Obrazy z projektora sterowane dotykiem i spersonalizowane półki w marketach - to nowości z Research@Intel w San Francisco

Nie do końca wiem, co takiego specjalnego jest w wyświetlaczu z projektora możliwym do wyświetlenia na każdej powierzchni, z dotykową obsługą. Przecież takie projekty nie są nowe - widziałam to na CES-ie, a już lata temu pokazywano takie rozwiązania w formie konceptów. Tylko że zazwyczaj jest z nimi spory problem - są mało responsywne, wymagają sporej ilości sprzętu, specjalnego oprogramowania, itd.

Projektor dotykowy z pokazu Intela taki nie jest. Może nie porażał jakością wykonania, ale działa tak, że faktycznie można z niego korzystać, wyświetlić coś na przykład na stole czy ścianie i używać w wygodny sposób. Co więcej, projekt zakłada, że w przyszłości do wyświetlania treści będzie mogła zostać użyta chmura. Oznacza to, że do stworzenia dotykowego ekranu w przyszłości wystarczy nawet kieszonkowy projektor ze zintegrowaną kamerą i połączenie z siecią. Dla mnie bomba.

Na tym samym pomyśle, czyli wyświetlanych dotykowych powierzchniach, oparto projekt Immersive Display. Choć na razie nie jest imponujący - ot, możliwość wyświetlania zdjęć na na przykład stole i przerzucania ich przeciągniecie na inne ekrany, to roztoczono przede mną ciekawą wizję. Co by było, gdyby interaktywne wyświetlacze z projektorów były tanie jak barszcz i wielkości żarówki, i można byłoby umieszczać je wszędzie? Użytkownicy nie zwracaliby uwagi na komputer i sprzęty, a korzystali z treści i możliwości. A to wszystko oczywiście w połączeniu z Big Data, rozpoznawaniem użytkowników i tak dalej.

Najmniej seksownym, jak to określono, ale według mnie najciekawszym, bo ułatwiającym życie, przydatnym i prostym urządzeniem, jest niepozorny identyfikator. Taki jaki używa się w firmach do otwierania drzwi, itp. Tylko, że ta plakietka Intela ma nieco ciekawsze działanie. Wbudowane baterie słoneczne ładują ją, tak że jest praktycznie samowystarczalna, a energia przeznaczana jest na zasilanie ekranu e-ink znajdującego się z tyłu, czy czipu NFC i Bluetooth.

Wszystko to sprawia, że zwykły identyfikator zamienia się w przydatne urządzenie, które może wyświetlić na ekraniku treść maila, SMS-a czy wiadomość od pracodawcy, NFC może posłużyć do odblokowania telefonu czy nawet wewnętrznych płatności, bluetooth to sprawdzania ile osób znajduje się w sali i tak dalej. Możliwości tego małego urządzonka są spore, można wręcz powiedzieć, że jego wykorzystanie ogranicza tylko wyobraźnia.

Spersonalizowane zakupy to kolejny przykład prostego, ale sensownego wykorzystania prostych rzeczy do zrobienia czegoś przydatnego. W tym przypadku wykorzystano wyświetlacze i jednostkę z Androidem do wyświetlania cen produktów na półkach sklepowych. Do tego dołączono aplikację na smartfona. W aplikacji klient tworzy własne filtry, na przykład według kryteriów składników (gdy jest na coś uczulony, to to zaznacza i tak dalej), zawartości wartości odżywczych czy ceny. Następnie już w sklepie smartfon przesyła informacje o preferencjach przez bluetooth do systemu sklepowych wyświetlaczy z cenami. W ten sposób ceny rzeczy, których nie możemy lub nie chcemy kupić zmieniają kolor, informując, że nie powinniśmy tego kupować.

Taki system otwiera też mnóstwo innych możliwości, jak zaimplementowanie programów partnerskich, zbudowanie szczegółowej, cyfrowej historii zakupów czy zwykłe śledzenie wartości odżywczych.

To tylko urywek pokazanych na Research@Intel projektów, urywek najbardziej konsumencki, ale inne projekty zasługują na całkiem osobny tekst.