Tarcza antyrakietowa w Polsce. Jest data uruchomienia systemu

Baza tarczy antyrakietowej w Redzikowie ma być lada moment gotowa do działania. To amerykańska baza wojskowa w Polsce, w której służyć będzie około 300 amerykańskich żołnierzy. Baza ta będzie podlegać dowództwu NATO i będzie współpracować z innymi elementami systemu obrony antyrakietowej, takimi jak baza w rumuńskim Deveselu, satelity, radary i okręty. Ma ona zwiększyć bezpieczeństwo i stabilność w Europie i na świecie, a także stanowić odstraszający sygnał dla potencjalnych agresorów.

Więcej o najnowszym uzbrojeniu armii USA przeczytasz na Spider's Web:

Pierwsze informacje o tym, że instalacja amerykańskiej tarczy antyrakietowej powstanie w Polsce pojawiły się na początku lat 2000. W końcu w sierpniu 2008 r. rząd Donalda Tuska podpisał umowę o rozmieszczeniu elementów tarczy antyrakietowej na terenie Rzeczypospolitej. System miał być początkowo gotowy w 2018 r. Termin oddania bazy do użytku był jednak wielokrotnie przesuwany.

Amerykańska baza tarczy antyrakietowej w Polsce składa się z dwóch głównych części: radaru i wyrzutni rakiet. Radar ma za zadanie wykrywać i śledzić rakiety balistyczne. Wyrzutnia rakiet ma za zadanie przechwytywać i niszczyć te rakiety, zanim dotrą do celu.

Radar, który jest używany w Redzikowie, to zmodernizowany AN/SPY-1D(V), który jest częścią systemu Aegis. Jest to wielofunkcyjny radar matrycowo-fazowany. Radar ten jest w stanie wykryć cele na odległości do 500 km i śledzić do 100 celów jednocześnie. Radar ten jest zamontowany na czterech ścianach budynku, który nazywa się deckhouse.

Rakiety, które są używane w Redzikowie, to SM-3 Block IIA, które są częścią systemu Aegis Ashore. To rakiety przechwytujące, które mają zasięg do 2500 km i prędkość do 15 km/s. Mają trzy stopnie napędu i głowicę kinetyczną, która niszczy cele poprzez zderzenie się z nim, a nie poprzez wybuch i odłamki. Rakiety te są umieszczone w 24 kontenerach Mark 41 Vertical Launching System, które znajdują się obok budynku z radarem.

Rakieta SM-3 Block IIA jest najnowszą i najbardziej zaawansowaną wersją pocisku antybalistycznego, który jest częścią systemu Aegis Ballistic Missile Defense. Jest to wspólny projekt Stanów Zjednoczonych i Japonii, który ma na celu zwiększenie zasięgu i prędkości przechwytywania pocisków balistycznych. Rakieta SM-3 Block IIA ma średnicę 53,3 cm i długość 6,55 m, co oznacza, że jest większa i cięższa niż poprzednie wersje SM-3 Block IA i IB.

Rakieta SM-3 Block IIA składa się z czterech stopni, z których każdy ma inny rodzaj silnika. Pierwszy stopień to MK 72 Booster, który jest wspólny dla wszystkich wersji SM-3. Drugi stopień to nowy silnik o nieznanym typie, który ma zapewnić większą siłę ciągu i manewrowość. Trzeci stopień to MK 136 Third Stage Rocket Motor, który jest podobny do tego z wersji SM-3 Block IB, ale ma lepszą wydajność. Czwarty stopień to Throttleable Divert and Attitude Control System, który jest odpowiedzialny za precyzyjne kierowanie głowicy kinetycznej do celu.

Głowica kinetyczna rakiety SM-3 Block IIA to Lightweight Exo-Atmospheric Projectile, która jest zaawansowanym systemem niszczącym cele poprzez zderzenie. Głowica ta ma dwa rodzaje sensorów: pasywny podczerwony i półaktywny radarowy, które pozwalają na wykrywanie i śledzenie celów w różnych warunkach. Głowica ta ma też zdolność do zwalczania zaawansowanych celów, takich jak manewrujące pociski balistyczne czy głowice wielopojedyncze.