Chromebooki powalczą o zupełnie nową klientelę. O programistów

Gdy Chrome OS debiutował na rynku, nie miałem względem niego nic poza drwinami. System ten nie tylko oferował znikomą funkcjonalność, ale na dodatek był bardzo źle napisany. Co z tego, że był prosty w obsłudze, skoro według moich testów okazał się bardziej ociężały od Windows 7 z przeglądarką Chrome uruchomionym na podobnym sprzęcie z Intel Atom.

Chrome OS z wersji na wersję stawał się jednak coraz żwawszy. W pewnym momencie był już całkiem używalny – jeżeli komuś wystarczają aplikacje webowe i rozszerzenia Chrome – stając się ciekawą propozycją dla organizacji, w których nad funkcjonalność komputerów ceni się wyżej ich prostotę i niezawodność. Takich jak placówki edukacyjne.

Potem Google dodał do Chrome OS obsługę aplikacji z Androida, co w mojej ocenie zmieniło w zasadzie wszystko. Mobilne programy może i nie zastąpią poważnych narzędzi z Windowsa czy macOS-a, ale przecież nie każdy ich potrzebuje. Chrome OS stał się desktopowym systemem, którego Apple i Microsoft powinny zacząć się obawiać.

Chrome OS, podobnie jak Android i w przeciwieństwie do Fuchsi, macOS-a czy Windowsa, bazuje na jądrze Linuksa. Nie zawiera jednak środowiska uruchomieniowego na linuksowych aplikacji… chyba że mówimy o wersji beta systemu, której przyjrzała się redakcja Android Police. Ta radzi sobie z linuksowymi aplikacjami bez większych problemów, choć niektóre podstawowe kwestie – takie jak na przykład dostęp do układu GPU – nadal nie działają.

Pozornie ten ruch wydaje się nieco bezsensowny. Zdaję sobie sprawę z obecności entuzjastów Linuksa jako domowego systemu w gronie naszych Czytelników. Myślę jednak, że nawet oni rozumieją, że możliwość uruchamiania linuksowych aplikacji raczej nie przemówi do wyobraźni większości zwykłych użytkowników. Nie w momencie, gdy mogą oni pracować na androidowych aplikacjach.

Moim zdaniem chodzi tu o coś innego. A w mojej interpretacji trudno szukać przenikliwości. (P)odpowiedź kryje się w opisie nowej funkcji Chrome OS.

Gdybyśmy mieli uprościć możliwe zastosowania Chromebooka do jednego określenia, wydaje mi się, że najtrafniejszym będzie maszyna do pisania. To prosty, zazwyczaj niedrogi, bezproblemowy i bezawaryjny sprzęt z wyświetlaczem i klawiaturą. Raczej nie nadaje się do Bardzo Poważnej Pracy ze Złożonymi Aplikacjami, jednak tekst, który czytacie, z powodzeniem mógłbym napisać na Chromebooku. Poza artykułami, wypracowaniami szkolnymi czy mailami można pisać jednak coś jeszcze. Skrypty, programy, zapytania do baz danych i tym podobne.

Podejrzewam, że motywacja inżynierów Google’a w kwestii wprowadzenia linuksowych aplikacji do systemu była dokładnie taka sama, jak motywacja inżynierów Microsoftu. Już od długiego czasu Windows jest zgodny z aplikacjami dla Linuksa, co znacząco zwiększa wygodę programistów pracujących na tym systemie. Mogą oni bez kombinowania, maszyn zdalnych czy wirtualnych, pisać programy pod pingwina i dla Windowsa równocześnie. Korzystając na jednej maszynie z najlepszych narzędzi dla obu platform.

Coś podobnego będzie niebawem możliwe w Chrome OS. Chromebooki staną się prostymi, niedrogimi, przenośnymi urządzeniami dla programistów. Na co dzień będą oferować te same zalety, co do tej pory, oraz oprogramowanie webowe czy androidowe. W razie potrzeby pozwolą na uruchomienie linuksowego edytora kodu, pozwalając na wprowadzenie poprawek do projektu, nad którym się pracuje, czy nawet do nauki programowania.

Nadal pamiętam swoje drwiny z Chrome OS. Nie wróżyłem mu świetlanej przyszłości. Tak bardzo się myliłem…