Bycie pieszym w Polsce to kara. Oni chcą to zmienić i domagają się lepszych chodników

Głównym problemem jest kostka fazowana. To taka, która ma zaokrągloną, ściętą albo po prostu nieregularną krawędź. Wystarczy krótki spacer, by zobaczyć, że nie brakuje jej w polskich miastach. Powstała petycja, która domaga się zmiany w podejściu do budowy ścieżek, po których chodzą piesi.

Pomysłodawcy zauważają, że duże płyty chodnikowe były budowane w czasach PRL-u. W jego schyłkowym okresie, kiedy brakowało pieniędzy na wszystko, nikt nie myślał o remontach zniszczonych chodników.

- W efekcie w latach 90-tych chodniki z asfaltu i płyt były w fatalnym stanie, kojarzyły się nam wszystkim ze złym dziedzictwem PRL z okresu jego upadku, od którego chcieliśmy się odciąć - również w aspekcie wizualnym i symbolicznym - czytamy w petycji.

Alternatywą miała być ładna kostka brukowa. Nowoczesna, modna, pokazująca, że okres PRL-u mamy za sobą. O ile kostka fazowa spełniała dla niektórych warunek estetyczny, to szybko okazała się niewygodna dla jej użytkowników. Każda taka droga jest przecież nierówna, więc pokonanie trasy z wózkiem, w szpilkach, na rolkach czy nawet zwykłych adidasach stanowi kłopot, bo łatwo się potknąć.

Można odnieść wrażenie, że kostka brukowa jest idealnym symbolem transformacji ustrojowej z jeszcze jednego powodu. W końcu niefazowaną można ułożyć byle jak, byle szybko, po kosztach, a i tak robota będzie skończona. Zaraz po 89' zaczęło obowiązywać myślenie, że to co wspólne i dla każdego to złe (przecież to literalnie komunizm!), rząd nie ma własnych pieniędzy, więc nie może ich wydawać na głupoty jak chodnik. Zresztą po co komu chodnik, teraz w końcu wszyscy możemy jeździć własnymi samochodami.

To podejście odbijało się na architekturze, stosunku do zieleni miejskiej, naturze, więc nie mogło też ominąć chodników.

Tymczasem piesi pozostawieni są sami sobie. Drogi dla nich są fatalnie projektowane, na chodnikach stoją nie tylko samochody, ale też kosze na śmieci czy znaki, utrudniając chodzenie nie tylko osobom z niepełnosprawnościami, ale choćby rodzicom ciągnącym wózek. Bycie pieszym w Polsce to kara.

Czytaj też: List otwarty do pieszych: nie klnijcie, gdy jadę hulajnogą po chodniku. W końcu was rozumiem

Podejście do używania kostki w wielu miastach się zmienia. Na przykład Kraków, Gdynia czy Gdańsk zrezygnowały z fazowanej kostki. To nie wymagało wielkiej rewolucji, bo producenci i tak mają je w swojej ofercie. Ale w mniejszych miejscowościach, gdzie budżety są dużo mniejsze, a i potrzeby inne, trudno pewnie przekonać władze do zmiany poglądów. Stąd potrzeba ogólnopolskich wzorów i zmiany w przepisach.

Dobrym przykładem może być ścieżka rowerowa, na którą niedawno się natknąłem, a która stała się inspiracją dla Piotra Baryckiego, by wyrazić głębokie niezadowolenie związane z budową dróg dla rowerzystów. Spójrzcie, jaka fuszerka:

O tym, dlaczego to fatalnie wykonana robota, napisał więcej Piotrek. Trzeba jednak też zrozumieć mieszkańców, którzy krytykę wygłaszaną z perspektywy kolarza szosowego mogą uznać za zbędną fanaberię. W końcu wcześniej ścieżki w ogóle nie było, trzeba było iść nierównym poboczem albo starym chodnikiem, a teraz proszę, elegancja-Francja. A że kilka razy rowerzysta musi zejść z roweru? Korona mu z głowy nie spadnie.

Zgadzam się z autorami petycji: "mamy XXI wiek, potrafimy latać w kosmos i budować koleje dużych prędkości, w tej sytuacji to trochę żenujące, że musimy dyskutować o tym, czy da się czy też nie da budować równych chodników bez szpar". Coś, co powinno być oczywiste, może być traktowane jako czepialstwo albo zbędny luksus. Bo z pozycji kierowcy nie widać, z czym muszą zmagać się piesi.

Przyłączamy się do apelu, licząc na to, że usłyszą o petycji politycy, którzy zainteresują się sprawą.