Architektura

Zabytkowy dworek modrzewiowy został „zrównany z ziemią”.  Bez żalu na śmietnik trafiają ważne dla historii miast elementy. Dlaczego to sobie robimy? Często jest właśnie tak: nie przez przypadek, nie z wieloletniego niedopatrzenia, nie w wyniku niefortunnego wypadku, za to celowo i bez skrupułów.

Na rynku amerykańskim zadebiutował nowy rodzaj samo naprawiającego się betonu. Tę niezwykłą właściwość uzyskuje dzięki bakteriom, które są do niego domieszane.

Budynki przyszłości to budynki zielone. Na dachach znajdą się ogrody, elewację pokrywać będą wijące się rośliny. Nadchodząca ekologiczna architektura będzie imponować do czasu, gdy ktoś zada pytanie: „a co stało tu wcześniej?”.  Odpowiedź może być bolesna.

Idę przez Manhattan, po chwili mijam wąski, szklany biurowiec jak z Chicago, by za jakiś czas stanąć pod dwiema wysokimi wieżami. To nie gra, to moje miasto. I niewykluczone, że wasze też.

Po zawaleniu się części kamienicy praca tarczy drążącej kolejowy tunel w Łodzi została wstrzymana. Mieszkańcy znajdujący się na jej trasie boją się powrotu maszyny. To operacja na żywym organizmie.

Unikalną wizję zastąpiła pogoń za szybkim zyskiem. Idziesz ulicą i już nie wiesz, czy to dzielnica Krakowa, Warszawy czy może Olsztyna. Jesteś wszędzie i nigdzie jednocześnie. Po co dbać o unikatowe obiekty, skoro w ich miejsce można wstawić nijaki budynek.

Gdy wiele zabytków znika bezpowrotnie lub ze zobojętnieniem patrzy się na niszczenie ciągle dających się odratować budynków, zachowanie każdego elementu dawnego świata jest na wagę złota. I na szczęście coraz częściej to się dzieje. Miasta myślące o przyszłości nie mogą zapomnieć o swojej historii.

Czasami nie trzeba marnować zasobów na dużą skalę, aby uderzyła nieodpowiedzialność. Kiedy patrzę na radośnie tryskające fontanny w miastach zastanawiam się nad brakiem refleksji. Może zamiast się nimi cieszyć należy zastanowić się, czy ich użycie jest… etyczne?

Najbardziej tęsknię za jesienią, kiedy mijam dom handlowy „Domus”. Wtedy marzę o ciemnych, deszczowych dniach. Wówczas budynek odbija się w kałużach i w przejeżdżających tramwajach. Niby podobnie jest w trakcie letniej ulewy. Podobnie, ale nie tak samo. Kiedy jest chłodniej i ludzie chodzą w płaszczach, to wytwarza się klimat jak w „Blade Runnerze”.

Warszawa przebudowuje swoje centrum tak, by stało się przyjazne dla pieszych. Kierowcy najwyraźniej nie chcą się z tym zgodzić. Uroczy skrawek już zagracili samochodami.

Kiedy myślimy o mieście przyszłości pewne skojarzenia od razu przychodzą na myśl. Nowoczesne, imponujące drapacze chmur, tętniące życiem ulice, nieprawdopodobne środki transportu. A co jeśli to wszystko się nie ziści, a kluczem do szczęścia jest bierna akceptacja?

Podobieństwo do warszawskiego Pałacu Kultury dla niektórych jest pozytywną cechą charakterystyczną, innych już dawno temu raziło. Teraz jednak łódzki Wieżowiec Centrali Tekstylnej zyskał nowe barwy i zacznie się bardziej wyróżniać. Powinien być też motywacją, by bardziej dbać o stare budowle. Miasta mogą dzięki temu wiele zyskać.

Zostawią hangary i pas startowy. Wybudują mieszkania i biurowce. Wielkie lotnisko dostanie nowe życie.

Betonozą, która się przepoczwarzyła. Choć nadal rządzi beton to przykryty jest namiastką zieleni. Nowa, udawana nie-betonoza dobrze się maskuje, ale to tylko pozory.

Myślisz „wysokie budynki”, mówisz – Warszawa – to całkiem słuszne skojarzenie, ale mieszkaniowy gigant znajduje się akurat daleko od stolicy. Słowo klucz: mieszkaniowy.

Niewygodne ławki i kolce na murkach to nie przypadek. Miasta mają swoje sposoby, żeby utrudnić życie niektórym ludziom.

Będzie rzeka wyciągnięta spod ziemi, a już teraz są drzewa i beton, lisy wyjadające jedzenie ze śmietników czy dziki przejmujące parki i osiedla. Sam już nie wiem, gdzie mieszkam.

Kiedy ogłoszono plany wybudowania w Polsce najdłuższego mostu wiszącego dla pieszych na świecie podkreślono, że „współczesny turysta poszukuje specjalnych atrakcji”. Dosyć smutna opinia jest jednak prawdziwa, biorąc pod uwagę konstrukcje, które w Polsce powstają.

Wydawać by się mogło, że kioski znikają z naszych ulic po cichu, ale ich odejście trochę zamieszania jednak robi. Chociaż nie pełnią dawnych funkcji, to wcale nie chcą przejść na śmietnik historii.

Chcemy zamachnąć się na rekord Czechów – to w Polsce może zostać zawieszony najdłuższy wiszący most dla pieszych na świecie. Jeśli doszłoby do realizacji projektu, wynik zostałby pobity z nawiązką.