukcyjnym Iliuszyna. Samolot miał być następcą Iliuszyna Ił-10 i charakteryzował się silnym uzbrojeniem i opancerzeniem. Samolot był napędzany jednym silnikiem widlastym M-47 o mocy 3000 KM.

Iliuszyn Ił-20 (1948) miał bardzo oryginalny i niecodzienny wygląd. Jego kabina pilota była umieszczona bezpośrednio za czterołopatowym śmigłem, na szczycie kadłuba, co zapewniało mu doskonałą widoczność do przodu i w dół. Pod kabiną pilota znajdowała się duża gondola z miejscami dla strzelców i bombardiera. Samolot miał cztery działka 23 mm Szpitalnyj Sz-3 zamontowane w skrzydłach i cztery karabiny maszynowe 7,62 mm umieszczone w wieżyczkach na nosie i grzbiecie samolotu. Samolot mógł przenosić do 1600 kg bomb w komorze bombowej lub pod skrzydłami.

Republic XF-91 Thunderceptor to amerykański prototypowy samolot myśliwski z napędem mieszanym, opracowany przez Republic Aviation. Samolot wykorzystywał silnik turboodrzutowy do lotu normalnego i cztery małe silniki rakietowe do zwiększenia ciągu podczas wznoszenia i przechwytywania. Samolot był przestarzały zanim został ukończony, ze względu na szybki postęp w technologii silników odrzutowych, i tylko dwa prototypy zostały zbudowane. Jeden z nich był pierwszym amerykańskim myśliwcem, który przekroczył prędkość dźwięku w locie poziomym.

Republic XF-91 Thunderceptor miał nietypowe skrzydło o odwrotnym skosie. Była to próba rozwiązania problemu przeciągnięcia krytycznego, które dotykało wiele wczesnych samolotów o dużych prędkościach.

Boeing X-32 to samolot, który nigdy nie powstał. Był to projekt demonstratora technologii Boeing X-32, który rywalizował z Lockheed Martin X-35 w konkursie na nowy myśliwiec wielozadaniowy Joint Strike Fighter. Boeing X-32 przegrał z X-35, który został rozwinięty w F-35 Lightning II.

Boeing X-32 był samolotem o bardzo niezwykłym i nieatrakcyjnym wyglądzie. Miał bardzo duży i spiczasty nos, który przypominał dziób kaczki. Miał też bardzo małe skrzydła o kształcie trójkątnym i duży statecznik pionowy. Jego silnik był umieszczony z tyłu kadłuba i miał jedną dużą dyszę. Samolot miał być zdolny do krótkiego startu i lądowania pionowego (STOVL), ale w tym celu musiał używać specjalnego modułu wektoryzacji ciągu, który zmniejszał jego osiągi. Samolot miał osiągać prędkość 1,6 Ma i przenosić do 6800 kg uzbrojenia.

Kawasaki EC-1 to japoński samolot walki elektronicznej, opracowany i wyprodukowany przez koncern Kawasaki Heavy Industries na zlecenie Japońskich Sił Powietrznych Samoobrony (JASDF). Jest to jedyny egzemplarz tego typu, który powstał na bazie samolotu transportowego Kawasaki C-1.

Kawasaki EC-1 jest wyposażony w krajowe systemy walki elektronicznej XJ/ALQ-5 i Toshiba ELINT (zwiad elektroniczny). Samolot ma charakterystyczny czarny zaokrąglony nos, statecznik pionowy z radiostacją, a także kilka wypukłości na kadłubie, w których umieszczone są różne czujniki. Samolot służy do wykrywania i zakłócania radarów i łączności przeciwnika, a także do szkolenia załóg samolotów walki elektronicznej.

EL/M-2075 Phalcon to izraelski system radarowy do wczesnego ostrzegania i kontroli powietrznej (AEW&C), opracowany przez Israel Aerospace Industries (IAI) i Elta Electronics Industries. Jego głównym zadaniem jest dostarczanie informacji wywiadowczych do utrzymania przewagi powietrznej i prowadzenia obserwacji pola walki.

EL/M-2075 Phalcon jest systemem radarowym z aktywną elektronicznie skanowaną anteną (AESA), która umożliwia elektroniczne sterowanie wiązką radarową bez potrzeby stosowania ruchomej anteny. System może być montowany na kadłubie samolotu lub na górze w małej kopule. System składa się z sześciu paneli z elementami fazowanymi: dwóch po każdej stronie kadłuba, jednego w powiększonej osłonie nosa i jednego pod ogonem.