Znaleźliśmy kolejne dwie superziemie. Jedna z nich zapowiada się obiecująco

K2-18b po raz pierwszy została zauważona w 2015 r. w ramach obserwacji NASA, prowadzonych przy użyciu Kosmicznego Teleskopu Keplera. Dwa lata temu naukowcom udało się ustalić, że planeta ta znajduje się ekosferze gwiazdy K2-18 (tzw. strefy życia albo strefy nadającej się do zamieszkania), w której na powierzchni planety może występować woda w stanie ciekłym. Dzięki tym obserwacjom udało się również oszacować rozmiary K-18b, która jest 2,2 razy większa od Ziemi.

Nazwą zuperziemia określane są planety skaliste, których rozmiar jest większy niż... Ziemi. Swoją drogą, dwie pierwsze planety tego typu odkrył Aleksander Wolszczan. Superziemie Poltergeist i Phobetor są nietypowe, ponieważ zamiast orbitować dookoła normalnej gwiazdy, krążą wokół pulsara Lich (PSR 1257+12). No ale nie odbiegajmy od tematu.

Odkryta w 2015 r. K2-18b dopiero niedawno ponownie przykuła uwagę astronomów. Tym razem zajął się nią zespół z Obserwatorium La Silla w Chile. W La Silla znajduje się instrument HARPS, czyli High Accuracy Radial velocity Planet Searcher. Ten spektrometr pozwala na ustalenie masy obserwowanej planety metodą pomiaru jej prędkości radialnej.

Znając dodatkowo rozmiar planety, w którą celujemy HARPS-em, możemy ustalić jej gęstość. A znając gęstość możemy z kolei stwierdzić, czy obserwowane przez nas ciało niebieskie jest planetą skalistą, czy np. gazowym gigantem.

W przypadku K2-18b udało się na razie ustalić tyle, że jest to albo skalisty świat z cienką atmosferą, albo wodny świat, pokryty lodową powłoką.

Teleskop Jamesa Webba zostanie wystrzelony w kosmos na początku 2019 r. Ten ogromny instrument badawczy kosztował prawie 9 mld. dol. i jest wielce oczekiwanym następcą Teleskopu Hubble'a. Astronomowie już teraz ustawiają się w kolejce, żeby móc wykorzystać Teleskop Webba do swoich badań.

W trakcie obserwacji K2-18b, która okrąża swoją gwiazdę macierzystą co 33 dni, zespół Cloutiera natrafił na jeszcze jeden sygnał pojawiający się co 9 dni. Po kilkukrotnym upewnieniu się, że nie jest to żaden błąd pomiarowy, okazało się, że K2-18b ma brata bliźniaka. Albo siostrę - co kto woli.

Wygląda na to, że K2-18c również jest superziemią, ale to tyle, jeśli chodzi o podobieństwa. Bliźniak K2-18b orbituje zbyt blisko macierzystej gwiazdy, żeby dało się tam zamieszkać.

Należy też pamiętać, że gwiazda, wokół której orbitują K2-18b i K2-18c, jest czerwonym karłem. Czerwone karły to najchłodniejsze, najsłabsze i najpowszechniejsze gwiazdy we Wszechświecie. Właściwości te sprawiają, że są one bardzo dobrymi celami do poszukiwań planet pozasłonecznych i dlatego astronomowie przyglądają im się coraz częściej.

Fizyk Ofer Cohen z Harvard-Smithsonian Center podczas swoich badań w 2014 r. przeprowadził symulacje komputerowe, z których wynika, że planety znajdujące się dostatecznie blisko czerwonych karłów, żeby na ich powierzchni występowała woda w stanie ciekłym, narażone są na bardzo intensywne promieniowanie ultrafioletowe i rentgenowskie.

Dlatego też odradzałbym zbyt entuzjastyczne podejście do tego odkrycia. Nawet jeśli już uda nam się stworzyć napęd, który jakimś cudem sprawi, że będziemy pokonać odległość 111 lat świetlnych w jakimś rozsądnym czasie, może się okazać, że na K2-18b i tak nie ma po co lecieć.