Tydzień z Apple Watchem - kontekst, czyli klucz do zrozumienia smartwatcha od Apple

W tym sensie Apple Watch to zupełnie pionierskie urządzenie na rynku, którego odpowiednio ocenić może tylko ten, kto go będzie używał. Wszelkie dywagacje, porównania i komentarze tych, którzy widzieli go tylko na zdjęciach, w materiałach medialnych, czy nawet na prezentacji w Apple Store’ach są w gruncie rzeczy bezwartościowe. No bo jak można oceniać coś, co jest nowe na rynku tylko o tym czytając? No, nie da się.

W poprzednim wpisie napisałem też zdanie, które wzbudziło sporo kontrowersji wśród Czytelników:

Już wiem co to jest i bynajmniej nie są to glances (z ang. skróty), jak sugerowałem wcześniej. To coś to:

Wszelkie porównania do smartfonów, tabletów, czy PC są bez sensu, bo w przeciwieństwie do tamtych urządzeń Watcha używa się tylko (lub aż) wtedy, gdy występuje odpowiedni kontekst do tego. To nie zamiennik smartfona, to nie przedłużenie smartfona, to nie urządzenie, które zastąpi PC, to też nie gadżet, który aktywuje się, by sprawdzić co tam nowego, co słychać u kumpli, lub by zabić nieco wolnego czasu.

Chciałbym to jasno wytłumaczyć - Watch to urządzenie, którego się „nie używa”. Ono może być czasami przez większą część dnia nieaktywne, po prostu rezydować na nadgarstku, by od czasu do czasu spojrzeć na niego jak na zegarek (wbrew pozorom, to, że informacja o czasie nie jest podświetlana przez cały czas, to nie wada, a wręcz zaleta w tym kontekście - w ten sposób urządzenie nie rozprasza nas). Staje się użyteczne dopiero wtedy, gdy nadarza się odpowiedni kontekst. To kontekst decyduje o tym, czy Apple Watch w ogóle powinien być użyty, nie odwrotnie. Jeśli to użytkownik chciałby decydować: o, teraz poużywam sobie trochę Watcha, to nic w nim nie znajdzie, może się wydawać nieprzydatny, wręcz zbędny.

Rozumiecie? Żaden z tych kontekstów nie zakłada „używania” Apple Watcha, lecz odbiór informacji z otoczenia. Każdy z tych kontekstów zakłada użycie Watcha przez nie więcej niż kilka sekund i wykonania nie więcej niż dwóch, trzech dotyków urządzenia.

I nie o to chodzi, że większość tych informacji dostaniemy też na smartfonie. Różnica jest taka, że po pierwsze, sposób użycia jest inny: na smartfonie inicjatorem akcji jest użytkownik, a na Apple Watchu otoczenie via Watch, a po drugie, że kontakt z urządzeniem trwa nieporównywalnie krócej na Watchu, niż na smartfonie.

Jedyne porównania jakie powinniśmy czynić oceniając smartwatche to na ile konstrukcja ich oprogramowania i filozofia działania oddają odmienne konteksty ich użycia.

Jak do tej pory Apple Watch jest jedynym smartwatchem na rynku, który nie jest de facto smartfonem na nadgarstku. Wszystkie pozostałe, w tym smartwatche na systemie Android Wear, czy Tizen od Samsunga, czy Pebble, tworzone zostały koncepcyjnie z poziomu smartfona.

Nie twierdzę, że to źle. Ba, trudno mnie, jako zapalonemu geekowi, na przykład nie kochać Pebble’a, który był (jest) niczym pierwszy zegarek z pełną fizyczną klawiaturą kalkulatora - niby koncepcyjnie absurdalny, ale jednak jaki fajny. Twierdzę, że Apple Watch jest pierwszym smartwatchem, który w swojej podstawowej filozofii nie wychodzi od smartfona. Mimo iż potrzebuje iPhone’a, by w ogóle działać.

W ramach cyklu „Tydzień z Apple Watchem” ukazały się już następujące materiały:

Przypominamy, że na Spider’s Web pojawiło się wcześniej kilka innych materiałów nt. Apple Watcha: