Meteoryty

Kilka miesięcy temu nocne niebo nad brytyjskim hrabstwem Gloucestershire rozświetliła jasna smuga światła. Dzięki nagraniom z licznych kamer udało się ustalić, że za jej powstanie odpowiedzialna była niewielka kosmiczna skała, której część przetrwała lot przez atmosferę i uderzyła w ziemię.

Według naszej obecnej wiedzy Słońce wraz z całym otaczającym je układem planetarnym powstało ok. 4,6 mld lat temu, czyli ok. 9 mld lat po powstaniu Wszechświata. Naukowcy przekonują, że energetyczne cząstki wyemitowane przez dopiero co uformowane Słońce, wciąż mogą się znajdować w jądrze Ziemi.

Kiedy myślimy o tym co z kosmosu spada na Ziemię, na myśl automatycznie przychodzą meteoryty. Naukowcy z Francji dowiedli jednak, że jest jeszcze coś i jest tego dużo więcej.

Spójrzcie na zdjęcie ilustrujące ten artykuł: kamień jak kamień, prawda? Nic z tego, ten konkretny kamień, a właściwie meteoryt jest bardzo wyjątkowy.

Codziennie w atmosferę ziemską wchodzą tony kamieni kosmicznych o rozmiarach od ziarnka piasku do kilku metrów. Czasami jednak w atmosferę ziemską wejdzie coś większego, co przetrwa lot przez atmosferę i wyląduje na Ziemi jako meteoryt. Tak było np. w 2008 roku w Sudanie.

Odkrycie fosforowodoru w chmurach Wenus zwróciło oczy całego świata na drugą planetę od Słońca, która ostatnie kilka dziesięcioleci spędziła w cieniu Marsa. Teraz sytuacja się zmieniła. Pojawiły się już wstępne koncepcje nowych misji do chmur Wenus. Niektórzy nawet marzą o skale z powierzchni Wenus.

Astronomowie monitorujący nocne niebo za pomocą sieci teleskopów Global Meteor Network zarejestrowali nad północnymi Niemcami nietypowego i dość rzadkiego gościa.

Najnowsze badania przeprowadzone przez badaczy wskazują, że być może Ziemia wcale nie potrzebowała uderzenia planetoidy czy komety, aby na jej powierzchni pojawiła się woda.

W nocy z 11 na 12 sierpnia, będziemy przechodzili przez tegoroczne maksimum roju Perseidów. Skoro już wyjdziemy zobaczyć spadającą gwiazdę czy dwie (czy pięćdziesiąt), to warto wzbogacić to doświadczenie o kilka faktów o tym, czym właściwie są meteory i skąd się biorą.

W czwartek w kierunku Marsa poleci łazik Perseverance, ale na jego pokładzie znajdzie się też coś co nie jest instrumentem naukowym. Na powierzchnię Marsa poleci… meteoryt marsjański, który do teraz znajdował się w zbiorach londyńskiego Muzeum Historii Naturalnej. Można zatem powiedzieć, że kawałek marsjańskiej skały wraca do domu.

Naukowcy z Uniwersytetu Arizony przeanalizowali marsjańskie meteoryty Black Beauty oraz Allan Hills 84001 i na ich podstawie odtworzyli historię wody na Marsie jak i historię samej planety.

Zespół badaczy z Uniwersytetu Harvarda, Plex Corp oraz Bruker Scientific LLC odkrył cząsteczki białka wewnątrz meteorytu. Artykuł naukowy opisujący odkrycie opublikowano w serwisie preprintów naukowych arXiv.

W dzieciństwie nazywaliśmy je spadającymi gwiazdami. Przesuwające się szybko po niebie smugi przecież przypominały gwiazdy, które z jakiegoś powodu postanowiły uciec z nieba.

Grób Tutanchamona, egipskiego władcy z 14. wieku p.n.e., odkryty został przez angielskiego archeologa Howarda Cartera w 1922 roku. Jego niespotykane bogactwo i kryjąca się za osobą Tutanchamona tajemnica spowodowały, że stał się on najlepiej zbadanym ze starożytnych grobowców.

Jak dotąd wszystkie spektakularne katastrofy wywołane kolizjami z ciałami niebieskimi mogliśmy oglądać głównie w kinie. Nauka nie znała przypadku śmierci człowieka w wyniku upadku meteorytu. Aż do teraz.

We wpisie na temat najistotniejszych wydarzeń naukowych 2013 roku wspominałem o upadku meteorytu w obwodzie czelabińskim w Rosji. Tuż po tym bardzo efektownym zdarzeniu mogliśmy oglądać bardzo dużo doniesień medialnych przedstawiających lecący meteor oraz skutki jego przelotu w postaci wybitych szyb i rannych przechodniów.