euro

Historia uświęca zwycięzców. W przeszłości było wielu niezasłużonych w ocenie kibiców tryumfatorów rozmaitych turniejów, ale dyskusje cichły przeważnie w ciągu roku od momentu zdobyciu tytułu. 

Euro 2000 było pierwszymi Mistrzostwami Europy, które świadomie oglądałem (nie wiem, co sobie myślałem w 1996 roku, ale turniej umknął mi kompletnie) i niestety jak dotąd niedoścignionym wydarzeniem tego typu. 

Grają ze sobą na co dzień i śmiało mogliby rywalizować o miano największej gwiazdy Realu Madryt. Gareth Bale szczęśliwie jednak potrafił schować swoją dumę na dalszy plan i wszystko kręci się wokół Cristiano. Ale dziś madryccy giganci po raz pierwszy w historii zagrają do przeciwnych bramek. 

Największą niespodzianką - wiadomo - Michał Pazdan. A za najlepszego polskiego piłkarza w ogóle, zapewne słusznie, uchodzi Robert Lewandowski. Byłoby nam zdecydowanie ciężej bez Lewego, ale jeśli miałbym wybrać piłkarza, bez którego cały projekt zakończyłby się spektakularną klęską to jest to Grzegorz Krychowiak. 

Z jednej strony Walia zagra w półfinale Euro, więc nic już mnie chyba nie zdziwi. Ale wszystkie znaki na niebie i ziemi, kronikach piłkarskich i w kartach tarota wskazują, że kolejnym z półfinalistów będą Włosi, którzy jeszcze nigdy za mojego życia nie mieli aż tylu tak niewybitnych piłkarzy w składzie. 

Kiedy Zbigniew Boniek (którego rewolucję w PZPN wspierałem od samego początku) ogłosił, że selekcjonerem kadry będzie Adam Nawałka, nie byłem największym entuzjastą tego rozwiązania. 

Mój prywatny Adam Nawałka, czyli Przemysław Pająk, kazał mi napisać nabuzowany testosteronem tekst motywacyjny "ponieważ naród tego potrzebuje, a poza tym takie się lepiej klikają". To piszę. 

Anglicy są załamani odpadnięciem z Euro 2016. Prasa pastwi się nad piłkarzami, selekcjoner podał się do dymisji, znani i nieznani Anglicy lamentują na Twitterze, że to wstyd, kompromitacja i koniec świata. W mojej ocenie reprezentacji Islandii nie należy się jednak aż taki brak szacunku. 

Nie ukrywam - najpierw w końcówce meczu byłem bliski zawału serca, a potem, w drugiej części dogrywki, chciałem wyłączyć telewizor, bo wydawało mi się, że nie wytrzymam. Po wygranych karnych poryczałem się jak bóbr.

Serce krajało mi się kiedy na kanale Łączy nas piłka widziałem przybitego Piotra Zielińskiego w autobusie. Wpisywał się zresztą wtedy doskonale w zjawisko, które opisałem w artykule "28 lat czekałem, aż polski piłkarz powie coś takiego".