Nauka

Układ Słoneczny leży w galaktyce Drogi Mlecznej. Ziemia i jej mieszkańcy znajdują się w jednym z ramion spiralnych w odległości ok. 30 000 lat świetlnych od centrum galaktyki. Do zewnętrznej krawędzi jej dysku mamy nieco bliżej, bo ok. 20 000 lat świetlnych. Gdybyśmy się wybrali w podróż do wnętrza galaktyki, to im bardziej byśmy się zbliżali, tym tłoczniej by się robiło. W pobliżu centrum moglibyśmy się nadziać nawet na specyficzną strukturę, która kształtem przypomina… kijankę.

Lodowiec Zagłady to medialna nazwa nadana lodowcowi Thwaites, który stanowi część lądolodu Antarktydy Zachodniej. Nazwa ta ma zresztą swoje uzasadnienie. Zmiany klimatyczne oraz wzrost średnich temperatur powietrza, oraz wód na powierzchni Ziemi prowadzi do jego stopniowego rozpadu. Kiedy Thwaites oddzieli się od Antarktydy, a następnie roztopi, spowoduje wzrost poziomu mórz i oceanów o nawet 65 cm, a to już poważny problem.

Raport Fundacji ProKolej pokazuje, że otwarcie się na prywatnych przewoźników to szansa na tańsze bilety i zwiększenie zainteresowania polską koleją. Zagranicą zrozumiano to już dawno, a twarde dane udowadniają, jak dużo tracimy na tym, że chronimy monopol.

Wirujący kosmiczny pająk? Oko Saurona? Co widzisz? - pyta żartobliwie NASA, które z dumą prezentuje najnowsze zdjęcia wykonane przez Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba. Ujawniają one skomplikowane sieci gazu i pyłu w pobliskich galaktykach.

Dwunastego lutego jeden z węgierskich astronomów obserwujących nocne niebo dostrzegł niewielki obiekt o rozmiarach zaledwie jednego metra, przelatujący w bezpośrednim otoczeniu Ziemi. Szybkie obliczenia pozwoliły mu ustalić, że w ciągu zaledwie kilku godzin obiekt wejdzie w ziemską atmosferę i najprawdopodobniej spłonie zanim dotrze do powierzchni Ziemi. Szansę na dostrzeżenie meteoru mieli mieć mieszkańcy północnej Francji i południowej Anglii. Prognozy były niezwykle trafne.

Ma cztery nogi, 16 wirników i lata. SPIDAR swym wyglądem może przerazić każdego. Jednak jak mówią jego twórcy, nawet gdyby ożył, to nie pobiegnie zbyt daleko. Za to przy dalszym rozwoju projektu robo-pająk może cię kiedyś wyciągnąć spod gruzów lub lawiny.

W 2016 roku dwójka amerykańskich astronomów postanowiła zatrząść powszechną wiedzą o budowie Układu Słonecznego. W opublikowanej wtedy pracy naukowcy dowodzili, że nietypowe orbity licznych obiektów transneptunowych mogą wskazywać na to, że w naszym układzie planetarnym istnieje jeszcze jedna, wciąż nieodkryta planeta. Od tego czasu minęło ponad sześć lat, ale temat Dziewiątej Planety, czy też Planety X wciąż nie umarł.

Pytanie w tytule jest być może chwytliwe, ale z pewnością nie jest pozbawione sensu, nawet mimo tego, że poszukiwanie obcych cywilizacji w ogóle nie było celem naukowców obserwujących obszar wszechświata widoczny na zdjęciu. Tym razem najnowszy, flagowy teleskop kosmiczny spojrzał bardzo daleko w kierunku megagromady galaktyk Pandora. I przedrostek mega w tym konkretnym przypadku nie jest tylko przesadą.

W nocy ze środy na czwartek polskiego czasu w pobliżu Ziemi przeleci dość sporych rozmiarów kosmiczna skała. Zagrożenia żadnego nie ma, większość ludzkości owego przelotu nie zauważy, generalnie nie ma się czym przejmować. Warto jednak pamiętać, że co do dnia dokładnie dziesięć lat temu mieliśmy znacznie bliższe spotkanie z kosmiczną skałą. Jego skutki były poważne. Jeżeli myślicie, że ze strony przestrzeni kosmicznej nam nic nie grozi, to jest to tylko złudzenie.

Przez ostatnie tygodnie łazik Perseverance przemierzający dno krateru Jezero na Marsie zajmował się przygotowaniem pierwszej w historii przesyłki, która poleci z Marsa na Ziemię. Z uwagi na to, że zanim na Marsa przyleci kurier, którego zadaniem będzie odebranie przesyłki minie jeszcze trochę czasu, łazik postanowił chociaż zrobić jej zdjęcie. Żeby nie było potem, że żadnej paczki nie ma.

Nazwę teleskopu, który w rzeczywistości składa się z sieci radioteleskopów znajdujących się w różnej części globu, możemy już kojarzyć. To on dostarczył nam bowiem spektakularne zdjęcia supermasywnych czarnych dziur w galaktyce M87 oraz w naszej galaktyce - Drodze Mlecznej. To dzięki niemu mogliśmy na własne oczy zobaczyć, jak wygląda materia otaczająca te fascynujące obiekty. Teraz jednak naukowcy z projektu ETH postanowili spojrzeć na coś zupełnie innego.

Wbrew pozorom tytułowe pytanie nie jest głupie. Ba, to jedno z zagadnień, które rozpalają wyobraźnię współczesnych fizyków i filozofów. Jest też podstawą solipsyzmu, który zakłada twierdzenie, że istnieje tylko jednostka poznawcza, czyli rozumna - reszta to wytwór jej umysłu na podstawie doznań zmysłów.

W połowie grudnia astronauci przebywający na pokładzie Międzynarodowej Stacji Kosmicznej zostali postawieni w stan gotowości. Podczas przygotowań do spaceru kosmicznego systemy monitorujące dostrzegły niespodziewany wyciek płynu chłodzącego z układu chłodzenia załogowego statku kosmicznego Sojuz MS-22 przycumowanego do stacji kosmicznej. Po kilku dniach analiz uznano, że w układ chłodzenia statku uderzył mikrometeoroid. Problem jednak wrócił do centrum uwagi kilka dni temu, gdy na stacji doszło do drugiego wycieku. Tym razem ofiarą jest statek transportowy Progress 82. Coś tutaj wyraźnie nie gra.

Na europejskim niebie trudno jest o niesamowite widoki na niebie, więc kiedy coś już na nim widać, podejrzewa się ingerencję człowieka. W ostatniej nocy niebo nad Europą na sekundę stało się dniem. Rakieta? Pocisk? Spadający satelita? Nie, to meteor - i to niemal w samą rocznicę Czelabińska.

Do kolegów i koleżanek z Politechniki Rzeszowskiej dołączają naukowcy z Politechniki Gdańskiej. Kolejna polska uczelnia chce rozwiązać olbrzymi problem, jakim jest recykling turbin wiatrowych. Pomysłów jest sporo - zużyte materiały mogą trafić na place zabaw albo place... budowy.

Naukowcom łatwiej wyobrazić sobie zamontowanie na Księżycu wielkich dział, które będą wystrzeliwać pył, by chronić nas przed słońcem, niż to, że na Ziemi zmienimy swoje zwyczaje. Nowy pomysł na walkę ze zmianami klimatu jest szalony, ale kto wie: może tylko to nas uratuje.

Wyobraźcie sobie, że po śmierci odcinają wam głowę, wkładają ją do pojemnika i poddają zabiegowi hibernacji. Założenie jest takie, że za kilkadziesiąt, a może kilkaset lat medycyna rozwinie się do tego stopnia, że będzie w stanie zapewnić wam nowe ciała. Brzmi to utopijnie, ale problem tak naprawdę nie leży w potencjale nauki czy jej możliwościach, ale raczej w sposobie, w jakim funkcjonują nasze umysły, świadomość i ich funkcja jednocząca, czyli jaźń.

Pod koniec swojej trwającej niemal 13 lat misji sonda Cassini krążąca wokół Saturna dostrzegła coś ciekawego w ruchu Mimasa, księżyca, który znajduje się najbliżej otoczonej pierścieniami planety. Niewielkie wahania powierzchni księżyca przypominającego Gwiazdę Śmierci spowodowały, że naukowcy zaczęli się zastanawiać co się dzieje w jego wnętrzu.

O zmianach klimatu i grożących nam z ich powodu skutkach możemy czytać niemal od lat. Naukowcy jednak bezustannie spierają się o to, jak poważne będą konsekwencje zachodzących obecnie zmian. Dzięki temu w literaturze naukowej możemy znaleźć zarówno wizje katastroficzne mówiące o tym, że możemy już porzucić nadzieję na uratowanie środowiska, wizje alarmistyczne wskazujące, że to ostatnia chwila na wprowadzenie jakichkolwiek zmian, jak i wizje łagodne wskazujące, że choć zmiany będą, to nie będzie aż tak źle, jak się wydaje. Gdyby był choć jeden komentator, który pozbawiony by był własnych opinii i preferencji…

Wielkimi krokami zbliża się pierwsza próba wyrzucenia na orbitę okołoziemską Starshipa, największej rakiety zbudowanej przez SpaceX. Po wielu miesiącach oczekiwania możemy właśnie znajdować się zaledwie tygodnie przed pierwszą próbą. Za pierwszym razem istnieje wiele szans na niepowodzenie lotu. Wielu parametrów nie da się zasymulować i trzeba je sprawdzić „w akcji”. Jeżeli jednak lot się uda, to wkrótce możemy znaleźć się w rzeczywistości, w której Starshipy będą startowały i lądowały tak często, jak obecnie robią to Falcony 9. Z tymi lądowaniami jednak może być trochę trudniej.