Sukces Pokemon GO, czyli prawda o ludziach, którzy lubią pracować za darmo

Od dobrych kilku lat przez internet regularnie przewalają się wiralowe posty ze screenami ogłoszeń, w których “pracodawca” chce dać pacę w zamian za możliwość zbudowania portfolio albo w zamian za 500 zł. Czasem ogłoszenie dotyczy niskiego stanowiska za najniższą krajową, do którego trzeba znać 5 języków, mieć dwa doktoraty, 10 lat doświadczenia, być dyspozycyjnym 7 dni w tygodniu, 20 godzin na dobę i nie mieć skończonych 30 lat. Oczywiście umowa o dzieło.

Tak samo jak wszelkie konkursy na logotypy czy hasła, na których zarabiają organizujący, a uczestnicy nie dostają żadnego wynagrodzenia.

Tymczasem rady, które dostaję od czytelników w sprawie Pokemon GO - mimo że w zasadzie tekst nie dotyczył nawet tego - opierają się dokładnie na tym samym modelu, tylko nie są tak oczywiste.

Zapominamy, że nic w internecie nie jest za darmo. Za “darmowe” produkty płacimy głównie naszym czasem (spędzonym na oglądaniu reklam, szukaniu iksów do ich zamknięcia i tak dalej) oraz danymi. Dane oddawane w zamian za aplikacje i usługi zwykle służą też do ulepszania produktów.

Niantic, firma, która stworzyła Pokemon GO, nie jest wielką korporacją tylko startupem, który powstał w Google, a potem się od niego odłączył. I tak Niantic zebrał 30 mln dol. od Google’a, Nintendo i The Pokemon Company, więc to nie tak, że nie ma pieniędzy.

Kilka dni temu Niantic pokazał też, jak będzie zarabiać - ogłosił wprowadzenie sponsorowanych miejsc w grze. Odwiedzanymi przez użytkowników gymami w Japonii będą McDonaldsy.

Pokemony nie powstałyby bez Ingressa, gry z 2012 r., w którą wkład włożyło dziesiątki tysięcy użytkowników na całym świecie. Z włączonym Ingressem i lokalizacją mapowali dosłownie cały świat, robili zdjęcia ważnym miejscom, w których powinny powstać portale w grze i nieustannie dostarczali mnóstwa danych. Dane te stały się podwalinami pod Pokemon GO.

Sukces Pokemon GO to nie tylko zasługa Niantic, to tak naprawdę praca wielu graczy, takich jak mój znajomy, który grał w całej Polsce i nawet za granicami, robił zdjęcia zabytków i ciekawych rzeczy, oddał mnóstwo swoich danych w nadziei na ulepszenie gry.

To całkiem standardowa praktyka. Firmy często wypuszczają produkty w wersji beta licząc na to, że wcześni użytkownicy pomogą w wyłapywaniu błędów i poprawianiu ich. Czasem nakręcają też w ten sposób popularność - tylko wybrani mają dostęp, ekskluzywny klub!

Gdyby porównać to do świata produktów fizycznych to trochę tak, jakby wypuszczono zabawkowy samochód dla dzieci, ale bez kół, i to dzieci miałyby powiedzieć producentowi, że kół brakuje.

Codziennie sprzedajemy swoją skórę tanio, cieszymy się z darmowych produktów i aplikacji, dajemy śledzić wszystkie swoje ruchy, cieszymy się, że wyświetlane reklamy nie są przypadkowe i dopasowują się do nas, że nieznane firmy wiedzą, gdzie bywamy, co lubimy, co czytamy i z kim się spotykamy.

Nie mamy też widocznie problemu z tym, że nie jesteśmy klientami tylko towarem. Bardzo pożytecznym, bo chętnym i entuzjastycznym, czasem zastępującym nawet płatnych pracowników, researcherów czy testerów.

* Zdjęcie główne: A. Aleksandravicius / Shutterstock.com