Wygląd jest najważniejszy. Sennheiser Momentum Wireless M2 - recenzja

Sennheiser PXC 550 to chyba moje ulubione słuchawki bezprzewodowe z aktywną redukcją szumów (przynajmniej dopóki na rynek nie wjadą nowe Sony WH-1000XM3). Kosztują mniej od większości rywali, mają bardzo długi czas pracy na jednym ładowaniu, świetnie tłumią odgłosy otoczenia, a do tego są bardzo przemyślane i oferują wiele dodatkowych funkcji. Wyglądają może nieco kosmicznie, ale to część ich uroku.

To elegancka, szalenie dobrze wykonana konstrukcja, którą można bez wstydu wyjąć w samolocie, nawet lecąc klasą biznes w kosztującym 5000 zł garniturze. Patrząc na nie myślisz „no, i to jest produkt z najwyższej półki”.

Sęk w tym, że Momentum Wireless M2 kosztują zaledwie 100 zł mniej od PXC 550. I chociaż zyskują wyglądem i komfortem, to względem droższych słuchawek tracą sporo na użyteczności.

Dla przykładu – głośność i odtwarzanie kontrolujemy plastikowymi przyciskami na obudowie, nie dotykowym panelem. Słuchawki nie pauzują muzyki automatycznie gdy zdejmiemy je z głowy, ani nie wyłączają się same po złożeniu. Brakuje też funkcji talk-through, umożliwiającej podsłuchanie, co dzieje się w otaczającym świecie bez konieczności wyłączania redukcji hałasu. Pracują też o ponad 8 godzin krócej na jednym ładowaniu, a do tego – przez wspomniany wcześniej brak automatycznego wyłączania – znacznie słabiej radzą sobie z utrzymaniem energii gdy nie są używane.

PXC 550 urzekły mnie tym, jak bardzo zrównoważony był płynący z nich dźwięk. Żadna częstotliwość nie dominowała, scena była szeroka, a wszystkie pasma spajały się w jedną, piękną całość.

Momentum Wireless M2 znacząco się pod tym względem różnią. Tutaj góra gra pierwsze skrzypce. Jest piaszczysta, momentami wręcz ostra. To wrażenie dodatkowo pogłębia nieco „ściśnięty” środek, przez który dźwięk momentami brzmi tak, jakby płynął z niewielkich rozmiarów głośnika. Słuchawkom brakuje otwartości dźwięku, która była jedną z najlepszych cech PXC 550.

Na szczęście piaszczyste góry dość dobrze równoważy mocny bas. Odrobinkę brakuje mu selektywności, gdyby mnie kto pytał, ale tutaj bardzo dużo zależy też od konkretnej piosenki. W utworach z wyraźnie zmiksowaną linią basu dźwięk się nie rozmywał, za to w elektronice o dość monotonnych liniach tonów niskich naprawdę trudno było rozróżnić poszczególne nuty.

Nie oznacza to jednak, że Sennheiser Momentum Wireless M2 brzmią źle. Wprost przeciwnie – brzmią bardzo dobrze, ale nie są tak uniwersalne jak PXC 550. Raczej nie przypadną do gustu miłośnikom rapu, elektroniki czy popu. Za to miłośnicy ostrego rocka poczują się tu jak w domu, o ile wycofają nieco środek korektorem graficznym. Miłym zaskoczeniem jest też separacja instrumentów w muzyce klasycznej – smyczki i instrumenty dęte są od siebie odcięte na tyle dobrze, że można „wysłyszeć” każdą linię melodyczną.

Jeśli chodzi o słuchawki bezprzewodowe, w tej klasie żaden model nie jest tak dobrze wykonany i tak pięknie zaprojektowany, jak Momentum Wireless M2. To nie jest liga Bose’a QC 35 czy Sony WH-1000X. To liga B&W PX czy B&O H9. Klasa premium.

Wrażenie luksusu dodatkowo podnosi alcantara, którą obszyte jest wnętrze nauszników, oraz skóropodobny materiał oplatający pałąk.

Momentum Wireless M2 są też szalenie wygodne. Poduszki nauszników są miękkie, nie odparzają uszu, można w nich siedzieć godzinami. Momentami nieco uwiera pałąk, któremu brakunje miękkiego podszycia, ale jeśli dobrze wyregulujemy rozstaw puszek, nie powinno być to problemem. Kluczowe jest, aby pałąk nie uciskał czaszki.

Dotychczas autorska technologia Sennheisera przekonała mnie tylko w modelu PXC 550. W tańszych słuchawkach, pokroju HD 4.50 BTNC, redukcja hałasu nie była aż tak dobra. Co innego w Momentum Wireless M2 – po założeniu słuchawek otaczający nas świat po prostu znika. Nie ma go. Nic nie słychać.

Sprawdziłem to w najtrudniejszych warunkach, jakie byłem w stanie zagwarantować na potrzeby testu – w pressroomie podczas IFA 2018 w Berlinie. Harmider setek ludzkich głosów, pokrzykujących do siebie w gorączce targowej pracy jest nie do zniesienia. Bez dobrych słuchawek z ANC praca w takich warunkach wymaga umiejętności skupienia buddyjskiego mnicha.

Ale po nałożeniu na uszy słuchawek Sennheisera z NoiseGard ten harmider znika, przekształca się w niewiele znaczący szum tła. W sytuacji bardziej „regularnego” szumu (np. odgłosu silników samolotu, klekotu pociągu, etc.) redukcja działa jeszcze lepiej, bezbłędnie wyłapując i eliminując hałas, jednocześnie nie modyfikując dźwięku płynącego ze słuchawek. Sennheiser naprawdę się przyłożył do tej technologii.

Będąc absolutnie szczerym, osobiście wybrałbym PXC 550. Kosztują ledwie 100 zł więcej (a można je też wyrwać na promocji nieco taniej) grają lepiej, dłużej trzymają na jednym ładowaniu i są nieco bardziej funkcjonalne.

Mi jednak nie przeszkadza ich wygląd, ale wiem, że dla wielu osób jest on barierą nie do przeskoczenia. I właśnie dla nich są słuchawki Momentum Wireless M2.

To elegancki dodatek, który może być traktowany wręcz jako element garderoby, tak jak najdroższe konstrukcje w tej klasie. To pokazy stylu, klasy i jakości.

Jeśli jesteś w zamian za ów styl, klasę i jakość poświęcić nieco funkcjonalności – te słuchawki są dla ciebie.