Rosjanie pokazali wnętrze Szatana. Ten pocisk niesie śmierć i zniszczenie
Szatan to największy na świecie pocisk z głowicami jądrowymi na pokładzie. Wyprodukowana przez Rosjan międzykontynentalna rakieta balistyczna odpalana jest z silosów. Pierwszy raz można przyjrzeć się jej z bliska.
Rosjanie zdecydowali się na ujawnienie nagrania chcąc zapewne zwiększyć presję na kraje Zachodu, jednak dla wszystkich miłośników militariów to niezwykła okazja by przyjrzeć się bliżej pociskowi. Tym bardziej, że wnętrze rakiety R-36M2 zobaczyć można po raz pierwszy w historii, a Szatan jest przedmiotem wielu spekulacji.
Nagranie pochodzi z połowy roku, ale zostało ujawnione dopiero teraz. Zdjęcia z filmu nagranego przez stację telewizyjną TV Zvezda (oficjalny kanał rosyjskiej armii), zamieścił rosyjski bloger i specjalista od militariów Dmitrij Korniew.
R-36M2 to międzykontynentalny pocisk balistyczny (oznaczenie NATO to SS-18 Mod 5 Satan czyli Szatan). Rakieta ten jest następcą radzieckiego pocisku R-36 zaprojektowanego na początku lat 60. Do dziś różne modyfikacje R-36 znajdują się na uzbrojeniu armii rosyjskiej. Szatan jest uważany za jeden z najcięższych rakiet międzykontynentalnych na świecie.
R-36M2 to dwustopniowy międzykontynentalny pocisk balistyczny napędzany paliwem płynnym, który Związek Radziecki zaczął rozwijać na początku lat 80. XX wieku jako dokładniejszy i poza tym bardziej wydajny następca wcześniejszych wariantów R-36M.
SS-18 Mod 5 posiada 14 głowic nuklearnych. To rozwiązanie nazywane jest MIRV (Multiple Independently Targetable Reentry Vehicle - wiele niezależnie wycelowanych głowic).
W ten sposób jeden pocisk balistyczny może razić kilka celów. Głowice nie mają elementów sterujących, ale są odpalane z pocisku pod różnymi kątami, tak by mieć różne trajektorie. Jak to wygląda w praktyce możecie zobaczyć na zdjęciu niżej.
Na zdjęciach można zobaczyć, że 14 głowic jądrowych jest rozmieszczonych w dwóch rzędach po siedem. Korniew uważa jednak, że Szatan przenosi 10 głowic nuklearnych 15F162 IN o mocy do 750 kt, a cztery pozostałe miejsca są wypełnione wabikami, które mają zmylić ewentualną obronę przeciwlotniczą wroga.
Istnieje też wersja R-36M2 (Mod 6) wyposażona w jedną głowicę o mocy 20 Mt. Weszła do służby w 1990 r.
W sumie głowica bojowa rakiety waży niemal 9 t.
Rakieta wykorzystuje generator gazu do wyrzucania pocisku z silosu, zanim uruchomią się główne silniki rakietowe. W pierwszym stopniu napędowym zastosowano cztery silniki 15D117 (RD-263) pracujące w obiegu zamkniętym z jedną komorą spalania w każdym.
Drugi stopień napędowy tworzy silnik zasadniczy 15D7E (RD-0229) z jedną komorą spalania oraz jeden silnik sterujący RD-0257 z czterema komorami. Silniki napędzane są paliwem ciekłym i zapewniają zasięg 11 000 - 16 000 km.
Pociski były przechowywane i transportowane w wykonanych z włókna szklanego kontenerach startowych, które umieszczane były w zmodyfikowanym silosie startowym pocisków R-36.
Silosy posiadały utwardzoną strukturę z okrągłym szybem o głębokości 39 metrów i średnicy 5,9 metra. Start odbywał się metodą zimnego startu, w której pocisk wypychany był z kontenera za pomocą gazów wytworzonych przez eksplozję umieszczonego na jego dnie ładunku miotającego, po czym – już ponad silosem – następował zapłon silników pierwszego stopnia.
Związek Radziecki wyprodukował łącznie 82 pociski R-36M2. W styczniu 2009 roku, Strategiczne Wojska Rakietowe Rosji utrzymywały w gotowości bojowej prawdopodobnie jedynie 30 pocisków R-36M2 w bazie Dombarowski oraz 28 w bazie Użur.
R-36M2 ma długość 37,25 m, prawie 3 m średnicy i waży nieco ponad 211 t z pełnym ładunkiem paliwa.
Dla porównania LGM-30G Minuteman III Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych ma 18,3 m długości, 1,67 m szerokości i waży prawie 40 ton po wystrzeleniu.
W 2000 r. Rosja ogłosiła zamiar wycofania ze służby wszystkich ciężkich rakiet Szatan i zastąpienia ich nowymi pociskami. Będą to RS-28 Sarmat (kod NATO SS-X-30 Szatan II).
