Chcemy udowodnić, że kosmiczne satelity da się w Polsce zrobić od zera - mówią nam twórcy "Światowida"

Dotychczas w Polsce montowano tylko satelity badawcze. Były to PW-Sat (Politechnika Warszawska i PAN), Lem i Heweliusz (oba w międzynarodowym konsorcjum BRITE Constellation). Światowid  otwiera nową erę w historii prywatnej eksploracji kosmosu przez Polaków.

Karol Kopańko, Spider's Web: Za rok chcecie wysłać na orbitę pierwszego polskiego komercyjnego satelitę. Po co?

Grzegorz Zwoliński: Chcemy udowodnić, że takie rzeczy można w Polsce zrobić od zera i szybko. No i chcemy zarabiać na nich pieniądze.

Zaczęliście pół roku temu. Jak przebiegają prace?

Najpierw zdecydowaliśmy, że nasz satelita ma być obiektem obserwacyjnym, więc najważniejszy będzie w nim moduł optyczny. Standardem dla nanosatelitów jest, kiedy jeden piksel ich zdjęcia odpowiada 30 metrom kwadrantowym.

Jednak my projektujemy urządzenia, które pozwolą nam na zejście poniżej tych 30m2 w przyszłości. Później zaprojektowaliśmy komputer pokładowy, sprzęt do wymiany danych i zasilanie. Chcemy, aby wszystko to było łatwe w montażu i się nie psuło, dlatego wybraliśmy najczystszy clean room w Polsce – wrocławski EIT+. Produkcja takich układów wymaga idealnego środowiska i jak najmniejszej liczby pyłków w powietrzu.

A obudowę drukujecie na drukarce 3D.

Tak, korzystamy też w usług zewnętrznej firmy jeśli chodzi o testowanie wytrzymałości satelity. Musimy mieć pewność, że Światowid wytrzyma wibracje w czasie wynoszenia na orbitę i nie rozleci się w rakiecie.

Ile kosztuje wyniesienie takiej kostki 10 na 10 na 20 cm?

Radosław Łapczyński: Płaci się albo za wielkość albo za wagę. Wyniesienie podobnych sprzętów do naszego kosztowało ok. 300 tys. euro za 3 kg.

Załatwia to ten sam przewoźnik, który obsługuje SpaceX czy hinduskie loty kosmiczne. To on kompletuje ładunek rakiety z mniejszych pakunków.

Niedługo podpisujemy umowę i zajmujemy termin. Oczywiście będzie to data przybliżona, bo wszystko zależy od pogody.

Widzę, że jest niezła kolejka skoro trzeba ją rezerwować na kilkanaście miesięcy przed startem. Będziecie mieli towarzystwo w rakiecie?

Dwa satelity naukowe.

Właśnie, one mają badać, a wasz ma zarabiać.

Będziemy sprzedawali zdjęcia i dodatkowe dane. Na pewno będą chętni.

Może Polska Agencja Kosmiczna?

Ich strategia zakłada przetargi tylko dla polskich firm, więc jesteśmy z nimi w stałym kontakcie.

A jak w ogóle wygląda polski przemysł kosmiczny?

Grzegorz Zwoliński: Szczerze, nie ma go. W Polsce nie ma firmy, która mogłaby stworzyć satelitę samodzielnie, są tylko firmy robiące to w kooperacji w innymi z zagranicy. Tam rynek jest skostniały, bo rządzą duże podmioty jak Boeing. W Polsce mają swoje spółki córki, które wyglądają jak montownie aut. Przyjeżdża cały samochód i trzeba mu tylko wkręcić jedną śrubkę, aby był zwolniony z cła.

Nie mamy ludzi doświadczonych w zarządzaniu takimi projektami, nie mamy kosmicznych kierunków na uczelniach, choć można u nas skompletować zespół ludzi, którzy wspólnie zaprojektują i wyślą satelitę, co widać po naszej firmie.

Hindusom udało się wysłać misję na Marsa.

Radosław Łapczyński: I to za „jedyne” 75 mln dol., a tyle kosztuje jeden wieżowiec w Warszawie, albo kilka km autostrady.

Na koniec zapytam Was jeszcze o to skąd się wzięła nazwa.

Grzegorz Zwoliński: Zauroczyła nas lektura Sapkowskiego, wykreowana w mitologii środkowoeuropejskiej, a Światowid idealnie pasował do tego, co ma robić satelita, czyli patrzeć.

Potencjalni inwestorzy z zagranicy mogą mieć trudności z wymówieniem tej nazwy…

Radosław Łapczyński: W przypadku satelity jest to tak naprawdę bez znaczenia. Poza tym, niedawno mieliśmy w Polsce największe w Europie przetargi na zakup sprzętu naukowego z dotacji i zagraniczni sprzedawcy jakoś uczyli się polskiego, kiedy chcieli abyśmy coś od nich kupili.

Chcieliśmy tez odwrócić modę panującą wśród polskich startupowców, którzy nazywają swoje firmy i produkty po angielsku. To taka sama moda jaką mieliśmy w latach 90. na wszelkie „exy” w nazwach mniejszych i większych przedsiębiorstw.