Jednocześnie najlepsza i najgorsza gra 3DS-a tego roku. Legend of Zelda: Tri Force Heroes – recenzja Spider’s Web

Jesteśmy naprawdę zgraną drużyną. Nigdzie się nie spieszymy i systematycznie zbieramy wszystkie klejnoty. Porozumiewamy się za pomocą naklejek z gestami, stanowiącymi uniwersalny język graczy. W trójkę odblokowujemy wielkie drzwi i walczymy z gigantycznym bossem znajdującym się po drugiej stronie. Robimy to drużynowo – jeden z nas odwraca uwagę bestii, z kolei drugi wchodzi na barki trzeciego, po czym rzuca w kierunku przeciwnika wybuchające ładunki. Wszystko w czasie rzeczywistym, za pomocą połączenia internetowego. Rewelacyjna sprawa.

Ponownie łączę się z dwójką innych graczy i ponownie trafiamy na lochy do pokonania. Niestety, tym razem moi towarzysze stronią od uniwersalnego, obrazkowego języka komunikacji. Za to bardzo chętnie strzelają do siebie i zrzucają się z krawędzi, prosto w czarne odmęty gigantycznych przepaści. Jako że powodzenie misji jest uzależnione od przeżycia każdego z nas, dalsza zabawa staje się niemal niemożliwa.

Narasta we mnie frustracja. Nie mogę się wylogować. Pomaga jedynie reset konsoli. Ponownie uruchamiam grę i znowu łączę się z dwójką nieznanych graczy. Tym razem natrafiłem na samobójcę, który z premedytacją wpadał w pułapki, aby uniemożliwić nam dalszą rozgrywkę. Zapisuję go na czarną listę, ale nie mam pojęcia, czy to cokolwiek daje. Kolejny reset. Kolejne logowanie. Minęło 30 minut, a ja wciąż stoję w miejscu i nie przeszedłem ani jednego poziomu.

Tylko i wyłącznie od tego, z kim połączy nas gra, zależą wrażenia z gry. Niestety, produkcja na 3DS-a nie posiada żadnych mechanizmów korygujących. Nie można poddać pod głosowanie wyrzucenie szkodzącego gracza. Nie można wylogować się w każdym momencie. Nie można napisać prywatnej wiadomości, w której prosi się o lepsze zachowanie albo tłumaczy, jak rozwiązać logiczną zagadkę.

Pozostają jedynie kolorowe naklejki. Ich używanie to kapitalna sprawa. Niestety, prośby i polecenia w formie sympatycznych obrazków na nic się zdają, kiedy jeden na trzech posiadaczy gry postawi sobie za cel, aby zepsuć zabawę pozostałym. Takich jegomości jest z kolei całkiem sporo. Co najgorsze, w miarę postępów w grze, zdaje się ich jedynie przybywać. Nintendo jak zwykle żyje we własnym świecie, licząc na dobre dusze i czyste serca wszystkich użytkowników sieci.

To drugie po Monster Hunterze najlepsze kooperacyjne doświadczenie dla tej konsoli. Tytuł jest stworzony do wspólnej zabawy wraz z dwójką innych graczy. Wspólne przemierzanie kolejnych podziemi daje gigantyczną frajdę. Lokacje zostały zaprojektowane w ten sposób, że na ich pokonanie potrzebujemy zaledwie kilku minut. W sam raz, aby wspólne granie nie stało się nużące oraz tyle, aby każdy miał czas na przejście poziomu.

Legend of Zelda: Tri Force Heroes nie tyle proponuje, co wręcz wymaga ścisłej współpracy między śmiałkami zapuszczającymi się w niegościnne tereny. Mechanizmy gry zostały oparte na stałej kooperacji. Awatary graczy mogą wchodzić sobie na plecy, dzięki czemu docierają do wysokich półek i kondygnacji. Muszą wspólnie rozwiązywać zagadki, z kolei walka z przeciwnikami wymaga zgrania i koordynacji.

Z drugiej strony, wszystkie te kooperacyjne mechanizmy wydają się być proste i oczywiste. Rzadko kiedy dochodzi do sytuacji, w której cała drużyna nie ma pojęcia, co dalej robić. Wręcz przeciwnie – za pomocą naklejek łatwo wskazać, gdzie powinno się pójść, na jakiej platformie trzeba stanąć oraz za którą dźwignię pociągnąć. Bardzo, bardzo dobrze przemyślany balans trudności.

Bazą wypadową do dalszych przygód jest kolorowe miasteczko, w którym kupimy lepszy ekwipunek i wymienimy się dobrami. To tutaj nabędziemy stroje z coraz ciekawszymi modyfikatorami oraz porozmawiamy z kilkoma naprawdę zabawnymi postaciami niezależnymi. Sympatyczny świat Nintendo przyciąga do małego ekranu, dzięki czemu szybko przyswajamy banalny scenariusz oparty o (a jakże!) ratowanie królestwa.

Wraz z postępami w grze, odblokowujemy coraz więcej miejskich przybytków. Z czasem dostajemy specjalne misje od samego króla. Kooperacyjne zadania zostają wzbogacone o dodatkowe modyfikatory, za których wypełnienie otrzymujemy jeszcze lepsze nagrody. Te pozwalają na zamianę w potężniejsze wyposażenie. Klasyczny krąg się zamyka, z kolei gracz zawsze ma jakiś powód, aby odwiedzić lokacje, w których już wcześniej bywał. Najczęściej jest to pogoń za surowcami, dzięki którym możemy nabyć naprawdę wykręcone kostiumy.

Legend of Zelda: Tri Force Heroes zostało stworzone z myślą o trzech współpracujących ze sobą graczach. Mimo tego, samotna rozgrywka w trybie offline jest możliwa. Wtedy posiadacz konsoli naprzemiennie steruje każdą z trzech postaci, przełączając się między nimi za pomocą panelu dotykowego.

Rozgrywka offline to najgorsze, co możecie sobie zafundować. Sterowanie trzema postaciami jest żmudne, męczące i po prostu nudne. Ta gra jest stworzona z myślą o wspólnej zabawie w czasie rzeczywistym. Ręczne sterowanie trzema awatarami jest smutnym, żałosnym echem tego, jak naprawdę powinno się grać w Legend of Zelda: Tri Force Heroes.

Nowa gra dla 3DS-a nie ma nic wspólnego z przygodami Linka. Chociaż czerpie pełnymi garściami z rozwiązań i mechanik poprzednich Zeld, to zupełnie nowe doświadczenie. Coś oryginalnego, niepowtarzalnego i niezwykle grywalnego, o ile trafisz na dobrych ludzi. W przeciwnym razie, sieciowi trolle zamienią twoją przygodę w cyfrowe piekło.