Oto SSD dla audiofilów. 3x mniej pamięci, zero korzyści, ale przynajmniej jest drogi

"Słabo gra ten dysk twardy, trzeba go wymienić na nowy" – nie powiedział nikt nigdy, ale przecież w kapitalizmie problemy są od tego, żeby je tworzyć i następnie wymyślać ich rozwiązania. Stąd właśnie patrzymy na jeden z najbardziej intrygujących wynalazków dla melomanów, jaki powstał w ostatnich latach. Audiofilski SSD.

Nowy nośnik danych powstał z połączenia SSD z kontrolerem audio od firmy Realtek wspieranym przez oscylator, dwa przetworniki Audionote Kaisei 220uf i niezależne zasilanie 5V, żeby uniezależnić się od – ha, tfu! – przebicia mogącego powstać na skutek zasilania bezpośrednio z płyty głównej. Wszystkie styki są oczywiście pozłacane, a konstrukcję wieńczy miedziany radiator.

Fabrycznie nośnik oferuje 1 TB pojemności na pamięci 3D TLC, lecz dla użytkownika dostępne są tylko 333 GB, gdyż działa on w trybie pseudo-SLC, który ogranicza pojemność celem wydłużenia żywotności i stabilności działania.

Według producenta taki układ sprzętowy zapewnia "naturalny feeling", a grubość brzmienia jest nieco wyższa. Audiofilski SSD ma gwarantować "prawdziwie trójwymiarowy dźwięk z doświadczeniem, jakie niesie tylko płyta winylowa".

Cóż, z całą pewnością konstrukcja wygląda imponująco i nie zdziwię się, jeśli będzie ona kiedyś montowana w najwyższej klasy odtwarzaczach, by dać amunicję działowi marketingu podnosić żywotność urządzenia, jednak z perspektywy brzmienia… nie spodziewałbym się zmiany. Przetwarzanie sygnału audio odbywa się na poziomie procesora lub dedykowanego układu audio, a nie na poziomie nośnika danych. Nośnik danych cyfrowych to tylko zbiór zer i jedynek – SSD może mieć wpływ na szybkość, ale nie na jakość ich dekodowania.

...a może raczej wyobraźni, bo choć sam zdecydowanie zaliczam się do grupy melomanów i mam wytrenowany muzycznie słuch, to audiofilskie voodoo nadal pozostaje dla mnie wiedzą niezrozumiałą, tajemną, do pojęcia której najwyraźniej muszę wkroczyć do wyższego kręgu wtajemniczenia. Znam osobiście wielu audiofilów i widzę (czy raczej: słyszę), że większość "usprawnień" audio istnieje tylko w ich głowach, co zapewne wynika z efektu wspierania decyzji – skoro coś kosztowało XXX zł, to musi brzmieć lepiej. Prawda?

Z wielu audiofilskich dziwactw nie należy się śmiać, bo mają one realny wpływ na dźwięk. Dobrym tego przykładem są kable przewodzące sygnał analogowy – od ich jakości, grubości oplotu i ekranowania zależy np., czy włączając mikrofalówkę w kuchni, nie usłyszymy przebicia w głośnikach. Ale kabel HDMI, niosący sygnał stricte cyfrowy? Taki za 20 i za 200 zł "zagra" dokładnie tak samo.

Choćby płyty winylowe z całą pewnością mają swój niepodważalny urok, ale dotyczy on otoczki słuchania muzyki, a nie jakości dźwięku per se. Wyjęcie winyla z pięknie zaprojektowanej koperty, ułożenie go w gramofonie, pierwsze trzaski, gdy igła dotknie płyty… to rytuał, jakiego muzyka cyfrowa nie oferuje. Od strony brzmienia jednak cyfrowe pliki skompresowane bezstratnie zapewniają dalece wyższą rozdzielczość i dynamikę, więc fetyszyzowanie "doświadczenia, jakie niesie tylko płyta winylowa” w kontekście nośnika danych jest co najmniej nieporozumieniem.

Kim jednak jesteśmy, żeby oceniać. My, biedne żuczki, słuchające muzyki z Apple Music na słuchawkach TWS. Podczas gdy będziemy tu debatować, jak bardzo bez sensu jest to rozwiązanie, gdzieś w elegancko urządzonym salonie, z kieliszkiem wytrawnego wina w dłoni i słuchawkach kosztujących więcej niż mój samochód, jakiś „prawdziwy meloman” będzie się cieszył krystalicznie czystym doświadczeniem muzyki 3D, płynącej z nowego SSD. I doskonale! Na tym właśnie polega wolność.