Zamiast PC, wybrałem konsolę. Spędziłem dzień z Fallout 4 i jestem przytłoczony możliwościami

Pozwolę sobie pominąć banalny wstęp o tym, jak to kocham serię i odliczałem dni do debiutu gry. Większość z nas uwielbia Fallouta, nie ma tutaj nic zaskakującego ani odkrywczego. Czekaliśmy na premierę nowej odsłony siedząc jak na szpilkach, a kiedy ta w końcu się pojawiła, zarwałem nockę i poszedłem spać, gdy robiło się jasno. Nie zdziwię się, jeżeli wy również.

Lenistwo. Tak już przyzwyczaiłem się do pada w rękach, bezprzewodowej zabawy i natychmiastowego dostępu do gry po dotknięciu przycisku włączenia, że bogata w modyfikacje, linie kodów i ultra grafikę wersja dla komputerów po raz pierwszy w historii gier Bethesdy poszła w odstawkę. Po Morrowindzie, Oblivionie, trzecim Falloucie, New Vegas oraz Skyrimie, Fallout 4 to pierwszy tytuł tego wydawcy, który ogrywam na konsoli.

Moje pierwsze wrażenie – jest zdecydowanie brzydziej, niż sądziłem. Wprowadzające sekwencje gry wyglądały zaskakująco dobrze. Otoczenie trzymało solidny poziom do momentu, w którym nie wyszedłem z Krypty 111. Gdy akcja gry miała miejsce w świecie na moment przed nuklearną zagładą, byłem wręcz zdumiony, że konsolowa wersja może dostarczać tak pozytywnych wrażeń wizualnych.

Poniższy zrzut ekranu uchwyciłem w momencie pierwszego kontaktu z post-apokaliptycznym Bostonem. Widok miał być tak zwaną „pokazówką”, prezentującą zniszczony świat, skalę jego otwartości, poziom detali i zasięg widzenia. Być może na komputerze osobistym ujęcie wygląda zacnie. Jeżeli tak, podeślijcie porównawczy zrzut ekranu. Niestety, na PlayStation 4 „nie urywa”, jak pisze młodzież.

Nieco rozczarowany, zszedłem leśną ścieżką do zrujnowanego miasteczka widocznego z oddali. Tam powitał mnie zwichrowany i zardzewiały robot, ja z kolei miałem czas, aby przyjrzeć się nowemu systemowi dialogowemu. Wciąż jeszcze nie mam o nim wyrobionego zdania. Ten jest bardzo prosty i intuicyjny. Z drugiej strony, traktuje gracza jak skończonego idiotę.

Zamiast wybierać konkretną linię dialogową, decydujemy się na jeden z kilku tonów – pozytywny, negatywny, ofensywny, dociekliwy i tak dalej. Podobnie zostało to rozwiązane chociażby w Mass Effect czy Dragon Age. O ile jednak tam sugerowane odpowiedzi zawierały jakąś esencję wypowiadanej przez bohatera linii dialogowej, w Fallout 4 wszystko zostało sprowadzone do banalnego "tak"," nie", "nie wiem", "sarkazm".

Być może system dialogowy rozwinie swoje skrzydła w czasie mojego postępu w kampanii. Póki co czuję, że zostałem potraktowany jak klient specjalnej kategorii. Taki, któremu trzeba wycierać ślinę i najlepiej trzymać go z dala od tych trudnych literek, które trzeba łączyć w jeszcze trudniejsze wyrazy, a te dają super trudne zdania. No bez przesady, toż to cRPG, do cholery!

Znalazłem kilka sejfów, które otworzyłem wytrychami zrobionymi ze spinek. Nawet ten pod łóżeczkiem dla dziecka, skrzętnie skryty przez producentów. Odkryłem jaskinię, w której przedsiębiorczy właściciel stacji paliw składował radioaktywne odpady, na długo przed rozpoczęciem atomowej wymiany ciosów z Chinami. Znalazłem prześwietny, klimatyczny płaszcz. Ulepszyłem broń w zdezelowanym warsztacie. Dwie godziny minęły nim się spostrzegłem, a ja wciąż nie wyściubiłem nosa z początkowej lokacji!

Eksploracja, Eksploracja i jeszcze raz eksploracja. Stało się tak, jak przypuszczałem – ze względu na brak działających pojazdów i motorów, producenci usiali otwarty świat gęstą zabudową. Stojąc przed wejściem do jednego budynku, od razu widać wejście do kolejnego. Wychodząc z ciemnej jaskini widzisz majaczącą w oddali stację przekaźnikową. Zawsze, gdy opuszczaj jedno miejsce, od razu widzisz kolejne, warte odwiedzenia. Każde wypełnione rupieciami, które dla gracza mogą być skarbami na wagę złota.

Miast tańczyć w rytm scenariusza, wpychałem nos wszędzie indziej. Gdy miałem ratować cywili w ratuszu, wolałem zajrzeć do kanałów pod miasteczkiem. Gdy napotkałem na swojej drodze skrytkę z zamkiem na średnim poziomie trudności, walczyłem z bestiami do momentu uzyskania nowego poziomu i nowego punktu umiejętności. Ten przeznaczyłem oczywiście na lepsze posługiwanie się wytrychami.

Chcecie ciężki pancerz bojowy? Nie ma sprawy, pierwsza godzina gry i oto on. Wasz, na własność, gotowy do założenia w każdym momencie. Dodatkowo nadaje się do ulepszenia w warsztacie. Potężne działo maszynowe dostaniecie w gratisie. Laserowa strzelba idealna na długie dystanse? Proszę bardzo, około 45 minut gry. W przeciwieństwie do pozostałych cRPG, Fallout 4 nie sprawia, że gracz czuje się na początku jak bezwartościowy obdartus.

Własną przygodę rozpoczynamy z prawdziwym hukiem i już nie mogę się doczekać, co będzie dalej. Wykonałem zaledwie kilka zadań, ale misje są tak absorbujące i tak uzależniające, że zaraz po pracy od razu rzucę się na tę grę. Ruszę w stronę wybrzeża, szukając na horyzoncie pomników i budynków zrujnowanego Bostonu. O ile uda mi się wyrwać z lokacji początkowej. Nie będzie to takie proste, ponieważ odkryłem tryb budowania.

Wystarczy przytrzymać jeden przycisk, aby przenieść się w specjalny tryb budowniczego. W nim stawiamy ściany, montujemy podłogi, dewastujemy ruiny, czyścimy gruz, wyrywamy drzewa i wiele, wiele więcej. Oczywiście możliwości edytora nijak mają się do Minecrafta, ale możecie mi uwierzyć – tylu opcji zmiany otoczenia nie znajdziecie w żadnej innej konsolowej grze cRPG.

Prawdziwa bomba. Zamiast wykonywać zadania, zacząłem dbać o bezpieczeństwo moich ludzi, znajdujących się w moim miasteczku. No właśnie. MOICH LUDZI. MOIM MIASTECZKU. Przywiązanie do kawałka bezpiecznej ziemi w post-apokaliptycznym świecie jest natychmiastowe. Troska o lokalną społeczność od razu wchodzi w krwiobieg gracza. Rozbudowa bazy o łózka dla gości, wieżyczki ochronne, zasilane energią z agregatorów światła uliczne czy pola uprawne – wszystko to jest nie tylko łatwe i przyjemne, ale także potrzebne.

Nie dla tych wirtualnych zbitek pikseli, ale dla gracza. Dla osoby trzymającej kontroler. To świetne uczucie, móc wpływać na skrawek otoczenia post-apokaliptycznego świata. Sprawiać, że ten staje się nieco bardziej bezpieczny i przyjazny. Co tam główny wątek fabularny i obcy mi bohaterowie, skoro mogę zaszyć się we własnych włościach, uprawiać warzywa i doprowadzać przewody z prądem do każdego domu. Kapitalna, naprawdę kapitalna sprawa.

Jeżeli macie pytania odnośnie czwartego Fallouta, na wszystkie odpowiemy w komentarzach.

Czytaj również: