Piękno żywiołów na wspaniałych fotografiach. Oto Weather Photographer of the Year 2021

To trochę banał, że każdy lubi pogadać o pogodzie, szczególnie kiedy nie wiadomo, o co zagadać. Ten zwyczaj nie bierze się jednak znikąd. Pogada ma ogromny wpływ na nasze codzienne życie. 

Galeria finalistów konkursu fotograficznego Weather Photographer of the Year 2021 pozwoli wam pogadać nie tylko o słońcu świecącym za oknem, ale niesamowitych zjawiskach na całym świecie, które udało się uchwycić fotografom w ostatnich miesiącach. 

Banałem będzie także stwierdzenie, że pogoda nas w tym roku nie rozpieszcza. Ponownie jednak to prawda i temat, który coraz mocniej dotyka każdego z nas, o czym nie raz pisaliśmy na Spider's Web. Cześć z tych drastycznych sytuacji pogodowych można zobaczyć także na zdjęciach finalistów. 

Konkurs Weather Photographer of the Year jest organizowany od 6 lat przez Royal Meteorogical Society. Z roku na rok twórcy przysyłają coraz więcej zdjęć do oceny. Do tegorocznej edycji ponad 3300 fotografów ze 114 krajów świata, zgłosiło ponad 8900 zdjęć. W tym roku po raz pierwszy pojawiła się także kategoria poświęcona zdjęciom wykonanym smartfonami. Twórcy powalczą nie tylko o prestiżowy tytuł Pogodowego Fotografa Roku, ale też nagrody pieniężne (100 - 500 funtów) i vouchery outdoorowej firmy REI. 

W tym roku w skład jury wchodzą doświadczeni meteorolodzy, fotografowie i fotoedytorzy. Wspólnie poszukiwali fotografie, które łączą umiejętności fotograficzne z obserwacjami meteorologicznymi. To zacne grono wybrało szeroką grupę finalistów. Teraz każdy z nas może głosować na swoich faworytów bezpośrednio na stronie konkursu. Ostatecznych zwycięzców poznamy 16 października, ale już teraz prezentujemy kilka najciekawszych fotografii wraz z ich oficjalnymi opisami.

Błyskawica to duża iskra elektryczna wytwarzana przez elektrony przemieszczające się szybko z jednego miejsca do drugiego, aby zneutralizować dwa naładowane regiony - w obrębie chmury lub między chmurą a ziemią. Zderzenie małych kryształków lodu z większym i gęstszą krupą (miękkim gradem) podczas burzy, przenosi elektrony z jednego na drugi. Sztormowy prąd wstępujący przenosi naładowane dodatnio kryształki lodu na szczyt chmury, podczas gdy ujemnie naładowany krupa opada w dół. Gdy przeciwne ładunki nagromadzą się wystarczająco, właściwości izolacyjne powietrza załamują się, tworząc piorun. Powietrze otaczające kanał piorunowy na krótko osiąga temperaturę do 30 000 °C, powodując gwałtowne rozszerzanie się powietrza, które następnie słyszymy jako grzmot.

Gesang zauważył tę kolorową chmurę, gdy pojawiła się na niebie nad świątynią Sanding w południowej części gór Tybetu. Piękne kolory utrzymywały się przez ponad 20 minut i przypominały mu feniksa.

To zjawisko optyczne jest oficjalnie nazywane łukiem horyzontalnym, który rozciąga się równolegle do horyzontu. Aby zobaczyć łuk horyzontalny, Słońce musi znajdować się na niebie na wysokości ponad 58° i muszą być obecne chmury typu cirrus. Sześciokątne, płytowe kryształy lodu wewnątrz chmur cirrus, również muszą być ustawione poziomo, tak aby światło wpadające przez pionową stronę kryształów załamywało się (zaginało) i wychodziło przez poziomą część dolną. W ten sposób światło rozprasza się na siedem kolorów widma, podobnie jak w tęczy. W krajach na północ i południe od 56° wysokości geograficznej, łuki okołopoziomowe nigdy nie są widoczne, ponieważ słońce zawsze pada pod mniejszym kątem niż 58°.

Dani uchwycił tę tęczę wśród pól herbacianych w Tangerang Selatang, w Indonezji. Tęcza powstaje w wyniku załamania i odbicia światła słonecznego przez kropelki wody w atmosferze. Ponieważ woda jest gęstsza od powietrza, światło słoneczne ulega spowolnieniu i załamaniu, gdy wpada do kropli wody. Część z tego załamanego światła odbija się od tylnej części kropli, po czym ponownie ulega załamaniu, gdy z niej wychodzi. Ten proces rozprasza białe światło na siedem kolorów składowych, które widzimy jako tęczę.

31 października 2020 roku, Andrew udał się do Yorku z samego rana po tym, jak zobaczył, że poziom rzeki Ouse podniósł się do punktu, w którym możliwe było zalanie dróg i nadrzecznych posesji. Chcąc pokazać skutki powodzi, spędził trochę czasu na fotografowaniu pomp wodnych i rowerów, które zostały pozostawione przykute do ogrodzeń, a które były teraz pod wodą. Następnie zauważył znak dla pieszych.

Jaskrawoczerwony znak nadał zdjęciu pewną perspektywę, pokazując, jak wysoka była woda, ale autor czuł, że potrzebuje czegoś jeszcze. Na szczęście zauważył stado gęsi kanadyjskich zmierzających w górę rzeki, które przepłynęły tuż obok niego, pozwalając mu uchwycić ten obraz.

Craig ścigał i fotografował burze przez ostatnie dziewięć lat. Z tych wszystkich lat i zdjęć, ta burza była najbardziej fotogeniczna. Pasowała do jego idealnego obrazu burzy, stąd nazwa zdjęcia.

Superkomórka uchwycona na zdjęciu przez jakiś czas była ostrzeżeniem przed tornadem, ale nigdy go nie wytworzyła. Jednak na północ od miejsca, w którym Craig wykonał zdjęcie, spadł grad wielkości piłki baseballowej, powodując znaczne zniszczenia na obszarach, które znalazły się na jej drodze.

Superkomórka to potężna burza z głęboko rotującym prądem wznoszącym (zwanym mezocyklonem), zdolnym do tworzenia tornad, dużego gradu, niszczących porywów wiatru i ulewnego deszczu. Oprócz typowych składników niezbędnych do rozwoju burzy - niestabilności, wilgoci i mechanizmu unoszenia - superkomórki potrzebują silnego pionowego uskoku wiatru. Jest to zmiana prędkości i kierunku wiatru wraz z wysokością, która umożliwia formowanie się mezocyklonu. Mimo że burze te mają tak wielką siłę, Craig uważa, że siedzenie naprzeciwko jednej z nich i obserwowanie, jak się zbliżają, jest bardzo uspokajające.

Na przejściu granicznym Boží Dar pomiędzy Niemcami a Czechami, w zimny grudniowy dzień w 2020 roku, Kevin Förster zauważył to wyjątkowe zjawisko halo w pobliżu góry Fichtelberg, z 16 różnymi rodzajami halo wokół Słońca.

Zimą w Rudawach często występują inwersje atmosferyczne, podczas których góry wychodzą z mgły pokrywającej dno doliny. Te warunki poniżej zera są idealne do obserwacji zjawisk optycznych, a zdjęcie Kevina uchwyciło jedną z największych aureoli zaobserwowanych w tym regionie.

Aureole lodowe tworzą się, gdy światło załamuje się przez kryształy lodu i często można je zaobserwować zimą. Najbardziej powszechne jest halo 22° (mniejsze koło na zdjęciu), które powstaje, gdy światło przechodzi przez dwie nieprzylegające do siebie ściany sześciokątnego kryształu lodu o kącie zawartym 60°.

Szkocja w głębi zimy może być surowym i przerażającym miejscem, ale dla Melvina Nicholsona jest to jedna z jego ulubionych części świata do odwiedzenia z aparatem.

W zimny dzień pod koniec listopada 2016 roku Melvin dostrzegł łuk mgłowy. Fotograf był oczarowany tym zjawiskiem i wykadrował swoje zdjęcie z „białą tęczą” bezpośrednio nad samotnym drzewem. Użył filtra polaryzacyjnego, aby wydobyć ciemne pasmo pod samym łukiem oraz wydobyć kolor nieba nad nim.

Łuk mgłowy powstaje w taki sam sposób, jak jej kuzynka tęcza, ale jest prawie bezbarwna z powodu niewielkich rozmiarów kropel. Oznacza to, że dyfrakcja staje się dominującym efektem, poszerzając odbitą wiązkę światła i nadając jej charakterystyczny, upiornie biały lub bardzo słabo zabarwiony wygląd. Najczęściej można je zobaczyć nad śniegiem, a także w górach i zimnych morzach.

Co roku w maju Stavros wyrusza w podróż do USA, by gonić za burzami. Tego dnia on i jego przyjaciel podążali za superkomórką burzową, która nie była w stanie wytworzyć tornada. Zastanawiali się, czy powinni dalej podążać za burzą, kiedy zauważyli, że tworzy ona dwie chmury o pięknym kształcie. Przypomniało to Stavrosowi gładki, laminarny wygląd chmur soczewkowatych.

Choć nie są to prawdziwe chmury soczewkowate, takie struktury tworzą się wokół burz, gdy stabilne powietrze jest zmuszane do unoszenia się, np. przez odpływ zimnego powietrza z burzy lub przez dynamiczne unoszenie przez silny prąd wstępujący. Tego typu zjawiska mogą również być zalążkami superkomórek o niskim opadzie.