Kosmos

Astronomowie obserwujący niebo za pomocą Obserwatorium Rentgenowskiego Chandra dostrzegli naprawdę niesamowity obiekt, który stawia rozmiary naszej galaktyki w nowej perspektywie.

Opublikowane przez NASA zdjęcia wykonane za pomocą Kosmicznego Teleskopu Hubble’a pokazują dokładnie, jak wygląda koniec lata na Saturnie, szóstej planecie od Słońca.

Od momentu lądowania w kraterze Jezero 18 lutego br. inżynierowie z zespołu misji łazika Perseverance ostrożnie planowali działania na kolejne tygodnie i miesiące. Podczepiony do spodniej części łazika helikopter Ingenuity miał pozostać na swoim miejscu jeszcze przez kilka miesięcy. Teraz pojawiają się informacje o możliwej zmianie planów.

Do dwóch razy sztuka, tzn. do trzech, ale w tym przypadku nie ma czasu na trzecią próbę. Na dzisiejszy wieczór (polskiego czasu) NASA zaplanowała drugie podejście do testu statycznego rakiety Space Launch System, która ma zabrać człowieka na Księżyc.

Zastanawialiście się kiedyś, jak w absolutnej ciszy marsjańskiej brzmi jadący łazik Perseverance? Ja też nie, ale i tak NASA nas właśnie o tym poinformowała. Okazuje się, że najnowszy marsjański nabytek robi całkiem sporo hałasu, tocząc się po kamieniach, głazach i regolicie. Tak to jest jak się jedzie na metalowych kołach.

Odkąd na orbicie pojawiły się pierwsze satelity, wraz z nimi pojawiły się pierwsze śmieci kosmiczne. Orbita jest jednak duża i jeden czy dwa okruchy, porzucone satelity czy człony rakiet początkowo nie robiły na nikim wrażenia. Sytuacja od tego czasu się już znacznie zmieniła.

Kiedy w 2017 r. astronomowie po raz pierwszy w historii zaobserwowali wylatującą z Układu Słonecznego planetoidę, która dwa lata wcześniej wleciała do naszego układu planetarnego, nikt nie wiedział, skąd się ona wzięła i jak często takie obiekty do nas przylatują.

Jak się okazuje, faktycznie najciemniej jest pod latarnią. Naukowcy odkryli właśnie gigantyczną pozostałość po supernowej. Wcześniej nikt jej nie zauważył, bo nie mieliśmy odpowiedniego sprzętu do tego.

Supermasywne czarne dziury to najmasywniejsze pojedyncze obiekty we wszechświecie. Zazwyczaj można znaleźć je w samym centrum dużych galaktyk. Astronomowie postanowili sprawdzić, czy wszystkie supermasywne czarne dziury wygodnie siedzą nieruchomo w centrum galaktyk, czy też jakieś zwiedzają swoje okolice.

Jak na razie rakieta Starship trzykrotnie przebiła pułap 10 km, ale póki co ani razu po takim locie nie udało jej się wylądować. Nie zmienia to jednak faktu, że SpaceX ma poważne plany względem tego projektu.

Przez tyle lat się łudziliśmy, że jeżeli zdarzyć ma się coś ciekawego w naszym bezpośrednim otoczeniu, to będzie to wewnątrz Układu Słonecznego. Wszystko inne jest daleko i fizycznie dla nas niedostępne, wszak odległość do gwiazd to całe lata świetlne. O, naiwności!

Nie znudziła ci się jeszcze obecna tapeta na ekranie komputera czy smartfonu? Jeżeli tak to raz w tygodniu proponujemy jedną grafikę/zdjęcie, które według nas idealnie pasuje jako tło pulpitu.

Pisanie o Elonie Musku jest wyjątkowo łatwe. Sam zainteresowany wszak dostarcza gotowego materiału do wykorzystania w tytułach artykułów na całym świecie. Tak jest i tym razem.

Pochodzenie supermasywnych czarnych dziur od lat nastręcza astrofizykom problemów. Owe niezwykle masywne obiekty nie mogły powstać w eksplozji supernowej pod koniec życia masywnej gwiazdy, bo i tak byłyby za małe, aby do dzisiaj urosnąć do potężnych rozmiarów, jakie obserwujemy.

W mediach zagranicznych pojawiają się już zapowiedzi, że za kilka dni, 21 marca, w pobliżu Ziemi przeleci potężna planetoida. Przyjrzyjmy się zatem temu narzędziu potencjalnej zagłady.

Ta jedna cząstka może wywołać lawinę odkryć w dziedzinie fizyki cząstek. W grudniu 2016 r. detektor cząstek znajdujący się na Antarktydzie zarejestrował najbardziej jak dotąd energetyczną cząstkę antymaterii.

Falcony latające na orbitę stały się już codziennością. W ostatnim czasie co kilka tygodni startują także Starshipy (choć na razie nie lądują). Nic więc dziwnego, że Elon Musk planuje rozbudowę swojego kompleksu w Teksasie.

Dwieście milionów lat świetlnych od Ziemi doszło do potężnej eksplozji, z której światło dotarło na Ziemię w 2018 r. Naukowcy mogliby to uznać za supernową, ale ten wybuch był po prostu zbyt silny i zbyt jasny.

Wystrzelona w 2011 r. w kierunku Jowisza sonda kosmiczna Juno odkryła po drodze całkiem nikczemne działanie Czerwonej Planety. Okazało się bowiem, że Mars zaśmieca całą wewnętrzną część Układu Słonecznego.

Większość planet pozasłonecznych astronomowie odkrywają wokół gwiazd, których i tak nie widać gołym okiem. Przez to rzadko kiedy można pokazać postronnej osobie jakąś jasną gwiazdę i powiedzieć, że wokół niej krąży planeta. Teraz już mamy idealną gwiazdę i planetę.