Wykluczenie na tle religii, czyli jak mniejszość jest zmuszana do posłuszeństwa

Główną wskazówką jest współczesna edukacja, bo to ona “wyprodukuje” przyszłych liderów, polityków, przedsiębiorców, innowatorów, pracowników i obywateli. Niestety, przyszłość Polski nie wygląda dobrze, a pozwolenie katechetom na zostawanie wychowawcami to utwardzanie tej nieciekawej przyszłości.

Nawet ta nasza tak zwana prawa strona powinna mieć szacunek do religii jako czegoś intymnego, czego przeżywanie w szkole, wśród zgiełku, kolegów i koleżanek z klasy, tak pomiędzy przerwami, na które czeka się z niecierpliwością, jest lekko nie na miejscu. Nie wspomnę nawet o finansowaniu.

W tym gruntowaniu jednej religii jako religii państwowej martwi mnie przede wszystkim pęd do wykluczania ludzi i dzieci, które nie są częścią polskiego katolickiego nurtu światopoglądowego. Zmuszanie dzieci, które nie pochodzą z katolickich rodzin do uznania nauczyciela mianowanego przez biskupa, nauczyciela który - a każdy kto uczęszczał w Polsce na religię w szkole wie że katecheci częściej niż rzadziej mają tendencje do nawracania czy przekonywania do swoich poglądów i wiary - całym swoim istnieniem reprezentuje jedną zorganizowaną religię jest nieco okrutne.

Nie dość, że niekatolickie dzieci na co dzień muszą borykać się z rówieśniczym wykluczeniem na tle religii (nie idziesz do komunii? Nie będziesz miał prezentów?!), teraz ma to odbywać się także na szeroką skalę w szkole. Nie chodzisz na religię? I tak będziesz musiał mieć zajęcia z katechetą. Katechetą. którego główną kwalifikacją jest ukończenie szkoły teologicznej (teologia zajmuje się wyjaśnianiem świata w kontekście istnienia Boga i twierdzenie, że to nauka, jest nieco naciągane) i błogosławieństwo przedstawiciela kościoła katolickiego.

To w Oświeceniu tkwią wszystkie korzenie współczesnego postępu, sekularyzacji prowadzącej do rozwoju demokracji, ale też reformy katolicyzmu, czy w ogóle religii, które przestały stać w sprzeczności z tak zwanym rozumem. To odseparowanie religii od nauki i przyjęcie wiary jako czegoś prywatnego i intymnego nie tylko popchnęło rozwój świata, ale też zapewniło religii możliwość przetrwania.

Jedną z najważniejszych wartości zdrowego społeczeństwa jest szacunek dla mniejszości i godzenie mniejszości i większości pod sztandarem jednego Państwa. Będąc w większości warto zawsze pomyśleć “co by było, gdybym to ja był mniejszością, a dzisiejsza mniejszość była większością?”. Takie proste ćwiczenie i odrobina posiadanej i wyuczonej empatii pozwala spojrzeć na świat z innej perspektywy i zastanowić się, dlaczego tak bardzo upieramy się przy stanowiskach pokazujących siłę i dominację.

Dzisiejszy pęd do dominacji niekatolików, zmuszania wszystkich do podporządkowania się przejawom katolicyzmu nawet w publicznie fundowanych szkołach może skończyć się dwojako. Być może za 10, 20 czy 50 lat pokolenia wychowane w tym systemie będą miały dosyć i zbuntują się odrzucając religię całkowicie. Być może jednak religia wychowa pokolenia przyszłych wojowników o dominację i czeka nas przyszłość bliższa rewolucji w Iranie niż rewolucji oświeceniowej.

Co jednak najciekawsze, najczęściej są to katolicy, którzy wychowali się w szkołach bez religii. Nie bez powodu ich wiara jest taka silna.

Wciąż wierzę, że możliwe jest współistnienie religii i społeczeństwa opartego na wartościach oświeceniowych, które nie neguje tego, że ziemia jest okrągła czy ewolucji. Problem w tym, że zamiast rozmawiać z otwartymi umysłami i szacunkiem, wszyscy czujemy się atakowani, więc okopujemy się na swoich pozycjach.

Nie musi tak być, możemy współistnieć, ale nie wtedy, gdy wychowawcami w publicznych szkołach będą katecheci. Nie gdy mniejszość będzie zmuszana do posłuszeństwa.