Warmińsko-mazurskie polskim centrum technologii

Istnieją co najmniej trzy powody, aby tak się stało. Żaden z nich nie wymaga dużych wydatków ze strony samorządu, ponieważ bazują one na naturalnych zasobach województwa.

Nowoczesne laboratoria technologiczne prowadzą szerokie testy swoich prototypów. Duża część z nich dotyczy wydajności konkretnych rozwiązań technicznych i funkcjonowania w ekstremalnych warunkach fizycznych (temperatura, wilgotność) i chemicznych (skład powietrza, pH). Warunki muszą te być identyczne w każdym z kolejnych testów, aby uzyskane wyniki można było ze sobą porównywać. Stąd ta część badań odbywa się w sterylnym, odizolowanym laboratorium. Ale część testów, zwłaszcza te sprawdzające praktyczne wykorzystanie, reakcję konsumentów na elementy marketingowe (idea produktu, wygląd, cena, opinie nie-klientów), muszą zostać przeprowadzone w warunkach z jednej strony rzeczywistych, a z drugiej strony w warunkach kontrolowanych.

Potencjalna porażka w ogóle nie powinna pojawić się w mediach, a potencjalny sukces trzeba skonsumować dopiero podczas wielkiej, oficjalnej premiery. Warmińsko-mazurskie spełnia ten warunek znakomicie. Tylko trzy największe miasta zamieszkuje więcej niż 50 tys. osób (Olszyn – 175 tys., Elbląg – 123 tys., Ełk – 59 tys., dane z Narodowego Spisu Powszechnego 2012), a połowa z nich (24 miasta) nie przekracza 10 tys. mieszkańców. Izolacja poszczególnych miast od siebie i nie-wielkość powodują, że pod względem kosztów są to świetne warunki do prowadzenia testów.

Od obecnych i od przyszłych technologii wymagamy, aby w jak najmniejszy sposób wpływały na środowisko. Obszary chronione przyrodniczo zajmują prawie połowę, bo 46,6 proc. powierzchni województwa warmińsko-mazurskiego. Jeśli zatem cokolwiek zostanie tam dopuszczone do użytku, będziemy mieć pewność, że spełnia naprawdę wyśrubowane wymagania.

Znak handlowy „zatwierdzone w W-M” (W-M approved) może stać się w kręgach technologicznych synonimem najwyższego poziomu ekologicznej neutralności.

Podróż samolotem z Gdańska do Helsinek trwa nieco ponad godzinę. Nie ma więc żadnego problemu z organizacją jednodniowych, stacjonarnych warsztatów, konsultacji, czy konferencji wymiany doświadczeń strony polskiej z fińską. Bezproblemowe od strony organizacyjnej byłyby też weekendowe warsztaty, odbywające się na morzu. Rejs z Gdyni do Helsinek trwa 19 godzin, więc morska konferencja zaczęła by się np. w Polsce, a skończyła w Finlandii.

Nie jest więc tak, że jedynym wzorem są Stany (oparte na idei istniejącej od 200 lat i korzystające ze zwycięstwa w II wojnie światowej) czy Wschodnia Azja (daleka i geograficznie, i kulturowo). Oczywiście, skandynawskie podejście do biznesu jest inne niż słowiańskie. Tam ceni się skupienie, powagę, ścisłą kontrolę, rozsądek po stronie kosztów, kreatywność wykraczającej poza tu-i-teraz. Czy tylko wydaje mi się, że brzmi to podobnie jak najlepsze praktyki w branży IT?

Planu „centrum polskiej technologii” nie uda się zrealizować w miesiąc, kwartał, ani też w rok. Potrzebne jest zaangażowanie wielu osób, instytucji, i firm. Warto jednak zastanowić się, czy jest sens gonić resztę województw i regionów gospodarczych, aby stać się przeciętniakiem rolniczym, przemysłowym, turystycznym? Czy może lepsze widoki znajdują się w kierunku „najlepsze technologicznie województwo”?

Zdjęcia Businessman in blue suit working with digital vurtual screen oraz  Masuria (Mazury) - famous lake district in Poland pochodzą z serwisu Shutterstock.