Kosmos

I wciąż się nie udało. Ogólna Teoria Względności przeszła kolejny test, który części naukowców dawał nadzieję na znalezienie jakichś luk i nieprawidłowości w przewidywaniach teorii opracowanej przez Alberta Einsteina.

Są kwestia ważne i ważniejsze. Jeżeli wysyłamy człowieka w przestrzeń kosmiczną, to wiadomo, że będzie on w stanie wykonać wielokrotnie więcej badań niż choćby najbardziej zaawansowany łazik czy lądownik. Oczywiście zakładając, że nic nie będzie rozpraszało jego uwagi. Co może rozpraszać uwagę astronauty na Księżycu, na którym nie ma nic? Oczywiście pełny pęcherz.

Kosmiczny Teleskop Hubble’a został wyniesiony na orbitę okołoziemską ponad trzydzieści lat temu. Mimo to, wciąż jest naszym najlepszym okiem na wszechświat. Dwa lata temu zarejestrował rozbłysk i gaśnięcie bardzo jasnej supernowej w odległej galaktyce. Badacze właśnie opublikowali nagranie z tego wydarzenia.

Załogowa stacja kosmiczna krążąca wokół Księżyca, statki kosmiczne latające między Ziemią a rzeczoną, na deser zaś lądowniki przemieszczające się między stacją a powierzchnią Księżyca. A to wszystko niewymagające dostaw paliwa z Ziemi. Tak może wyglądać całkiem nieodległa przyszłość.

Supermasywna czarna dziura otoczona krążącymi wokół niej sześcioma galaktykami, a to wszystko niecały miliard lat po Wielkim Wybuchu – taki właśnie obraz astronomowie z Bolonii dostrzegli w zwierciadle jednego z największych teleskopów na świecie. To pierwszy przypadek odkrycia tak masywnego układu w tak wczesnym wszechświecie.

Statek Crew Dragon, który wykonał w maju lot na stację kosmiczną, a w sierpniu z niej wrócił, doznał podczas lotu przez atmosferę większych uszkodzeń osłony termicznej, niż się spodziewano.

W 1969 r. astronauci z pierwszej załogowej misji księżycowej, realizowanej w ramach programu Apollo, umieścili na powierzchni Księżyca zwierciadła, od których następnie odbijano wiązki laserowe wysyłane z Ziemi. Podobne zwierciadła zmierzają właśnie w kierunku Marsa.

Centrum Drogi Mlecznej to naprawdę tłoczne miejsce. W samym środku galaktyki znajduje się supermasywna czarna dziura o masie ponad 4 mln razy większej od masy Słońca. Bezpośrednio czarną dziurę otacza największa gromada gwiazd składająca się z kilkudziesięciu milionów gwiazd. Teraz zaczynamy rozumieć, dlaczego jest ona tak duża.

Zmierzyć całkowitą ilość materii we wszechświecie? To brzmi jak definicja niewykonalnego zadania. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. Zespół badaczy z Uniwersytetu Kalifornijskiego w Riverside twierdzi jednak, że właśnie tego dokonał.

Astronomowie monitorujący nocne niebo za pomocą sieci teleskopów Global Meteor Network zarejestrowali nad północnymi Niemcami nietypowego i dość rzadkiego gościa.

Gwiazda większa od Słońca, planeta większa od Jowisza krążąca dwadzieścia razy bliżej od gwiazdy niż Ziemia od Słońca i rok trwający niecałe 3 dni. Tak wygląda rzeczywistość w gwiazdozbiorze Wagi, 322 lata świetlne od Ziemi.

Problem z czarnymi dziurami jest taki, że są… cóż, czarne. Możemy je odkrywać analizując ich oddziaływanie grawitacyjne na materię znajdującą się w ich otoczeniu. Z ciemną materią problem jest mniej więcej taki sam – nie da się jej zobaczyć, nie udaje się jej zarejestrować, ale widzimy jej wpływ grawitacyjny na otoczenie. Naukowcy ponownie zaczynają się zastanawiać czy to przypadkiem nie to samo.

Już za cztery lata – przynajmniej teoretycznie – ludzie powrócą na powierzchnię Księżyca. Tym razem będzie to powrót na dłużej. Oznacza to jednak, że astronauci realizujący misję Artemis będą przez dłuższy czas wystawieni na działanie szkodliwego promieniowania kosmicznego.

Naukowcy z Harvardu podejrzewają, że być może udało im się dostrzec pierwszą planetę nie tylko pozasłoneczną, ale także pozagalaktyczną.

Teleskop Horyzontu Zdarzeń (EHT) ponownie dostarcza. Instrument, który jakiś czas temu pozwolił naukowcom stworzyć pierwszy obraz przedstawiający otoczenie supermasywnej czarnej dziury M87*, trzymał w zanadrzu dodatkowe informacje, które naukowcy wykorzystali dopiero teraz.

Merkury i Wenus nie mają ani jednego księżyca. Mars ma dwa, a gazowe olbrzymy mają ich całe dziesiątki. Między nimi wszystkimi znajduje się Ziemia, która ma jeden księżyc, a przynajmniej zazwyczaj ma jeden księżyc (o jakże oryginalnej nazwie: Księżyc). Tak jest np. teraz. Wkrótce jednak ta sytuacja może się zmienić.

Astronomowie zajmujący się badaniem bardzo wczesnych etapów ewolucji wszechświata mają powody do radości. Być może wkrótce otrzymają niesamowite ciekawe narzędzie do badania okresu, kiedy powstawały pierwsze gwiazdy we wszechświecie.

Do listy podmiotów zainteresowanych górnictwem kosmicznym na poważnie dołączyły właśnie Chiny. Tamtejsza firma Origin Space już wkrótce rozpocznie testy swojego pierwszego kosmicznego robota górniczego.

Enceladus, jeden z mniejszych księżyców Saturna, to jedno z najciekawszych miejsc dla poszukiwaczy życia pozaziemskiego w Układzie Słonecznym.

W ubiegłym roku NASA ogłosiła niezwykle ambitny plan powrotu człowieka na powierzchnię Księżyca do końca 2024 r. Gdyby faktycznie do tego doszło, byłoby to pierwsze lądowanie człowieka na Srebrnym Globie od ponad 52 lat, co zdecydowanie byłoby przełomem. NASA właśnie przedstawiła swoje plany.