Call of Duty z otwartym światem jednak wyszedł świetnie. Przyznaję, myliłem się

Misje na otwartych obszarach to najgorszy element kampanii w zeszłorocznym Call of Duty. Były nudne, brzydkie i sprawiały wrażenie zapchajdziury, mającej wydłużyć czas potrzebny do przejścia modułu single player. Miałem wrażenie, że twórcy wzięli tryb Warzone, wypchali go botami, wkleili do kampanii i poklepali się po plecach za dobrze wykonaną robotę. To był dramat, do tego wielka bezczelność.

Dlatego, gdy dotarły do mnie plotki o misjach w otwartym świecie w Black Ops 6, byłem zdecydowanie na nie. Po fatalnej kampanii z Modern Warfare 3 nie miałem ochoty na powtórkę. Uważałem, że Call of Duty musi się trzymać oskryptowanych i filmowych misji, bo te wychodzą najlepiej. Stalingrad, Czarnobyl, współczesny Londyn - liniowe sekwencje zrealizowane na hollywoodzkim poziomie to coś, za co fani pokochali Call of Duty. Od wałęsania się z bronią po otwartym świecie mamy Far Cry i wiele innych produkcji.

Najlepszym na to dowodem jest rozbudowana misja kampanii w trakcie operacji Pustynna Burza. Gracz zyskuje podczas niej pełną swobodę działania, wraz z trzema towarzyszami eksplorując oblegany przez NATO Kuwejt. Po rozległym otwartym obszarze poruszamy się pieszo albo w samochodzie terenowym Co jakiś czas natrafiamy na warte uwagi miejsca, jak posterunki wroga, opuszczone wioski albo składy z bronią. Od czasu do czasu zmienia się też krajobraz. Odwiedzamy m.in. zacienioną oazę albo dno wyschniętego jeziora.

Gracz pomaga na tym obszarze siłom NATO, ale ma pełną dowolność działania. Może np. wystrzelać Irakijczyków jeden po drugim z odległego wzgórza, korzystając z potężnego karabinu snajperskiego. Nic jednak nie powstrzymuje nas przed wpadnięciem rozpędzonym pojazdem w sam środek posterunku, taranując wszystko na swojej drodze. Poczucie wolności idące w parze z pustynnymi klimatami sprawiło, że Black Ops 6 zaczął mi się kojarzyć z Metal Gear Solid V. To oczywiście komplement.

Nalot rakietowy z myśliwca, ogniowe wsparcie helikoptera oraz precyzyjny ogień z moździerza - ten potężny pakiet możliwości jest odblokowywany w miarę realizacji opcjonalnych zadań na mapie świata. Przykładowo, eliminując wszystkie irackie stanowiska obrony przeciwlotniczej, brytyjskie myśliwce pojawiają się na niebie, służąc nam pomocą. Jeżeli jednak nie chcemy, nie musimy eliminować broni przeciwlotniczej Saddama. Po prostu nie odblokujemy wtedy potężnego narzędzia zniszczenia.

Korzystanie ze wsparcia powietrznego jest cholernie przyjemne. Gracz na krótki czas wciela się bowiem w pilota myśliwca albo operatora karabinu stacjonarnego w helikopterze, zyskując radykalną przewagę nad Irakijczykami. Wybuchy, walące się fortyfikacje, pojazdy zamieniane we wraki... Zyskana moc ogniowa jest tak wielka, że trudno nie mieć uśmiechu na ustach, niszcząc kolejną bazę reżimu Husajna. Sto procent funu.

Jeżeli w przyszłych odsłonach serii rozgrywka w otwartym świecie pozostanie na poziomie Black Ops 6 lub wyższym, open world będzie stanowić ciekawą przeciwwagę dla filmowych, oskryptowanych misji. Te wciąż powinny stanowić fundament kampanii, ale moduł otwartego świata może okazać się świetnym urozmaiceniem, znacząco wydłużającym czas potrzebny do przejścia gry. Oczywiście, o ile ktoś ma ochotę zaglądać do każdego bunkra i odbijać każdą wioskę. Do eksplorowania otwartego świata twórcy powinni zachęcać, ale nie mogą zmuszać.

Czyli tak, myliłem się. Sekwencje open world mogą stanowić ciekawy element kampanii Call of Duty. Wartość dodaną, korzystnie wpływającą na zróżnicowanie rozgrywki. Musi to być jednak zrobione z głową, właśnie jak w Black Ops 6.