Pierwszy lot w kosmos na wózku. "Wymówki właśnie się skończyły"
Niepełnosprawna inżynierka poleciała w kosmos z Blue Origin. To pierwszy taki lot w historii.
Miała 26 lat, gdy po wypadku na rowerze straciła władzę w nogach. Dokładnie 7 lat później zostawiła wózek na pustyni w Teksasie, wsiadła do kapsuły New Shepard i jako pierwsza osoba poruszająca się na wózku zobaczyła Ziemię z wysokości ponad 100 km. Lot Michaeli Benthaus z Blue Origin to nie tylko kolejny turystyczny skok w kosmos, ale też bardzo namacalny test, czy prywatna astronautyka jest gotowa na prawdziwą różnorodność.
Spełnione marzenie, które miało pozostać nierealne
Michaela Benthaus jest inżynierką z Niemiec pracującą w programie stażowym Europejskiej Agencji Kosmicznej w Holandii. Zawsze była blisko świata badań kosmicznych, ale nawet gdy była w pełni sprawna raczej nie miała szans na karierę astronautki. Po ciężkim wypadku na rowerze górskim, który doprowadził do uszkodzenia rdzenia kręgowego i całkowitego paraliżu nóg, te marzenia wydawały się zamkniętym rozdziałem.
Mimo to nie zrezygnowała z pracy przy projektach kosmicznych. Doświadczyła już krótkich stanów nieważkości podczas lotu parabolicznego, brała udział w symulowanej misji kosmicznej w Polsce, ale prawdziwy lot rakietą pozostawał w sferze marzeń. Do czasu, aż odezwał się do niej Hans Koenigsmann – emerytowany menedżer SpaceX. To on zaproponował, by spróbowała polecieć jako pasażerka Blue Origin.
Rakieta, kapsuła i kilkanaście sekund, które zmieniają wszystko
Sam lot odbył się z prywatnego kosmodromu Blue Origin w zachodnim Teksasie. Używana do suborbitalnych lotów turystycznych rakieta New Shepard wyniosła kapsułę z szóstką pasażerów na wysokość ponad 100 km. Cała podróż trwała około 10 minut, z czego ponad 3 minuty pasażerowie spędzili w stanie nieważkości.
Sprzymierzeńcem całego przedsięwzięcia okazała się sama konstrukcja rakiety. New Shepard jest w dużej mierze autonomiczna – nie wymaga od załogi sterowania ani skomplikowanych procedur. Dzięki temu dostosowanie lotu do potrzeb osoby na wózku sprowadziło się do kilku konkretnych zmian organizacyjnych i technicznych, a nie do przebudowy całego systemu.
Na pokład rakiety prowadzi winda umieszczona na wieży startowej, więc Benthaus mogła dostać się do kapsuły bez wspinania się po stromych schodach. Najważniejszym udogodnieniem był jednak specjalny board – szeroka deska do transferu pacjentów, która umożliwiła jej samodzielne przesiadanie się z wózka na fotel w kapsule. Po wylądowaniu obsługa rozwinęła na pustynnym piasku dywan, by od razu po opuszczeniu kapsuły mogła wrócić na swój wózek.
Pierwszy lot to dopiero początek walki o dostępność
Benthaus od początku podkreślała, że nie traktuje tego lotu wyłącznie jako swojej prywatnej przygody. W wywiadach mówi wprost, że chce wykorzystać swoje doświadczenie do poprawy dostępności nie tylko w astronautyce, ale też w codziennym życiu osób z niepełnosprawnościami.
Przeczytaj także:
Zwraca uwagę, że o ile środowisko kosmiczne jest w dużej mierze otwarte i wspierające, o tyle poza nim wciąż zderza się z barierami – zarówno architektonicznymi, jak i mentalnymi. Jej zdaniem to właśnie kosmos może stać się poligonem doświadczalnym dla lepszych rozwiązań dostępnościowych: od projektowania wnętrz kapsuł po procedury ewakuacji, które uwzględniają różne typy ciał i sprawności.
Jeśli można umożliwić osobie na wózku bezpieczny start rakiety, kilka minut nieważkości i lądowanie na pustyni, to równie dobrze można lepiej zaprojektować windy, pociągi, samoloty czy przestrzeń publiczną.
*Źródło zdjęcia wprowadzającego: Blue Origin
