Największa zaleta Star Wars: Battlefront – to nie Battlefield. Największa wada – to nie Battlefield

Twórcy nowego Battlefronta od dłuższego czasu piszą, mówią, krzyczą i wbijają fanom do głów, że ich sieciowa strzelanina na licencji Gwiezdnych wojen nie ma nic wspólnego z popularną serią Battlefield. Oczywiście doświadczenie zdobyte przy innych FPS-ach zostało przez DICE odpowiednio wykorzystane, ale i tak mamy dostać zupełnie inny produkt, o własnej tożsamości, własnym charakterze i z własnym pazurem.

Pierwsza godzina spędzona na powalających wizualnie planetach Hoth oraz Sullust była dla mnie piekielnie ciężkim doświadczeniem. Ginąłem raz za razem. Padałem jak mucha, co zresztą możecie zobaczyć w poniższym tweecie. Musiałem wyzbyć się wszystkich przyzwyczajeń, które zdobywałem latami, również na grach studia DICE. To z kolei bolesny proces.

Przede wszystkim – celowanie za pomocą przyrządów optycznych. Klasyka takich gier jak Call of Duty, Medal of Honor, Destiny czy Battlefield, tutaj w ogóle się nie pojawia. Przybliżenie aktywowane za pomocą prawego przycisku myszki/prawego triggera powiększa co prawda fragment obrazu, jednak nie na tyle, aby notorycznie korzystać z optyki futurystycznej broni. Za wyjątek uchodzą jedynie karabiny snajperskie i wyrzutnie rakiet.

Będziecie strzelać z biodra. Praktycznie cały czas. Bieg. Strzał. Osłona. Bieg. Strzał. Osłona. Większość walk z zastosowaniem podstawowych blasterów rozstrzyga się na średnim i krótkim dystansie. Również podczas tych największych, 40-osobowych bitew, z maszynami kroczącymi AT-AT, myśliwcami i działami przeciwpancernymi. Cenny czas potrzebny na przybliżenie obszaru o wiele lepiej spożytkować ostrzałem bez przyrządów celowniczych. To ważna lekcja, którą okupiłem dziesiątkami respawnów.

Za moich czasów, gdy grało się w pierwszego Battleferonta oraz Battlefront II, trzeba było wejść do hangaru bądź przedostać się na płytę lądowiska. Później usiąść w kokpicie niezajętej maszyny, umiejętnie wylecieć z pomieszczenia, a dopiero potem rozpocząć lot w kierunku pola bitwy. Wraz z nową generacją sieciowej strzelaniny, DICE wszystko zamieniło w uproszczony tryb ad-hoc.

Od teraz, aby wskoczyć za stery X-Winga czy Tie fightera, wystarczy zebrać jeden z błyszczących power-upów. Potem naciskamy kombinację przycisków i już magicznie teleportujemy się do wnętrza stalowej bestii, od razu znajdującej się nad głowami innych graczy. Nie można nią ani wylądować, ani przekazać stery towarzyszowi. Masz latać, walczyć i nie zastanawiać się nad sensem tego wszystkiego. Ot, nowa filozofia zupki instant.

Przyznam, że akurat ten pomysł w ogóle do mnie nie trafia. Obecność maszyn bitewnych, do których mogłem w każdym momencie wsiąść, które czekały na mnie w bazie i które pozwalały na swobodną eksplorację, łącznie z lądowaniem na płycie wrogiego krążownika, budowały tożsamość poprzednich odsłon. DICE postawiło na rozwiązanie znacznie bardziej dynamiczne, ale z drugiej strony o wiele mniej złożone i mniej satysfakcjonujące.

Przez takie zabiegi nowy Battlefront zbyt często kojarzył mi się z prostą, mobilną grą na smartfona. Dodatkowa super-broń jako karta do odblokowania. Maszyna krocząca AT-ST w formie błyszczącego znaczka na mapie. Powietrzny myśliwiec, którym nie mogę wylądować na tyłach wroga i sabotować ich uzbrojenia… To wszystko cofa nowego Battlefronta o kilkanaście lat wstecz, jeżeli chodzi o możliwość „symulacji” pola bitwy wspaniałego świata science-fiction.

Po zrozumieniu, zaakceptowaniu i nauczeniu się korzystania z tych wszystkich uproszczeń, sieciowa produkcja DICE rozwija prawdziwe skrzydła. Jeżeli tylko przestawicie się na to, że nie gracie w kolejnego Battlefielda i zaakceptujecie ograniczenia, będziecie mieli uśmiech od ucha do ucha.

Gra DICE to świetny sieciowy shooter, który posiada te same cechy, co multiplayer w Call of Duty – jest instant, nie wymaga przesadnych umiejętności, koncentruje się na dobrej zabawie ze znajomymi i nie oczekuje od gracza żadnych skoordynowanych działań. Chaos, jaki panuje w tym momencie na serwerach EA, w żadnym stopniu nie przeszkadza w cieszeniu się grą. Ta jest skupiona wokół prostych celów i zawsze, ale to zawsze na polu bitwy dzieje się coś ciekawego.

DICE przesunęło środek ciężkości ze swobodnej rozgrywki na oskryptowane scenariusze, w których bierze udział do 40 graczy. Dzięki temu Battlefront jest o wiele bardziej dynamiczny i efektowny. Wystarczy dosłownie kilka sekund biegu i już znajdujemy się w samym centrum wydarzeń. Zawsze tam, gdzie przejmowane są punkty kontrolne, przewraca się AT-AT i trwa bombardowanie z powietrza. Z drugiej strony, skala i struktura map jest na tyle otwarta, że w całej tej feerii wybuchów odnajdą się również niedzielni snajperzy i taktyczni „skrzydłowi”.

Koniec. Kropka. Ładniejszej gry nastawionej na wieloosobową rozgrywkę online po prostu nie znajdziecie. Chociaż Destiny jest o wiele płynniejsze, z kolei Battlefield 4 bardziej rozbudowany, tak Battlefront nie ma sobie równych, jeżeli chodzi o wodotryski. Lokacje wyglądają po prostu obłędnie. Egzotyczne, częściowo znane z filmów mapy sprawiają wrażenie tak realnych, że nawet na konsoli długo zbierałem szczękę z podłogi. Na PC jest oczywiście jeszcze lepiej.

Spójrzcie tylko na ten wizualny majstersztyk. Kiedy po raz pierwszy widziałem wybuchy, z charakterystycznym dla Gwiezdnych wojen „efektem iskier”, odebrało mi mowę. O ile modele postaci nie wybijają się na zupełnie nową jakość, tak samo otoczenie jest niesamowite. Czy to zimne Hoth, pustynne Tatooine czy zupełnie nowa planeta Sullust – widoki autentycznie powalają na kolana. Prawdziwa magia, prawdziwa nowa generacja.

„Plus”, ponieważ sieciowe areny są tutaj większe i bardziej otwarte. „Plus”, ponieważ gra nie ma sobie równych w aspekcie wizualnym. „Plus”, ponieważ poza walką na średnie i bliskie odległości, coś dla siebie znajdą również miłośnicy karabinów snajperskich oraz maszyn bojowych. No i w końcu „Plus”, ponieważ produkcja DICE czerpie ze wspaniałego uniwersum Disneya, co odróżnia tę grę od kolejnego shootera z taśmociągów niedalekiej przyszłości.

Jeżeli jednak chodzi o samą mechanikę, samą esencję Battlefronta, produkcji bliżej do Call of Duty niż Battlefielda. Uruchamiasz konsolę, błyskawicznie lądujesz na serwerze, rozgrywasz dwie lub trzy partyjki i wracasz do swoich zajęć. Strzelanina w świecie Star Wars to strzał w dziesiątkę, jeżeli celujesz w natychmiastowe, efektowne, dynamiczne, filmowe i nieco oskryptowane doznania.