Matematyczne potwierdzenie istnienia czarnych dziur i odkrycie supermasywnej czarnej dziury w centrum Drogi Mlecznej nagrodzone Noblem

To zdecydowanie rok, w którym komisja noblowska postanowiła uhonorować naukowców zajmujących się czarnymi dziurami. Choć istnienie czarnych dziur wynika z Ogólnej Teorii Względności, to nawet sam Albert Einstein nie wierzył w ich istnienie. Dopiero w 1965 r. Roger Penrose za pomocą nowatorskich metod matematycznych był w stanie potwierdzić, że ich powstawanie jest możliwe. Penrose opisał szczegółowo czarną dziurę jako obszar przestrzeni otoczony horyzontem zdarzeń, w którego środku znajduje się osobliwość, punkt, w którym przestają obowiązywać wszystkie znane prawa fizyki.

Reinhard Genzel oraz Andrea Ghez skupili się natomiast w swoich badaniach na niezwykle gęstym obszarze w centrum naszej Galaktyki. Prowadzenie obserwacji tego rejonu jest bardzo utrudnione ze względu na duże ilości znajdującego się tam pyłu i gazu. Za zasłoną pyłową, korzystając z największych teleskopów na Ziemi, badacze dostrzegli jednak coś bardzo osobliwego – grupę gwiazd poruszających się z ogromnymi prędkościami wokół jednego niewidocznego obiektu.

Po szczegółowym opisaniu orbit wszystkich gwiazd byli w stanie niezależnie dojść do wniosku, że okrążają one kompaktowy obiekt o masie ponad cztery miliony razy większej od masy Słońca. Cała ta masa natomiast skupiona jest na obszarze o rozmiarach nie większych od rozmiarów Układu Słonecznego. Obiektem tym okazała się supermasywna czarna dziura Sagittarius A*.

Od momentu tego odkrycia na przestrzeni lat astronomowie dostrzegli, że wszystkie masywne galaktyki mają własne supermasywne czarne dziury w swoim środku, a ich masy mogą sięgać nawet kilkunastu miliardów mas Słońca.

Cała trójka badaczy podzieli się nagrodą w wysokości 10 mln koron szwedzkich, z czego połowa przypadła Rogerowi Penrose’owi, a druga połowa wspólnie Reinhardowi Genzelowi i Andrei Ghez.