Emocjonalna podróż do czasów świetności Gothica. Risen 3 Władcy Tytanów – recenzja Spider’s Web

Kiedy rozejrzałem się po plaży prowadzącej głęboko w tajemniczy, porośnięty dżunglą ląd, mojej radości nie było końca. Wyszczerzony od ucha do ucha ruszyłem w kolejną epicką podróż, mając w pamięci stosunkowo podobny początek pierwszego Risena.

Zaczynało się naprawdę obiecująco – główny bohater powrócił do świata żywych, lecz bez swojej duszy. To w pogodni za nią podróżujemy przez otwarty, wypełniony zadaniami, potworami i skrzyniami ze złotem świat, który jedynie czeka, aby nagradzać nas nowym ekwipunkiem i poziomami doświadczenia. Niestety, zaraz po ciekawym otwarciu bardzo szybko dostałem morką, przeznaczoną do mycia pokładu łajby szmatą prosto w twarz.

Protagonista lubi sobie poprzeklinać i pokazać pazur. Robi to jednak w tak sztuczny sposób, że od razu przypomną się wam czasy pierwszego Gothica. Oczywiście nie każdy heros musi mieć w sobie tyle emocji i krzepy co Ellie z The Last of Us czy Shepard z Mass Effect. Kiedy jednak obserwuje się betonową mimikę i postawę naszego herosa, łza sentymentu zaczyna kręcić się w oku. Jako fan serii Gothic, mam ogromne problemy z oceną, czy to minus produkcji, czy jednak niezamierzona zaleta, budząca wiele miłych wspomnień. Tak czy inaczej, ciężko być przygotowanym na spotkanie równie drewnianego bohatera gry w 2014 roku.

Heros niezwykle silnie kontrastuje z naprawdę barwnym i kolorowym światem. Risen 3 Titan Lords w pewnych momentach wygląda dokładnie jak Assassin’s Creed IV: Black Flag. Piracki, zakrapiany rumem motyw dominuje, od czasu do czasu przeplatany nieco mroczniejszymi wstawkami z demonami. Zabawa z dziełem Piranha Bytes to przy okazji miła dla oka podróż po krainach stylizowanych na Karaiby, z przyportowymi miastami, grotami oraz wycieczkami w głąb lądu, często napotykając tam tubylców oraz dzikiego zwierza.

Będąc przy warstwie graficznej, ta jest niezwykle nierówna. Modele postaci i przeciwników wyglądają po prostu fatalnie. Koślawe kończyny, grubo ciosane rysy, kulejąca animacja… tego się dzisiaj już po prostu nie robi. Z drugiej strony, otoczenie jest naprawdę piękne i w Risen 3 warto zagrać chociażby dla widoków. Nie raz i nie dwa stawałem w miejscu, podziwiając wodospady, porośnięte mchem ruiny czy wypełnione przez mgłę kotliny.

Władcy Tytanów będą właśnie dla was. Chociaż możliwe do zwiedzenia wyspy nie należą do przesadnie wielkich, natężenie jaskiń, ruin, grot, podziemnych przejść i miasteczek na metr kwadratowy jest ogromne. Niezależnie, w którym kierunku postawi się stopę, zawsze jest coś do zbadania, do odkrycia albo do upolowania. Pod tym względem Risen 3 naprawdę nie zawodzi i warto dać mu szansę chociażby dla pięknego jak na pocztówce otoczenia.

Niestety, w parze z ładnymi widoczkami idzie co najwyżej średnia walka. Machanie mieczem jest nudne i powtarzalne. Jako weteran gry Dark Souls, nie odnalazłem w tytule żadnego wyzwania. Unik, atak, unik, atak, unik, atak – za pomocą tej kombinacji pokonacie każdego, nawet najbardziej wytrzymałego przeciwnika. Wszystko jest kwestią czasu. Parowanie? No proszę was.

Zwłaszcza, kiedy podróżuje się wraz z komputerowym towarzyszem, jednym z kilku do wyboru. Alchemia, możliwość wytwarzania własnych przedmiotów, kowalstwo i tym podobne – obecność takich elementów cieszy, ale ze względu na balans rozgrywki, znajomość bardziej specjalistycznych sztuk nie jest do niczego potrzebna. To nie Skyrim, to nie Fallout. Biegnij, siecz, zdobywaj – ot cały Risen 3.

Ogromną frajdę odnalazłem za to w rozwoju prowadzonego przez siebie, sztywnego niczym trup (którym w zasadzie był) bohatera. Zapewne głównie dlatego, że początkowe walki są niezwykle długie i nużące. Na całe szczęście, podobnie jak w serii Gothic, możemy ulepszać konkretne umiejętności, toteż bardzo szybko zamieniłem się w zdolnego szermierza oraz jeszcze lepszego dyplomatę.

Niestety, o ile sprawniejsze machanie mieczem bardzo się przydało, tak zręczne używanie języka zostało ograniczone do zastraszania postaci niezależnych, wyłudzając od nich nieprzyzwoite sumy pieniędzy. Tych w Risen 3 zawsze jest mało, co uważam za ogromny atut produkcji. W grach takich jak Black Flag czy Watch Dogs nigdy nie miałem co robić z górą monet. Tutaj jest wręcz przeciwnie – instruktorzy nie należą do tanich, natomiast umiejętności, jakich mogą nauczyć, są praktyczne i mają bezpośredni wpływ na rozgrywkę.

Od otwierania zamków w skrzyniach (mini-gra z podnoszeniem zapadek jest obrazą dla inteligencji gracza), przez parowanie i flinty, na kowalstwie czy zamianie w papugę (!) kończąc, Risen 3 posiada wiele ciekawych możliwości, z których najprawdopodobniej skorzysta jedynie część z graczy. Mimo wszystko cieszy, że w Piranha Bytes oddali wiele zabawek w ręce swoich fanów. Dzięki temu ich najnowsza piaskownica wydaje się być znacznie bardziej kompleksowa i dopracowana, porównując ją do poprzedniej odsłony.

Zdecydowanie nie. Nie uważam jednak, aby Risen 3 był bezpośrednim rywalem dla tych tytułów. Grę Piranha Bytes traktuję jako sentymentalną, nieco uciążliwą, ale również niezwykle satysfakcjonującą i sentymentalną podróż do czasów świetności serii Gothic. W tej roli Władcy Tytanów odnajdują się doskonale.

Byłem niezwykle głodny produkcji pokroju Gothica i dostałem dokładnie to, na co liczyłem. Drewniany bohater, otwarty świat, wspaniała przygoda i dziesiątki umiejętności do rozwinięcia – kto by przy tym przejmował się scenariuszem czy monotonią? Jeżeli zjedliście zęby na przygodach Bezimiennego – to tytuł właśnie dla nas.