Ta gra jest... inna. My Brother Rabbit - recenzja

Polskie studio Artifex Mundi ma ugruntowaną pozycję na rynku gier z gatunku, który nazywamy hidden object puzzle adventure - czyli przygodówek, w których akcję posuwamy do przodu głównie rozwiązując zagadki i odnajdując przedmioty poukrywane w poszczególnych scenach.

Jako miłośnik takich gier, które doskonale mnie odprężają, mogę stwierdzić, że gry z Artifex Mundi są doskonale dopracowane i dopieszczone, jednak charakterystyczny styl artystyczny zawsze powodował, że można było na pierwszy rzut oka rozpoznać, że to gra tego studia. Wyglądały one zawsze dość podobnie i podobnie też się w nie grało. Nie przeszkadzało to jednak fanom gier z poukrywanymi przedmiotami.

W przypadku My Brother Rabbit mamy do czynienia z grą nieco inną, choć czerpiącą z doświadczeń studia przy tworzeniu gier HOPA. Gra przeznaczona jest wyraźnie dla innego odbiorcy - również do młodszego gracza, a jej styl graficzny znacząco odbiega od poprzednich produkcji Artifex Mundi. Rozgrywka również się różni od poprzednich przygodówek autorstwa tego studia.

Mój brat królik wykorzystuje estetykę sennych marzeń i dziecięcych zabaw. Graficy pozwolili swobodnie unosić się skojarzeniom - stąd do latania potrzebujemy piór, a aby przejść dalej, musimy rozpuścić powbijane w ziemię wielkie termometry. W surrealistyczny sposób wykorzystywane są tu elementy świata realnego, wykorzystane jednak w oniryczny i  bajkowy sposób. Stylem graficznym tytuł przypomina trochę gry ze studia Amanita Design, a trochę słynnego Neverhooda.

Zasady gier hidden objects są tutaj zastosowane w bardzo uproszczony sposób - historię poznajemy odblokowując kolejne kawałki mapy. Robimy to na trzy podstawowe sposoby:

To właściwie wszystkie sposoby interakcji ze światem gry.

Nie nudzi się, bo... gra daje nam trochę do myślenia. W My Brother Rabbit nie padają żadne słowa - ani wypowiadane, ani pisane. Wszystko jest pokazane za pomocą grafik i schematów, co na pewno pozwala zagrać w grę dzieciom.

Fabuła ma dwa poziomy - jeden z nich to pokazana na pięknie narysowanych planszach opowieść o chorującej dziewczynce, którą jej brat próbuje pocieszyć, opowiadając historię przeżywaną przez jej ulubioną maskotkę - królika. Tę historię widzimy jedynie w scenkach przerywnikowych, a stylistyka grafik przypomina ilustracje do starych książek dla dzieci - jeśli pamiętacie ilustracje np. Marcina Szancera.

Drugi poziom to historia opowiadana przez braciszka chorej dziewczynki. Widać w niej ciekawe odniesienia do przeżyć dziecka - badana i leczona dziewczynka w swojej fantazji umieszcza elementy znane z otoczenia: strzykawki, termometry, maskotki przebrane za lekarzy. Mimo smutnego tematu kolorystyka jest wesoła i pogodna, i na pewno nie przestraszy nawet młodszego gracza.

Muzykę do gry napisał Arkadiusz Reikowski, którego utwory mogliście podziwiać również w grach takich jak Layers of Fear, Kholat, czy Observer. Oprócz pięknych utworów ubarwiających nam rozgrywkę usłyszymy tu też piosenkę Dreams zaśpiewaną przez Emi Evans, znaną między innymi z wokalnego udzielania się w Dark Souls czy NieR: Automata. Piosenkę na tyle ciekawą, że zdarzało mi się przebywać w menu głównym gry dłużej, niż to było potrzebne.

Grę polecam raczej początkującym fanom gier przygodowych, może to też być dobra okazja do pokazania gry młodszemu pokoleniu - nie ma w niej elementów strasznych czy brutalnych. Gra nie wymaga dużo od gracza: jedynie spostrzegawczości i cierpliwości. Opowiedziana historia jest prosta, ale i wzruszająca.

Mimo że nie jestem początkującym graczem, do grania zapędzała mnie chęć poszukiwania przedmiotów na planszach (jak wspominałem, lubię ten gatunek gier) oraz... chęć zobaczenia, jak będzie wyglądać kolejna plansza. Każda z nich to mały majstersztyk. I choćby ze względu na ten plastyczny urok warto zagrać w ten tytuł.

Gra jest dostępna na PC, Xbox One, PS4 oraz Switch.