Cyberpunk 2077 robi coś przełomowego. System dialogowy od CDP RED to ewolucja gatunku

Po 40 godzinach w Night City zaczynam formować finalną opinię na temat Cyberpunka 2077. To bardzo dobra gra, tworzona przez fatalnie zarządzany zespół pasjonatów, która nie powinna ujrzeć światła dziennego w aktualnej formie. Jednak już tutaj i teraz - bez tak potrzebnych poprawek i aktualizacji - Cyberpunk 2077 błyszczy jak najjaśniejsza gwiazda w jednym z obszarów rozgrywki. Chodzi o dialogi.

CDP RED skorzystał z praktycznie wszystkich dobrych patentów na system dialogowy, jakie zostały wymyślone na przestrzeni trzech ostatnich dekad. W grze występują kwestie mówione uzależnione od umiejętności oraz statystyk. Pojawiają się wybory pod presją, ograniczone czasem na odpowiedź. Mamy wyraźny podział na główne i dodatkowe wątki rozmów. Korzystamy z wygodnych esencji skrótowych, streszczających to, co bohater powie po wyborze konkretnej odpowiedzi.

Dzisiaj wymienione wyżej elementy wydają się banalne. Jak gdyby były w grach cRPG od zawsze. Starsi gracze doskonale jednak pamiętają, jak wszystko to stopniowo i powoli ewoluowało. Od długich linii dialogowych wyświetlanych na gigantycznym bloku tekstowym w Tormencie, przez wygodny system kołowy Mass Effecta, kończąc na kontekstowym rozwiązaniu w Cyberpunku 2077, system dialogowy w grach cRPG ulega stałej ewolucji.

Polacy nie tylko czerpią z rozwiązań wielkich producentów cRPG, ale również dodają coś od siebie. O ile bowiem strzelanie czy prowadzenie pojazdu w Cyberpunku trudno nazwać rewolucyjnym, tak system dialogowy - tutaj zdecydowanie mamy do czynienia z nową jakością. Z odważnym i ciekawym pomysłem, który został przekuty na praktyczne, zadziwiająco naturalne rozwiązanie.

Gdy rozpoczynamy ważną rozmowę, w większości gier cRPG dochodzi do radykalnej zmiany. Jakaś magiczne siła wyrywa nam kamerę, a by tracimy nad nią pełnię kontroli. Uczestnicy rozmowy zostają przyspawani do ziemi. Niejednokrotnie pojawiają się do tego kinowe pasy z dołu i góry ekranu, podkreślające specyfikę sceny. Słowem: dochodzi do wyraźnego przejścia. Moduł eksploracji i moduł rozmów to dwa odrębne systemy. Albo się poruszamy i walczymy, ale przyklejamy się do podłoża i rozmawiamy z postaciami niezależnymi.

Oczywiście na przestrzeni czasu statyczne rozwiązanie było wielokrotnie ulepszane. Przykładowo, gracz odzyskiwał część kontroli nad kamerą, mogąc delikatnie przesuwać kadr w pionie czy poziomie. Wynajęci zostali także dodatkowi operatorzy, aby od czasu do czasu zmieniać ujęcie, nadając rozmowie bardziej dynamicznej formy. Przyspawani do ziemi aktorzy nauczyli się prostych animacji: podnieś kubek, wznieś toast, napij się. Czasem są nawet w stanie przejść kilka kroków (co zresztą powoduje wiele bugów i nienaturalnych konsekwencji).

CDP RED wychodzi z innego założenia. Deweloperzy postanowili raz na zawsze zasypać podział między aktywną eksploracją i pasywną rozmową. Dlatego w Cyberpunku 2077 nie ma żadnego przejścia. Żadnych przeplatających się modułów rozgrywki. Eksploracja i rozmowa to jedno. Poruszanie się i lawirowanie między opcjami dialogowymi uzupełnia się, zamiast wykluczać. Przez to gracz ma do czynienia z ciągłym, ujednoliconym i bardzo naturalnym doświadczeniem.

Po raz pierwszy w grze cRPG poczułem się naprawdę wolny podczas rozmowy. Opiszę to na przykładzie: mam się spotkać ze spluwą do wynajęcia. Najemniczka ma na mnie czekać na jednym z miejskich parkingów. Gdy pojawiam się na miejscu, ta grzebie pod maską samochodu. W tym czasie mogę stać za nią jak kołek, wpatrując się w jej plecy, ale wachlarz dostępnych możliwości jest znacznie, znacznie szerszy.

Mogę przykładowo oprzeć się o samochód, podziwiając panoramę miasta skąpanego w zachodzącym słońcu. Mogę podejrzeć, co leży na pobliskim stole, opcjonalnie kradnąc kilka fantów. Mogę uzupełnić zapas życia, lecząc się podręcznym przedmiotem. Mogę też przejrzeć nieodebrane SMS-y na urządzeniu mobilnym. Wszystko to swobodnie i aktywnie zmieniając swoje położenie, pozostając jednocześnie w kontakcie z najemniczką grzebiącą pod maską.

Takich przykładów można mnożyć. Wyobraźcie sobie scenę w klubie, gdzie siedzicie przy barze, popijając drinki z osobą towarzyszącą. Z jednej strony mamy piękną i ciekawą rozmówczynię. Z innej leży paczka papierosów do skorzystania. Z kolejnej stoi szklanka z alkoholem do wypicia, po której obraz zaczyna delikatnie wirować. Za barmanem wyświetlana jest audycja, którą możemy obejrzeć. Wszystko to w jednym momencie, z pełną dowolnością akcji i wyborów. Jak w prawdziwości, cytując klasyka.

Czy to rozmowa przy naprawianym samochodzie, czy pijackie romanse w klubie, Cyberpunk 2077 wykorzystuje pierwszoosobową perspektywę w kapitalny, niemal pełny sposób. Jeszcze nigdy nie czułem się tak swobodnie podczas rozmów w grach cRPG. Jeszcze nigdy nie były one tak naturalne. Jesteśmy po prostu sobą, kręcąc się dookoła i skupiając uwagę na różnych rzeczach. Jeśli rozmówca wydaje się interesujący, trudno oderwać od niego wzrok. Jeżeli jest inaczej, korzystamy z okazji, aby się podleczyć albo skanować otoczenie wszczepami.

Dzięki pełnemu zespoleniu rozmów i eksploracji scenarzyści otrzymali przepotężne narzędzia. Ciekawe rozmowy można prowadzić np. w pojeździe, jadąc z punktu A do punktu B. Intymne sceny łóżkowe mogą być bardziej interaktywne i naturalne. Dialogi na targowisku można połączyć z kupowaniem przedmiotów. Wspólna jazda rowerowa niech wiąże się z zabawnym przekomarzaniem przyjaciół z dzieciństwa.

Oczywiście z technicznego punktu widzenia każdy z moich przykładów można odtworzyć również w systemie statycznym. Doświadczenie jest jednak wtedy znacznie, znacznie inne. Mniejsza jest immersja, mniejsza jest interaktywność i mniejsze jest poczucie naturalności. Kto przeszedł już Cyberpunka 2077, ten na pewno wie, o czym piszę. Nie ma powrotu do rozwiązań z przeszłości.

Istnieje wiele studiów produkujących dobre, bardzo dobre bądź wybitne gry cRPG. Jednak producentów, którzy mają realny wpływ na cały gatunek, rozwijając go i wdrażając nowe standardy, jest znacznie mniej. CD Projekt RED już wcześniej udowodnił, że jest w czołówce producenckiej, tworząc rewelacyjne tytuły. Teraz grupa pokazała coś jeszcze ważniejszego: Polacy mają ambicje i umiejętności, aby ulepszać cały gatunek, wyznaczając drogę pozostałym deweloperom. To chyba najwyższe kreatywne osiągnięcie o jakim mogą marzyć twórcy gier .

Jeśli chodzi o system dialogowy, CDP RED stworzył coś wielkiego. Szkoda tylko, że tak trudno pisać o tym w oderwaniu od licznych bugów, graficznych nierówności, fatalnego zarządzania zespołem i kultury crunchu. Na skutek błędnych decyzji wyższego szczebla umyka nam rozmowa o tym, co w grze naprawdę wyjątkowego. Mam nadzieję, że za pół roku sytuacja będzie już zupełnie inna.