Nintendo Switch OLED - pierwsze wrażenia i porównanie z poprzednikiem

Niestety, pomimo wielu plotek, w tym roku nie trafił do sprzedaży mityczny Nintendo Switch Pro, który miał wedle pobożnych życzeń fanów ekstrapolować grafikę aż do 4K z użyciem technologii DLSS od Nvidii. Zamiast tego otrzymaliśmy tylko i aż trzecią rewizję tego starego dobrego Switcha, który trafił po raz pierwszy na półki sklepowe cztery lata temu.

Druga wersja konsoli Nintendo różniła się od tej pierwszej w zasadzie jedynie ciut dłuższym czasem pracy na jednym ładowaniu, dlatego nie zdecydowałem się na jej zakup Switcha v2. W przypadku kolejnej, trzeciej już wersji, która nazywa się oficjalnie Nintendo Switch OLED Model, zmian jest z kolei znacznie więcej niż widać na pierwszy rzut oka i niż mogłoby wynikać z nazwy

Nie ma żadnych wątpliwości, że to wyświetlacz jest tutaj największą gwiazdą. W poprzedniku z 2017 r. LCD-ka o niskiej rozdzielczości i małej jasności można było wybaczyć, bo Switch dopiero wchodził na rynek, ale to element, który zestarzał się chyba najbardziej. Zaczęły go zawstydzać zetafony, ale te mroczne (dosłownie) czasy nabywcy Switcha z OLED-em mają już za sobą.

Warto przy tym też zaznaczyć, że chociaż nowych Switch ma niemal te same gabaryty, co poprzednik (jest jedynie ciut cięższy), to jego ekran ma większą powierzchnię i węższe ramki. Nadal nie wypełnia całego frontu (czyżby Nintendo zostawiało sobie pole do popisu później?), ale w grach takich jak Wiedźmin 3 z interfejsem rodem z pecetów i stacjonarnych konsol można odczuć ulgę.

Sam panel z racji technologii OLED potrafi przy tym wyświetlić wreszcie prawdziwą czerń, a kolory są znacznie bardziej nasycone i kontrastowe. W przypadku poprzednika gry potrafiły wyglądać na wyblakłe albo… sprane. Tutaj - nic z tych rzeczy. Jedyne, do czego można się przyczepić, to jasność, bo nadal nie da się komfortowo grać w pełnym słońcu, ale i tu widać pewną poprawę.

Spora zmiana konstrukcyjna w nowym Switchu to podstawka. W poprzednim modelu mieliśmy dostęp tylko do mini-nóżki (i nadal nie wiem, jak to się stało, że przez cztery lata jej nie połamałem), a teraz w obudowie zamontowano taką odchylaną tackę o pełnej szerokości konsoli a la Surface. Dzięki temu Switch stoi stabilniej i można regulować kąt nachylenia ekranu.

Sam z tego dodatku korzystać raczej zbyt często nie będę, bo na Switcha gram albo po podłączeniu go do telewizora, albo trzymając go w dłoniach, ale dla osób, które grają często poza domem w np. pociągach albo samolotach, będzie to prawdziwa gratka. Mam tylko nadzieję, że nóżka się z czasem nie wyrobi i nie będzie po kilku latach luźno latać - maksymalnych odchył jest prawie na płasko.

Kolejna nowość w nowym Switchu, której w przeciwieństwie do ekranu i nóżki nie widać, to lepszy głośnik. Wiązałem z nim duże nadzieje, bo niestety mam spory ubytek słuchu, ale nadal nie gra on tak głośno, jak bym sobie tego życzył. Pozostaje mi grać na słuchawkach, a tyle dobrego, że głośność audio via Bluetooth jest wyższa - wreszcie nie narzekam, że postaci mówią za cicho!

Nowe kontrolery wyglądają identycznie do poprzedników - poza tym, że w wybranej przeze mnie wersji kolorystycznej są białe. Ptaszki jednak ćwierkają, że zmieniła się też ich konstrukcja, dlatego z bólem serca ten zestaw będę traktował teraz jako podstawowy, a moje piękne zielono-różowe neonówki oraz podstawowy niebiesko-czerwony komplet Joy-Conów zostają jako zapasowe.

Dock do mojego nowego Switcha jest biały i lepiej komponuje się z PS5, ale już gorzej z Xboksem Series X (i całą resztą mojej szafki RTV). Nie jestem z tego przesadnie zadowolony, ale przed zakupem pocieszałem się tym, że nowy dock ma przynajmniej złącze Ethernet i nie trzeba już dokupywać za stówkę oryginalnego adaptera (bo nieoryginalne nie działają). Niestety spotkał mnie ogromny zawód!

Biłem się z myślami, czy jest w ogóle sens podpinać kabel sieciowy do docka i w pierwszej kolejności sprawdziłem jakość połączenia internetowego w Switchu w sieci Wi-Fi 6 (ax) na paśmie 5 GHz. Podczas gdy inne sprzęty potrafią się rozpędzać w niej do 600-700 Mbps przy gigabitowym łączu, Nintendo Switch OLED wyciągnął jedynie… 75 Mb/s. Uznałem, że w takim razie ten przewód podepnę.

Po kwadransie klęcia pod nosem, bo właśnie tyle trwało wygrzebanie kabla Ethernet zza szafki RTV, podłączyłem go do docka i zmierzyłem przepustowość. Nie mogłem uwierzyć własnym oczom, że Switch osiągnął nie 600, a ledwie 60 Mb/s transferu, czyli mniej niż po Wi-Fi! Ten sam kabel wpięty do Apple TV pozwala na osiągnięcie transferów rzędu 900 Mb/s, więc problemem nie jest domowa sieć.

Przepustowość łącza sprawdzałem jeszcze kilkanaście razy, a wyniki są powtarzalne. Restart modemu, routera i samego Switcha nic nie dały (tak samo jak anulowanie, a nie tylko wstrzymanie pobierania gier). Do tego odkryłem, że po wyjęciu konsoli ze stacji dokującej podpiętej do Ethernetu, jeśli akurat gram online, wyrzuca mnie z serwera i postanowiłem wrócić pokornie do Wi-Fi…

Jak na razie z nowym Switchem spędziłem dopiero kilka godzin, a więcej na jego temat będę mógł powiedzieć po weekendzie. Jak na razie wrażenia są jednak bardzo pozytywne - nie licząc tej mizernej przepustowości sieci, wszystko jest dokładnie takie, jak się spodziewałem. Na razie nie ma mam wątpliwości, że to był dobry zakup.