Byłem w miejscu, gdzie stoją najważniejsze komputery świata. Chodź, pokażę ci je

Taka sytuacja. Wyjazd służbowy, na którym poznałem, między innymi, mój wymarzony komputer. Godzina wymeldowania się z hotelu to 11:00, a samolot do Polski dopiero wieczorem. Jak zabić czas? Wycieczka do Computer History Museum wydała się dobrym pomysłem - choć podejmując decyzję o wizycie nie spodziewałem się, że tak dobrym. To niezwykłe miejsce, którego opuszczać w zasadzie nie chciałem. To również okazja do stworzenia, miejmy nadzieję, ciekawego tekstu.

Widząc ogrom zasobów zdecydowałem się improwizować. A więc przyjrzeć się wszystkim eksponatom, dokładnie je udokumentować - a po powrocie do domu zgłębić o nich wiedzę, by następnie móc się nią podzielić na łamach Spider’s Web. Trudno bowiem trzymać ją dla siebie - eksponaty w Computer History Museum są dla entuzjasty komputerów tak fascynujące, jak tylko to możliwe. Na dodatek rzeczone muzeum ma też na wystawach inne maszyny, związane z liczeniem. Kipu inków, starożytne liczydła czy nawet... systemy celownicze pilotów bombowców, przeliczające trajektorię bombardowania.

Nie przegap:

Kalkulator Schickarda to jedna z pierwszych na świecie maszyn liczących, która została skonstruowana przez niemieckiego matematyka, orientalistę i pastora luterańskiego Wilhelma Schickarda w 1623 r. Maszyna ta była zdolna do wykonywania czterech podstawowych działań arytmetycznych: dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia liczb całkowitych. Była zbudowana z elementów drewnianych i posiadała koła zębate, które obracały się przy pomocy korbki. Maszyna ta była również wyposażona w suwak logarytmiczny, który ułatwiał obliczenia związane z trygonometrią i astronomią.

Kalkulator Schickarda został zaprojektowany na zamówienie Jana Keplera, który był przyjacielem Schickarda i znanym astronomem. Schickard chciał ułatwić Keplerowi pracę nad tablicami astronomicznymi, które wymagały wielu skomplikowanych obliczeń. Schickard wysłał do Keplera list z opisem i rysunkiem swojej maszyny, zachęcając go do zbudowania własnej kopii. Niestety, maszyna Schickarda spłonęła w 1624 r. w czasie wojny trzydziestoletniej, a listy Schickarda do Keplera zaginęły na wiele lat. Dopiero w 1935 r. odnaleziono je w archiwum w Strasburgu i odkryto, że Schickard był prawdziwym pionierem mechaniki obliczeniowej.

W 1960 r. baron Brunon von Freytag-Löringhoff zbudował rekonstrukcję kalkulatora Schickarda na podstawie listów i szkiców, które przetrwały. Rekonstrukcja ta pokazała, że maszyna Schickarda była sprawna i dokładna, a także miała kilka zalet nad późniejszymi konstrukcjami, takimi jak pascalina Blaise'a Pascala czy maszyna Leibniza Gottfrieda Wilhelma Leibniza. Kalkulator Schickarda był prostszy w obsłudze, miał większy zakres liczb, które mógł przechowywać i wyświetlać, oraz miał mechanizm, który ostrzegał użytkownika o przepełnieniu.

Kalkulator Schickarda jest uważany za jeden z najważniejszych wynalazków w historii informatyki i matematyki. Jest to dowód na to, że już w XVII wieku ludzie próbowali stworzyć maszyny, które mogłyby im pomagać w rozwiązywaniu problemów i odkrywaniu nowej wiedzy. Kalkulator Schickarda jest również symbolem przyjaźni i współpracy między dwoma wybitnymi uczonymi, którzy dzielili pasję do nauki i odkrywania nieznanego.

Sumador chino to rodzaj mechanicznego kalkulatora, który był używany w Meksyku do wykonywania prostych obliczeń arytmetycznych. Jego nazwa oznacza chiński dodawacz, ponieważ jest oparty na zasadzie kości Napiera, które były wynalezione przez szkockiego matematyka Johna Napiera w XVII wieku.

Sumador chino składa się z drewnianej ramy z pochyłą szybą, pod którą znajdują się dziewięć drewnianych bębnów z naklejonymi tabelami dodawania. Bębny te można obracać za pomocą pokręteł wystających z tyłu ramy. Na szybie przyklejone są paski papieru z liczbami, które służą do wprowadzania składników do dodawania. Wynik dodawania odczytuje się z górnego rzędu cyfr nad grubą linią na każdym bębnie.

Sumador chino był przeznaczony dla osób, które potrzebowały szybkiego i dokładnego narzędzia do obliczeń, takich jak handlowcy, księgowi czy nauczyciele. Był to jeden z najbardziej zaawansowanych kalkulatorów mechanicznych swojej epoki i był tańszy i łatwiejszy w użyciu niż abakus.

Maszyna różnicowa nr 1 to nazwa projektu mechanicznego urządzenia obliczeniowego, zaproponowanego przez angielskiego matematyka Charlesa Babbage'a w 1832 roku. Maszyna ta miała być w stanie automatycznie tworzyć tablice matematyczne dla funkcji wielomianowych, wykorzystując metodę różnic skończonych. Maszyna różnicowa nr 1 miała obliczać wielomiany do stopnia 2 z dokładnością do 6 cyfr, ale projekt przewidywał możliwość rozszerzenia jej do 6 stopni i 20 cyfr.

Według projektu, maszyna miała składać się z 25 000 części i ważyć 15 ton. Maszyna miała również mieć funkcję drukowania wyników na papierze lub na metalowych płytach. Niestety, maszyna różnicowa nr 1 nigdy nie została ukończona za życia Babbage'a, ponieważ napotkał on wiele trudności technicznych i finansowych. Dopiero w 1991 roku, zespół z Londyńskiego Muzeum Nauki zbudował wierną replikę maszyny różnicowej nr 1, korzystając z oryginalnych planów Babbage'a. Replika ta działa poprawnie i jest wystawiona w muzeum jako dowód geniuszu Babbage'a i jego wizji komputerów.

Elliott Brothers Lord's Calculator to rodzaj kalkulatora kółkowego, który został zaprojektowany przez Williama Lorda w 1876 roku i produkowany przez firmę Elliott Brothers w Londynie w latach 1880-1890. Miał bardzo długie i łatwe do odczytania skale, które umożliwiały dokładne obliczenia matematyczne. Kalkulator był zamontowany na pochyłej desce w czarnej skrzynce z zawiasową pokrywą. Był obsługiwany za pomocą mosiężnych i hebanowych uchwytów po obu stronach.

Kalkulator Lorda był jednym z najbardziej zaawansowanych kalkulatorów kółkowych swojej epoki i był używany przez inżynierów, naukowców i nauczycieli. Był również jednym z pierwszych, które były dostępne dla szerszej publiczności, ponieważ jego cena była niższa niż innych podobnych urządzeń.

TIM (Time Is Money) to kalkulator oparty na bębnie schodkowym, który był inspirowany przez arytomometr Thomasa. Został stworzony przez firmę Ludwig Spitz & Co. w Niemczech i był oferowany od 1907 do około 1940 r. TIM miał również unikalną funkcję łączenia dwóch wózków w jeden, co umożliwiało obliczanie zarówno sum częściowych, jak i sum ogólnych. Firma wybrała angielskie motto Time is Money (Czas to pieniądz), kojarzone z Benjaminem Franklinem, aby podkreślić praktyczność i szybkość swojego produktu. TIM był popularny wśród bankierów, księgowych i naukowców, a także był używany przez wojsko niemieckie podczas I i II wojny światowej.

Maszyna szyfrująca Enigma była niemieckim wynalazkiem z okresu międzywojennego, który służył do zabezpieczania komunikacji wojskowej i dyplomatycznej. Enigma opierała się na zasadzie zamiany liter przy pomocy elektrycznych obwodów i mechanicznych wirników, które zmieniały swoje ustawienie za każdym naciśnięciem klawisza. Dzięki temu, każda litera mogła być zakodowana na wiele różnych sposobów, co utrudniało odczytanie wiadomości przez niepowołanych odbiorców. Enigma była uważana za niezawodną i niezłamalną, jednak polscy matematycy i kryptolodzy z Biura Szyfrów zdołali złamać jej kod w latach 30. XX wieku, co miało ogromne znaczenie dla przebiegu II wojny światowej.

Felix to rodzaj mechanicznego kalkulatora, który był produkowany przez radziecką firmę Narodowa Fabryka Maszyn Liczących w latach 1924-1976. Kalkulator ten był oparty na mechanizmie bębna kroczącego, który został wynaleziony przez szwedzkiego inżyniera Willgodta Odhnera w 1873 r.

Nazwa Felix tego modelu odnosi się do pierwszego szefa radzieckiej tajnej policji Feliksa Dzierżyńskiego, który rozpoczął produkcję tych urządzeń w 1924 r. jako sposób zatrudnienia młodych ludzi w czasach rewolucyjnych.

Pamięć bębnowa to typ pamięci operacyjnej i masowej, który wykorzystywał do przechowywania danych cienką warstwę magnetyczną naniesioną na powierzchnię wirującego walca. Działała podobnie jak magnetofon, zapisując dane na powierzchni wirującego bębna magnetycznego zamiast na taśmie magnetycznej. Wyparta została przez pamięć dyskową.

Pamięć bębnowa była stosowana w polskich komputerach rodzin ZAM, Odra, UMC i prototypach BINUZ, EMAL-2, JAGA i XYZ. Pierwszą analogową pamięć bębnową skonstruował austriacki inżynier Gustaw Tauschek w 1932 r. W 1951 r. pamięć bębnową po raz pierwszy zastosowano w komputerze. Zbudowana w Polsce pamięć bębnowa po raz pierwszy została użyta do praktycznych obliczeń w zbudowanym w latach 1957 - 1958 komputerze EMAL-2.

Pamięć bębnowa miała wiele wariantów, różniących się pojemnością, gęstością zapisu, liczbą i rodzajem głowic, sposobem dekodowania sygnałów i innymi parametrami. Największą pojemność pamięci ze stałymi głowicami (nielatającymi) produkowaną w Polsce miała pamięć PB-204 przeznaczona dla maszyn Odra 1204, która mogła przechować ok. 1,7 mln bitów (ok. 64 Ksłów).

Model K to jeden z pierwszych przykładów cyfrowego układu kombinacyjnego, który wykonuje operację dodawania dwóch liczb binarnych. Został skonstruowany w 1937 r. przez amerykańskiego matematyka i fizyka George'a Stibitza. Nazwa Model K pochodzi od angielskiego słowa kitchen table, co oznacza kuchenny stół, ponieważ Stibitz zmontował go na kredensie w swojej kuchni. Model K był zbudowany z lamp elektronowych i przekaźników telefonicznych. Mógł dodawać dwie liczby binarne o długości jednego bitu, a także przenosić bit z poprzedniej pozycji. Był to tzw. pełny sumator 1-bitowy.

Sumator Model K był podstawą do stworzenia pierwszego na świecie zdalnie sterowanego kalkulatora elektromechanicznego w 1939 r., który mógł wykonywać podstawowe operacje arytmetyczne na liczbach binarnych. Model K jest uważany za pionierski wynalazek w dziedzinie techniki komputerowej i informatyki.

Komputer mechaniczny Z1 był pionierskim wynalazkiem niemieckiego inżyniera Konrada Zusego, który zbudował go w latach 1936-1938 w Berlinie. Był to pierwszy programowalny komputer na świecie, który wykorzystywał binarne liczby zmiennoprzecinkowe do wykonywania obliczeń  Jednakże nie był on kompletną maszyną Turinga, ponieważ nie miał instrukcji warunkowej, która pozwalałaby na zmianę kolejności wykonywania programu w zależności od wartości danych.

Z1 składał się z czterech głównych części: jednostki sterującej, jednostki arytmetyczno-logicznej, pamięci i urządzeń wejścia-wyjścia. Pamięć mogła przechowywać 64 słowa o długości 22 bitów każde, które reprezentowały liczby zmiennoprzecinkowe w postaci 1 bit znaku, 7 bitów wykładnika i 14 bitów mantysy. Pamięć była całkowicie mechaniczna i oparta na przesuwających się blaszkach, które mogły przyjmować dwa położenia odpowiadające bitom 0 i 1. Zuse opatentował ten pomysł w 1936 r.

Programowanie Z1 odbywało się za pomocą taśmy perforowanej, na której zapisywano instrukcje w 8-bitowym kodzie. Lista rozkazów procesora zawierała 8 instrukcji, takich jak dodawanie, odejmowanie, mnożenie, dzielenie, przesuwanie, zapis i odczyt pamięci oraz zatrzymanie programu. Wejście i wyjście danych opierało się na systemie dziesiętnym, natomiast wewnętrznie liczby były przetwarzane w systemie binarnym.

Z1 był niezwykle innowacyjnym i zaawansowanym projektem na swoje czasy, który zapoczątkował rozwój komputerów zerowej generacji. Niestety, oryginalny egzemplarz Z1 został zniszczony podczas bombardowania Berlina w grudniu 1943 r.

Atanasoff-Berry Computer, lub ABC, był pierwszym automatycznym elektronicznym komputerem cyfrowym. Został zaprojektowany przez profesora Johna Vincenta Atanasoffa z pomocą studenta Clifforda Berry'ego na Iowa State College (obecnie Iowa State University) w latach 1937-1942. Komputer był przeznaczony tylko do rozwiązywania układów równań liniowych i został pomyślnie przetestowany w 1942 r. ABC był pionierem ważnych elementów współczesnego komputingu, takich jak arytmetyka binarna i elektroniczne elementy przełączające, ale jego specjalistyczny charakter i brak zmiennej, przechowywanej programu odróżniają go od nowoczesnych komputerów.

Komputer ABC ważył około 320 kg i zawierał ponad 300 lamp elektronowych. Dane wejściowe były wprowadzane za pomocą standardowych perforowanych kart IBM, a wyniki były wyświetlane w systemie dziesiętnym na panelu przednim. Komputer nie był programowalny, a jego działanie było sterowane przez zestaw przełączników i przycisków. ABC był około 1000 razy szybszy od stosowanych wówczas urządzeń mechanicznych, ale pracował wolno i wymagał stałego nadzoru operatora.

Monroe LA5-160 to rodzaj mechanicznego kalkulatora, który był produkowany przez amerykańską firmę Monroe Calculating Machine Company w latach 1932-1949. Kalkulator ten był zdolny do wykonywania czterech podstawowych działań arytmetycznych: dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia liczb całkowitych.

Sight Head to angielska nazwa celownika bombowego Norden Mk. XV, który był używany przez Siły Powietrzne Armii Stanów Zjednoczonych (USAAF) i Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych podczas II wojny światowej, a także przez Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych w wojnie koreańskiej i wietnamskiej.

Był to jeden z pierwszych celowników tachometrycznych, które bezpośrednio mierzyły prędkość i kierunek lotu samolotu względem ziemi, co starsze celowniki mogły tylko szacować za pomocą długich procedur ręcznych. Celownik Norden ulepszał starsze konstrukcje poprzez zastosowanie analogowego komputera, który ciągle przeliczał punkt uderzenia bomby w zależności od zmieniających się warunków lotu, oraz autopilota, który szybko i dokładnie reagował na zmiany wiatru lub inne czynniki. W połączeniu te cechy obiecywały niezrównaną dokładność bombardowania w dzień z dużych wysokości.

Podczas testów przedwojennych celownik Norden wykazał średni błąd kołowy (CEP) 23 m, zdumiewający wynik dla tego okresu. Ta precyzja umożliwiała bezpośrednie ataki na statki, fabryki i inne cele punktowe. Zarówno Marynarka Wojenna, jak i USAAF widziały w nim sposób na przeprowadzenie skutecznego bombardowania z dużej wysokości. Aby chronić te zalety, celownik Norden został objęty najwyższą tajemnicą aż do późnej fazy wojny i był częścią wysiłku produkcyjnego na podobną skalę jak Projekt Manhattan: całkowity koszt wyniósł 1,1 mld dol., co stanowiło ponad jedną czwartą kosztu produkcji wszystkich bombowców B-17.

Celownik Norden nie był tak tajny, jak sądzono; zarówno brytyjski SABS, jak i niemiecki Lotfernrohr 7 opierały się na podobnych zasadach, a szczegóły celownika Norden zostały przekazane Niemcom jeszcze przed rozpoczęciem wojny. W warunkach bojowych celownik Norden nie osiągnął oczekiwanej precyzji, uzyskując średni CEP w 1943 roku wynoszący 370 m, podobny do innych wyników alianckich i niemieckich.

Celownik Norden znalazł ograniczone zastosowanie w okresie powojennym, po wprowadzeniu celowania opartego na radarze, ale potrzeba precyzyjnych ataków w dzień utrzymywała go w służbie, zwłaszcza podczas wojny koreańskiej.

K-3 to automatyczny celownik komputerowy do górnej wieży działka, który był instalowany na pokładzie samolotów takich jak B-17. Był to jeden z pierwszych przykładów zastosowania komputera liczącego w czasie rzeczywistym do celów wojskowych. K-3 składał się z dwóch części: elementu obliczeniowego i celownika optycznego. Element obliczeniowy był umieszczony w tylnej części wieży i zawierał mechanizmy do obliczania kąta celowania i prędkości obrotowej wieży. Celownik optyczny był umieszczony z przodu wieży i wyświetlał cel krzyżowy na tle celu. Żołnierz obsługujący wieżę musiał wprowadzić dane takie jak prędkość i wysokość samolotu, a następnie śledzić cel za pomocą celownika. K-3 automatycznie dostosowywał cel krzyżowy do ruchu samolotu i celu, co zwiększało szanse trafienia. K-3 był produkowany przez firmę National Cash Register Company (NCR) w Dayton, Ohio, USA.

Williams-Kilburn tube to wczesna forma pamięci komputerowej, która była pierwszym urządzeniem do przechowywania danych cyfrowych z dostępem swobodnym. Była używana z powodzeniem w kilku pierwszych komputerach. Williams-Kilburn tube działa poprzez wyświetlanie siatki kropek na lampie kineskopowej (CRT). Każda kropka reprezentuje jeden bit informacji, który może być odczytany przez detektor elektronów. Kropki jednak szybko bledną, więc muszą być odświeżane przez ponowne zapisanie danych na ekranie.

Williams-Kilburn tube została wynaleziona przez Freddiego Williamsa i Toma Kilburna, brytyjskich naukowców z Uniwersytetu w Manchesterze. Zainspirowali się techniką przechowywania danych na lampach radarowych, którą zobaczyli w MIT w 1946 r. Pierwszy test Williams-Kilburn tube odbył się w 1947 r. na komputerze Manchester Baby. Później Williams-Kilburn tube była używana w innych komputerach, takich jak Manchester Mark I, IBM 701, MANIAC czy ERA 1103.

Williams-Kilburn tube była przełomem w dziedzinie pamięci komputerowej, ponieważ umożliwiała szybki i losowy dostęp do danych, bez użycia mechanicznych części. Jednak Williams-Kilburn tube miała też wiele wad, takich jak niska pojemność, zawodność, złożoność i wysoki koszt. Dlatego została szybko zastąpiona przez inne technologie, takie jak rdzenie ferrytowe czy tranzystory.

Kalkulator Curta jest małym, mechanicznym kalkulatorem, który został stworzony przez Curta Herzstarka w 1948 roku.  Herzstark zaprojektował kalkulator podczas pobytu w obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie, gdzie pracował nad nim jako sposób na przeżycie. Po wojnie Herzstark wyjechał do Liechtensteinu, gdzie dokończył swoje dzieło i rozpoczął produkcję kalkulatorów. Z wyglądu przypominał młynek do pieprzu.

MADDIDA to skrót od Magnetic Drum Digital Differential Analyzer, czyli magnetycznego bębna cyfrowego analizatora różnicowego. Był to specjalny komputer cyfrowy służący do rozwiązywania układów równań różniczkowych zwyczajnych. Był to pierwszy komputer, który reprezentował bity za pomocą poziomów napięcia i którego cała logika była określona w algebrze Boole'a.

MADDIDA został zaprojektowany przez fizyka Floyda Steele'a, który został zatrudniony przez firmę Northrop Aircraft Corporation w 1946 roku. Celem projektu było stworzenie systemu naprowadzania dla pocisku Snark, ale MADDIDA nigdy nie został użyty w broni, a jedynie do badań aerodynamicznych.

MADDIDA miał 44 integratory zaimplementowane za pomocą magnetycznego bębna z sześcioma ścieżkami pamięci. Połączenia integratorów były określane przez zapisanie odpowiedniego wzorca bitów na jednej ze ścieżek.

W 1952 r. MADDIDA stał się najlepiej sprzedającym się komercyjnym komputerem cyfrowym na świecie (choć był maszyną specjalnego przeznaczenia), sprzedając się w sześciu egzemplarzach.

Selectron tube to rodzaj pamięci cyfrowej opracowanej przez Jana A. Rajchmana i jego zespół w Radio Corporation of America pod kierunkiem Władimira Zworykina. Była to lampa próżniowa, która przechowywała dane cyfrowe jako ładunki elektrostatyczne, wykorzystując technologię podobną do urządzenia do przechowywania danych Williamsa. Selectron tube była jednym z pierwszych urządzeń do przechowywania danych dla komputerów elektronicznych i miała być używana w komputerze IAS.

Selectron tube była rozwijana w latach 1946-1948 i miała pojemność 256 bitów. Później RCA kontynuowała prace nad selectron tube i stworzyła wersję o pojemności 4096 bitów. Selectron tube była szybka, niezawodna i miała niski pobór mocy, ale była droga i trudna w produkcji. Została wyparta przez taśmę magnetyczną i później przez rdzenie ferrytowe jako pamięć komputerowa.

RAT 700/2 to analogowy komputer oparty na bębnie schodkowym, który był produkowany przez niemiecką firmę elektroniczną Telefunken w latach 50. i 60. XX wieku. Był to jeden z popularnych modeli tranzystorowych komputerów analogowych, które były stosowane do rozwiązywania równań różniczkowych, symulacji fizycznych i innych zastosowań naukowych i technicznych.

Telefunken RAT 700/2 miał wymiary 26 x 21 x 19 cali i ważył około 40 kg. Miał 16 potencjometrów do ustawiania wartości początkowych, 16 wskaźników do odczytu wyników, 8 przełączników do wyboru funkcji i 8 gniazd do podłączania zewnętrznych urządzeń. Mógł obliczać funkcje do 4 stopnia z dokładnością do 0,1%. RAT 700/2 był używany przez wiele instytucji naukowych i wojskowych w Niemczech i innych krajach.

H-1 Educational Computer to analogowy komputer zaprojektowany dla szkół, który był produkowany przez amerykańską firmę Heath Company w latach 50. XX wieku. Firma ta była znana z tworzenia zestawów elektronicznych do samodzielnego montażu, zwanych Heathkit. H-1 był jednym z takich zestawów, który umożliwiał użytkownikom zbudowanie własnego komputera analogowego za niską cenę. Komputer ten był oparty na bębnie schodkowym i mógł rozwiązywać równania różniczkowe, symulować układy fizyczne i wykonywać inne obliczenia naukowe i techniczne.

EAI PACE TR-48 to analogowy komputer oparty na bębnie schodkowym, który był produkowany przez amerykańską firmę elektroniczną Electronic Associates, Inc. (EAI) w latach 50. i 60. XX wieku. Był to jeden z najpopularniejszych modeli ogólnego zastosowania komputerów analogowych, które były używane do rozwiązywania równań różniczkowych, symulacji fizycznych i innych zastosowań naukowych i technicznych. TR-48 miał wymiary 122 x 61 x 51 cm i ważył około 145 kg. Był częścią programu kosmicznego Apollo, gdzie służył do symulacji ruchu satelitów i gwiazd.

Core rope memory to rodzaj pamięci tylko do odczytu (ROM) dla komputerów. Była używana w latach 50. i 60. XX wieku, jako popularna technologia do przechowywania programów i danych. Core rope memory działała poprzez splatanie wielu drutów czujnikowych przez lub wokół kilku rdzeni z twardego materiału magnetycznego, zwykle półtwardego ferrytu. Każdy drut przewleczony przez rdzeń służył jako uzwojenie transformatora. Dwa lub więcej drutów przechodziło przez każdy rdzeń. Każdy rdzeń przechowywał jeden bit informacji, który był zerem lub jedynką w zależności od kierunku magnesowania rdzenia. Impulsy prądu elektrycznego w niektórych drutach przez rdzeń pozwalały ustawić kierunek magnesowania w tym rdzeniu w dowolnym kierunku, zapisując tym samym jedynkę lub zero. Inny drut przez każdy rdzeń, drut odczytu, służył do wykrywania, czy rdzeń zmienił stan. Proces odczytu rdzenia powodował jego wyzerowanie, czyli wymazanie - nazywa się to destrukcyjnym odczytem. Gdy rdzeń nie był odczytywany lub zapisywany, zachowywał ostatnią wartość, jaką miał, nawet jeśli zasilanie zostało wyłączone. Dlatego była to rodzaj pamięci nieulotnej.

Core rope memory była bardzo niezawodna i trwała, ale miała niską gęstość i wysoki koszt. Była używana głównie w systemach, które wymagały małej ilości pamięci, ale wysokiej niezawodności, takich jak komputery pokładowe w statkach kosmicznych NASA. Na przykład, komputer sterujący Apollo, który był niezbędny do udanych lądowań na Księżycu, używał core rope memory do przechowywania oprogramowania.

Pamięć rtęciowa to rodzaj pamięci operacyjnej, który był używany w niektórych z pierwszych komputerów. Była to wczesna odmiana pamięci na akustycznych liniach opóźniających, która wykorzystywała fale dźwiękowe w rurach wypełnionych rtęcią do przechowywania informacji. Pamięć rtęciowa była tania i łatwa w produkcji, ale miała wiele wad, takich jak duży rozmiar, ciężar, wrażliwość na wstrząsy i temperaturę, a także toksyczność rtęci. Została zastąpiona przez pamięć ferrytową i później przez pamięć tranzystorową.

Pamięć rtęciowa składała się z zestawu stalowych rur o średnicy 1-2 cm i długości około metra, wypełnionych rtęcią. Na obu końcach każdej rury znajdował się przetwornik elektroakustyczny, który zamieniał impulsy elektryczne na ultradźwięki i odwrotnie. Impulsy elektryczne reprezentujące bity informacji były wysyłane do jednego przetwornika, który generował fale dźwiękowe w rtęci. Fale te podróżowały przez rurę z prędkością około 1407 m/s i były odbierane przez drugi przetwornik, który zamieniał je z powrotem na impulsy elektryczne. Impulsy te były następnie ponownie wysyłane do pierwszego przetwornika, tworząc zamkniętą pętlę. W ten sposób każda rura mogła zapamiętać kilka bitów informacji, które krążyły w niej z określoną częstotliwością.

Pamięć rtęciowa była stosowana w wielu komputerach z lat 40. i 50. XX wieku, takich jak UNIVAC-I, EDSAC, EDVAC, SEAC, IAS, MANIAC, ORDVAC, ILLIAC, JOHNNIAC, MISTIC, SILLIAC, WEIZAC, ZEBRA, EMAL i innych. Była zwykle używana jako pamięć operacyjna, ale czasem także jako pamięć masowa lub pamięć podręczna. Pamięć rtęciowa była również używana jako rejestry w komputerach szeregowych, takich jak ACE i DEUCE.

Pamięć rtęciowa miała jednak wiele ograniczeń i problemów. Po pierwsze, była bardzo duża i ciężka. Na przykład, pamięć rtęciowa komputera UNIVAC-I zajmowała około 3 m³ i ważyła około 2,5 tony. Po drugie, była wrażliwa na zmiany temperatury i wstrząsy, które mogły wpływać na prędkość i jakość propagacji fal dźwiękowych. Po trzecie, była toksyczna i niebezpieczna dla zdrowia ludzi i środowiska. Po czwarte, była wolna i miała niską pojemność w porównaniu z innymi rodzajami pamięci. Po piąte, była trudna w programowaniu i obsłudze, ponieważ wymagała specjalnych technik kodowania i synchronizacji.

Harvard Mark IV był elektronicznym komputerem z pamięcią operacyjną, zbudowanym przez Uniwersytet Harvarda pod nadzorem Howarda Aikena dla Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych. Komputer został ukończony w 1952 r. i pozostał na Harvardzie, gdzie był intensywnie wykorzystywany przez wojsko.

Harvard Mark IV był całkowicie elektroniczny i używał bębna magnetycznego oraz 200 rejestrów pamięci z rdzeni ferrytowych (jeden z pierwszych komputerów, które to robiły). Rozdzielał przechowywanie danych i instrukcji w tym, co teraz czasami nazywa się architekturą harwardzką, chociaż ten termin nie został ukuty do lat 70. XX wieku (w kontekście mikrokontrolerów).

Harvard Mark IV był jednym z pierwszych komputerów, które umożliwiały wywoływanie podprogramów i instrukcje warunkowe za pomocą przewodów z wtykami. Najbardziej znaną programistką tego komputera była Grace Hopper, która wprowadziła do języka informatyki słowo bug (pluskwa, owad). Komputer był używany do roku 1959.

Komputer LEO II był następcą komputera LEO I, który został zaprojektowany przez Olivera Standingforda i Raymonda Thompsona z firmy J. Lyons and Co. - jednej z wiodących brytyjskich firm zajmujących się gastronomią i produkcją żywności w pierwszej połowie XX wieku. Komputer LEO II był jednym z pierwszych komputerów dostępnych komercyjnie na świecie.

LEO II niewiele różnił się od LEO I, chociaż ostatnie modele były wyposażone w bardziej kompaktową pamięć magnetyczną. Był używany do różnych zastosowań biznesowych, takich jak zarządzanie zamówieniami, księgowość, analiza statystyczna, symulacja i planowanie. Niektóre z firm, które korzystały z komputera LEO II, to Ford, Shell, British Oxygen, Dunlop i British Railways.

Komputer LEO II był pionierskim osiągnięciem w dziedzinie informatyki i przyczynił się do rozwoju brytyjskiego przemysłu komputerowego. W latach 60. XX wieku firma Leo Computers przyjęła technologię tranzystorową i zbudowała nowoczesny komputer LEO III. Komputery z serii LEO były używane do 1981 r.

Pomimo średniej jakości odbioru, sprzedano około 150 tysięcy sztuk tego radia, dzięki nowości w formie jego małego rozmiaru i przenośności. Radio TR-1 było wynikiem współpracy między Texas Instruments, producentem tranzystorów, a Industrial Development Engineering Associates (I.D.E.A), producentem wzmacniaczy antenowych. Żadna z głównych firm radiowych, takich jak RCA, Philco czy Emerson, nie była zainteresowana produkcją radia tranzystorowego. Ed Tudor, prezes I.D.E.A, podjął się tego zadania, przewidując ogromny sukces rynkowy tego wynalazku.

Radio TR-1 miało cztery tranzystory i działało na baterię 22,5 V. Było dostępne w kilku kolorach, takich jak czarny, biały, czerwony i szary, a później także w rzadszych kolorach, takich jak zielony, brązowy, lawendowy, turkusowy, różowy i limonkowy. Miało wymiary 7,62 × 12,7 × 3,2 cm i ważyło 340 g.

TR-1 zostało docenione za swój estetyczny design, nowatorskość i mały rozmiar, ale nie za jakość dźwięku i czułość odbioru, które były gorsze niż w konkurencyjnych modelach opartych na lampach elektronowych. Recenzja w Consumer Reports zniechęcała do zakupu radia TR-1, wskazując na wysoki poziom szumów i niestabilność na niektórych częstotliwościach.

Radio TR-1 było pierwszym krokiem w rozwoju elektroniki konsumenckiej, zapowiadając przyszłość pełną małych, wygodnych urządzeń przenośnych, takich jak kalkulatory, telefony komórkowe, tablety i inne. Egzemplarze radia TR-1 są poszukiwane przez kolekcjonerów.

ILLIAC 1 to pionierski komputer z serii ILLIAC, zbudowany w 1952 r. przez Uniwersytet Illinois. Był to pierwszy komputer zbudowany i należący wyłącznie do amerykańskiej instytucji edukacyjnej. Komputer opierał się na architekturze maszyny IAS zaproponowanej przez matematyka Johna von Neumanna. ILLIAC 1 był zbudowany z 2800 lamp próżniowych i ważył około 2 ton.Mógł przechowywać 1024 słowa po 40 bitów w pamięci głównej i 12800 słów na bębnie pamięci.

ILLIAC 1 był używany do obliczeń naukowych, edukacyjnych i artystycznych. Na przykład, w 1955 r. Lejaren Hiller i Leonard Isaacson wykorzystali ILLIAC 1 do skomponowania Illiac Suite, jednego z pierwszych utworów muzycznych napisanych przy pomocy komputera. W 1957 r. ILLIAC 1 został użyty do obliczenia orbity satelity Sputnik 1 w ciągu dwóch dni od jego wystrzelenia. W 1960 r. na ILLIAC 1 uruchomiono pierwszą wersję systemu edukacji komputerowej PLATO, który obsługiwał jednego użytkownika.

LGP-30 to skrót od Librascope General Purpose lub Librascope General Precision, i jest to jeden z pierwszych komputerów dostępnych na rynku. Został wyprodukowany przez firmę Librascope z Glendale w Kalifornii (oddział General Precision Inc.). LGP-30 był produkowany od 1956 r., a jego cena detaliczna wynosiła 47 000 dol., co odpowiada 510 000 dol. w 2022 r. LGP-30 był często nazywany komputerem biurkowym, ponieważ miał wymiary zbliżone do standardowego biurka. Ważył około 360 kg i był zamontowany na solidnych kółkach, co ułatwiało jego przenoszenie.

Głównym konsultantem ds. projektowania komputera Librascope był Stan Frankel, weteran Projektu Manhattan i jeden z pierwszych programistów ENIAC. Stworzył on użyteczny komputer z minimalną ilością sprzętu. Zestaw instrukcji jednoadresowych miał tylko 16 poleceń. Pamięć bębnowa przechowywała główną pamięć, rejestry procesora, informacje o czasie i zegar bitowy, każdy na dedykowanej ścieżce. Liczba lamp próżniowych została zminimalizowana przez użycie diodowej logiki półprzewodnikowej, architektury bitowo-seryjnej i wielokrotnego wykorzystania każdego z 15 przerzutników. Był to binarny, 31-bitowy komputer z pamięcią bębnową o pojemności 4096 słów (odpowiadającej około 15,8 współczesnych kilobajtów). Standardowymi wejściami były klawiatura Flexowriter i taśma papierowa (dziesięć sześciobitowych znaków/sekundę). Standardowym wyjściem był drukarka Flexowriter (maszyna do pisania, pracująca z prędkością 10 znaków/sekundę). Opcjonalnie dostępny był szybszy czytnik i dziurkarka taśm papierowych jako osobne urządzenie peryferyjne.

Komputer zawierał 113 lamp elektronowych i 1450 diod. Lampy były zamontowane na 34 grawerowanych kartach wtykowych, które zawierały również związane z nimi elementy. LGP-30 wymagał 1500 watów pod pełnym obciążeniem. Komputer zawierał regulator napięcia odpowiedni dla wahań napięcia sieciowego od 95 do 130 woltów. Oprócz regulacji napięcia, komputer zawierał również układ do ogrzewania, który minimalizował szok termiczny dla lamp, aby zapewnić dłuższą żywotność. Komputer zawierał wentylator chłodzący, który kierował filtrowane powietrze przez kanały do lamp i diod, aby przedłużyć żywotność elementów i zapewnić prawidłowe działanie.

Plated-wire memory to rodzaj pamięci magnetycznej opracowanej przez Bell Laboratories w 1957 r. Jej główną zaletą było to, że mogła być montowana maszynowo, co potencjalnie prowadziło do niższych cen niż prawie zawsze montowana ręcznie pamięć rdzeniowa. Zamiast nawlekać pojedyncze rdzenie ferrytowe na druty, pamięć plated-wire wykorzystywała siatkę drutów pokrytych warstwą magnetyczną, która przechowywała dane cyfrowe jako ładunki magnetyczne. Pamięć plated-wire była jednym z pierwszych urządzeń do przechowywania danych dla komputerów elektronicznych i miała być używana w komputerze IAS. Pamięć plated-wire była rozwijana w latach 1957-1968 i miała pojemność od 256 do 4096 bitów. Była szybka, niezawodna i miała niski pobór mocy, ale była też droga i trudna w produkcji. Została wyparta przez taśmę magnetyczną i później przez rdzenie ferrytowe jako pamięć komputerowa.

System komputerowy SAGE był pierwszą w historii siecią komputerową, która służyła celom obrony powietrznej USA. Został stworzony przez IBM we współpracy z MIT w latach 1952-1958.

System SAGE wykorzystywał komputery lampowe IBM AN/FSQ-7, które były bardzo duże i skomplikowane. Każdy komputer zawierał ponad 58 tysięcy lamp i składał się z ponad 32 milionów części.

System SAGE łączył się z setkami radarów w USA i Kanadzie, a także z komputerami pokładowymi samolotów bojowych.

SAGE miał 25 regionalnych stanowisk dowodzenia, z których najważniejsze znajdowało się w Luke Air Force Base w Arizonie.

SAGE był używany do lat 70. XX wieku, kiedy został zastąpiony przez nowocześniejsze systemy.

Komputer Whirlwind był jednym z pierwszych komputerów elektronicznych, które działały w czasie rzeczywistym i używały pamięci z rdzeni magnetycznych. Został zaprojektowany przez Laboratorium Serwomechanizmów MIT na zlecenie marynarki wojennej USA, która chciała stworzyć symulator lotu dla szkolenia załóg bombowców. Komputer Whirlwind miał wpływ na rozwój systemu obrony powietrznej SAGE oraz na komputery biznesowe i minikomputery z lat 60. XX wieku.

Ferranti Atlas był jednym z pierwszych superkomputerów na świecie, który był używany od 1962 do 1972 r.. Został stworzony jako wspólny projekt Uniwersytetu Manchester, firmy Ferranti International plc i firmy Plessey Co., plc. Atlas był znany z tego, że był pierwszą maszyną z pamięcią wirtualną (wtedy nazywaną "jednopoziomowym magazynem") używającą technik stronicowania; ten sposób szybko się rozpowszechnił i jest teraz wszechobecny. Atlas był komputerem drugiej generacji, używającym dyskretnych tranzystorów germanowych.

Łącznie zbudowano sześć komputerów Atlas 1 i Atlas 2 między 1962 a 1966 r. Pierwszy produkcyjny Atlas został uruchomiony na Uniwersytecie Manchester 7 grudnia 1962 r. przez sir Johna Cockcrofta, fizyka noblistę, który był dyrektorem brytyjskiej Atomic Energy Authority. W czasie jego inauguracji, Atlas uważano za najszybszy komputer na świecie. Pojemność Atlasu spowodowała powstanie powiedzenia, że gdy był wyłączony, połowa brytyjskiej mocy obliczeniowej była utracona. Ostatni Atlas, maszyna CADCentre, został wyłączony pod koniec 1976 r.

NEAC 2203 to jeden z pierwszych tranzystorowych komputerów, który został opracowany przez firmę NEC Corporation w Japonii. Został wprowadzony na rynek w 1959 roku i był wykorzystywany do różnych zastosowań biznesowych i naukowych. NEAC 2203 miał kilka ciekawych cech, takich jak:

NEAC 2203 był bardzo popularny w Japonii i sprzedano 30 egzemplarzy. Jego wymiary wynosiły 178x125x91 centymetrów i kosztował około 80 000 dolarów.

Był niezwykłym urządzeniem, które umożliwiło ludziom dotarcie do Księżyca. Był to pierwszy przenośny, wielozadaniowy, programowalny i interaktywny komputer ogólnego zastosowania. Był też bardzo mały i lekki w porównaniu z innymi komputerami tamtych czasów. Komputer pokładowy składał się z następujących elementów:

Pamięć stała i kasowalna były zbudowane z toroidalnych rdzeni ferrytowych, które były ręcznie utkane w pierścieniach. Każdy pierścień mógł przechowywać jeden bit informacji, czyli zero lub jeden. Pamięć stała miała pojemność 36 864 słów 16-bitowych, co odpowiada 74 kilobajtom. Pamięć kasowalna miała pojemność 2 048 słów 16-bitowych, co odpowiada 4 kilobajtom.

Komputer pokładowy był zaprogramowany w języku maszynowym, który składał się z prostych instrukcji podstawowych. Programy były napisane przez inżynierów z MIT Instrumentation Laboratory i testowane na symulatorach przed załadowaniem do pamięci stałej. Komputer pokładowy mógł wykonywać różne zadania, takie jak nawigacja, sterowanie, komunikacja, monitorowanie i alarmowanie. Komputer pokładowy miał też interfejs użytkownika, który składał się z modułu wyświetlacza i klawiatury, na którym astronauci mogli wprowadzać komendy i odczytywać informacje.

Komputer pokładowy był kluczowym elementem sukcesu misji Apollo, ponieważ zapewniał niezawodność i bezpieczeństwo lotu. Jednak nie był doskonały i czasami występowały błędy lub awarie. Na przykład, tuż przed lądowaniem na Księżycu, komputer pokładowy Apollo 11 wyświetlił błędy 1201 i 1202, które oznaczały przepełnienie pamięci kasowalnej. Okazało się, że były to spowodowane przez nieprawidłowe działanie radaru, który zasypywał komputer zbędnymi danymi. Na szczęście, komputer był zaprojektowany tak, żeby w takiej sytuacji sam się restartować i kontynuować najważniejsze zadania. Neil Armstrong przejął ręczne sterowanie i wylądował bezpiecznie na Księżycu.

IBM 1360 to system przechowywania danych na bazie fotograficznej, który był używany w latach 60. XX wieku w dużych centrach danych. Był to pierwszy system zaprojektowany od podstaw, aby pomieścić terabit danych (128 GB). IBM 1360 przechowywał dane na małych kawałkach sztywnego filmu fotograficznego, które były indywidualnie odczytywane i zapisywane, i mogły być aktualizowane przez kopiowanie danych, z zmianami, na nowy kawałek. System używał zaawansowanej korekcji błędów i pneumatycznego robota, aby przenosić filmy do i z jednostki przechowywania. Zbudowano tylko sześć takich systemów, w tym prototyp, i IBM porzucił system filmowy na rzecz innych systemów przechowywania danych.

NTDS CP-642/USQ-20(V) to komputer zaprojektowany przez Seymoura Craya dla US Navy w celu analizy, wyświetlania i sterowania taktycznymi danymi z systemu broni. Był to niezawodny zamiennik dla AN/USQ-17, który miał ten sam zestaw instrukcji. Pierwsza partia 17 komputerów została dostarczona do marynarki wojennej na początku 1961 r. Komputer miał 30-bitowe słowa, 32 768 słów pamięci rdzeniowej, 10 702 tranzystory i 62 instrukcje. Był to równoległy, binarny, stałoprzecinkowy system arytmetyczny z siedmioma rejestratorami indeksowymi i jednym akumulatorem. Komputer był używany do obliczeń w czasie rzeczywistym na pojedynczym statku. Wersja komercyjna tego komputera była oznaczona jako UNIVAC 1206.

Olivetti Programma 101 to jeden z pierwszych komputerów osobistych na świecie, który został zaprojektowany i wyprodukowany przez włoską firmę Olivetti w latach 1961-1971.  Był to komputer programowalny, który mógł wykonywać cztery podstawowe działania arytmetyczne oraz funkcje trygonometryczne i logarytmiczne.

Olivetti Programma 101 miał kształt walizki i ważył około 35 kg. Miał klawiaturę numeryczną, wyświetlacz z lampami nixie, czytnik i zapisywacz kart magnetycznych oraz wbudowaną drukarkę. Miał pamięć o pojemności 240 bajtów, zapisywaną w liniach opóźniających.  Używał odwrotnej notacji polskiej (RPN) do wprowadzania danych i poleceń. Był on również jednym z pierwszych produktów Olivetti, które były sprzedawane na rynku konsumenckim, a nie tylko profesjonalnym. Był on używany przez inżynierów, naukowców, nauczycieli, a nawet przez wojsko i NASA.

Anita to nazwa serii kalkulatorów elektronicznych, które były produkowane przez brytyjską firmę Sumlock Comptometer w latach 1961-1976. Kalkulatory Anita były pionierskimi urządzeniami w historii komputerów i obliczeń, ponieważ były to pierwsze na świecie kalkulatory elektroniczne zasilane z sieci, z wyświetlaczem cyfrowym i z możliwością programowania.

Pierwsze modele kalkulatorów Anita, Mark VII i Mark VIII, były wprowadzone na rynek w 1961 r. i używały lamp próżniowych i gazotronów do budowy układów logicznych i nixie do wyświetlania cyfr. Były to duże i ciężkie urządzenia, które zajmowały dużo miejsca na biurku i zużywały dużo energii. Były zdolne do wykonywania czterech podstawowych działań arytmetycznych: dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia.

Zuse Z23 to tranzystorowy komputer, który został zaprojektowany przez firmę Zuse KG i dostarczony po raz pierwszy w 1961 r. Był to jeden z pierwszych niemieckich komputerów opartych na tranzystorach, a nie na lampach elektronowych. Pracował na liczbach binarnych zmiennoprzecinkowych i stałoprzecinkowych. Dodawanie liczb stałoprzecinkowych zajmowało 0,3 milisekundy, a mnożenie 10,3 milisekundy.

Zuse Z23 był wyposażony w kompilator języka Algol 60 i kod Freiburga, który był podobny do asemblera i dostosowany do zapisu matematycznego. W Zuse Z23 użyto około 2700 tranzystorów i 7700 diod. Pamięć była magnetyczna. Zuse Z23 miał podstawową częstotliwość zegara około 150 kHz i zużywał około 4000 watów mocy elektrycznej. Ważył około 1000 kilogramów.

Zuse Z23 był sprzedawany za cenę 200 000 marek niemieckich (równowartość 480 582 marek w 2021 r.) i był najbardziej rozpowszechnionym tranzystorowym komputerem w Niemczech. Znalazł zastosowanie w różnych dziedzinach, takich jak fizyka reaktorów, balistyka, technika pomiarowa, energetyka, technika transportowa, górnictwo, a także w instytucjach naukowych i edukacyjnych.

7030, znany również jako Stretch, był pierwszym tranzystorowym superkomputerem IBM. Był najszybszym komputerem na świecie od 1961 do 1964 r., kiedy to uruchomiono pierwszy CDC 6600. Został zaprojektowany, aby spełnić wymagania sformułowane przez Edwarda Tellera z Lawrence Livermore National Laboratory, dotyczące obliczeń trójwymiarowych hydrodynamicznych. Pierwszy egzemplarz został dostarczony do Los Alamos National Laboratory w 1961 r., a drugi, zmodyfikowany wersja, IBM 7950 Harvest, do National Security Agency w 1962 r.

IBM 7030 był znacznie wolniejszy niż oczekiwano i nie spełnił swoich ambitnych celów wydajnościowych. IBM był zmuszony obniżyć jego cenę z 13,5 mln dol. do zaledwie 7,78 mln dol. i wycofał 7030 ze sprzedaży do klientów poza tymi, którzy już negocjowali umowy. Magazyn PC World nazwał Stretch jedną z największych porażek zarządzania projektami w historii IT. Pomimo niepowodzenia Stretch w spełnieniu własnych celów wydajnościowych, posłużył jako podstawa dla wielu cech konstrukcyjnych udanego IBM System/360, który został ogłoszony w 1964 r. i pierwszy raz dostarczony w 1965 r.

CDC-160A był prostym komputerem 12-bitowym, zaprojektowanym i wyprodukowanym przez Control Data Corporation (CDC) w latach 1960-1965. Był to prawdopodobnie pierwszy minikomputer w historii, który mieścił się w standardowej szafie biurowej. CDC-160A był często używany jako procesor wejścia/wyjścia w systemach CDC-1604, 48-bitowego komputera zaprojektowanego przez Seymoura Craya. CDC-160A miał 4096 słów pamięci magnetycznej, 48-bitowy akumulator, sześć 15-bitowych rejestrów indeksowych i prosty zestaw instrukcji. CDC-160A był idealną platformą do wprowadzania początkujących programistów w zaawansowane koncepcje niskopoziomowego wejścia/wyjścia i systemów przerwań.

Friden SRQ-10 to rodzaj mechanicznego kalkulatora, który był produkowany przez firmę Friden, Inc. w latach 1962-1965. Kalkulator ten był zdolny do wykonywania czterech podstawowych działań arytmetycznych: dodawania, odejmowania, mnożenia i dzielenia liczb całkowitych. Ponadto, kalkulator ten miał dwie specjalne funkcje: automatyczne obliczanie kwadratu i pierwiastka kwadratowego z wprowadzonej liczby.

Kalkulator Friden SRQ-10 był oparty na mechanizmie bębna kroczącego, który składał się z dziewięciu bębnów z cyframi od 0 do 9, które obracały się za pomocą korbki. Kalkulator miał dwie oddzielne klawiatury: jedną do wprowadzania liczb, a drugą do wybierania mnożnika. Aby obliczyć kwadrat lub pierwiastek kwadratowy, wystarczyło nacisnąć odpowiedni przycisk na klawiaturze.

SRQ-10 był jednym z najbardziej zaawansowanych kalkulatorów mechanicznych swojej epoki i był używany przez inżynierów, naukowców i nauczycieli. Był to również jeden z pierwszych kalkulatorów, które używały odwrotnej notacji polskiej (RPN), która eliminowała potrzebę stosowania nawiasów do określania kolejności działań w złożonych obliczeniach.

System naprowadzania rakiet Minuteman jest systemem bezwładnościowym, który wykorzystuje komputer pokładowy i żyroskopy do utrzymania pocisku na właściwej trajektorii lotu. System ten jest niezależny od zewnętrznych źródeł informacji, takich jak satelity GPS czy radary, co czyni go odpornym na zakłócenia lub ataki przeciwnika.

System ten został opracowany w latach 60. XX wieku i jest ciągle modernizowany, aby poprawiać jego dokładność i niezawodność. Obecnie w służbie pozostaje około 450 pocisków Minuteman III, które stanowią część amerykańskiej triady nuklearnej.

Polaris Guidance System Mark 2 to system nawigacji rakiet balistycznych opracowany przez MIT Instrumentation Lab pod kierunkiem Charlesa Starka Drapera w latach 1957-1960. System ten był używany do kierowania pocisków Polaris, które były wystrzeliwane z okrętów podwodnych i stanowiły część amerykańskiego odstraszania nuklearnego podczas zimnej wojny. System ten wykorzystywał komputer analogowy, który obliczał trajektorię lotu rakiety na podstawie danych z żyroskopów, akcelerometrów i innych czujników. Był w stanie automatycznie modyfikować zaprogramowany lot rakiety, aby kompensować wszelkie odchylenia od warunków standardowych, które rakieta mogła napotkać w trakcie lotu do celu. System ten był ulepszany w trzech kolejnych generacjach, zwiększając zasięg rakiety z 1200 do 2800 mil, zanim marynarka wojenna wycofała Polaris w latach 70.

Thin-film memory jest rodzajem pamięci komputerowej, która używa cienkich warstw materiału magnetycznego do przechowywania bitów informacji. Jest to szybsza alternatywa dla pamięci rdzeniowej, która była dominującą formą pamięci losowej przez 20 lat między 1955 a 1975 rokiem. Pamięć cienkowarstwowa składa się z kropek permalloy, stopu żelaza i niklu, naniesionych na małe szklane płytki. Każda kropka ma grubość około 4 mikrometrów i może być namagnesowana dwojako, reprezentujących bit zero lub jeden. Pamięć cienkowarstwowa została opracowana przez firmę Sperry Rand w ramach rządowo finansowanego projektu badawczego.

Pamięć cienkowarstwowa była używana głównie w komputerach wojskowych i naukowych, ponieważ była droga i trudna w produkcji. Została wyparta przez pamięć półprzewodnikową w latach 70. XX wieku, która oferowała większą pojemność i niższą cenę za kilobit. Jednak pamięć cienkowarstwowa miała pewne zalety, takie jak nieulotność, niezawodność i odporność na promieniowanie. Obecnie pamięć cienkowarstwowa jest badana jako potencjalny materiał do pamięci kształtu, która może zmieniać swój kształt pod wpływem temperatury lub pola magnetycznego. Na przykład, stop niklu i tytanu wykazuje duże odwracalne odkształcenia ponad 100 nm w cienkich warstwach. Takie pamięci kształtu mogłyby mieć zastosowanie w mikroelektromechanicznych systemach, nanomedycynie i biotechnologii.

Komputer LINC to jeden z pierwszych minikomputerów i prekursorów komputera osobistego. Został zaprojektowany w 1962 r. przez Charlesa Molnara i Wesleya Clarka w Laboratorium Lincolna przy MIT. LINC był przeznaczony dla naukowców zajmujących się badaniami biomedycznymi i miał możliwość podłączania do różnych urządzeń laboratoryjnych.

Komputer LINC miał 2048 słów pamięci o długości 12 bitów, dwa oscyloskopy jako wyświetlacze i klawiaturę z 16 klawiszami. LINC był bardzo innowacyjny i wprowadził wiele nowych rozwiązań, takich jak przetwarzanie równoległe, modułową budowę i programowanie za pomocą taśm magnetycznych. Był także jednym z pierwszych komputerów, których projekt był w domenie publicznej i mógł być swobodnie kopiowany i modyfikowany.

 Komputer LINC był produkowany przez firmy Digital Equipment Corporation i Spear Inc. w latach 1964-1969. Łącznie wyprodukowano około 50 egzemplarzy. Komputer LINC był używany do różnych zastosowań naukowych, takich jak analiza sygnałów biologicznych, symulacja układów nerwowych, badanie reakcji enzymatycznych i modelowanie molekularne.

Victor 3900 to pierwszy elektroniczny kalkulator, który został zbudowany w całości z układów scalonych (IC). Dla swojej epoki, 3900 był niezwykle zaawansowany; miał 4-calowy (100 mm) ekran kineskopowy, który wyświetlał 5-liniowy wyświetlacz, miał osobną pamięć do przechowywania trzech wyników pośrednich, obsługiwał zaokrąglanie liczb i był nadal "mniejszy niż maszyna do pisania".

Pierwotny prototyp został zbudowany przez Victor Comptometer przy użyciu lamp próżniowych w 1963 r. Kiedy okazał się udany, firma szukała firmy półprzewodnikowej, która zmniejszyłaby go. W 1964 r. podpisała umowę z General Micro-electronics (GMe), aby wprowadzić go na rynek na początku 1966 r. Został zapowiedziany w październiku 1965 r. i po raz pierwszy zaprezentowany na Business Equipment Exposition później tego samego miesiąca.

IBM 2321 Data Cell to urządzenie do przechowywania danych z bezpośrednim dostępem (DASD), które było przeznaczone dla systemu IBM System/360. Zostało zapowiedziane wraz z System/360 w kwietniu 1964 r. Mogło przechowywać do 400 megabajtów danych, z czasem dostępu od 95 do 600 milisekund, w zależności od położenia adresowanego paska i układu danych w każdej komórce danych.

Urządzenie składało się z dziesięciu wymiennych i zamiennych komórek danych, każda zawierająca 40 megabajtów. Każda komórka danych zawierała 200 pasków taśmy magnetycznej, które były podstawowym nośnikiem zapisu. Paski miały 5,7 cm szerokości i 33 cm długości. Całkowita pojemność wynosiła 400 megabajtów lub 800 milionów cyfr dziesiętnych. Do jednostki sterującej IBM 2841 można było podłączyć do ośmiu urządzeń 2321, co umożliwiało ogólną pojemność ponad trzech GB.

Urządzenie 2321 wykorzystywało trzy działające równolegle oddzielne systemy poszukiwania: jeden serwo-hydrauliczny do obracania pojemników w celu wybrania odpowiedniej podkomórki, i dwa napędzane przez cewki: jeden do wybrania odpowiedniej zakładki paska z dziesięciu w podkomórce, i drugi do wybrania jednej z pięciu pozycji głowicy, dla 20-elementowej głowicy (100 ścieżek na pasek). Płyn hydrauliczny, Mobil DTE Light, olej do obiegu maszyn, był pod ciśnieniem 1500 psi i pomimo wielu legend o wyciekach oleju, były one bardzo rzadkie. Zbiornik oleju mieścił 19 litrów.

2321 jest klasyfikowany jako urządzenie do przechowywania danych z bezpośrednim dostępem, które może bezpośrednio uzyskać dostęp do rekordu, zamiast skanować całą taśmę, aby znaleźć rekord, jak to robiłby zwykły napęd taśmy. Kanały systemu IBM System/360 adresowały 2321 jako urządzenia do przechowywania danych z bezpośrednim dostępem, tj. dysk twardy, z sześciobajtowym adresem poszukiwania w formacie ØBBSCH (szesnastkowo), gdzie pierwszy bajt jest zerem, a pozostałe bajty adresują pojemnik (tj. komórkę i podkomórkę), pasek, cylinder i głowicę.

Urządzenie 2321 było żartobliwie nazywane wybieraczem makaronu, ponieważ wymienne paski magnetyczne były elastyczne i przypominały makaron lasagne.

CDC 6600 to sztandarowy superkomputer z serii 6000 produkowany przez firmę Control Data Corporation. Uważany jest za pierwszy udany superkomputer, ponieważ przewyższał swojego najszybszego poprzednika, IBM 7030 Stretch, trzykrotnie.

CDC 6600 został zaprojektowany przez Seymoura Craya i zaprezentowany publicznie w 1964 r. Potrafił wykonywać 3 mln operacji na sekundę przy użyciu 60-bitowego procesora o częstotliwości 10 MHz. Lista rozkazów liczyła zaledwie 64 pozycje. Komputer był wyposażony w pamięć o pojemności do 982 kilobajtów (131000 x 60 bitów).System operacyjny nazywał się SCOPE lub KRONOS.

CDC 6600 był przełomem w dziedzinie obliczeń naukowych i matematycznych. Znalazł zastosowanie w wielu prestiżowych instytucjach, takich jak CERN, Lawrence Radiation Laboratory czy Courant Institute of Mathematical Sciences. Łącznie dostarczono ponad 100 egzemplarzy CDC 6600. W 1969 r. CDC 6600 stracił tytuł najszybszego komputera na świecie na rzecz swojego następcy, CDC 7600.

CDC 6600 był innowacyjny także pod względem konstrukcji i chłodzenia. Miał kształt plusa, z czterema ramionami zawierającymi moduły elektroniczne. Moduły były chłodzone freonem, a tranzystory były wykonane z krzemu. Konsola komputera składała się z ekranów i klawiatury, zastępując setki przełączników i migających świateł typowych dla ówczesnych systemów. Ekrany były sterowane programowo i służyły do wyświetlania tekstu i prostych grafik.

ASR-33 Teletype to elektromechaniczny teleprinter zaprojektowany do lekkiego użytku biurowego. Był mniej wytrzymały i tańszy niż wcześniejsze modele teleprinterów. Firma Teletype Corporation wprowadziła model 33 jako produkt komercyjny w 1963 r,, po tym, jak został pierwotnie zaprojektowany dla United States Navy. Vył produkowany w trzech wersjach: Model 33 ASR (Automatic Send and Receive), który posiadał wbudowany ośmiobitowy czytnik i perforator taśmy; Model 33 KSR (Keyboard Send and Receive), który nie posiadał czytnika i perforatora taśmy; Model 33 RO (Receive Only), który nie posiadał ani klawiatury, ani czytnika/perforatora.

Model 33 był jednym z pierwszych produktów, które wykorzystywały nowo ustandaryzowaną metodę kodowania znaków ASCII, która została opublikowana po raz pierwszy w 1963 r. Towarzyszący mu model 32 używał starszego, ustalonego pięciobitowego kodu Baudot. Ze względu na niską cenę i kompatybilność z ASCII, model 33 był szeroko stosowany z wczesnymi minikomputerami i wpłynął na kilka de facto standardów, które wykształciły się w latach 60. i 70. XX wieku.

Telequote III to terminal używany przez maklerów giełdowych w latach 60. XX wieku, aby otrzymywać aktualne informacje o cenach akcji i innych instrumentach finansowych. Terminal był produktem firmy Bunker-Ramo Corporation i łączył się z kontrolerem BR, który z kolei był połączony z linią wynajętą z centrum danych BR. Terminal miał 3-calowy zielony ekran katodowy, który mógł wyświetlać do 700 znaków na sekundę. Każdy wyświetlany znak był tworzony z wzoru złożonego z 7 x 5 kropek. Jeśli cena była zastępowana podczas oglądania, nowa cena była pokazywana na bieżąco. Terminal Telequote III jest uważany za jeden z pierwszych interaktywnych terminali komputerowych i był prekursorem dla współczesnych systemów handlu elektronicznego.

Mysz komputerowa została wynaleziona w latach 60. XX wieku przez Douglasa Engelbarta, który pracował nad systemem NLS (oN-Line System) w Stanford Research Institute. Pierwsza mysz komputerowa była drewniana i miała dwa kółka, które odczytywały ruch myszy w dwóch kierunkach.

Fairchild Semiconductor µA709 to monolityczny wzmacniacz operacyjny o wysokim wzmocnieniu, skonstruowany przy użyciu procesu epitaksjalnego Fairchild Planar. Został wprowadzony na rynek w 1965 r. i był następcą pionierskiego układu scalonego µA702, zaprojektowanego przez Boba Widlara. Układ µA709 odniósł ogromny sukces dla Fairchild, który miał trudności z zaspokojeniem popytu. Konkurenci ostatecznie zaczęli produkować klony tego układu. µA709 charakteryzował się niskim przesunięciem, wysoką impedancją wejściową, dużym zakresem wspólnego trybu wejściowego, wysokim wychyleniem wyjściowym pod obciążeniem i niskim zużyciem energii. Układ µA709 był szeroko stosowany w projektowaniu obwodów op-amp i był jednym z najważniejszych układów scalonych w historii elektroniki.

IBM 360 to rodzina komputerów typu mainframe, która została zapowiedziana przez IBM w 1964 r. i dostarczona między 1965 a 1978 r. Była to pierwsza rodzina komputerów zaprojektowana do obsługi zarówno zastosowań komercyjnych, jak i naukowych, oraz całego zakresu aplikacji od małych do dużych. Projekt odróżniał architekturę od implementacji, co pozwoliło IBM wydać serię zgodnych projektów w różnych cenach. Wszystkie modele, z wyjątkiem tylko częściowo zgodnego modelu 44 i najdroższych systemów, używały mikrokodu do implementacji zestawu instrukcji, obsługującego 8-bitowe adresowanie bajtów i obliczenia zmiennoprzecinkowe binarne, dziesiętne i szesnastkowe. Rodzina System/360 wprowadziła technologię Solid Logic Technology (SLT) firmy IBM, która umożliwiła upakowanie większej liczby tranzystorów na karcie obwodowej, co pozwoliło na tworzenie bardziej wydajnych, ale mniejszych komputerów.

Najwolniejszy model System/360 zapowiedziany w 1964 r., model 30, mógł wykonywać do 34 500 instrukcji na sekundę, z pamięcią od 8 do 64 KB. Wysokowydajne modele pojawiły się później. Model 91 z 1967 r. mógł wykonywać do 16,6 mln instrukcji na sekundę. Większe modele 360 mogły mieć do 8 MB głównej pamięci, choć taka ilość  była niezwykła. Dla niektórych modeli dostępna była również do 8 megabajtów wolniejszej (8 mikrosekund) pamięci o dużej pojemności (LCS). IBM 360 odniósł ogromny sukces, pozwalając klientom na zakup mniejszego systemu, wiedząc, że mogą go rozbudować, jeśli ich potrzeby wzrosną, bez konieczności ponownego programowania oprogramowania aplikacyjnego lub wymiany urządzeń peryferyjnych. Wpłynął na projektowanie komputerów na wiele lat; wielu uważa go za jeden z najbardziej udanych komputerów w historii. Głównym architektem System/360 był Gene Amdahl, a projektem zarządzał Fred Brooks, odpowiedzialny przed przewodniczącym Thomasem J. Watsonem Jr.  Komercyjne wydanie zostało poprowadzone przez innego zastępcę Watsona, Johna R. Opela, który zarządzał wprowadzeniem na rynek rodziny mainframe'ów IBM System 360 w 1964 r.

Nixdorf 820/23 to model komputera z rodziny Nixdorf 820, która została opracowana przez Labor für Impulstechnik (LFI), poprzednika firmy Nixdorf Computer (NCAG). Komputer ten był sprzedawany pod nazwą Logatronic przez firmę Wanderer-Werke, a później przez Nixdorf Computer. System 820 był przeznaczony dla małych i średnich przedsiębiorstw i stosowany m.in. do obliczeń płac, fakturowania i sterowania procesami.

Nixdorf 820/23 był wyposażony w pamięć prętową, która była alternatywą dla pamięci rdzeniowej. Pamięć prętowa składała się z cienkich prętów ferromagnetycznych, które były ułożone w macierzach i przewlekane cewkami. Każdy pręt reprezentował jeden bit informacji, który był zapisywany lub odczytywany poprzez zmianę kierunku pola magnetycznego. Pamięć prętowa miała zalety takie jak małe rozmiary, niski pobór mocy i wysoka niezawodność.

Nixdorf 820/23 był jednym z pierwszych komputerów opartych na technologii tranzystorowej, która zastąpiła wcześniejsze lampy elektronowe. Komputer ten miał 12-bitowe rechenwerk, klawiaturę numeryczną, drukarkę z kulkową głowicą piszącą IBM, dwie pamięci stałe ROM (mikro i makro) i magnetofon do zapisu danych. Komputer ten był nieprogramowalny, a jego oprogramowanie było zapisane w ROM.

PDP-8 to rodzina 12-bitowych minikomputerów, która była produkowana przez firmę Digital Equipment Corporation (DEC) od połowy lat 60. do końca lat 70. XX wieku. Był to pierwszy komercyjnie udany minikomputer, z ponad 50 000 sprzedanych egzemplarzy w ciągu całego okresu produkcji.

PDP-8 był prostym i niedrogim komputerem, który mógł być używany do wielu nowych zastosowań, takich jak edukacja, badania, automatyka, symulacje, gry i przetwarzanie tekstu. Jego podstawowy projekt opierał się na wcześniejszym komputerze LINC, ale miał mniejszy zestaw instrukcji, który był rozszerzoną wersją zestawu instrukcji PDP-5.

Pierwszy model PDP-8, nieoficjalnie nazywany "Straight-8", został wprowadzony na rynek 22 marca 1965 roku w cenie 18 500 dol. (odpowiednik około 171 800 dol. w 2022 r.). Był to pierwszy komputer sprzedawany za mniej niż 20 000 dol., co uczyniło go najlepiej sprzedającym się komputerem w historii w tamtym czasie. 

DDP-116 to pierwszy na świecie 16-bitowy minikomputer, który został wprowadzony na rynek w 1965 r. przez firmę CCC: Computer Control Company Inc. Firma ta została przejęta przez Honeywell w 1966 roku. DDP-116 był komputerem drugiej generacji. Karty złączeniowe służyły do realizacji funkcji logicznych. Wyprodukowano tylko 200 komputerów DDP-116. Obecnie wiadomo o istnieniu tylko pięciu egzemplarzy.

DDP-116 był komputerem ogólnego przeznaczenia, który mógł wykonywać ponad 285 tysięcy obliczeń na sekundę. Miał prawdziwą pamięć programowalną, która mogła być rozszerzona do przechowywania prawie 33 tysięcy słów. DDP-116 nie wymagał żadnej jednostki klimatyzacyjnej. Był bardzo niezawodny i nie stwarzał wielu problemów z utrzymaniem.

1130 to system komputerowy wprowadzony w 1965 r. przez firmę IBM. Był to najtańszy komputer IBM w tamtym czasie i był skierowany do rynków technicznych i naukowych, które wymagały dużej mocy obliczeniowej i niskiej ceny, takich jak edukacja i inżynieria. Zastąpił on poprzedni model IBM 1620 w tej niszy rynkowej. Typowa instalacja zawierała dysk o pojemności 1 megabajta, który przechowywał system operacyjny, kompilatory i programy obiektowe, a źródła programów były tworzone i przechowywane na kartach perforowanych.

Najczęściej używanym językiem programowania był Fortran, ale dostępnych było kilka innych, w tym APL. IBM 1130 był 16-bitową maszyną binarną, adresowaną słowami, z 15-bitową przestrzenią adresową. Miał pamięć rdzeniową, napęd dyskietek IBM 2310, drukarkę IBM 1132, czytnik/pisak kart IBM 1442, ploter IBM 1627 i opcjonalny wyświetlacz IBM 2250. Późniejsze modele miały szybszą pamięć rdzeniową (2,2 mikrosekundy) i większą pojemność (do 32 768 słów). IBM 1130 był również zdolny do komunikacji z innymi systemami IBM, takimi jak System/360, za pomocą adaptera synchronicznego. IBM 1130 był bardzo popularny i sprzedano ponad 10 000 sztuk. Był używany przez wiele małych firm inżynieryjnych, szkół, uniwersytetów i laboratoriów naukowych. Niektóre z nich nadal działają do dziś.

SDS 940 to komputer zaprojektowany przez firmę Scientific Data Systems (SDS) w latach 60. XX wieku, który był jednym z pierwszych maszyn wspierających wielodostęp. SDS 940 bazował na 24-bitowym procesorze SDS 930, z dodatkowymi układami zapewniającymi ochronę pamięci i pamięć wirtualną. Został zapowiedziany w lutym 1966 roku i dostarczony w kwietniu, stając się ważną częścią ekspansji firmy Tymshare w latach 60. Na tym komputerze zaprezentowano wpływowy system oN-Line System (NLS) z Stanford Research Institute. Ta maszyna była później używana do uruchamiania Community Memory, pierwszego systemu tablicy ogłoszeń. Po przejęciu SDS przez Xerox w 1969 roku i przekształceniu w Xerox Data Systems, SDS 940 został przemianowany na XDS 940.

SDS 940 był zgodny z wcześniejszymi modelami SDS, z wyjątkiem 12-bitowego SDS 92. Miał bank pamięci ferrytowej jako główne przechowywanie danych, pozwalając na 16 do 64 kilosłów. Słowa miały 24 bity plus bit parzystości.Maszyny SDS zawierały również czytnik i dziurkarkę taśmy papierowej, drukarkę linijkową i zegar czasu rzeczywistego. Uruchamiały się z taśmy papierowej. Używana drukarka linijkowa to Potter Model HSP-3502 z 96 znakami drukującymi i prędkością około 230 linii na minutę.

System operacyjny nazywał się Berkeley Timesharing System. W sierpniu 1968 r. zapowiedziano wersję 2.0, która nazywała się po prostu SDS 940 Time-Sharing System. W 1969 r. system oprogramowania XDS 940 składał się z następujących elementów: Time-Sharing Monitor (to, co obecnie nazywa się jądrem) , Time-Sharing Executive (to, co obecnie nazywa się interfejsem wiersza poleceń) , CAL, the Conversational Algebraic Language , QED, edytor tekstu , Fortran IV, BASIC.

EAI 580 to analogowy komputer ogólnego przeznaczenia, który został wprowadzony na rynek w 1968 r. przez firmę Electronic Associates, Inc. (EAI).Był jednym z najbardziej zaawansowanych i wszechstronnych komputerów analogowych swojej epoki, wyposażony w 100 wzmacniaczy operacyjnych, 10 generatorów funkcji, 10 integratorów, 10 mnożarek i 10 dzielników. EAI 580 był programowany za pomocą panelu z gniazdami bananowymi, do których podłączano kable łączące różne elementy obwodu. EAI 580 mógł być również połączony z cyfrowym woltomierzem, który umożliwiał pomiar i wyświetlanie wartości napięć na wyjściach komputera.

EAI 580 był używany do symulacji i rozwiązywania różnych problemów naukowych i inżynieryjnych, takich jak dynamika lotu, sterowanie optymalne, analiza układów elektrycznych i mechanicznych, chemia fizyczna i biologia. EAI 580 był jednym z ostatnich komputerów analogowych produkowanych przez EAI, zanim firma skoncentrowała się na komputerach hybrydowych i cyfrowych.

PDC-808 to jeden z pierwszych produktów firmy Computer Automation, Inc., założonej w 1968 r. przez Davida H. Methvina. PDC-808 był zaprojektowany do zastosowań w zakresie sterowania, monitorowania i/lub rejestracji danych. Miał 4 KB 8-bitowej pamięci rdzeniowej, rozszerzalnej do 16 KB, i układy logiczne DTL. PDC-808 był sprzedawany jako Programowalny Sterownik Cyfrowy, ponieważ w tamtym czasie (około 1968 r.) istniał strach przed komputerami.

Brown Box (po lewej) to nazwa prototypu pierwszej komercyjnej konsoli do gier wideo, zaprojektowanej przez zespół pod kierownictwem Ralpha H. Baera w firmie Sanders Associates. Brown Box była pokryta folią imitującą drewno i była w stanie wyświetlać na ekranie telewizora trzy kwadratowe kropki i jedną linię o zmiennej wysokości w monochromatycznym czarno-białym kolorze. Gracze nakładali na ekran plastikowe nakładki, aby wyświetlić dodatkowe elementy wizualne dla każdej gry, a jeden lub dwóch graczy dla każdej gry sterowało swoimi kropkami za pomocą pokręteł i przycisków na kontrolerze według zasad podanych dla gry. Konsola nie była w stanie generować dźwięku ani śledzić wyników. Brown Box zawierała również pistolet świetlny i różne akcesoria do gier planszowych, aby urozmaicić rozgrywkę.

Brown Box była pokazywana kilku producentom, zanim Magnavox zgodził się ją wyprodukować w styczniu 1971 r. W 1972 roku Magnavox wydał konsolę pod nazwą Magnavox Odyssey (po prawej), która była pierwszą konsolą z serii Odyssey i zapoczątkowała pierwszą generację konsol do gier wideo. Jedna z 28 gier stworzonych dla systemu, gra w ping-ponga, była inspiracją dla udanej gry Pong firmy Atari z 1972 r., która z kolei napędzała sprzedaż Odyssey. Patenty Baera i innych twórców systemu i gier, w tym tzw. pionierski patent sztuki gier wideo, stanowiły podstawę serii procesów sądowych trwających 20 lat, przynosząc Sandersowi i Magnavoxowi ponad 100 mln dol. Wydanie Odyssey oznaczało początek komercyjnego przemysłu gier wideo.

Data General Nova to seria 16-bitowych minikomputerów wyprodukowanych przez amerykańską firmę Data General. Rodzina Nova była bardzo popularna w latach 70. i sprzedano jej dziesiątki tysięcy sztuk. Pierwszy model, znany po prostu jako Nova, został wydany w 1969 r. Nova miała wystarczającą moc obliczeniową, aby poradzić sobie z większością prostych zadań. Zyskała popularność w laboratoriach naukowych na całym świecie. W następnym roku została wydana SuperNOVA, która działała mniej więcej cztery razy szybciej. Wprowadzona w okresie szybkiego postępu w projektowaniu układów scalonych (lub mikroczipów), linia przeszła przez kilka ulepszeń w ciągu następnych pięciu lat, wprowadzając 800 i 1200, Nova 2, Nova 3, a ostatecznie Nova 4.

Data General Nova była założona przez kilku inżynierów z Digital Equipment Corporation, którzy byli niezadowoleni z zarządzania DEC i odeszli, aby założyć własną firmę. Głównymi założycielami byli Edson de Castro, Henry Burkhardt III i Richard Sogge z Digital Equipment (DEC) oraz Herbert Richman z Fairchild Semiconductor. Firma została założona w Hudson, Massachusetts, w 1968 r. Edson de Castro był głównym inżynierem odpowiedzialnym za PDP-8, linię niedrogich komputerów DEC, która stworzyła rynek minikomputerów.

Data General Nova była zaprojektowana jako 16-bitowy minikomputer, który miał zarówno przewyższać wydajnością, jak i kosztować mniej niż odpowiednik od DEC, 12-bitowy PDP-8. Podstawowy system Nova kosztował dwie trzecie lub mniej niż podobny PDP-8, jednocześnie pracując szybciej, oferując łatwą rozbudowę, będąc znacznie mniejszym i wykazując większą niezawodność w terenie. W połączeniu z systemem operacyjnym Data General RDOS (DG/RDOS) i językami programowania, takimi jak Data General Business Basic, Nova zapewniały wieloużytkownikową platformę daleko wyprzedzającą wiele współczesnych systemów. Seria uaktualnionych maszyn Nova została wydana na początku lat 70., utrzymując linię Nova na czele 16-bitowego świata mini. Nova została zastąpiona przez serię Eclipse, która oferowała znacznie większą pojemność pamięci, jednocześnie będąc w stanie uruchamiać kod Nova bez modyfikacji.

Kitchen Computer to nazwa komputera, który został zaprojektowany w 1969 r. przez firmę Honeywell jako produkt dla gospodyń domowych. Komputer ten miał być używany do przechowywania i wyświetlania przepisów kulinarnych, a także do zarządzania budżetem domowym. Jednak komputer ten nigdy nie trafił na rynek, ponieważ był zbyt drogi, skomplikowany i niepraktyczny. Nie miał klawiatury ani monitora, a jedynym sposobem wprowadzania danych był zestaw przełączników binarnych. Aby odczytać dane, trzeba było użyć lampki i papieru. Komputer ten kosztował 10 000 dol., co w dzisiejszych pieniądzach odpowiada około 70 000 dol. Nie wiadomo, czy ktokolwiek kiedykolwiek kupił ten komputer, ale według niektórych źródeł, firma Honeywell sprzedała tylko dwa egzemplarze.

Unimatic to nazwa serii komputerów mainframe produkowanych przez firmę UNIVAC w latach 60. i 70. XX wieku. Były to pierwsze komputery mainframe, które używały systemu operacyjnego z interfejsem graficznym i myszką. System operacyjny nazywał się Unimatic OS i był oparty na systemie CTSS z MIT. Unimatic były przeznaczone głównie do zastosowań biznesowych i administracyjnych. Miały one wbudowany język programowania nazywany SARGE, który był podobny do COBOL-a.

Unimatic były popularne wśród banków, linii lotniczych i agencji rządowych. Jednym z najbardziej znanych użytkowników komputerów Unimatic była linia lotnicza United Airlines, która używała ich do rezerwacji biletów i zarządzania lotami. Unimatic były również wykorzystywane jako węzły sieci Autodin, która była pierwszą globalną siecią komunikacyjną dla wojska i dyplomatów.

Komputery Unimatic były jednymi z pierwszych komputerów, które używały pamięci ferrytowej i dysków twardych. Miały one również zaawansowane funkcje, takie jak automatyczne korekty błędów, ochrona pamięci i wielozadaniowość. Komputery Unimatic były produkowane w różnych modelach, takich jak Unimatic I, II, III, IV i V. Każdy model miał różne parametry techniczne, takie jak szybkość procesora, pojemność pamięci i ilość urządzeń wejścia-wyjścia. Komputery Unimatic były sprzedawane w cenie od 500 000 do 2 milionów dolarów.

F460DC CCD (to skrót od Charge-Coupled Device, czyli urządzenia sprzężonego ładunkowo) to rodzaj pamięci półprzewodnikowej, która przechowuje dane jako elektryczne ładunki w pojemnościach na cienkiej warstwie krzemu. F460DC CCD został wyprodukowany przez firmę Fairchild Semiconductor w latach 70. XX wieku i był jednym z pierwszych układów CCD na rynku. Jednak pamięć CCD nie odniosła sukcesu jako nośnik danych, ponieważ została szybko zastąpiona przez dyski magnetyczne i pamięć RAM. Natomiast CCD znalazło zastosowanie jako czujnik obrazu, ponieważ ładunki elektryczne mogły być generowane przez światło padające na pojemności. CCD jest nadal używane w kamerach cyfrowych, teleskopach i skanerach.

Komputer Mulby M to minikomputer produkowany przez niemiecką firmę Krantz Elektronik w latach 70. XX wieku. Był to jeden z pierwszych komputerów, które wykorzystywały system operacyjny DOS, który umożliwiał obsługę wielu zadań i użytkowników jednocześnie. Komputer Mulby M był przeznaczony dla małych i średnich firm, które potrzebowały sprzętu do zarządzania danymi, księgowości, obliczeń naukowych i inżynieryjnych.

Komputer Mulby M miał 16-bitową architekturę i mógł pracować z pamięcią operacyjną od 8 do 64 KB. Miał także wbudowany monitor, klawiaturę, stację dyskietek i drukarkę.  Mulby M był reklamowany jako komputer z systemem serwisowym, co oznaczało, że firma Krantz Elektronik zapewniała klientom wsparcie techniczne, szkolenia i aktualizacje oprogramowania. Komputer był jednym z pierwszych, z których korzystała firma SAP, która jest obecnie jednym z największych dostawców oprogramowania biznesowego na świecie.

PDP-11/20 to pierwszy model z serii 16-bitowych minikomputerów PDP-11, sprzedawanych przez firmę Digital Equipment Corporation od 1970 r. PDP-11/20 łączył wszystkie podzespoły systemu: procesor, pamięć i urządzenia peryferyjne za pomocą jednej dwukierunkowej i asynchronicznej szyny o nazwie UNIBUS. Ów UNIBUS pozwalał na szybką wymianę danych między komputerem a zewnętrznymi urządzeniami, bez konieczności buforowania w pamięci. PDP-11/20 kosztował 20 tys. dolarów, ale miał tylko około 4 KB pamięci RAM Używał taśmy papierowej jako nośnika danych i miał konsolę drukującą ASR-33, która drukowała 10 znaków na sekundę.

PDP-11/20 był pierwszym komputerem, na którym uruchomiono oficjalną wersję systemu operacyjnego Unix w 1970 r. Był łatwy w programowaniu i miał wiele innowacyjnych cech w swoim zestawie instrukcji i rejestrach ogólnego przeznaczenia.

Bowmar MX55 (pierwszy od lewej) to przenośny kalkulator elektroniczny, który został wprowadzony przez firmę Bowmar w 1974 r. Kalkulator ten był zasilany przez wewnętrzne akumulatory, które zapewniały około 5 godzin pracy na jednym ładowaniu. Do ładowania akumulatorów służył dwupinowy zasilacz sieciowy, który można było podłączyć do prawej strony kalkulatora.

MX55 miał dwuczęściową obudowę z tworzywa sztucznego. Jedna część była matowa, a druga błyszcząca, obie w kolorze czarnym. Kalkulator miał wyprofilowany kształt z gładkimi krawędziami. Obszar klawiatury i wyświetlacza był obramowany srebrną farbą. Klawisze wydawały głośny kliknięcie przy naciśnięciu. Na górze, nazwa Bowmar była nadrukowana czarnymi, czerwonymi i srebrnymi literami. Ośmiocyfrowy wyświetlacz używał płaskich czerwonych diod LED, które zapewniały szerszy kąt widzenia niż bardziej powszechne bąbelkowe diody LED z tamtego czasu. Dodatkowa cyfra wskazywała ujemne, przepełnienie i niski poziom baterii.

Kalkulator Bowmar MX55 wykonywał cztery podstawowe działania arytmetyczne i procenty. Wykazywał on pewne błędy logiczne, typowe dla wczesnych przenośnych kalkulatorów, takie jak błąd ujemnego zera i problem z ustalonym miejscem dziesiętnym. Błędy przepełnienia i dzielenia przez zero były sygnalizowane i możliwe do naprawienia.

Kalkulator Bowmar MX55 był produkowany przez firmę Friden, Inc. w Acton w Massachusetts i montowany w Meksyku. Pomimo swoich ograniczeń, kalkulator ten miał bardzo dobry wyświetlacz i design obudowy dla swojej epoki. Jako jeden z pierwszych kieszonkowych kalkulatorów.

HP-35 (drugi od lewej) to pierwszy kieszonkowy kalkulator naukowy na świecie, który został wprowadzony przez firmę Hewlett-Packard w 1972 r. Kalkulator ten był zdolny do wykonywania czterech podstawowych działań arytmetycznych oraz funkcji trygonometrycznych i wykładniczych. Używał on odwrotnej notacji polskiej (RPN) zamiast zwykłej notacji algebraicznej.

HP-35 miał piętnastocyfrowy wyświetlacz LED, który pokazywał dziesięciocyfrową mantysę plus jej znak, kropkę dziesiętną i dwucyfrowy wykładnik plus jego znak. Wyświetlacz używał unikalnej formy multipleksowania, polegającej na podświetlaniu pojedynczego segmentu LED zamiast pojedynczej cyfry LED, co sprawiało, że był on jaśniejszy dla ludzkiego oka. Kalkulator był zasilany przez trzy baterie NiCd typu AA, które były umieszczone w wymiennym pakiecie baterii. Do ładowania baterii służył zewnętrzny ładowarka, a kalkulator mógł również pracować z ładowarki, z bateriami lub bez nich.

Wewnątrz kalkulatora, głównym elementem był układ scalony wykonany przez firmę Mostek, który przetwarzał 56-bitowe liczby zmiennoprzecinkowe, reprezentujące 14-cyfrowe liczby BCD. Kalkulator miał 35 klawiszy, stąd jego nazwa.

HP-35 był przełomowym produktem w historii komputerów i obliczeń. Zastąpił on tradycyjne suwaki logarytmiczne jako przenośne urządzenie do wykonywania zaawansowanych obliczeń. Był on również jednym z pierwszych produktów HP, które były sprzedawane na rynku konsumenckim, a nie tylko profesjonalnym. W 2009 roku HP-35 został uznany za kamień milowy IEEE.

Texas Instruments SR-50 (trzeci od lewej) to pierwszy kieszonkowy kalkulator naukowy firmy Texas Instruments, który posiadał funkcje trygonometryczne i logarytmiczne. Został wprowadzony na rynek w 1974 r. i kosztował 170 dol.  Konkurował z HP-35.

Kalkulator TI SR-50 miał czerwony wyświetlacz LED z dziesięciocyfrową mantysą plus dwucyfrowym wykładnikiem dla liczb zmiennoprzecinkowych. Wewnętrznie, obliczenia były wykonywane z 13-cyfrową mantysą, zapewniając dużą dokładność obliczeń. Kalkulator był zasilany przez trzy akumulatory NiCd typu AA, które były umieszczone w wymiennym pakiecie baterii. Kalkulator miał 40 klawiszy i używał odwrotnej notacji polskiej (RPN) zamiast zwykłej notacji algebraicznej.

HP-65 (czwarty od lewej) to pierwszy kieszonkowy kalkulator programowalny, który został wprowadzony przez firmę Hewlett-Packard w 1974 r. Kalkulator ten miał dziewięć rejestrów pamięci i miejsce na 100 instrukcji programowania. Posiadał również czytnik/zapisywacz kart magnetycznych do zapisywania i wczytywania programów. Jak wszystkie kalkulatory Hewlett-Packard z tamtego okresu i większość późniejszych, HP-65 używał odwrotnej notacji polskiej (RPN) i czteropoziomowego automatycznego stosu operandów.

HP-65 wprowadził wysokie, trapezowe klawisze, które stały się charakterystyczne dla wielu pokoleń kalkulatorów HP. Każdy z klawiszy miał do czterech funkcji. Oprócz normalnej funkcji nadrukowanej na twarzy klawisza, złota funkcja nadrukowana na obudowie nad klawiszem i niebieska funkcja nadrukowana na pochyłej przedniej powierzchni klawisza były dostępne poprzez naciśnięcie odpowiednio złotego f lub niebieskiego g klawisza przedrostkowego. Funkcje obejmowały pierwiastek kwadratowy, odwrotność, funkcje trygonometryczne (sinus, cosinus, tangens i ich odwrotności), potęgowanie, logarytmy i silnię. HP-65 był jednym z pierwszych kalkulatorów, który zawierał funkcję konwersji podstaw, chociaż obsługiwał tylko konwersję ósemkową (podstawa 8). Mógł również wykonywać konwersje między stopniami/minutami/sekundami (sześćdziesiątkowy) i dziesiętnymi stopniami (sześciadziesięcienny) wartości, a także konwersję współrzędnych biegunowych/kartezjańskich.

HP-65 miał pamięć programu na 100 instrukcji sześciobitowych, które obejmowały wywołania podprogramów i warunkowe skoki w zależności od porównania rejestrów x i y. Niektóre (ale nie wszystkie) polecenia wprowadzane jako wielokrotne naciśnięcia klawiszy były przechowywane w jednej komórce pamięci programu.

TI Silent 700 to seria przenośnych terminali komputerowych produkowanych przez firmę Texas Instruments w latach 70. i 80. XX wieku. Terminale te drukowały za pomocą elementu grzejnego o macierzy 5 x 7 na rolce papieru termoczułego. Niektóre modele były wyposażone w zintegrowany modem i sprzęgacz akustyczny, który mógł odbierać dane z prędkością 30 znaków na sekundę. Inne modele mogły być bezpośrednio podłączane do komputerów z prędkością 300 bitów na sekundę (bit/s) i były czasami używane jako konsola systemowa, gdzie zachowywano papierową kopię działań przez pewien czas.

Terminale TI Silent 700 były szeroko stosowane, zwłaszcza przez osoby potrzebujące mobilności podczas korzystania z komputera, takie jak sprzedawcy i studenci, lub tam, gdzie miejsce było ograniczone. Model 745, oparty na mikroprocesorze Texas Instruments TMS 9900, mieścił się w małej obudowie i ważył relatywnie niewiele. Umożliwiał dwukierunkową komunikację między użytkownikiem a zdalnym komputerem z prędkością 30 znaków na sekundę za pomocą wbudowanego modemu akustycznego. Wbudowana drukarka termiczna zapewniała papierową kopię interakcji.

Kenbak-1 to uważany przez niektórych za pierwszy na świecie komputer osobisty, wynaleziony przez Johna Blankenbakera z firmy Kenbak Corporation w 1970 r. i sprzedawany od początku 1971 r. Kenbak-1 nie miał jednoukładowego procesora, ale opierał się na układach scalonych TTL. Maszyna miała 8-bitową architekturę i oferowała 256 bajtów pamięci. Zegar miał okres 1 mikrosekundy (odpowiadający częstotliwości 1 MHz), ale prędkość programu wynosiła poniżej 1000 instrukcji na sekundę ze względu na wiele cykli zegara potrzebnych na każdą operację i wolny dostęp do pamięci szeregowej.

Maszyna była programowana w czystym kodzie maszynowym za pomocą tablicy przycisków i przełączników. Wyjście składało się z rzędu świateł. Kenbak-1 kosztował 750 dolarów amerykańskich. Sprzedano mniej niż 50 maszyn, a dziś znanych jest tylko 14 egzemplarzy na całym świecie. Produkcja Kenbak-1 zakończyła się w 1973 r., gdy firma Kenbak upadła i została przejęta przez CTI Education Products, Inc.

Datamath 2500 to jeden z pierwszych kalkulatorów elektronicznych firmy Texas Instruments, wprowadzony na rynek w 1972 r. Był to prosty kalkulator czterodziałaniowy z ośmiocyfrowym wyświetlaczem LED. Datamath 2500 był znany również jako TI-2500 lub Datamath Version 1.

Datamath 2500 był pionierskim produktem, ponieważ wykorzystywał układ scalony TMS0119, który był pierwszym kalkulatorem na chipie. Ten układ zawierał wszystkie funkcje logiczne i arytmetyczne potrzebne do działania kalkulatora. Datamath 2500 był zasilany sześcioma akumulatorami NiCd, które można było ładować za pomocą zewnętrznego adaptera AC.

Kalkulator był dostępny w kilku wersjach, różniących się kolorystyką, klawiaturą i oznaczeniami. Pierwsza seria miała białą obudowę i klawisze CE/D, które przywracały wyświetlacz po wyłączeniu się części cyfr. Późniejsze serie miały czarną obudowę i klawisze CE/C, które czyściły cały wyświetlacz. W Europie Datamath 2500 był sprzedawany pod nazwą TI-2500 Version 1 Italy. Istniała też podobna wersja kalkulatora pod marką Longines Symphonette.

Datamath 2500 był zastąpiony przez Datamath II (TI-2500-II) w 1974 r., który miał nowocześniejszą elektronikę i dodatkowy klawisz [%]. Datamath 2500 jest obecnie uważany za klasyczny i historyczny model kalkulatora, który zapoczątkował erę elektroniki konsumenckiej.

Pong jest jedną z pierwszych gier komputerowych, która symuluje tenis stołowy przy użyciu grafiki dwuwymiarowej. Gra została wydana w 1972 r. przez firmę Atari i odniosła wielki sukces komercyjny, zapoczątkowując rozwój przemysłu gier komputerowych. W grze Pong, gracz porusza paletką po boku ekranu i próbuje odbić piłkę, aby zdobyć punkty.

Gra może być rozgrywana przez dwóch graczy lub przez jednego gracza przeciwko komputerowi. Pong jest uważany za klasyczny tytuł w historii gier i często jest parodiowany lub cytowany w innych grach i mediach.

Cray-1A to superkomputer zaprojektowany, wyprodukowany i sprzedawany przez firmę Cray Research. Został zapowiedziany w 1975 r., a pierwszy system Cray-1A został zainstalowany w Los Alamos National Laboratory w 1976 r. Ostatecznie sprzedano osiemdziesiąt Cray-1A, co czyni go jednym z najbardziej udanych superkomputerów w historii. Jest być może najlepiej znany ze swojego niepowtarzalnego kształtu, stosunkowo małej szafy w kształcie litery C z pierścieniem ławek wokół zewnętrznej części, przykrywających zasilacze i system chłodzenia. Cray-1A był pierwszym superkomputerem, który z powodzeniem zaimplementował projekt procesora wektorowego. Te systemy poprawiają wydajność operacji matematycznych, organizując pamięć i rejestry tak, aby szybko wykonać pojedynczą operację na dużym zestawie danych. Poprzednie systemy, takie jak CDC STAR-100 i ASC, zaimplementowały te koncepcje, ale zrobiły to w taki sposób, który poważnie ograniczał ich wydajność. Cray-1A rozwiązał te problemy i wyprodukował maszynę, która działała kilka razy szybciej niż jakakolwiek podobna konstrukcja. Architektem Cray-1A był Seymour Cray, a głównym inżynierem współzałożyciel Cray Research, Lester Davis.

Niektóre ciekawe fakty o Cray-1A to:

Microdata 1600 REALITY to system komputerowy, który łączył drugą generację 16-bitowej maszyny Microdata z mikroprogramowanym systemem operacyjnym Pick. System ten został stworzony w 1973 r. i był jednym z pierwszych produktów oprogramowania opartych na technologii otwartej. Umożliwiał klientom korzystanie z funkcji mikroprogramowania, aby dodawać własne niestandardowe instrukcje w języku maszynowym. System ten był wykorzystywany do zastosowań komercyjnych, sektora publicznego i rządowych, z funkcjonalnością rozszerzaną pod względem dostępu do danych i sieci.

Wang 2200 to minikomputer, który został wydany przez firmę Wang Laboratories w maju 1973 r. Był to jeden z pierwszych komputerów, który mógł wykonywać przetwarzanie danych w powszechnym języku programowania, jakim był BASIC.

Wang 2200 miał kineskop (CRT) w obudowie, która zawierała również zintegrowaną jednostkę przechowywania taśm kasetowych i klawiaturę. Niektóre modele miały również napędy dyskietek lub dysków twardych.

Komputer był dostępny w kilku wersjach, które różniły się ilością mikrokodu i funkcji języka BASIC. Pierwsze modele to 2200-A, -B i -C, a później pojawiły się 2200-S, -T, -E, -F i -VP. Każda kolejna wersja dodawała nowe polecenia i możliwości matematyczne, takie jak operacje na macierzach.

Wang 2200 znalazł szerokie zastosowanie w małych i średnich przedsiębiorstwach na całym świecie. Sprzedano ich ponad 65 tysięcy.

Xerox Alto I był pierwszym komputerem, który został zaprojektowany od podstaw, aby obsługiwać system operacyjny oparty na graficznym interfejsie użytkownika (GUI), później wykorzystując metaforę pulpitu. Został stworzony w 1973 r. w Xerox PARC, dziesięć lat przed pojawieniem się masowo produkowanych komputerów z GUI W Alto zastosowano wiele innowacyjnych rozwiązań, takich jak trójprzyciskowa mysz komputerowa, WYSIWYG (czyli to, co użytkownik widział na ekranie było tym, co otrzymywał na wydruku), obsługa drukarek laserowych, obsługa sieci Ethernet.

Xerox nigdy nie wprowadził Alto do szerokiej sprzedaży, stworzył go przede wszystkim w celach badawczych. Początkowo wyprodukowano tylko 30 sztuk, ale pod koniec lat 70. około 1000 egzemplarzy było używanych w różnych laboratoriach Xeroxa, a kolejne 500 w kilku uniwersytetach. Łączna produkcja wyniosła około 2000 systemów. Alto stał się znany w Dolinie Krzemowej i jego GUI był coraz częściej postrzegany jako przyszłość komputerów.

W 1979 r. Steve Jobs zorganizował wizytę w Xerox PARC, podczas której pracownicy Apple otrzymali pokazy technologii Xeroxa w zamian za możliwość zakupu opcji na akcje Apple. Po dwóch wizytach, aby zobaczyć Alto, inżynierowie Apple wykorzystali te koncepcje przy tworzeniu systemów Apple Lisa i Macintosh. Xerox ostatecznie skomercjalizował mocno zmodyfikowaną wersję koncepcji Alto jako Xerox Star, wprowadzony po raz pierwszy w 1981 r. Kompletny system biurowy, w skład którego wchodziło kilka stacji roboczych, pamięć i drukarka laserowa, kosztował nawet 100 000 dolarów.

Réalisation d'Études Électroniques (R2E) to francuska firma, która zaprojektowała i wyprodukowała serię mikrokomputerów Micral, zaczynając od Micral N w 1973 r. Micral N był pierwszym komercyjnie dostępnym komputerem opartym na mikroprocesorze (Intel 8008). Został stworzony na zamówienie Instytutu Narodowego Badań Rolniczych (INRA) do pomiaru i obliczania ewapotranspiracji gleb.

Micral N był mały, tani i łatwo rozszerzalny dzięki zastosowaniu magistrali Pluribus z 74-pinowymi złączami. Micral N był programowany za pomocą taśmy perforowanej i używał telegrafu lub modemu do wejścia/wyjścia. Był sprzedawany za bardzo niską cenę jak na ówczesną informatykę: 8 500 franków.

Intel bubble memory to rodzaj pamięci nieulotnej, która wykorzystuje małe obszary magnetyczne, zwane bąbelkami, do przechowywania bitów danych. Bąbelki te poruszają się wzdłuż cienkich warstw materiału magnetycznego pod wpływem zewnętrznego pola magnetycznego. Pamięć bąbelkowa była rozwijana w latach 60. i 70. XX wieku, głównie przez firmę Intel, jako alternatywa dla dysków twardych i pamięci ferrytowej. Miała ona zalety takie jak wysoka gęstość zapisu, odporność na wstrząsy i brak zużycia mechanicznego. Jednak pamięć bąbelkowa nie zyskała popularności ze względu na wysoki koszt, niską szybkość i konkurencję. W latach 80. i 90. XX wieku pamięć bąbelkowa została całkowicie wyparta z rynku.

Jednym z najbardziej znanych produktów opartych na pamięci bąbelkowej był Intel 7110, który oferował 1 megabit pojemności w jednym module. Intel 7110 był reklamowany jako niezawodna i trwała pamięć, która mogła pracować w trudnych warunkach, takich jak wysoka temperatura, wilgotność czy promieniowanie. Jednak Intel 7110 nie odniósł sukcesu komercyjnego i został wycofany z produkcji w 1985 r. Obecnie pamięć bąbelkowa jest uważana za ciekawostkę historyczną i eksponat muzealny.

System przechowywania danych IBM 3850 był jednym z pierwszych przykładów magazynowania danych w trybie online. Używał on specjalnych plastikowych kartridży z taśmą magnetyczną, które mogły przechowywać duże ilości rzadko używanych informacji. System został zapowiedziany w październiku 1974 r. i wycofany w sierpniu 1986 r.

System składał się z biblioteki kartridży, jednostki IBM 3851 Mass Storage Facility, kontrolera IBM 3830 Storage Control Model 3 i dysków z serii 3330. Kartridże miały kształt cylindryczny, o średnicy dwóch cali, każdy zawierał szpulę taśmą o pojemności 50 MB. Kartridże były przechowywane w sześciokątnych komorach w układzie plastra miodu. Dane były dostępne za pośrednictwem wirtualnych dysków IBM 3330 i buforowane na dyskach 3330 i 3350. Dane były automatycznie przenoszone między kartridżem a dyskiem w procesach nazywanych staging i destaging. Kartridże były przemieszczane do i z stacji odczytu przez dwa zmotoryzowane ramiona robota. Czas dostępu do danych z kartridża do dysku wynosił zwykle 15 sekund.

System IBM 3850 był używany do przechowywania dużych baz danych, takich jak spis ludności USA z 1980 r. Był to potężny system magazynowania danych swojej epoki, o pojemności od 35 do 472 miliardów bajtów.

ILLIAC IV był pierwszym masowo równoległym komputerem. System był pierwotnie zaprojektowany tak, aby mieć 256 64-bitowych jednostek zmiennoprzecinkowych (FPU) i cztery jednostki centralne (CPU) zdolne do przetwarzania 1 miliarda operacji na sekundę. Z powodu ograniczeń budżetowych zbudowano tylko jeden kwadrant z 64 FPU i jednym CPU. Ponieważ wszystkie FPU musiały przetwarzać tę samą instrukcję - ADD, SUB itp. - w nowoczesnej terminologii projekt ten można by uznać za pojedynczą instrukcję, wiele danych, lub SIMD.

Koncepcja budowy komputera z wykorzystaniem tablicy procesorów przyszła do Daniela Slotnicka podczas pracy jako programista na maszynie IAS w 1952 r. Formalny projekt nie rozpoczął się do 1960 r., kiedy Slotnick pracował w Westinghouse Electric i uzyskał finansowanie rozwoju w ramach kontraktu z US Air Force. Kiedy to finansowanie zakończyło się w 1964 r., Slotnick przeniósł się na University of Illinois i dołączył do zespołu Illinois Automatic Computer (ILLIAC). Z finansowaniem od Advanced Research Projects Agency (ARPA), rozpoczęli projekt nowej koncepcji z 256 64-bitowymi procesorami zamiast pierwotnej koncepcji z 1,024 1-bitowymi procesorami.

Podczas gdy maszyna była budowana w Burroughs, uniwersytet rozpoczął budowę nowego obiektu, który miał ją pomieścić. Napięcie polityczne związane z finansowaniem z US Department of Defense doprowadziło do tego, że ARPA i uniwersytet obawiali się o bezpieczeństwo maszyny. Kiedy pierwszy 64-procesorowy kwadrant maszyny został ukończony w 1972 r., został wysłany do NASA Ames Research Center w Kalifornii.

Po trzech latach gruntownej modyfikacji, aby naprawić różne wady, ILLIAC IV został podłączony do ARPANET w celu rozproszonego wykorzystania w listopadzie 1975 roku, stając się pierwszym dostępnym w sieci superkomputerem, wyprzedzając Cray-1 o prawie 12 miesięcy. Pracując z połową swojej projektowanej prędkości, jednokwadrantowy ILLIAC IV osiągnął 50 MFLOP szczytowo, czyniąc go najszybszym komputerem na świecie w tamtym czasie. Jest on również uznawany za pierwszy duży komputer wykorzystujący pamięć półprzewodnikową, a także najbardziej złożony komputer zbudowany do tej daty, z ponad 1 milionem bramek.

ILLIAC IV jest powszechnie uważany za porażkę z powodu ogromnych przekroczeń budżetu , ale projekt ten odegrał kluczową rolę w rozwoju nowych technik i systemów do programowania systemów równoległych. W latach 80. kilka maszyn opartych na koncepcjach ILLIAC IV zostało pomyślnie dostarczonych.

Motorola 6800 to 8-bitowy mikroprocesor zaprojektowany i pierwszy raz wyprodukowany przez firmę Motorola w 1974 r. Był częścią systemu mikrokomputerowego M6800, który zawierał także układy scalone do interfejsów szeregowych i równoległych, pamięć RAM, ROM i inne układy pomocnicze.  Mikroprocesor 6800 miał 16-bitową szynę adresową, która mogła bezpośrednio adresować 64 KB pamięci, i 8-bitową dwukierunkową szynę danych. Miał 72 instrukcje z siedmioma trybami adresowania, co dawało łącznie 197 kodów operacyjnych. Oryginalny MC6800 mógł mieć częstotliwość zegara do 1 MHz. Późniejsze wersje miały maksymalną częstotliwość zegara 2 MHz.

Mikroprocesor 6800 był popularny w urządzeniach peryferyjnych, sprzęcie pomiarowym, terminalach punktów sprzedaży, grach arcade i flipperach. W 1977 r. wprowadzono MC6802, który zawierał 128 bajtów pamięci RAM i wewnętrzny oscylator zegara na chipie. MC6801 i MC6805 zawierały pamięć RAM, ROM i I/O na jednym chipie i były popularne w zastosowaniach motoryzacyjnych. Niektóre modele MC6805 integrowały interfejs szeregowy SPI.

Procesor Intel 8080 to drugi 8-bitowy mikroprocesor zaprojektowany i wyprodukowany przez firmę Intel. Pojawił się po raz pierwszy w kwietniu 1974 r. i jest rozszerzoną i ulepszoną wersją wcześniejszego projektu 8008, choć bez zgodności binarnej. Procesor Intel 8080 był często używany w pierwszych komputerach osobistych, takich jak Altair 8800, IMSAI 8080 czy MITS 8800.

Procesor Intel 8080 miał 40 pinów i był wykonany w technologii n-MOS. Pracował z częstotliwością taktowania 2 MHz i mógł obsługiwać do 64 KB pamięci. 8080 miał 6 rejestrów 8-bitowych (A, B, C, D, E, H i L), 1 rejestr 16-bitowy (SP - wskaźnik stosu) i 1 rejestr 8-bitowy (PSW - słowo stanu programu). Procesor Intel 8080 obsługiwał 74 instrukcje, w tym operacje arytmetyczne, logiczne, przenoszenia, skoków, wywołań i powrotów. Intel 8080 był podstawą dla wielu innych mikroprocesorów, takich jak Zilog Z80, Intel 8085 czy NEC μPD8080.

IMSAI 8080 został wydany pod koniec 1975 r. Bazował na procesorze Intel 8080 i później 8085 oraz magistrali S-100. Był to klon swojego głównego konkurenta, wcześniejszego MITS Altair 8800. IMSAI jest uważany za pierwszy mikrokomputer typu klon. Maszyna IMSAI działała na mocno zmodyfikowanej wersji systemu operacyjnego CP/M, zwanym IMDOS. Został opracowany, wyprodukowany i sprzedany przez firmę IMS Associates, Inc. (później przemianowaną na IMSAI Manufacturing Corp). Łącznie wyprodukowano od 17 000 do 20 000 sztuk od 1975 do 1978 r.

IMSAI 8080 miał aluminiową obudowę, 22-gniazdową płytę główną, 256/4K bajtów pamięci na płycie 4K (statycznej), 16K, 32K, 64K DRAM, opcjonalne napędy kasetowe lub dyskietek 5 1⁄4" i 8", dyski twarde (CDC Hawk - 5 MB stałe, 5 MB wymienne) i panel przedni z diodami LED i przełącznikami. Mikrokomputer był kompatybilny z oprogramowaniem napisanym dla Altair 8800, takim jak BASIC, FORTRAN i assembler. W 1977 r. dyrektor marketingu IMSAI Seymour I. Rubinstein zapłacił Gary'emu Kildallowi 25 000 dolarów za prawo do uruchamiania CP/M wersja 1.3 na komputerach IMSAI 8080. Później CP/M stał się standardowym systemem operacyjnym dla 8-bitowych mikrokomputerów.

IMSAI 8080 wystąpił w filmie Gry wojenne z 1983 r., w którym główny bohater używał tego mikrokomputera do hakowania systemu wojskowego.

Procesory Intel x86 to rodzina procesorów o architekturze CISC, która została zapoczątkowana przez mikroprocesor Intel 8086 w 1978 roku. Procesory te są wstecznie zgodne z poprzednimi modelami i mają różną długość słowa: 16-bitową, 32-bitową lub 64-bitową. Procesory Intel x86 są najczęściej używane w komputerach osobistych i serwerach, a także w niektórych systemach wbudowanych i superkomputerach.

Procesory IBM Power są rodzajem procesorów klasy RISC zaprojektowanych przez IBM. Nazwa Power jest akronimem angielskiego Performance Optimization With Enhanced RISC. Procesory te są używane w serwerach i superkomputerach firmy IBM oraz w niektórych systemach wbudowanych. Procesory IBM Power wywodzą się z architektury POWER, która została użyta jako podstawa do stworzenia architektury PowerPC.

PowerPC to architektura mikroprocesorów typu RISC oraz nazwa handlowa mikroprocesorów zgodnych z tą architekturą. Architektura mikroprocesora PowerPC została stworzona przez konsorcjum firm Apple, IBM i Motorola znane pod skrótem AIM. Procesory PowerPC były używane w komputerach osobistych Macintosh produkowanych przez firmę Apple w latach 1994–2006, a także w innych komputerach i urządzeniach sieciowych. Procesory IBM Power osiągają częstotliwości taktowania rzędu 5 GHz.

Najnowszym modelem procesora IBM Power jest IBM Power10, który został zaprezentowany w 2020 r. Procesor IBM Power10 jest pierwszym procesorem IBM Power, który został stworzony przy użyciu technologii procesowej 7 nm (w przypadku modelu Power 9 było to 14 nm). Procesor IBM Power10 składa się z 18 miliardów tranzystorów (w IBM Power9 jest ich 8 miliardów). Power10 jest przeznaczony do platform korporacyjnych o specjalistycznym zastosowaniu.

Altair 8800 to jeden z pierwszych komputerów osobistych, który został zaprojektowany w 1974 r. przez firmę MITS i oparty na procesorze Intel 8080. Komputer ten wzbudził duże zainteresowanie po tym, jak znalazł się na okładce stycznego numeru magazynu Popular Electronics w 1975 r. Komputer był sprzedawany przez pocztę za pośrednictwem reklam w Popular Electronics, Radio-Electronics i innych czasopismach dla hobbystów.

Altair 8800 nie miał wbudowanej klawiatury ani monitora. Jego obsługa odbywała się za pomocą przełączników na przednim panelu komputera lub poprzez podłączenie terminala szeregowego, jeśli komputer miał zainstalowaną kartę interfejsu szeregowego. Komputer miał również szynę S-100, która stała się standardem dla wielu innych komputerów.

Pierwszym językiem programowania dla Altair 8800 był Altair BASIC, który był pierwszym produktem firmy Microsoft, założonej przez Billa Gatesa i Paula Allena. Altair BASIC był interpreterem języka BASIC, który można było wczytać do pamięci komputera za pomocą taśmy magnetycznej lub dyskietki.

Altair 8800 był wielkim sukcesem rynkowym i sprzedał się w około 10 tysiącach egzemplarzy. Komputer ten jest uważany za produkt, który zapoczątkował rewolucję mikrokomputerową lat 70.

Casio CQ-1 to kalkulator z czterema podstawowymi działaniami arytmetycznymi, który posiadał również zegar, kalendarz, stoper i budzik. Wyświetlał wyniki na ekranie z wyświetlaczem próżniowym fluorescencyjnym (VFD) i zasilany był jedną baterią AA i dwiema bateriami rtęciowymi. Casio CQ-1 był jednym z pierwszych urządzeń łączących kalkulator z zegarem cyfrowym i był nazywany denkuro (od denki keisanki - kalkulator elektryczny i denshi deji-taru kurokku - zegar cyfrowy elektroniczny.

Toshiba LC-836 Memo Note 30 to kalkulator z funkcją notatnika, który umożliwiał zapisywanie i odczytywanie krótkich wiadomości tekstowych. Miał również zegar, kalendarz i budzik. Wyświetlał wyniki na ekranie LCD i zasilany był dwiema bateriami LR44. Toshiba LC-836 Memo Note 30 był jednym z pierwszych komputerów kieszonkowych z książką telefoniczną i notatnikiem.

Apple 1 to pierwszy domowy komputer stworzony przez firmę Apple Computer (obecnie Apple) w 1976 r. Został zaprojektowany i ręcznie wykonany przez Steve'a Wozniaka, jednego z założycieli firmy. Przyjaciel Wozniaka, Steve Jobs, wpadł na pomysł sprzedaży komputera i założenia firmy. Aby sfinansować projekt, Jobs sprzedał swój samochód, a Wozniak swój kalkulator.

Apple 1 był innowacyjny, ponieważ zawierał wbudowany układ terminala komputerowego, dzięki czemu można go było podłączyć do zwykłego telewizora zamiast do specjalnego urządzenia terminalowego. Był to jeden z pierwszych komputerów dostępnych na rynku, który korzystał z taniego mikroprocesora MOS Technology 6502. Komputer był sprzedawany jako gotowa płytka z ponad 60 układami scalonymi, ale użytkownicy musieli jeszcze dodać obudowę, zasilacz, klawiaturę i monitor.

Apple 1 był produkowany tylko przez rok, do września 1977 r., kiedy został zastąpiony przez Apple II, który był znacznie lepszy i popularniejszy. Wyprodukowano tylko około 200 sztuk Apple 1, z czego tylko kilka nadal działa.

Xerox NoteTaker był prototypem przenośnego komputera opracowanym w Xerox PARC w Palo Alto, Kalifornia, w 1978 r. Chociaż nie wszedł do produkcji i zbudowano tylko około dziesięciu egzemplarzy, silnie wpłynął na projekt późniejszych komputerów przenośnych, takich jak Osborne 1 i Compaq Portable.

Xerox NoteTaker wykorzystywał bardzo zaawansowaną technologię na tamte czasy, w tym wbudowany monochromatyczny monitor, stację dyskietek i mysz. Miał 256 KB pamięci RAM, co było wtedy bardzo dużą ilością, i używał 5 MHz procesora Intel 8086. Używał wersji systemu operacyjnego Smalltalk, który pierwotnie został napisany dla komputera Xerox Alto, który zapoczątkował graficzny interfejs użytkownika.

Xerox NoteTaker mieścił się w obudowie podobnej do maszyny do szycia; klawiatura wysuwała się z dołu, odsłaniając monitor i stację dyskietek. NoteTaker ważył 22 kg, miał mysz i ekran dotykowy. Ponadto miał wbudowaną baterię, która mogła zasilać urządzenie przez około 2-3 godziny. Zespół, który go opracował, obejmował Adele Goldberg, Douglasa Fairbairna i Larry'ego Teslera. Czerpał on silnie z wcześniejszych badań Alana Kaya, który wcześniej opracował projekt Dynabook.

Commodore PET 2001 to jeden z pierwszych komputerów osobistych, który został wyprodukowany przez firmę Commodore International w latach 1977-1982. Był to komputer typu all-in-one, czyli zawierał w jednej obudowie procesor MOS 6502, pamięć RAM, monitor monochromatyczny, klawiaturę i magnetofon kasetowy. Komputer był przeznaczony dla rynku edukacyjnego, biznesowego i hobbystycznego. Miał wbudowany język programowania BASIC, który umożliwiał tworzenie własnych programów. Komputer sprzedawał się dobrze, ale miał też kilka wad, takich jak niewygodna klawiatura, ograniczona grafika i brak dźwięku. W późniejszych latach Commodore wprowadził na rynek nowe wersje PET-a z ulepszonymi parametrami i wyglądem.

Apple II to jeden z pierwszych i najbardziej udanych mikrokomputerów osobistych na świecie. Został zaprojektowany głównie przez Steve'a Wozniaka, a jego obudowa z tworzywa sztucznego została stworzona przez Jerry'ego Manocka. Komputer został zaprezentowany przez Jobsa i Wozniaka na targach West Coast Computer Faire w 1977 r. i był skierowany do amerykańskich gospodarstw domowych, a nie do biznesmenów czy hobbystów komputerowych.

Apple II był pierwszym modelem z serii Apple II, do której należały także Apple II Plus, Apple IIe, Apple IIc, Apple IIc Plus i 16-bitowy Apple IIGS. Wszystkie te modele były ze sobą kompatybilne. Produkcja ostatniego dostępnego modelu, Apple IIe, zakończyła się w listopadzie 1993 r.

Komputer Apple II miał procesor MOS Technology 6502 o taktowaniu 1,023 MHz, 4 KiB pamięci RAM, a także interfejs kasetowy do ładowania programów i zapisywania danych, wbudowany język programowania Integer BASIC i możliwość wyświetlania grafiki kolorowej - dlatego logo Apple zostało przeprojektowane, aby mieć spektrum kolorów.

Apple II był bardzo popularny w latach 80. XX wieku i miał dużą bazę oprogramowania. Powstało wiele klonów Apple II, np. radziecki Agat czy bułgarski Prawec. W 2006 r. PC World uznał Apple II za najlepszy komputer osobisty wszech czasów.

TRS-80 to skrót od Tandy Radio Shack, Z80, który był jednym z pierwszych komputerów osobistych przeznaczonych dla masowego odbiorcy. Został wprowadzony do sprzedaży w 1977 r. przez firmę Tandy Corporation w sieci sklepów z elektroniką RadioShack w USA.

TRS-80 Model I miał pełnowymiarową klawiaturę QWERTY, procesor Zilog Z80 z taktowaniem 1,77 MHz, 4 KiB pamięci RAM, standardowo rozszerzalnej do 48 KiB, i tryb tekstowy z rozdzielczością 64×16 lub 32×16 znaków. Do przechowywania programów używał magnetofonu, a do wyświetlania obrazu monitora. Nie posiadał możliwości generowania dźwięku ani małych liter.

TRS-80 był bardzo popularny wśród użytkowników domowych i szkolnych, a także w niektórych branżach, takich jak dziennikarstwo. Do 1982 r. był najlepiej sprzedającą się linią komputerów osobistych, wyprzedzając pięciokrotnie Apple II. Miał też największą bibliotekę dostępnego oprogramowania, w tym gry, edytory tekstu, arkusze kalkulacyjne, języki programowania i systemy operacyjne.

Firma Tandy oferowała szeroką gamę urządzeń peryferyjnych dla TRS-80, takich jak dyskietki, twarde dyski, drukarki, skanery, modemy, myszki, kamery, syntezatory mowy i graficzne karty rozszerzeń. Firma zapewniała też obsługę posprzedażną, w tym ulepszenia, naprawy i szkolenia w swoich sklepach.

TRS-80 Model I został zastąpiony przez kompatybilny TRS-80 Model III w 1980 r., a następnie przez TRS-80 Model 4 w 1983 r. W Polsce w latach 80. XX wieku dostępny był komputer Meritum, zgodny z TRS-80 Model I, produkowany przez zakłady Mera-Elzab w Zabrzu.

Bosch ABS-2 to pierwszy system ABS produkowany seryjnie przez firmę Bosch, który został wprowadzony na rynek w 1978 r. System ABS-2 był układem hamulcowym z elektronicznym sterowaniem, który zapobiegał blokowaniu kół podczas hamowania i poprawiał bezpieczeństwo jazdy. System ABS-2 był stosowany początkowo w samochodach Mercedes-Benz klasy S, a następnie u BMW.

System ABS-2 był poprzednikiem kolejnych generacji systemów ABS, które były rozwijane przez firmę Bosch w celu dostosowania się do różnych segmentów rynku i wymagań klientów. Obecnie firma Bosch oferuje dziewiątą generację systemu ABS, która jest skalowalnym produktem o modularnej architekturze oprogramowania. System ABS jest uważany za jeden z najważniejszych wynalazków w dziedzinie bezpieczeństwa aktywnego i jest standardowym wyposażeniem większości pojazdów. System ABS pozwala utrzymać kontrolę nad kierunkiem jazdy nawet w sytuacjach awaryjnych i zmniejsza ryzyko wystąpienia niebezpiecznych zjawisk, takich jak ściąganie samochodu w bok, wirowanie samochodu czy utrata sterowności. System ABS jest również wykorzystywany jako element składowy bardziej zaawansowanych układów, takich jak ASR, ESP czy Adaptive Cruise Control.

VAX 11/780 to pierwszy komputer z serii VAX, która była bardzo popularna i wpływowa w branży komputerowej. VAX oznacza Virtual Address eXtension, ponieważ VAX był rozszerzeniem 32-bitowym starszego 16-bitowego PDP-11 i wykorzystywał pamięć wirtualną do zarządzania większą przestrzenią adresową. VAX 11/780 został zaprezentowany 25 października 1977 r. i był pierwszym komputerem, który implementował architekturę instrukcji VAX.

VAX 11/780 obsługiwał początkowo do 8 MB pamięci za pośrednictwem jednego lub dwóch kontrolerów pamięci MS780-C, z których każdy obsługiwał od 128 KB do 4 MB pamięci. Późniejszy kontroler pamięci MS780-E obsługiwał od 4 MB do 64 MB pamięci, co pozwalało VAX 11/780 obsługiwać do 128 MB pamięci. Procesor KA780 miał 29-bitową przestrzeń adresową fizyczną, co pozwalało mu adresować teoretyczne maksimum 512 MB pamięci. Pamięć była zbudowana z 4- lub 16-kilobitowych układów MOS RAM zamontowanych na kartach tablic pamięci. Każdy kontroler pamięci obsługiwał do 16 kart tablic. Pamięć była chroniona przez kod korekcji błędów (ECC).

VAX 11/780 używał Unibus i Massbus do I/O. Unibus był używany do podłączania urządzeń o niższej prędkości, takich jak terminale i drukarki, a Massbus do dysków i napędów taśmowych o wyższej prędkości.

Fairchild Channel F to konsola do gier wideo, która była pierwszą na świecie, która używała kartridży z pamięcią ROM zamiast wbudowanych gier. Była to także pierwsza konsola z mikroprocesorem. Została wydana przez firmę Fairchild Camera and Instrument w listopadzie 1976 r. w Ameryce Północnej w cenie detalicznej 169,95 dol. (równowartość 870 dol. w 2022 r.). Konsola była początkowo nazywana Video Entertainment System, ale gdy Atari wydało swój Video Computer System w następnym roku, Fairchild zmienił nazwę swojej maszyny na Channel F. Fairchild Channel F sprzedał się w około 350 tysiącach egzemplarzy, zanim Fairchild sprzedał technologię firmie Zircon International w 1979 r.

Konsola Fairchild Channel F była wynikiem pracy zespołu inżynierów pod kierownictwem Jerry'ego Lawsona, który zastąpił pierwotny mikroprocesor Intel 8080 własnym procesorem Fairchild F8. Konsola miała przycisk Hold, który umożliwiał zatrzymanie gry, oraz możliwość zmiany prędkości gry bez utraty wyników. Do konsoli dołączano charakterystyczny ośmioosiowy dżojstik, którego ruchomy drążek mógł być wciskany lub wyciągany. Fairchild wydał 26 kartridży na ten system, na każdym z nich znajdowały się po cztery gry. Były to gry sportowe, takie jak hokej, tenis i baseball, oraz gry edukacyjne zawierające zagadki czy łamigłówki matematyczne.

DEC VT100 to terminal wideo, który został wprowadzony na rynek w sierpniu 1978 r. przez firmę Digital Equipment Corporation. Był to jeden z pierwszych terminali, które obsługiwały kody ANSI do sterowania kursorem i innych zadań, oraz dodawał wiele rozszerzonych kodów do specjalnych funkcji, takich jak kontrola światełek na klawiaturze. To spowodowało szybkie przyjęcie standardu ANSI, który stał się de facto standardem dla sprzętowych terminali wideo i późniejszych emulatorów terminali.

Seria VT100, zwłaszcza VT102, odniosła ogromny sukces na rynku i uczyniła DEC wiodącym dostawcą terminali w tamtym czasie. Seria VT100 została zastąpiona przez serię VT200, która okazała się równie udana. Ostatecznie sprzedano ponad sześć milionów terminali z serii VT, w dużej mierze dzięki sukcesowi VT100.

Terminal serii VT100 był łączony za pomocą interfejsu szeregowego RS-232 z minikomputerem (np. z serii PDP firmy DEC), umożliwiając dostęp wielu użytkownikom jednocześnie. Komputer komunikował się z terminalem przesyłając znaki ASCII oraz tzw. znaki sterujące w standardzie ANSI. Terminal prezentował informację w 24 wierszach, po 80 lub 132 znaki w każdym wierszu. Terminal był wyposażony w klawiaturę.

Sposób prezentacji znaków na ekranie, wraz ze sposobem działania znaków sterujących, stał się standardem używanym przez emulatory terminali. Emulatory pozwalają na dostęp do szerokiej gamy oprogramowania, które ciągle jest w użyciu. Programy te były pierwotnie dostosowane do pracy z terminalami VT100, a obecnie są uruchamiane na współczesnych komputerach osobistych.

Kody sterujące terminala VT100 do dziś są obsługiwane przez konsole Uniksa oraz Windows. Pozwalają m.in. zmieniać kolory przy wypisywaniu tekstu, co jest wykorzystywane w wielu programach konsolowych, takich jak gulp.

Ohio Scientific Model 600 to komputer jednopłytkowy z wbudowaną klawiaturą i 4K statycznej pamięci RAM. Był jednym z najtańszych wczesnych komputerów dla hobbystów, sprzedawany w pełni złożony za mniej niż 300 dol. Został wyprodukowany przez amerykańską firmę Ohio Scientific, Inc., która działała w latach 1975-1986 i oferowała różne modele i konfiguracje komputerów, rozszerzeń i oprogramowania. Model 600, zwany także Superboard II, był wyposażony w procesor 6502, porty wideo i kasetowe, system operacyjny Microsoft BASIC w ROM i monitor maszyny.

Umożliwiał wyświetlanie tekstu w 30 X 30 znakach i grafiki w 16 kolorach. Miał także interfejsy dla klawiatury numerycznej, joysticka, wyjścia audio, DAC do generowania głosu i muzyki. Był to komputer przeznaczony dla entuzjastów, studentów, edukacji i domu, który mógł być rozbudowywany do 8K RAM, podwójnych minidyskietek i drukarki. Był to jeden z pierwszych komputerów, który umożliwiał tworzenie własnych programów w języku BASIC i zapisywanie ich na kasetach.

LK-3000 to model kalkulatora z lat 70. XX wieku, który był produkowany przez niemiecką firmę Nixdorf. Miał 33 klawisze, 12-cyfrowy wyświetlacz LED i funkcję tworzenia systemu plików poprzez wpisywanie nazwy i numeru kodowego pliku. Był zasilany z uszczelnionej baterii.

Nixdorf LK-3000 był także częścią serii Lexicon, która zawierała moduły do tłumaczenia tekstu między różnymi językami. Można było podłączyć moduł do kalkulatora i wprowadzić tekst w jednym języku, a następnie odczytać tłumaczenie na wyświetlaczu. Lexicon LK-3000 był w stanie tłumaczyć między angielskim, niemieckim, francuskim i hiszpańskim.

Betty Crocker Cookbook jest to elektroniczna książka kucharska, która zawiera ponad 1200 przepisów z popularnej książki o tym samym tytule. Można ją przeszukiwać według nazwy, składników lub kategorii, a także znaleźć informacje o wartościach odżywczych, porady i pomocne wskazówki. Jest to przenośne urządzenie, które działa na bateriach i ma slot na dodatkowe książki.

Connection Machine CM-1 to superkomputer zaprojektowany przez W. Daniela Hillisa w latach 80. XX wieku, który był przełomowy w dziedzinie sztucznej inteligencji i przetwarzania symbolicznego.

CM-1 składał się z 65 536 prostych mikroprocesorów, każdy z własną pamięcią RAM o pojemności 4 kilobitów. Procesory były połączone w wirtualny dwunastowymiarowy hipersześcian, który umożliwiał szybką komunikację między nimi. Każdy procesor wykonywał tylko proste operacje bitowe, a cała maszyna działała w trybie SIMD (ang. single instruction, multiple data), czyli wykonywała tę samą instrukcję na wielu danych jednocześnie.

CM-1 miał kształt sześcianu o boku 1,5 metra, podzielonego na osiem mniejszych modułów. Każdy moduł zawierał 16 obwodów drukowanych, każdy obwód 32 układy scalone, a każdy układ 16 procesorów.

Był programowany w języku Lisp, który był popularny wśród badaczy sztucznej inteligencji. Język ten umożliwiał tworzenie skomplikowanych struktur danych i funkcji, a także manipulowanie nimi w sposób symboliczny.

CM-1 był jednym z pierwszych przykładów masowo równoległego superkomputera, który wykorzystywał potencjał tysięcy prostych procesorów zamiast kilku zaawansowanych. Był to też jeden z pierwszych superkomputerów, który był dostępny dla szerokiego grona naukowców i inżynierów, a nie tylko dla wojska i agencji rządowych.

Był pionierskim projektem, który zapoczątkował rozwój kolejnych modeli Connection Machine, takich jak CM-2, CM-5 i CM-200. Te maszyny były używane do rozwiązywania wielu trudnych problemów naukowych i technicznych, takich jak symulacje fizyczne, analiza obrazów, rozpoznawanie mowy, uczenie maszynowe i sztuczne sieci neuronowe.

Klawiatury Maltron to specjalne klawiatury komputerowe, które są zaprojektowane dla osób z różnymi ograniczeniami ruchowymi lub piszących jedną ręką. Mają ergonomiczny kształt i rozmieszczenie klawiszy, które dostosowują się do naturalnej pozycji dłoni i palców. Klawiatury Maltron mają na celu zmniejszyć napięcie mięśni, ból nadgarstków i liczbę błędów podczas pisania. Są dostępne w kilku wersjach, w zależności od potrzeb użytkownika.

Belleville Personal Computer to prototypowy komputer osobisty zaprojektowany przez Johna Belleville i jego zespół w latach 70. XX wieku. Komputer ten był wyposażony w szereg innowacyjnych funkcji, takich jak monitor dotykowy, ploter/skaner i mikser dźwięku. Komputer ten był przeznaczony do zastosowań w dziedzinie grafiki komputerowej, muzyki elektronicznej i edukacji. Niestety, komputer ten nigdy nie wszedł do produkcji masowej, ponieważ był zbyt drogi i skomplikowany w obsłudze.

Psion Organiser to nazwa serii kieszonkowych komputerów opracowanych przez brytyjską firmę Psion w latach 80. XX wieku. Pierwszy model, Organiser I, został wprowadzony na rynek w 1984 r. i był uważany za pierwszy praktyczny kieszonkowy komputer na świecie. Miał prostą bazę danych, kalkulator i zegar, a dane można było zapisywać na wymiennych urządzeniach pamięci, zwanych Datapakami.

Następca, Organiser II, został wydany w 1986 r. i oferował więcej funkcji, takich jak programowanie w języku OPL, lepszy wyświetlacz LCD i większą pamięć. Organiser II konkurował z Filofaxem i można go uznać za pierwszego użytecznego elektronicznego organizera lub osobistego asystenta cyfrowego (PDA). Psion kontynuował rozwój swoich urządzeń przenośnych, wprowadzając serię 3, serię 5 i serię 7, które używały nowego systemu operacyjnego EPOC, poprzednika systemu Symbian dla smartfonów. Produkcja urządzeń przenośnych dla konsumentów przez Psion została zakończona, a firma, po zmianach korporacyjnych, skoncentrowała się na sprzęcie i oprogramowaniu do przemysłowych i komercyjnych zastosowań zbierania danych.

ZX80 był jednym z pierwszych komputerów domowych dostępnych w Wielkiej Brytanii za mniej niż sto funtów. Został wprowadzony na rynek w 1980 r. przez firmę Science of Cambridge Ltd., która później zmieniła nazwę na Sinclair Research.

ZX80 był oparty na procesorze Z80 z zegarem 3,25 MHz i miał 1 KB pamięci RAM oraz 4 KB pamięci ROM. Umożliwiał programowanie w języku Sinclair BASIC i zapisywanie programów na kasecie magnetofonowej. Wyświetlał obraz monochromatyczny na telewizorze przez złącze RF. Nie miał wyjścia dźwiękowego.

ZX80 był popularny wśród hobbystów komputerowych jako narzędzie do nauki informatyki. Sprzedano około 50 000 sztuk tego komputera. Następcą ZX80 był ZX81, który wprowadził kilka ulepszeń, takich jak większa pamięć ROM, lepsza klawiatura i możliwość wyświetlania obrazu podczas wykonywania programu.

Sony Typecorder to ulubione narzędzie dziennikarzy w latach 80. XX wieku. Urządzenie miało klawiaturę QWERTY, mały wyświetlacz LCD i wbudowaną drukarkę termiczną. Można było zapisywać i odtwarzać tekst na kasetach magnetofonowych.

Symbolics LISP 3620 to komputer zaprojektowany do efektywnego uruchamiania języka programowania Lisp, zazwyczaj za pomocą wsparcia sprzętowego. Był to jeden z modeli produkowanych przez firmę Symbolics, która była pionierem w dziedzinie maszyn Lisp i technologii oprogramowania. Komputer był przeznaczony dla początkujących programistów i dostarczania aplikacji opartych na przetwarzaniu symbolicznym. System operacyjny i środowisko programistyczne, napisane w Lisp Machine Lisp, nazywały się ZetaLisp. Symbolics LISP 3620 był wprowadzony na rynek w 1986 r. i był tańszą i mniejszą wersją Symbolics 3640.

IBM PC to pierwszy mikrokomputer wydany w linii modelowej IBM PC i podstawa dla de facto standardu zgodnego z IBM PC. Został wydany 12 sierpnia 1981 r. i został stworzony przez zespół inżynierów i projektantów kierowany przez Dona Estridge'a w Boca Raton na Florydzie.

Maszyna była oparta na otwartej architekturze i peryferiach innych firm. PC miało znaczący wpływ na rynek komputerów osobistych. Specyfikacje IBM PC stały się jednym z najpopularniejszych standardów projektowania komputerów na świecie. Jedyną znaczącą konkurencją, z jaką spotkało się z niezgodnej platformy przez całe lata 80. była linia produktów Macintosh firmy Apple, a także platformy konsumenckie stworzone przez firmy takie jak Commodore i Atari. Większość współczesnych komputerów osobistych jest dalekim potomkiem IBM PC, w tym komputerów Mac opartych na Intelu produkowanych od 2006 do 2022 r.

Nazwa IBM PC była przez pierwsze dwa lata całkowicie jednoznaczna i odróżniała ten produkt od innych dostępnych w tym czasie komputerów osobistych, takich jak ZX-81 czy produkty z serii Apple i Macintosh. Gdy w roku 1983 ukazał się kolejny model IBM PC/XT, przedsiębiorstwo IBM skorzystała z popularności nazwy IBM PC nazywając go IBM PC/rozszerzony (XT to częsty skrót marketingowy angielskiego słowa extended). Popularność platformy IBM PC i wyrobów z nią kompatybilnych, czyli około 90 proc. światowych komputerów spowodowała, że dla większości konsumentów komputer osobisty, pecet (z języka angielskiego personal computer), jest tożsamy z produktem platformy IBM PC.

IBM PC używał procesora Intel 8088 z taktowaniem 4,77 MHz i miał od 16 KB do 256 KB pamięci RAM na płycie głównej. Wyświetlał obraz na monochromatycznym monitorze IBM 5151 lub kolorowym monitorze IBM 5153. Obsługiwał karty graficzne MDA i CGA. Dźwięk był generowany przez głośnik PC o jednym kanale fali kwadratowej / 1-bitowej cyfrowej (z możliwością PWM). Wejście było realizowane przez klawiaturę AT. Komputer miał port szeregowy do łączności z innymi urządzeniami.

Podstawowym kodem rozruchowym IBM PC w ROM był BIOS (Basic Input/Output System). Zawierał on bibliotekę podstawowych funkcji i zadań, takich jak wyjście wideo, wejście klawiatury, dostęp do dysku, obsługa przerwań, testowanie pamięci i testowanie innych komponentów systemu. BIOS także ładował system operacyjny. BIOS oryginalnego IBM PC mógł być rozszerzony o ROM BASIC (nie mylić z basic ROM), czyli język programowania BASIC w stałej pamięci komputera (ROM).

IBM PC był sprzedawany z systemem operacyjnym IBM BASIC / PC DOS 1.0, CP/M-86 lub UCSD p-System. PC DOS był licencjonowaną wersją systemu MS-DOS firmy Microsoft, która stała się dominującym systemem operacyjnym dla komputerów zgodnych z IBM PC. CP/M-86 był 16-bitowym systemem operacyjnym opracowanym przez Digital Research, który był popularny na wcześniejszych mikrokomputerach. UCSD p-System był systemem operacyjnym opartym na języku Pascal, który był używany głównie w celach edukacyjnych i naukowych.

IBM PC został wycofany z rynku 2 kwietnia 1987 r. Jego następcami były IBM Personal Computer XT, IBM Personal System/2, IBM PCjr, IBM Portable Personal Computer i IBM PC Convertible.

Cordis Sequicor to nazwa serii rozruszników serca, które były jednymi z pierwszych sterowanych oprogramowaniem i opartych na mikroprocesorach. Używały one procesora RCA 1802, który umożliwiał elastyczną regulację obu komór serca indywidualnie, choć ich żywotność była tylko dwuletnia. Cordis Sequicor został wprowadzony na rynek około 1982 r. przez firmę Cordis, która zajmowała się produkcją urządzeń medycznych, takich jak rozruszniki, stenty i elektrody. Cordis Sequicor był jednym z pierwszych rozruszników, które mogły być zaprogramowane za pomocą zdalnego sterowania, co ułatwiało lekarzom dostosowanie parametrów stymulacji do potrzeb pacjentów.

ZX Spectrum to komputer domowy opracowany i sprzedawany przez firmę Sinclair Research w latach 1982-1992. Był to jeden z pierwszych i najpopularniejszych 8-bitowych komputerów w Europie, zwłaszcza w Wielkiej Brytanii, gdzie był uważany za symbol brytyjskiej rewolucji informatycznej.

ZX Spectrum był następcą komputera ZX81, który był prostym i tanim komputerem z czarno-białym wyświetlaczem. ZX Spectrum wprowadził kolorowy obraz, gumową klawiaturę i ulepszony język programowania Sinclair BASIC. Komputer był mały, prosty i niedrogi, z jak najmniejszą liczbą elementów.

Komputer był sprzedawany w różnych wersjach, z pamięcią RAM od 16 do 128 KB i napędem dyskietek w najnowszym modelu ZX Spectrum +3. Komputer był podłączany do telewizora zamiast monitora, a oprogramowanie było ładowane i zapisywane na kasetach magnetofonowych.

ZX Spectrum był bardzo popularny wśród hobbystów, programistów i graczy. Na komputerze wydano ponad 24 tysiące różnych tytułów oprogramowania, w tym gry, edukacyjne, biznesowe i narzędziowe. Niektóre z najbardziej znanych gier na ZX Spectrum to Manic Miner, Jet Set Willy, Elite, Sabre Wulf, Knight Lore, Skool Daze i The Hobbit.

Ów komputer był również szeroko klonowany i modyfikowany w innych krajach, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, gdzie był sprzedawany jako Timex Sinclair 2068, i w krajach bloku wschodniego, gdzie powstały takie klony jak Didaktik, Pentagon, Scorpion i ATM.

ZX Spectrum odegrał ważną rolę w historii komputerów osobistych i gier wideo, pozostawiając trwały wpływ na pokolenia. Jego wprowadzenie doprowadziło do boomu firm produkujących oprogramowanie i sprzęt, którego skutki są nadal widoczne. Był to jeden z pierwszych komputerów domowych skierowanych do masowego odbiorcy, a niektórzy przypisują mu zasługę za zapoczątkowanie brytyjskiego przemysłu informatycznego. Jest to najlepiej sprzedający się komputer w Wielkiej Brytanii. Komputer został oficjalnie wycofany z rynku w 1992 r.

Sun-1 to pierwsza generacja komputerów stacji roboczych i serwerów z systemem UNIX, wyprodukowana przez firmę Sun Microsystems, wprowadzona na rynek w maju 1982 r. Były one oparte na płycie głównej zaprojektowanej przez Andy'ego Bechtolsheima, gdy był on doktorantem na Uniwersytecie Stanforda i finansowanej przez DARPA. Systemy Sun-1 działały pod kontrolą SunOS 0.9, portu UniSoft's UniPlus V7 port of Seventh Edition UNIX do mikroprocesora Motorola 68000, bez systemu okienkowego. Przytwierdzony do obudowy wczesnych stacji roboczych i serwerów Sun-1 jest czerwony emblemat wypukły z napisem SUN, złożonym tylko z symboli w kształcie litery U. Jest to oryginalne logo Sun, a nie bardziej znany fioletowy kształt diamentu używany później. Pierwsza stacja robocza Sun-1 została sprzedana firmie Solo Systems w maju 1982 r.

Stacja robocza Sun-1 była oparta na stacji roboczej SUN zaprojektowanej przez Andy'ego Bechtolsheima (pod kierunkiem Vaughana Pratta i Foresta Basketta), doktoranta i współzałożyciela Sun Microsystems. W sercu tego projektu znajdowały się karty Multibus CPU, pamięci i wyświetlania wideo. Karty używane w stacji roboczej Sun-1 były drugiej generacji i miały prywatną magistralę pamięci, która pozwalała na zwiększenie pamięci do 2 MB bez pogorszenia wydajności.

Płyta Sun 68000 wprowadzona w 1982 r. była potężnym komputerem jednopłytkowym. Łączyła 10 MHz mikroprocesor Motorola 68000, zaprojektowaną przez Sun jednostkę zarządzania pamięcią (MMU), 256 KB pamięci o zerowym czasie oczekiwania z parzystością, do 32 KB pamięci EPROM, dwa porty szeregowe, 16-bitowy port równoległy i interfejs Intel Multibus (magistrala IEEE 796) w jednym 12-calowym (300 mm) szerokim, 6,75-calowym (171 mm) głębokim formacie Multibus.

Dzięki użyciu procesora Motorola 68000 ściśle sprzężonego z MMU Sun-1, płyta CPU Sun 68000 była w stanie obsługiwać wielozadaniowy system operacyjny, taki jak UNIX. Zawierała zaawansowaną, zaprojektowaną przez Sun, dwupoziomową MMU z funkcjami ochrony pamięci, współdzielenia kodu i wymiany stron pamięci. Płyta CPU zawierała 256 KB pamięci, która mogła być zastąpiona lub zwiększona za pomocą dwóch dodatkowych kart pamięci do 2 MB. Chociaż karty pamięci używały formatu Multibus, wykorzystywały one interfejs Multibus tylko do zasilania; cały dostęp do pamięci odbywał się za pomocą mniejszej prywatnej magistrali P2. Była to synchroniczna prywatna magistrala pamięci, która umożliwiała jednoczesne przesyłanie danych wejściowych/wyjściowych pamięci. Umożliwiała również pełną wydajność operacji pamięci o zerowym czasie oczekiwania.

Eagle Computer to była amerykańska firma produkująca komputery osobiste w latach 80. XX wieku. Pierwszy model, Eagle PC, został wprowadzony w 1982 r. i miał ulepszoną grafikę 752 × 352 pikseli w porównaniu z IBM PC, który miał rozdzielczość 640 × 200 pikseli. Eagle PC był też cichszy, ponieważ nie potrzebował wentylatora chłodzącego. Następnie pojawił się Eagle PC 2, ale rozdzielczość ekranu została obniżona do poziomu IBM PC. Później wyprodukowano przenośny komputer Eagle Spirit i szybszy komputer Eagle Turbo. Firma Eagle Computer upadła w 1986 r. z powodu silnej konkurencji na rynku komputerów osobistych.

Compaq Portable to jeden z pierwszych przenośnych komputerów, który był w pełni zgodny z IBM PC. Był to pierwszy produkt firmy Compaq Computer Corporation, który zapoczątkował serię Compaq Portable i później serię Compaq Deskpro.

Compaq Portable został zapowiedziany w listopadzie 1982 r. i wprowadzony na rynek w marcu 1983 r., w cenie 2995 dol. (równowartość 8800 dol. w 2022 r.) z jednym napędem dyskietek 5¼" o pojemności 360 kB lub 3590 dolarów za dwa napędy dyskietek. Komputer ważył 13 kg i składał się na walizkę wielkości przenośnej maszyny do szycia.

Jego design był inspirowany prototypem komputera Xerox NoteTaker, opracowanym w Xerox PARC w 1976 r. Compaq Portable był pierwszym z serii, do której należały również Compaq Portable Plus, Compaq Portable 286, Compaq Portable II, Compaq Portable III, Compaq Portable 386 i Compaq Portable 486. Każdy z nich wprowadzał ulepszenia, takie jak wbudowany dysk twardy, procesor 286 lub 386, mniejsze i lżejsze obudowy, czy ekrany LCD.

GRiD Compass to jeden z pierwszych laptopów na świecie. Został zaprojektowany w 1979 r. przez brytyjskiego projektanta Billa Moggridge'a i wprowadzony na rynek w 1982 r. Był to komputer przenośny o unikalnym kształcie muszli, w którym ekran składał się na klawiaturę. Obudowa była wykonana ze stopu magnezu, a ekran wyświetlał obraz o rozdzielczości 320 x 240 pikseli. W środku znajdował się procesor Intel 8086 i 340 kB pamięci magnetycznej. Komputer miał własny system operacyjny GRiD-OS i modem o prędkości 1200 bitów na sekundę. Dodatkowe urządzenia można było podłączyć za pomocą złącza IEEE-488 I/O.

GRiD Compass był bardzo drogi i kosztował od 8 do 10 tysięcy dolarów. Głównym nabywcą był rząd amerykański, który wykorzystywał go do zadań specjalnych. NASA używała go na pokładzie wahadłowców kosmicznych w latach 80., ponieważ był wydajny, lekki i kompaktowy. Wojskowe siły specjalne również kupowały ten komputer, ponieważ mógł być używany przez spadochroniarzy w walce. GRiD Compass ustanowił wiele podstawowych zasad projektowania późniejszych laptopów, choć sam pomysł laptopa zawdzięczał wiele projektowi Dynabook opracowanemu w Xerox PARC.

iXO Telecomputer to lekki, przenośny terminal, który pozwalał użytkownikom biznesowym na dostęp do zdalnych danych. Został zaprojektowany przez Marka Richardsa i wyprodukowany przez firmę IXO, Inc. w 1982 r. Terminal miał wbudowany modem akustyczny, klawiaturę QWERTY, czterowierszowy wyświetlacz LCD i złącze RS-232. Opcjonalnie można było podłączyć drukarkę i interfejs wideo, który wykorzystywał telewizor jako ekran. Terminal był zasilany bateriami lub zasilaczem sieciowym. Był to jeden z pierwszych przykładów komputera mobilnego, który umożliwiał komunikację z innymi systemami.

Lisa 1 to model komputera osobistego, który został wyprodukowany przez firmę Apple w 1983 r. Był to jeden z pierwszych komputerów z graficznym interfejsem użytkownika (GUI) i myszą, co miało ułatwić obsługę systemu. Lisa 1 miał procesor Motorola 68000 o taktowaniu 5 MHz, 1 MB pamięci RAM, dwa napędy dyskietek 5¼ cala i opcjonalny dysk twardy o pojemności 5 MB. Komputer kosztował 9 995 dol., co było bardzo dużą kwotą w tamtych czasach.

Komputer Lisa 1 nie odniósł sukcesu rynkowego, ponieważ był zbyt drogi, mało wydajny i nie miał wystarczającej ilości oprogramowania. Tylko około 10 000 egzemplarzy zostało sprzedanych w ciągu dwóch lat. Komputer Lisa 1 był jednak innowacyjny pod wieloma względami i wprowadził wiele zaawansowanych funkcji, które później pojawiły się na komputerach Macintosh i IBM PC. Niektóre z tych funkcji to system operacyjny z ochroną pamięci, obsługa dysku twardego, sloty rozszerzeń i większy, wyższej rozdzielczości ekran.

Lisa 1 był inspirowany komputerami Xerox Star, które były przeznaczone do zastosowań biurowych. Komputer miał dwa główne tryby pracy: pakiet biurowy (The Lisa Office System) i warsztat (The Workshop). Pakiet biurowy to środowisko z GUI, przeznaczone dla użytkowników końcowych. Warsztat to środowisko programistyczne, niemal w całości tekstowe. Pakiet biurowy składał się z siedmiu aplikacji, takich jak edytor tekstu, arkusz kalkulacyjny, kalendarz, kalkulator, menedżer plików, terminal i rysownik.

Komputer Gavilan był jednym z pierwszych komputerów przenośnych, który był reklamowany jako laptop. Został zaprojektowany przez amerykańskiego inżyniera Manny'ego Fernandeza, który założył firmę Gavilan Computer Corporation. Komputer Gavilan został wprowadzony na rynek w maju 1983 . i kosztował około 4000 dol. Miał procesor Intel 8088 o taktowaniu 5 MHz, 64 kilobajty pamięci CMOS, napęd dyskietek i wyświetlacz LCD o rozdzielczości 400×64 pikseli.

Miał również innowacyjne urządzenie wskazujące podobne do touchpada, zainstalowane nad klawiaturą. Komputer Gavilan używał systemu operacyjnego MS-DOS, ale był tylko częściowo zgodny z IBM PC. Dołączone oprogramowanie obejmowało program terminalowy, MS-DOS i MBasic. Opcjonalnie można było kupić pakiet biurowy z czterema aplikacjami: SuperCalc, SuperWriter, pfs:File i pfs:Report. Komputer Gavilan był znacznie mniejszy i lżejszy niż konkurencyjne przenośne komputery IBM, takie jak Compaq Portable, i mógł działać na bateriach do dziewięciu godzin. Gavilan był używany przez NASA i wojsko.

Komputer Macintosh to rodzaj komputera osobistego zaprojektowanego i sprzedawanego przez firmę Apple. Nazwa Macintosh pochodzi od nazwy ulubionego gatunku jabłka Jefa Raskina, jednego z twórców tego komputera. Macintosh został wprowadzony na rynek w styczniu 1984 r. za pomocą spektakularnej reklamy telewizyjnej zatytułowanej 1984, która była emitowana podczas Super Bowl XVIII.

Był to pierwszy komputer masowej produkcji, który oferował graficzny interfejs użytkownika z myszką i ikonami. Macintosh był przełomem w dziedzinie komputerów osobistych, ponieważ umożliwiał łatwą i intuicyjną obsługę komputera bez konieczności znajomości języka programowania lub poleceń tekstowych. Macintosh był również pionierem w zakresie grafiki komputerowej, dźwięku cyfrowego, drukowania wysokiej jakości i multimediów.

Macintosh był początkowo oparty na procesorze Motorola 68000, a później na procesorze PowerPC. W 2006 r. Apple rozpoczęło przejście z procesorów PowerPC na procesory Intel, co zwiększyło wydajność i kompatybilność Macintosha. Obecnie Macintosh działa na systemie operacyjnym macOS, który jest kontynuacją oryginalnego systemu Mac OS. Macintosh jest dostępny w różnych modelach, takich jak MacBook Air, MacBook Pro, iMac, Mac Mini, Mac Studio i Mac Pro. Macintosh jest popularny wśród profesjonalistów z branży kreatywnej, edukacyjnej i biznesowej.

Robotron Z9001 był jednym z pierwszych komputerów domowych produkowanych w Niemieckiej Republice Demokratycznej przez VEB Robotron. Został zaprezentowany w 1984 r. i miał kształt pulpitu z wbudowaną klawiaturą, zasilaczem i modulatorem RF. Używał procesora U880, klona Zilog Z80, taktowanego z częstotliwością 2,5 MHz. Oprogramowanie można było ładować z kaset magnetofonowych lub z modułów rozszerzeń, które umożliwiały podłączenie drukarki, wyświetlanie grafiki rastrowej lub uruchamianie różnych języków programowania. Robotron Z9001 miał 16 KB pamięci RAM, którą można było rozbudować do 64 KB. Grafika była oparta na trybie tekstowym z 128 symbolami graficznymi dla pseudografiki. Dźwięk był generowany przez brzęczyk.

Robotron Z9001 był pierwotnie zaprojektowany jako komputer dla użytku domowego, ale w 1985 r. zmieniono jego nazwę na Robotron KC 85/1, aby podkreślić jego zastosowanie w edukacji i produkcji. W 1987 r. wprowadzono kolejną wersję, Robotron KC 87, która miała interpreter języka BASIC w ROM i niektóre ulepszenia techniczne. Robotron KC 87 był niekompatybilny z innymi modelami serii KC 85. Produkcja Robotron KC 87 zakończyła się w 1989 r., kiedy rozpoczęto produkcję następcy, komputera edukacyjnego A 5105. Łącznie wyprodukowano około 30 000 egzemplarzy Robotron Z9001, KC 85/1 i KC 87.

Stacja kosmiczna Mir była wyposażona w dwa komputery. Argon-16 to główny komputer pokładowy, który kontrolował wszystkie podstawowe funkcje stacji, takie jak orientacja, temperaturę, ciśnienie, poziom tlenu i systemy elektryczne. Był to 16-bitowy komputer z pamięcią 64 kB i prędkością 1 MHz. Miał cztery niezależne kanały, z których każdy mógł być programowany osobno. Argon-16 był podłączony do klawiatury i monitora, a także do systemu telemetrii, który przesyłał dane na Ziemię.

Kristał to komputer doświadczalny, który służył do przeprowadzania badań naukowych na stacji. Był to 32-bitowy komputer z pamięcią 1 MB i prędkością 10 MHz. Miał dwa kanały, z których jeden był przeznaczony do eksperymentów biologicznych, a drugi do fizycznych. Kristał był podłączony do różnych urządzeń pomiarowych, takich jak spektrometry, kamery, czujniki i analizatory.

Pixar Image Computer to komputer graficzny, który został pierwotnie opracowany przez Graphics Group, dział komputerowy Lucasfilm, który później zmienił nazwę na Pixar. Komputer był przeznaczony do zaawansowanych wizualizacji komercyjnych i naukowych, takich jak medycyna, geofizyka i meteorologia. Oryginalna maszyna była zaawansowana jak na swoje czasy, ale sprzedawała się słabo.

Komputer powstał w 1979 r., kiedy George Lucas zatrudnił ludzi z NYIT, aby stworzyli dział komputerowy, który miał pracować nad cyfrowym drukiem optycznym, dźwiękiem cyfrowym, nieliniową edycją cyfrową i grafiką komputerową. Zespół zdecydował się rozwiązać problem niskiej jakości grafiki komputerowej poprzez stworzenie maszyny o większej mocy obliczeniowej, która mogłaby tworzyć obrazy o wysokiej rozdzielczości.

Komputer stał się dostępny komercyjnie po raz pierwszy około trzech miesięcy po tym, jak Steve Jobs przejął dział komputerowy od Lucasfilm w lutym 1986 r. Komputer kosztował 135 000 dol., ale wymagał również stacji roboczej od Sun Microsystems lub Silicon Graphics za 35 000 dol. Komputer sprzedawał się dobrze w pojedynczych egzemplarzach dla laboratoriów i badań, ale nie znalazł wielu nabywców na większą skalę. W 1987 r. Pixar zaprojektował drugą generację komputera, o nazwie P-II, która kosztowała 30 000 dol.

Pixar próbował zdobyć rynek medyczny, ofiarowując dziesięć komputerów wiodącym szpitalom i wysyłając przedstawicieli handlowych na konwencje lekarskie. Jednak nie miało to dużego wpływu na sprzedaż, pomimo zdolności komputera do renderowania danych z tomografii komputerowej w 3D, pokazując doskonałe obrazy ludzkiego ciała. Pixar uzyskał jednak kontrakt z producentem tomografów komputerowych, który sprzedał 30 komputerów. Do 1988 r. Pixar sprzedał tylko 120 komputerów Pixar Image Computer.

W 1988 r. Pixar rozpoczął rozwój PII-9, dziewięcioslotowej wersji taniego komputera P-II. Ta maszyna była wyposażona w bardzo wczesny model RAID, wysokowydajną magistralę, sprzętową kartę dekompresji obrazu, cztery procesory, bardzo duże karty pamięci, wysokiej rozdzielczości karty graficzne z 10-bitowymi DAC, które były programowalne dla różnych rozdzielczości i częstotliwości klatek, oraz nakładkę, która uruchamiała NeWS. Pełny system był dość drogi, ponieważ sam RAID o pojemności 3 GiB kosztował 300 000 dol. Ten system był skierowany do wysokiej klasy rządowych zastosowań graficznych, które były wykonywane przez dedykowane systemy produkowane przez przemysł lotniczy i kosmiczny i które kosztowały milion dolarów za stanowisko.

Iris 4D/50GT to zaawansowana stacja robocza graficzna firmy Silicon Graphics, wprowadzona na rynek w 1988 r. Była to pierwsza stacja robocza SGI, która używała procesorów MIPS z architekturą RISC (Reduced Instruction Set Computing). Miała 4 MB pamięci, prędkość 8 MHz i kosztowała 74 000 dol. Była wykorzystywana do tworzenia grafiki komputerowej, muzyki i sztuki cyfrowej.

Poqet PC Subnotebook to bardzo mały, przenośny komputer zgodny z IBM PC, który został wprowadzony na rynek w 1989 r. przez firmę Poqet Computer Corporation za cenę 2000 dol. Komputer został wycofany z produkcji po tym, jak Fujitsu Ltd. kupiło Poqet. Był to pierwszy komputer typu subnotebook, który działał pod kontrolą systemu MS-DOS. Poqet PC zasilany jest dwiema bateriami typu AA. Dzięki zastosowaniu agresywnego zarządzania energią, które polega na zatrzymywaniu procesora między naciśnięciami klawiszy, baterie są w stanie zasilać komputer przez okres od kilku tygodni do kilku miesięcy, w zależności od sposobu użytkowania.

Komputer posiada również funkcję natychmiastowego włączania, dzięki której po wyłączeniu można go ponownie używać natychmiast, bez konieczności przechodzenia przez pełną sekwencję uruchamiania.

Game Boy i Nintendo Entertainment System to dwie konsole do gier wideo, które zostały wyprodukowane przez japońską firmę Nintendo. Game Boy był przenośną konsolą, która łączyła cechy konsoli NES z wcześniejszymi grami elektronicznymi z serii Game & Watch. NES był stacjonarną konsolą, która podłączała się do telewizora i umożliwiała grę w różnorodne gry na kartridżach. Obie konsolki były bardzo popularne i wpłynęły na rozwój branży gier wideo.

Game Boy został wydany w 1989 r. i miał monochromatyczny wyświetlacz LCD, czterokanałowy dźwięk stereo i kontroler krzyżakowy wzorowany na NES. Jego największym atutem była długa żywotność baterii, która pozwalała na grę nawet do 30 godzin. Game Boy był kompatybilny z grami z serii Game Boy Color, która była jego następcą i miała kolorowy wyświetlacz. Najlepiej sprzedającą się grą na Game Boya była Tetris, która sprzedała się w około 35 milionach egzemplarzy. Łącznie sprzedano ponad 118 milionów sztuk Game Boya i Game Boya Color na całym świecie.

Nintendo Entertainment System został wydany w 1983 r. w Japonii pod nazwą Famicom, a w 1985 r. w Ameryce Północnej i Europie. Był to 8-bitowy system, który miał 2 kB pamięci RAM i 256 kB pamięci ROM. NES był znany z wielu klasycznych gier, takich jak Super Mario Bros., The Legend of Zelda, Metroid, Mega Man, Castlevania i Final Fantasy. NES był liderem na rynku konsol czwartej generacji i sprzedał się w ponad 61 milionach egzemplarzy na całym świecie. NES był również kompatybilny z akcesoriami, takimi jak pistolet Zapper, robot R.O.B. i mata Power Pad.

LaserDisc to format domowego wideo  i pierwszy komercyjny nośnik danych optycznych, wprowadzony na rynek w Stanach Zjednoczonych w 1978 r. pod nazwą MCA DiscoVision (znany również po prostu jako DiscoVision). Średnica dysku wynosi zwykle 30 cm (12 cali). W przeciwieństwie do większości standardów dysków optycznych, LaserDisc nie jest w pełni cyfrowy, lecz wymaga użycia analogowych sygnałów wizyjnych. Chociaż format był zdolny do oferowania wyższej jakości obrazu i dźwięku niż jego konkurenci na rynku konsumenckim, kasety wideo VHS i Betamax, LaserDisc nigdy nie zyskał szerokiego użycia w Ameryce Północnej. Było to głównie spowodowane wysokim kosztem odtwarzaczy i ich brakiem możliwości nagrywania programów telewizyjnych.

LaserDisc był także wykorzystywany w niektórych zastosowaniach komputerowych, takich jak LV-ROM, LD-ROM i LaserActive. Format ten umożliwiał zapis danych lub obrazków w postaci analogowej na dyskach optycznych. Niektóre z nich były używane do tworzenia interaktywnych gier, edukacyjnych projektów lub konsol wieloplatformowych. LaserDisc był również stosowany w niektórych automatach z grami.

LaserDisc został zastąpiony przez DVD, który oferował większą pojemność, lepszą jakość i możliwość nagrywania w formacie cyfrowym. Obecnie LaserDisc jest uważany za przestarzałą technologię, choć niektórzy entuzjaści nadal zbierają i odtwarzają płyty LaserDisc ze względu na ich unikalne cechy i wartość historyczną.

Powerbook 140 to jeden z pierwszych laptopów firmy Apple, który został wydany w październiku 1991 r. Był to model średniej klasy, pomiędzy tańszym Powerbook 100 a droższym Powerbook 170. Powerbook 140 miał 10-calowy ekran z matrycą pasywną, procesor Motorola 68030 o taktowaniu 16 MHz, 2 MB pamięci RAM i 20 MB dysk twardy. Miał też wbudowany napęd dyskietek 3,5 cala.

Powerbook 140 był jednym z pierwszych laptopów, które miały klawiaturę umieszczoną z tyłu obudowy, co pozwalało na wygodne oparcie dłoni podczas używania wbudowanego trackballa. Komputer był przeznaczony dla profesjonalistów i kosztował 2899 dol. W 1992 r. został zastąpiony przez Powerbook 145, który był praktycznie identyczny, ale miał szybszy procesor (25 MHz).

Sony PalmTop PTC-300 to jeden z pierwszych komputerów kieszonkowych, który został wprowadzony na rynek przez firmę Sony w 1991 r. Było to urządzenie z graficznym interfejsem użytkownika, obsługiwanym za pomocą pióra, które rozpoznawało pismo odręczne. Sprzedawany był tylko w Japonii i zainspirował twórców firmy Palm. Ważył około 340 gramów i miał 4 MB pamięci RAM. Był to trzeci model z serii PalmTop, po PTC-100 i PTC-200.

Zaczynałem z 486 SX, który miał 4 MB RAM i 130 MB HDD i kartę VGA. Z czasem doczekał się rozbudowy do 486 DX, 8 MB RAM, SVGA 1 MB, CD-ROM i kartę dźwiękową zgodną z Sound Blaster Pro.

Procesor superkomputera Cray-3 był bardzo zaawansowany technologicznie, ponieważ był pierwszym poważnym zastosowaniem arsenku galu (GaAs) w systemach obliczeniowych. Arsenek galu jest półprzewodnikiem o większej szybkości przewodzenia prądu niż krzem, co pozwala na budowę szybszych i mniejszych układów scalonych. Procesor komputera Cray-3 miał okres zegara wynoszący 2 nanosekundy (500 MHz), co oznacza, że był w stanie wykonać 500 mln operacji na sekundę. Procesor ten był częścią systemu Cray-3, który mógł pracować z do 16 wektorowych procesorów obliczeniowych i procesorem sterującym.

System ten był rozwinięciem architektury znanej z Cray-2, poprzedniego superkomputera firmy Cray Research. Procesor superkomputera Cray-3 był zaprojektowany przez Seymoura Craya, znanego jako „ojciec superkomputerów”, który założył firmę Cray Research w 1972 r. Cray był pionierem w dziedzinie superkomputerów wektorowych, które wykorzystywały specjalne jednostki arytmetyczne do przetwarzania wielu danych jednocześnie. Cray był również odpowiedzialny za projektowanie innowacyjnych systemów chłodzenia dla swoich maszyn, takich jak ciekły freon czy ciekły fluorokarbon.

Niestety, procesor superkomputera Cray-3 nigdy nie odniósł sukcesu komercyjnego, ponieważ napotkał wiele trudności technicznych podczas projektowania i produkcji. Problemy z procesem technologicznym układów z arsenku galu spowodowały znaczny wzrost kosztów realizacji projektu, który doprowadził do upadku firmy Cray Computer Corporation w 1989 r. Zaledwie cztery egzemplarze systemu Cray-3 zostały wyprodukowane, a tylko jeden z nich został zainstalowany i używany przez Narodowe Centrum Badań Atmosferycznych (NCAR) w USA. System ten został wycofany z użytku w 1993 r. i zastąpiony przez nowszy model Cray C90. Procesor superkomputera Cray-3 był więc jednym z najbardziej ambitnych i nieudanych projektów w historii superkomputerów.

DIAD II to skrót od Delivery Information Acquisition Device, czyli urządzenia do pozyskiwania informacji o dostawach. Jest to specjalny przenośny komputer, który używają kierowcy UPS do rejestrowania podpisów, odczytywania kodów kreskowych, planowania tras i wymiany danych przez analogowe sieci telefonii komórkowej. Urządzenie to zostało wprowadzone w 1993 r. i pozwoliło zaoszczędzić 59 milionów stron papieru rocznie.

Casio Zoomer to nazwa handlowa tabletu komputerowego, który został wyprodukowany przez firmę Casio Computer Company, Ltd. w 1993 r. Był to wspólny projekt Casio, Palm, GeoWorks i Tandy. Miał ekran dotykowy, graficzny interfejs użytkownika i obsługę aplikacji firm trzecich. Jednak był wolny i drogi.

Zoomer był oparty na systemie operacyjnym GEOS 2.0 i używał oprogramowania do rozpoznawania pisma odręcznego PalmPrint, które wcześniej stworzył Jeff Hawkins, twórca Palm Pilot. Casio Zoomer miał 7,5-MHz procesor zgodny z 8088, 4 MB pamięci RAM, gniazdo PCMCIA i ekran 320 x 256 pikseli. Był sprzedawany pod różnymi nazwami, takimi jak Z-7000, XL7000, Tandy Z-PDA i AST Gridpad 2390. Casio Zoomer nie odniósł sukcesu rynkowego.

PlayStation to konsola do gier wideo opracowana i wyprodukowana przez firmę Sony Computer Entertainment. Została wydana w Japonii 3 grudnia 1994 r., w Ameryce Północnej 9 września 1995 r., w Europie 29 września 1995 r., a w Australii 15 listopada 1995 r. Była to konsola piątej generacji, która konkurowała głównie z Nintendo 64 i Sega Saturn.

PlayStation powstała po nieudanej współpracy Sony z Nintendo nad stworzeniem napędu CD-ROM dla konsoli Super Nintendo Entertainment System na początku lat 90. XX wieku. Konsolę zaprojektował głównie Ken Kutaragi i Sony Computer Entertainment w Japonii, przy współpracy z zespołami z Wielkiej Brytanii. Konsola kładła nacisk na grafikę 3D opartą na wielokątach. Produkcja gier na PlayStation była zaprojektowana tak, aby była łatwa i otwarta, przyciągając wsparcie wielu producentów gier.

Konsola zyskała popularność dzięki bogatej bibliotece gier, popularnym seriom, niskiej cenie, i agresywnemu marketingowi skierowanemu do młodzieży i dorosłych, reklamującemu ją jako preferowaną konsolę dla tych grup wiekowych. Do najważniejszych serii gier na PlayStation należały Gran Turismo, Wipeout, Crash Bandicoot, Spyro, Tomb Raider, Resident Evil, Metal Gear, Tekken i Final Fantasy, z których wszystkie doczekały się licznych kontynuacji. Gry na PlayStation sprzedawały się aż do momentu, gdy Sony zaprzestało produkcji konsoli i jej gier 23 marca 2006 r. - ponad jedenaście lat po jej wydaniu, i niecały rok przed debiutem PlayStation 3.

W lipcu 2000 r. w Japonii, a w październiku 2000 roku w Polsce, została wydana zmniejszona wersja konsoli, PS one. Sprzęt umożliwiał podłączenie ekranu LCD oraz zasilania z gniazda zapalniczki samochodowej, dzięki czemu mógł być używany jako przenośna konsola. 3 grudnia 2018 r. została wydana jeszcze mniejsza wersja konsoli - PlayStation Classic, która zawierała 20 zintegrowanych gier.

PlayStation była przełomową konsolą, która wprowadziła nowy poziom realizmu i immersji w grach wideo. Sprzedała się w ponad 100 milionach egzemplarzy na całym świecie, stając się jedną z najbardziej udanych konsol w historii.

Sega Saturn, Nintendo 64 i Sega Genesis to trzy konsole gier wideo, które były popularne w latach 90. XX wieku. Saturn to 32-bitowa konsola wyprodukowana przez japońską firmę Sega, która zadebiutowała w 1994 r. Była to konkurentka Sony PlayStation i Nintendo 64, ale nie odniosła takiego sukcesu na rynku zachodnim, gdzie została wycofana w 1998 r. Sega Saturn była znana z gier takich jak Nights into Dreams, Panzer Dragoon, Virtua Fighter i Sega Rally Championship.

Nintendo 64 to 64-bitowa konsola wyprodukowana przez japońską firmę Nintendo, która zadebiutowała w 1996 r. Używała kartridży zamiast płyt CD, co ograniczało pojemność danych, ale zapewniało szybszy czas ładowania i lepszą ochronę przed piractwem. Nintendo 64 była znana z gier takich jak Super Mario 64, The Legend of Zelda: Ocarina of Time, GoldenEye 007 i Mario Kart 64.

Genesis to 16-bitowa konsola wyprodukowana przez japońską firmę Sega, która zadebiutowała w 1988 r. Była to główna rywalka Nintendo Entertainment System i Super Nintendo Entertainment System, oferując bardziej zaawansowaną grafikę i dźwięk. Sega Genesis była znana z gier takich jak Sonic the Hedgehog, Streets of Rage, Mortal Kombat i Phantasy Star.

Magic Link był osobistym komunikatorem i PDA, który Sony wprowadziło na rynek w 1994 r. Był oparty na systemie operacyjnym Magic Cap, stworzonym przez firmę General Magic, która powstała z wydzielenia zespołu Apple. Magic Link miał możliwość wysyłania i odbierania danych za pomocą modemu, a także zawierał wiele aplikacji, takich jak kalendarz, notatnik, kalkulator, poczta elektroniczna i gry sieciowe.

Magic Link był jednym z pierwszych urządzeń, które próbowały połączyć komputer, komunikację i elektronikę użytkową. Niestety, nie odniósł sukcesu rynkowego, ponieważ był zbyt drogi, zbyt wolny i zbyt mało funkcjonalny w porównaniu z innymi PDA, takimi jak Palm Pilot. Sony wycofało Magic Link z rynku w 1996 r., a General Magic zakończyło działalność w 2002 r.

ThinkPad 701 to subnotebook z linii ThinkPad firmy IBM. 701 jest potocznie nazywany Butterfly (Motyl) ze względu na jego wysuwaną klawiaturę, która została zaprojektowana przez Johna Karidisa. Został opracowany w 1993 r. i sprzedawany od marca 1995 r. do końca tego samego roku w cenie od 1499 do 3299 dol. 701 był najczęściej sprzedawanym laptopem w 1995 r. i otrzymał 27 nagród za design. Był oparty na wersji DX2 lub DX4 procesora Intel i486, połączonej z układem graficznym CT-65545 firmy Chips and Technologies. Wersja 701Cs używała wyświetlacza DSTN, a 701C - TFT LCD. Był sprzedawany z systemem Windows 3.11, a dla modeli DX4 także z OS/2 Warp 3.0. 701 został wycofany z produkcji, ponieważ koncepcja klawiatury przestała być konieczna po zwiększeniu rozmiarów ekranów.

ENIAC on a Chip to projekt, który miał na celu umieszczenie całej funkcjonalności pierwszego elektronicznego komputera ENIAC na jednym małym układzie scalonym. Został on zrealizowany w 1996 r. przez grupę studentów z Uniwersytetu Pensylwanii, aby uczcić 50. rocznicę powstania ENIAC-a.

Układ scalony miał wymiary 7,44 mm na 5,29 mm i zawierał moduły oryginalnego ENIAC-a, takie jak 20 akumulatorów, nadajnik stałych, jednostka cykliczna, jednostka inicjująca, tablica funkcji, programator główny, szybki mnożnik, dzielnik i pierwiastkownik kwadratowy. Projekt ENIAC on a Chip pokazał, jak bardzo technologia komputerowa posunęła się naprzód od czasów ENIAC-a, który zajmował powierzchnię około 140 metrów kwadratowych i ważył ponad 27 ton.

PalmPilot był urządzeniem PDA (personal digital assistant), które można było używać do robienia notatek, zarządzania i przeglądania dokumentów, zarządzania kontaktami i nawet grania w gry. Został stworzony przez Jeffa Hawkinsa, Donnę Dubinsky i Eda Colligana, którzy założyli firmę Palm Computing w 1992 r.

PalmPilot miał ekran dotykowy LCD o rozdzielczości 160x160 pikseli, procesor Motorola 68328 o taktowaniu 16 MHz i pamięć RAM o pojemności 128 kB lub 512 kB, w zależności od modelu. Urządzenie działało na systemie operacyjnym Palm OS, który umożliwiał synchronizację danych z komputerem za pomocą oprogramowania Palm Desktop. PalmPilot obsługiwał również specjalny system wprowadzania tekstu za pomocą rysika, nazywany Graffiti.

PalmPilot był jednym z pierwszych sukcesów firmy Palm, która później wyprodukowała wiele innych modeli PDA i telefonów komórkowych. W 2009 r. firma Palm wprowadziła nowy system operacyjny webOS, który był następcą Palm OS. W 2011 r. firma Hewlett-Packard przejęła Palm i zaprzestała używania tej marki. W 2018 roku nowa firma z San Francisco, również nazwana Palm, wydała nowe urządzenie o tej samej nazwie, choć nie miało ono wiele wspólnego z oryginalnymi Palmami.

9000 to pierwszy produkt z serii Communicator firmy Nokia, zapowiedziany na targach CeBIT w 1996 r. i wprowadzony na rynek 15 sierpnia 1996 r. Był to jeden z pierwszych smartfonów na rynku, po IBM Simon z 1994 r. i HP OmniGo 700LX z 1996 r. Telefon ważył 397 gramów, był zasilany przez procesor Intel 24 MHz i386 i miał 8 MB pamięci. System operacyjny to PEN/GEOS 3.0.

Komunikator miał wiele zaawansowanych funkcji, takich jak wysyłanie i odbieranie e-maili i faksów za pomocą modemu GSM 9,6 kbit/s, przeglądarkę internetową i programy biznesowe. Miał formę składanego telefonu, który otwierał się, aby odsłonić monochromatyczny wyświetlacz LCD o rozdzielczości 640 × 200 pikseli i pełną klawiaturę QWERTY podobną do PDA Psion. Cena telefonu w Wielkiej Brytanii wynosiła 1000 funtów przy premierze (równowartość 2000 funtów w 2021 roku).

Linia ta została zastąpiona w 2000 r. przez Nokia 9210 Communicator, który wprowadził szeroki kolorowy wyświetlacz TFT, 32-bitowy procesor RISC ARM9 o taktowaniu 52 MHz, 16 MB pamięci wewnętrznej, ulepszone możliwości internetowe i, co najważniejsze, zmianę systemu operacyjnego na Symbian.

Nokia 9000 była używana przez Vala Kilmera, gdy grał Simona Templara w remake'u Świętego z 1997 r., oraz przez Anthony'ego Hopkinsa i Chrisa Rocka w komedii sensacyjnej Bad Company.

Franklin Rocket e-Book to jedna z pierwszych komercyjnych czytników e-booków, która została wyprodukowana przez firmę NuvoMedia w 1998 r. Używa ekranu LCD i może przechowywać do dziesięciu e-booków. E-booki są ładowane na urządzenie poprzez podłączenie go do komputera, a urządzenie ma dwa przyciski do zmiany stron. E-booki kompatybilne z Rocket były sprzedawane online w Barnes & Noble i Powell's Bookstore. Miał cenę detaliczną 499 dol. Rocket e-Book był produkowany przez NuvoMedia do 2000 r., kiedy to został zakupiony przez Gemstar-TV Guide International za 187 milionów dolarów. Po zakupie i połączeniu go z SoftBook, Gemstar wydał czytnik e-booków o nazwie RCA eBook Reader.

Palm VII i Interactive Pager 950 to były dwa urządzenia typu PDA (personal digital assistant), które umożliwiały bezprzewodową komunikację danych w latach 90. XX wieku. Oba korzystały z sieci Mobitex, która była specjalnie zaprojektowana dla transmisji krótkich wiadomości tekstowych i e-maili.

Palm VII był produkowany przez firmę Palm Computing, która była częścią 3Com. Został wprowadzony na rynek w maju 1999 r. i był pierwszym urządzeniem Palm z wbudowaną anteną do łączności bezprzewodowej. Umożliwiał dostęp do Internetu za pomocą specjalnych aplikacji, zwanych Web Clipping, które pobierały i wysyłały tylko niezbędne dane. Palm VII był najdroższym modelem Palm, który kosztował 599 dol.

Interactive Pager 950 był poprzednikiem linii smartfonów BlackBerry, stworzony przez kanadyjską firmę Research In Motion. Został wydany w 1998 r. pod nazwą Inter@ctive Pager 950. Miał klawiaturę QWERTY i trackwheel, które stały się charakterystycznymi elementami BlackBerry. Miał również kilka zaawansowanych funkcji, takich jak dostarczanie wiadomości peer to peer, potwierdzenia odczytu, wysyłanie faksów do telefonów i technologia tekst na mowę  W sierpniu 1998 r. został zastąpiony przez BlackBerry 950.

Scout II to przenośny komputer zaprojektowany do pracy w trudnych warunkach terenowych. Został wprowadzony na rynek w 1999 r. przez firmę Melard Technologies. Scout II miał wodoodporną obudowę z magnezu, gumowe zderzaki do amortyzacji wstrząsów, zawieszony dysk twardy i komunikację za pomocą cyfrowej sieci danych ARDIS. Był to jeden z pierwszych komputerów typu rugged, czyli odpornych na uszkodzenia mechaniczne i środowiskowe. Scout II był wyposażony w procesor Intel Pentium MMX 266 MHz, 64 MB pamięci RAM, 4 GB dysk twardy, 10,4-calowy ekran dotykowy i system operacyjny Windows 98. Był przeznaczony głównie dla pracowników terenowych, takich jak inżynierowie, geodeci, ratownicy i wojskowi.

Motorola Timeport to seria telefonów komórkowych firmy Motorola, która została wprowadzona na rynek w 1999 r. Były to telefony typu candybar i flip, które obsługiwały różne standardy sieciowe, takie jak GSM, CDMA i analogowe AMPS. Motorola Timeport L7089 był pierwszym telefonem, który działał w Europie, Wielkiej Brytanii i USA. Przez krótki czas stał się wyborem międzynarodowych biznesmenów. Timeport P8767 był pierwszym telefonem komórkowym z wyświetlaczem OLED, opracowanym przez Tohoku Pioneer Corporation. Wyświetlacz nie był pełnokolorowy, ale obszarowy (zielony, niebieski i czerwony we własnych obszarach).

MK5002MAL to dysk twardy o pojemności 5 GB, wyprodukowany przez firmę Toshiba. Jest to jeden z najmniejszych dysków twardych na rynku, o wymiarach 54 x 78,5 x 5 mm i wadze 50 g. Dysk ten ma interfejs ATA-5, prędkość obrotową 4200 RPM i bufor danych 1 MB. Jest przeznaczony do zastosowań mobilnych, takich jak komputery przenośne, kamery cyfrowe czy systemy nawigacji samochodowej. Dysk ten został wprowadzony na rynek we wrześniu 2001 r. i oferował najwyższą gęstość zapisu na talerzu w swojej klasie, wynoszącą 22,38 gigabitów na cal kwadratowy. Gdyby nie on, zbudowanie iPoda nie byłoby możliwe.

Sony Ericsson P800 to telefon, który został wprowadzony na rynek w 2002 r. Jest to następca modelu Ericsson R380, który był jednym z pierwszych telefonów z systemem operacyjnym Symbian. P800 ma dotykowy ekran o rozdzielczości 208 x 320 pikseli i 4 tysiące kolorów. Można na nim przeglądać Internet, wysyłać e-maile, robić zdjęcia i nagrywać filmy. Telefon ma 16 MB pamięci wewnętrznej i obsługuje karty Memory Stick Duo do 128 MB.

P800 działa na procesorze RISC ARM9 o taktowaniu 156 MHz i systemie Symbian 7.0 z interfejsem UIQ 2.0. Telefon ma również funkcje takie jak rozpoznawanie pisma odręcznego, QuickShare, synchronizację z komputerami Apple i PC, czy szyfrowanie WTLS. P800 był jednym z pierwszych smartfonów na rynku i zdobył wiele pozytywnych opinii. Jego następcą był model Sony Ericsson P900, który miał lepszy aparat, większy ekran i więcej pamięci.

Treo 180 był produkowany przez firmę Handspring, która później została przejęta przez Palm. Był to pierwszy smartfon z klawiaturą QWERTY i systemem operacyjnym Palm OS. Treo 180 miał kolorowy wyświetlacz o rozdzielczości 160 x 160 pikseli, 16 MB pamięci RAM, procesor 33 MHz i baterię o pojemności 850 mAh. Treo 180 umożliwiał wykonywanie i odbieranie połączeń głosowych, wysyłanie i odbieranie wiadomości SMS i e-mail, przeglądanie Internetu, zarządzanie kontaktami, kalendarzem i zadaniami, a także korzystanie z różnych aplikacji. Treo 180 był sprzedawany za około 400 dolarów.

Blackberry 5810 był produkowany przez kanadyjską firmę Research in Motion, która później zmieniła nazwę na BlackBerry. Był to pierwszy smartfon tej firmy, który pełnił funkcję telefonu komórkowego oraz umożliwiał odbieranie poczty e-mail i przeglądanie Internetu. Blackberry 5810 miał monochromatyczny wyświetlacz o rozdzielczości 160 x 100 pikseli, 16 MB pamięci RAM, procesor 32 MHz i baterię o pojemności 950 mAh.