Kryzys wodny staje się coraz bardziej realnym scenariuszem, na który nie jesteśmy gotowi

Niekoniecznie. Na razie jednak doskonale radzimy sobie z ignorowaniem problemu kurczących się zasobów wody pitnej. Wielu naukowców wierzy, że tegoroczny kryzys w Indiach był zapowiedzią znacznie poważniejszego zjawiska, które może doprowadzić do globalnego kryzysu wodnego. Kryzys ten zagraża również Polsce.

Zmiany klimatyczne na Ziemi przestają być problemem czysto akademickim, w którym od lat spieramy się o to, czy to, co dzieje się z planetą jest naszą winą, a jeśli tak, to w jakim stopniu. Ta kwestia powoli przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Ważniejszą sprawą stają się wszystkie płynące (nomen omen) z tego tytułu niedogodności.

Taką niedogodnością są np. malejące zasoby wody pitnej. Czasy deszczowych okresów jesiennych, śnieżnych zim i wiosen pełnych roztopów możemy już bowiem uznać za przeszłość.

Mniejsza ilość wody, która zasila nasze zasoby (rzeki, zbiorniki naturalne) w połączeniu z zapotrzebowaniem na tę substancję doprowadzi w końcu do suszy hydrologicznej i hydrogeologicznej - mniejsze rzeki mogą wyschnąć doszczętnie, a w ujęciach głębinowych po prostu zacznie brakować wody.

Jest to bardzo niebezpieczny scenariusz dla Polski, ponieważ w obecnych warunkach klimatycznych, odbudowanie naszych zasobów wodnych byłoby możliwe tylko wtedy, jeśli zdecydowalibyśmy się na drastyczne ograniczenie ich codziennego użycia.

Jeszcze w latach 80. na statystycznego Polaka przypadało ok. 2500 m3 wody rocznie. Obecnie wskaźnik ten rzadko kiedy przekracza 1800 m3. Za jego spadek odpowiadają właściwie dwie kwestie: coraz cieplejsze okresy letnie i ukształtowanie terenu w naszym kraju.

Przez województwa lubuskie, dolnośląskie, część wielkopolskiego, łódzkie i Mazowsze, aż po Lubelszczyznę przebiega pas, na którym rokrocznie notujemy najmniejszy poziom opadów w naszym kraju. W połączeniu z rosnącą temperaturą (i większym parowaniem wody) i wielkopowierzchniowym rolnictwem, taka mieszanka to bardzo prosty przepis na katastrofę.

Przypominam też, że w pierwszej połowie czerwca br. wody zabrakło w Skierniewicach. Wyobraźcie sobie nagle, że w waszym mieście przez dwie doby po odkręceniu kranu nie dzieje się absolutnie nic.

Dość niepokojący scenariusz. I zdaniem prof. Jarosława Suchożebrskiego z Uniwersytetu Warszawskiego takie sytuacje będą zdarzać się w Polsce coraz częściej.

Obecnie nie dysponujemy żadnym sensownym rozwiązaniem tego problemu. Albo ograniczymy zużycie wody (co w niektórych branżach jest po prostu niemożliwe) i zaczniemy czerpać ją z coraz głębiej położonych źródeł, co oznacza oczywiście spory wzrost kosztów jej pozyskania.

Albo zaczniemy modlić się o cud (Sejm już tak robił, serio), czyli o powrót śnieżnych zim, ulewnych jesieni i łagodniejszych temperatur w okresie letnim, dzięki którym nasze zasoby wody byłyby w stanie odbudować się do poziomu sprzed 20-30 lat. Żeby to się jednak udało, kraje z całego świata musiałyby w końcu znaleźć rozwiązanie na zahamowanie emisji gazów cieplarnianych, ocieplających naszą atmosferę.

A na to jak na razie się nie zanosi. Dlatego do życzeń noworocznych sugeruję dołączyć wodę w kranie. W 2020 r. może jej chwilowo zabraknąć.