Zmiany klimatyczne

Ludzka działalność wpływa na ziemski ekosystem na coraz więcej sposobów. Oprócz zanieczyszczenia powietrza, wód i gleb, spowodowania globalnego ocieplenia teraz okazuje się, że wpłynęliśmy na nachylenie ziemskiej osi. Daje to pojęcie o tym, jaki jest nasz wpływ na planetę, na której żyjemy.

Rząd Stanów Zjednoczonych dopuszcza możliwość badań nad blokowaniem światła słonecznego w celu walki z globalnym ociepleniem. Odbijanie docierającego do nas światła słonecznego z dala od naszej planety zaczyna być ostrożnie traktowane jako potencjalnie skuteczna odpowiedź na zmiany klimatu.

Zachodnie stany USA zmagają się z coraz bardziej doskwierającym brakiem wody. Z roku na rok zasoby wody są coraz mniejsze na skutek postępujących zmian klimatu.

Gdyby taka średnia temperatura panowała tylko w Polsce lub Europie, powiedzielibyśmy, że jest rekordowo zimno jak na tę porę roku. Ale wynik dotyczy całej Ziemi i uświadomienie sobie tego, że tak ciepło w historii pomiarów jeszcze nie było, zmienia perspektywę. A o optymizm, że coś się zmieni, trudno.

Kiedy wiosna wybuchła, drzewo koło mojego rodzinnego domu zapełniło się pracowitymi pszczołami. Wiele wskazuje na to, że nie wszystkie owady miały po zimie tyle szczęścia, by nie tylko móc wrócić do pracy, ale po prostu przeżyć. Zapytałem naukowczynię, dlaczego tak się dzieje.

Naukowcy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Riverside stosując nową metodę, wykryli ogromne ilości metanu. To zła wiadomość, bowiem metan jest gazem cieplarnianym, który jest uwalniany m.in. podczas pożarów lasów. Oprócz tego, że sam fakt emisji metanu budzi obawy, sytuację pogarsza źródło emisji tego gazu, jakim są rozległe pożary. A te nie są monitorowane przez państwowe organy zajmujące się kontrolą jakości powietrza.

Fundacja ClientEarth Prawnicy dla Ziemi złożyła projekt ustawy o ochronie klimatu. „Nasz projekt ustawy to coś w rodzaju klimatycznego planu remontowego dla Polski” – mówią przedstawiciele organizacji.

Należący do NASA satelita OCO-2 (Orbiting Carbon Observatory-2) od ponad ośmiu lat z wysokości 700 km obserwuje uważnie poziom dwutlenku węgla w atmosferze Ziemi. Teraz naukowcy postanowili przeanalizować skalę emisji CO2 przez poszczególne kraje, ale także zdolność usuwania tego związku przez lasy oraz instalacje do tego służące.

W zachodniej części Stanów Zjednoczonych, w stanie Utah żyje wyjątkowy organizm, który stanowi w istocie cały ekosystem dla rozmaitych gatunków zwierząt i roślin. „Pando”, bo tak został nazwany od łacińskiego terminu oznaczającego „rozprzestrzenianie”, to drzewostan klonów osiki. Znajduje się na zboczu położonym nad brzegiem jeziora, do którego spływają wody z pobliskich źródeł. Cały organizm zajmuje powierzchnię 106 akrów, czyli ponad 80-ciu boisk piłkarskich!

Loty w kosmos są jednocześnie poważnym zagrożeniem dla warstwy ozonowej. Silniki rakietowe, wyrzucają w atmosferę ogromne ilości szkodliwych gazów. Jak wynika z najnowszych badań, rakiety poważnie zagrażają warstwie ozonowej, która jest kluczowa dla ochrony życia na Ziemi. Dziura ozonowa grozi wzrostem poziomu promieniowania UV i poważnymi skutkami dla zdrowia ludzi i zwierząt.

Naukowcom łatwiej wyobrazić sobie zamontowanie na Księżycu wielkich dział, które będą wystrzeliwać pył, by chronić nas przed słońcem, niż to, że na Ziemi zmienimy swoje zwyczaje. Nowy pomysł na walkę ze zmianami klimatu jest szalony, ale kto wie: może tylko to nas uratuje.

O zmianach klimatu i grożących nam z ich powodu skutkach możemy czytać niemal od lat. Naukowcy jednak bezustannie spierają się o to, jak poważne będą konsekwencje zachodzących obecnie zmian. Dzięki temu w literaturze naukowej możemy znaleźć zarówno wizje katastroficzne mówiące o tym, że możemy już porzucić nadzieję na uratowanie środowiska, wizje alarmistyczne wskazujące, że to ostatnia chwila na wprowadzenie jakichkolwiek zmian, jak i wizje łagodne wskazujące, że choć zmiany będą, to nie będzie aż tak źle, jak się wydaje. Gdyby był choć jeden komentator, który pozbawiony by był własnych opinii i preferencji…

W 1947 roku naukowcy z Uniwersytetu w Chicago uruchomili specjalny zegar, który miał ludzkości wskazywać jak blisko znajduje się prawdziwej zagłady. Twórcami pomysłu byli naukowcy zajmujący się energią atomową, bo i to zagrożenie wówczas wydawało się najniebezpieczniejszym dla całej ludzkości.

Jeszcze kilka lat temu naukowcy ostrzegali, że czarny scenariusz dla Ziemi będzie oznaczał jej wielkie problemy w 2100. Dzisiejsze prognozy aż tak dramatyczne nie są. Jak w takim razie świadczy to o badaczach, którzy przestrzegają przed katastrofą klimatyczną?

Od dekad naukowcy ostrzegają o katastrofalnych skutkach emisji gazów cieplarnianych i konieczności jak najszybszego ich ograniczania. W ostatnich latach problem ten obecny jest także elementem codziennej debaty publicznej. Problem w tym, że wiele się o tym mówi, a przemysł – niczym karawana – działa tak, jak działał od zawsze.

Jedna z największych spółek paliwowych na świecie Exxon przez długie lata, a nawet dekady krytykowała badaczy obciążający koncerny paliwowe odpowiedzialnością za ocieplenie klimatu. Teraz okazuje się, że pracujący dla niej naukowcy doskonale wiedzieli, co się dzieje.

„Wymieranie” jest tak absurdalnym i trudno wyobrażalnym pojęciem, że w sumie nic dziwnego, że naukowcy mogą straszyć, a ludzie zajęci są codziennymi problemami. Tylko czy taka ignorancja może zaprowadzić nas do czegoś dobrego? Wierzę, że tak, bo tragedii dłużej nie będzie dało się nie zauważać.

Nowy Rok zaskoczył nas ciepłą pogodą. Spacery były faktycznie przyjemne, ale takie temperatury powinny mrozić krew. Jest zima, a można poczuć się jak w środku wiosny. Albo podczas chłodnego lata.

Trudno uwierzyć, że mogą istnieć jakiekolwiek problemy z wodą na planecie, która nawet z kosmosu wygląda na istny wodny świat. Jakby nie patrzeć ponad 70 proc. powierzchni naszego globu pokrywa woda. Pozostałe 30 proc. to lądy, na których mieszka cała ludzkość. Problem jednak w tym, że większość tej błękitnej wody nie nadaje się do picia czy do wykorzystania w rolnictwie.

Latem 2020 roku naukowcy rozłożyli dziewięciokilometrowej długości światłowód na całej długości lodowca Rhone w szwajcarskich Alpach. Przez kolejny miesiąc kabel rejestrował wibracje zarówno dźwiękowe, jak i sejsmiczne, rejestrując w ten sposób zmiany zachodzące w lodowcu.