Gwiazdy

Astronomowie korzystający z Bardzo Dużego Teleskopu (VLT) odkryli, że z pobliskiej galaktyki karłowatej zniknęła niestabilna masywna gwiazda. Pytanie tylko, czy schowała się za gęstym obłokiem pyłu czy też zapadła się w czarną dziurę nie eksplodując jako supernowa.

Przez to jak wygląda jej cień młoda gwiazda HBC 672 nazywana jest często cieniem nietoperza. Kosmiczny Teleskop Hubble’a zaobserwował teraz osobliwy „trzepot” skrzydeł w cieniu otaczającego ją dysku. Gwiazda znajduje się w gwiezdnym żłobku w Gwiazdozbiorze Węża jakieś 1300 lat świetlnych od Ziemi.

Planety powstają w dyskach protoplanetarnych otaczających młode gwiazdy dużo szybciej, niż naukowcy się spodziewali. Najnowsze badania wskazują, że pierwsze planety widoczne są już mniej niż pół miliona lat po powstaniu gwiazdy.

Kończąc swoje życie najmasywniejsze gwiazdy zapadają się pod wpływem własnej grawitacji, pozostawiając po sobie czarne dziury. Jeżeli są nieco mniej masywne eksplodują jako supernowe i pozostawiają po sobie niezwykle gęste gwiazdy neutronowe.

Astronomowie stworzyli właśnie najbardziej szczegółową mapę atmosfery Antaresa – widocznego gołym okiem na niebie czerwonego nadolbrzyma.

Astronomowie mają nieco inne spojrzenie na czas niż wszyscy ludzie wokół. Nic w tym dziwnego, skoro na co dzień bada się obiekty w wieku miliardów lat czy zjawiska, do których doszło setki milionów lat temu.

Internet w ostatnich dniach podbił film Bartosza Wojczyńskiego. Polak wycelował swój obiektyw w gwiazdy, ale efekt nie przypomina niczego, co większość z nas kiedykolwiek widziała. Film obejrzało blisko pół miliona osób. Nic dziwnego: efekt jest wręcz hipnotyczny. Spytałem autora, jak wykonał ten materiał.

Astronomowie korzystający z teleskopów Europejskiego Obserwatorium Południowego odkryli gigantyczne plamy na powierzchni ekstremalnie gorących gwiazd kryjących się w gromadach gwiazd. 

Przez ostatnie trzy lata astronomowie pracujący za pomocą Kosmicznego Teleskopu Hubble'a badali procesy powstawania planet w pobliskiej, masywnej i młodej gromadzie gwiazd Westerlund 2. Okazało się, że w centrum gromady planety nie powstają, bo nie mają z czego.

Od momentu zarejestrowania fal grawitacyjnych w 2015 r. naukowcy mieli już okazję obserwować procesy łączenia masywnych obiektów, takich jak czarne dziury czy gwiazdy neutronowe. Niemniej jednak badacze z Heidelbergu uważają, że takie same zdarzenia, ale zachodzące w centrach gęstych gromad gwiazd wyglądają inaczej.

Analizując rytm pulsacji gwiazd, astronomowie po raz pierwszy zidentyfikowali rytm życia pewnej klasy obiektów, która do teraz pozostawała dla naukowców całkowitą zagadką.

W nocy z 5 na 6 maja, nad ranem polskiego czasu przypada maksimum roju Eta Akwarydów, które mają swój radiant w gwiazdozbiorze Wodnika. Na spadające „gwiazdy” trzeba poczekać jednak do późnej nocy.

Astronomowie odkryli dwa białe karły okrążające wspólny środek masy i emitujące fale grawitacyjne.

Najnowsze dane z Kosmicznego Teleskopu Hubble'a dostarczają najsilniejszych dowodów na istnienie we wszechświecie czarnych dziur o masie pośredniej. Hubble potwierdził obecność takiej czarnej dziury w jednej z gęstych gromad gwiazd.

Supernowa, która eksplodowała w jednej z pobliskich galaktyk, mogła oznaczać koniec niebieskiego nadolbrzyma, który powstał z połączenia się dwóch gwiazd. Według astrofizyków z RIKEN, asymetryczność eksplozji może wskazać nam miejsce, w którym powinniśmy poszukiwać gwiazdy neutronowej powstałej w eksplozji.

Poniższe zdjęcie wykonane za pomocą Kosmicznego Teleskopu Hubble'a przedstawia okolicę Mgławicy Tarantula. Widoczny w centrum obłok gazu i pyłu oraz liczne otaczające go młode i masywne gwiazdy stanowią idealne laboratorium do badania procesów powstawania masywnych gwiazd.

Astronomowie analizujący wyniki pierwszych obserwacji przeprowadzonych za pomocą nowego teleskopu w Chile przypadkiem odkryli niezwykle rzadki zaćmieniowy układ dwóch brązowych karłów.

Jakieś 1500 lat świetlnych od Ziemi astronomowie odkryli gwiazdę, która pulsuje tylko z jednej strony. Naukowcy spodziewają się, że będą odkrywać więcej takich gwiazd wraz z rozwojem technologii pozwalającej słuchać wnętrza gwiazd.

Od kilku miesięcy środowisko astronomów i miłośników astronomii uważnie przygląda się Betelgezie, jednej z gwiazd zimowego gwiazdozbioru Oriona, która w ciągu zaledwie kilku tygodni znacząco zmieniła swoją jasność. Astronomowie z Uniwersytetu Waszyngtońskiego mają jednak sensowne wyjaśnienie tego osobliwego zjawiska.

Astronomowie z Uniwersytetu w Warwick w Wielkiej Brytanii twierdzą, że obserwowany przez nich masywny biały karzeł z osobliwą, bogatą w węgiel atmosferą może w rzeczywistości być efektem połączenia dwóch innych białych karłów.  Badaczom udało się odkryć tego nietypowego, niezwykle masywnego białego karła w odległości 150 lat świetlnych od Ziemi. Gwiazda otoczona jest atmosferą niepodobną do żadnej innej dotychczas obserwowanej. To pierwsze w historii odkrycie białego karła będącego skutkiem połączenia dwóch mniejszych obiektów tego typu.