To jedno z ostatnich miłych miejsc w internecie. Nie spodziewałem się tam takich historii
Łatwo jest dziś uznać, że wszystko, co miłe, już się skończyło, a internet jest ostatnim miejscem, w którym szukać można pozytywnych emocji. To zrozumiałe podejście, ale ciągle są wyjątki.
Powodów, by zwątpić w media społecznościowe, jest dziś aż nadto. Notorycznie natrafiam na wpisy, których autorzy sugerują, że dla własnego dobra lepiej się wylogować lub przynajmniej nie zaglądać do komentarzy. Powstają nawet wtyczki blokujące dostęp do dyskusji. Coś, co było największą zaletą mediów społecznościowych, jest teraz ich przekleństwem, skompromitowaną ideą. Facebook nie kojarzy nam się ze znajomymi, bo stał się platformą, na której kolportowane są nieprawdziwe informacje i szkodliwe teorie. Wolimy nie wiedzieć, co myślą inni, by się do nich nie zrazić. O Twitterze nawet nie będę wspominał.
Czasami się zastanawiam: a co, jeśli zawsze tak było?
Skala problemu rzecz jasna była mniejsza, bo nie mieliśmy do czynienia z armią botów, propagandystów czy manipulatorów, ale na czule wspominanych dziś forach też nie zawsze bywało miło. I kiedy przychodzą momenty zawahania, przypominam sobie o komentarzach na… YouTube. Nie o wszystkich, nie o takich, które dostępne są pod każdym filmem, ale jeśli już się je znajdzie, to ma się dowód, że inny internet jest – lub przynajmniej był - możliwy.
Tak naprawdę nie ma logicznego powodu, by odpalać muzykę na tym portalu. Jakość dźwięku w porównaniu z platformami streamingowymi jest taka sobie. Teledysków też już oglądać nie trzeba. Zostają nagrania z koncertów i przepastne archiwa (występy w starych programach, bootlegi, nieoficjalne wydania itd.), ale poza tym jest wiele innych lepszych sposobów na odtwarzanie muzyki.
To nie tak, że nikt już tego nie robi. Wyświetlenia są na to najlepszym dowodem. Dla mnie, przynajmniej w teorii, takich argumentów nie ma. Poza jednym wyjątkiem w postaci komentarzy.
Lubię odpalić utwór, który znam i zajrzeć do sekcji opinii. Coś, co dziś jest odradzane, na YouTube ma w tym przypadku szczególny sens. To właśnie tam jest przestrzeń, gdzie ludzie dzielą się swoimi emocjami. Wprost piszą (bądź napisali, a komentarz został i można do niego wrócić) czym dany kawałek dla nich jest, ile dla nich znaczy i dlaczego.
Piszą o pierwszym koncercie. O pierwszym kontakcie z zespołem, chwili, w której usłyszeli ten utwór i czemu szczególnie go zapamiętali. Wspominają osoby, dla których te piosenki były tak samo ważne. Często niełatwe, osobiste, mocne historie o radzeniu sobie ze stratą kogoś bliskiego i żałobą. O szczególnej więzi możliwej dzięki muzyce. Boję się, że kiedyś ktoś wyciągnie wtyczkę i wszystkie te opowieści przepadną. A byłaby to wielka szkoda - są tak samo wartościowe, jak materiały, których dotyczą.
Kiedyś na Facebooku natknąłem się na pytanie, dlaczego już nie wrzuca się ulubionych piosenek, jak robiło się to dawniej
Wersji było kilka: algorytmy ukrywały takie wpisy, nikogo już nie interesowały, nie wywiązywała się żadna dyskusja. Tymczasem komentarze na YouTube są namiastką tamtych czasów, kiedy podzielenie się wspomnieniem czy opinią o danym utworze było czymś naturalnym, wręcz niezbędnym.
Może dlatego, że można ukryć się za pseudonimem i skorzystać z anonimowości? To największy paradoks współczesnego internetu: brak anonimowości wcale nie rozwiązał problemu wpisów pełnych nienawiści, za to sprawił, że rzadziej mówimy o prawdziwych emocjach, odczuciach. Może dlatego, że nie chcemy nadziać się na złośliwą opinię, argument "a mnie się nie podoba". Po prostu nie chcemy narobić sobie przykrości.
Zdaję sobie sprawę, że to wcale nie tak, że muzyczny YouTube pełen jest wyłącznie pochlebnych, miłych i sympatycznych komentarzy, o których wspominam. Może mam szczęście, może nie zagłębiam się aż tak bardzo, może trafiam na wyjątkowe społeczności, ale właśnie na YouTube znajduję jeszcze to, co przyciągało dawniej do mediów społecznościowych. Wspólną pasję, uwielbienie dla danego artysty czy zespołu, a przede wszystkim coś, co łączy, a nie dzieli.
A skoro udało się już coś takiego stworzyć, to dlaczego nie mieć nadziei, że uda się ponownie?
Zdjęcie główne: DenPhotos / Shutterstock
