Kosmos

Nie milknie echo ataku, jaki w ubiegłym tygodniu Ziemia przypuściła na niespodziewającą się tego planetoidę Dimorphos. Nikt nie wiedział, jaki skutek będzie miało uderzenie z prędkością ponad 22 000 km/h pozornie niewielkiej sondy kosmicznej w masywną planetoidę.

Kiedy uruchamiasz zdalnie łopaty wirnika w marsjańskim helikopterze, który znajduje się na powierzchni innej planety, na której jeszcze nigdy nie stał żaden człowiek, nie spodziewasz się przypadkowych śmieci pochodzenia ludzkiego, prawda? Mimo to tak właśnie wyglądał ostatni, 33. lot Ingenuity.

Najprawdopodobniej wyczerpanie zapasu energii elektrycznej sprawił, że krążąca od ośmiu lat wokół Marsa sonda kosmiczna przestała odzywać się do kontrolerów znajdujących się na powierzchni Ziemi. Trochę szkoda, ale to i tak ogromny sukces.

Od ponad dwudziestu lat astronomowie bezustannie odkrywają nowe planety krążące wokół innych gwiazd niż Słońce. Część z nich ma swoje odpowiedniki w naszym układzie planetarnym, a część nie. Naukowcy jednak przyznają, że istnieje kategoria planet, które powinny być nawet bardziej przyjazne życiu niż Ziemia. I w naszej galaktyce są ich miliony.

Pas Kuipera to jedno z najmniej zbadanych miejsc w Układzie Słonecznym. Naukowcy wciąż próbują zrozumieć jak część tworzących go obiektów znalazła się na tak nietypowych orbitach. Dotychczasowe modele ewolucji Układu Słonecznego nie dawały sobie z tym rady. Teraz jednak naukowcy dodali jeszcze jedną planetę i wszystko do siebie pasuje.

Długie lata oczekiwania na start największego i najbardziej zaawansowanego obserwatorium kosmicznego w historii, ekscytacja wywołana startem i uruchomieniem teleskopu i w końcu upragnione, pierwsze dane obserwacyjnego. Nic dziwnego, że naukowcom udzieliła się ta ekscytacja i niezwłocznie zabrali się za analizę danych i odkrywanie nowych tajemnic wszechświata. Teraz okazuje się, że można było jednak trochę poczekać.

Planetoida, która uderzyła w Ziemię 65 milionów lat temu i usunęła z powierzchni Ziemi dinozaury, wcale nie była największą, jaka kiedykolwiek uderzyła w Ziemię. Dwa miliardy lat temu mieliśmy do czynienia ze znacznie większym zderzeniem.

To będzie jedna z najbardziej fascynujących misji kosmicznych przyszłej dekady, zarówno ze względu na wykorzystywaną technologię, jak i na badany obiekt. Naukowcy już teraz badają miejsce lądowania na Tytanie.

Pamiętacie miliardera, który w 2021 roku wraz z wybranymi trzema osobami (którym zafundował wyprawę w kosmos) wybrał się na orbitę okołoziemską na pokładzie Crew Dragona? Dokładnie ten sam Jared Isaacman postanowił teraz dokonać w kosmosie czegoś naprawdę wartościowego.

Żyjemy w trzeciej dekadzie XXI wieku. Kiedyś wydawało się, że mniej więcej teraz ludzie będą latali już na Marsa. Tymczasem wciąż mamy ogromne problemy z powrotem na Księżyc. Misje załogowe na Marsa nawet najwięksi optymiści przewidują na lata czterdzieste XXI wieku. Tymczasem w umysłach naukowców pojawia się zupełnie nowy pomysł.

Amerykańska sonda kosmiczna Juno, która od kilku lat krąży wokół Jowisza, w czwartek 29 sierpnia dokonała czegoś niesamowitego. W precyzyjnie zaplanowanym manewrze sonda przeleciała w odległości zaledwie 352 km od powierzchni Europy, jednego z najbardziej fascynujących księżyców w Układzie Słonecznym.

Od kilku lat Chiny, które coraz śmielej rozpychają się na Księżycu, przekonują, że już w latach trzydziestych rozpocznie się budowa międzynarodowej stacji załogowej na powierzchni naszego naturalnego satelity. Dotychczas partnerem w tym przedsięwzięciu miała być Rosja. Miała, ale chyba nie będzie.

Kiedy sto milionów lat po Wielkim Wybuchu z istniejącej wtedy materii - wodoru i helu - zaczęły powstawać pierwsze gwiazdy, pojawiło się także pierwsze światło we wszechświecie. Astrofizycy od wielu lat poszukiwali choć jednej z tych absolutnie pierwszych gwiazd. Poszukiwania jednak były niezwykle trudne.

Dwa najwspanialsze teleskopy kosmiczne w historii nie mogły nie skorzystać z okazji i nie spojrzeć w ten punkt w przestrzeni kosmicznej, w którym w poniedziałek doszło do potężnej eksplozji. Pędząca z prędkością 22 000 km/h sonda DART dosłownie wbiła się w planetoidę Dimorphos. Oba teleskopy to obserwowały.

Ciemna materia to jedna z największych zagadek współczesnej nauki. Nie emituje żadnego światła, nie odbija promieniowania i daje o sobie znać jedynie poprzez grawitację. Naukowcy przekonują, że nie musimy jej szukać w odległym kosmosie, a najprawdopodobniej leży cały czas pod naszymi stopami.

Kiedy w nocy z poniedziałku na wtorek sonda DART uderzyła w planetoidę Dimorphos, mogliśmy zobaczyć tylko zdjęcia z samej sondy. Teraz naukowcy opublikowali pierwsze zdjęcia całego zdarzenia wykonane przez teleskopy naziemne oraz przez włoskiego cubesata znajdującego się w pobliżu. Widok jest zaskakujący.

Podczas gdy dzisiaj w nocy wszyscy spaliśmy, 11 milionów kilometrów od Ziemi, w pustce przestrzeni kosmicznej sonda DART niczym kamikadze, celowo zderzyła się z planetoidą. Google postanowił uczcić sukces misji.

Oficjalne rozpoczęcie programu Artemis, czyli załogowego powrotu na powierzchnię Księżyca bezustannie ulega opóźnieniu. Kiedy NASA poradziła sobie (powiedzmy) z wyciekiem wodoru i zaplanowano trzecią z kolei próbę startu, nad Florydę nadciągnął huragan Ian i pokrzyżował wszystkie plany.

Po blisko dziesięciu miesiącach w przestrzeni kosmicznej wysłana z Ziemi sonda kosmiczna Double Asteroid Redirection Test (DART) rozbiła się o powierzchnię niewielkiej, 160-metrowej planetoidy Dimorphos. Była to pierwsza misja, której celem było przetestowanie techniki zmiany trajektorii lotu innego ciała niebieskiego.

Poszukiwanie sygnałów od pozaziemskich cywilizacji to frustrujące zajęcie, szczególnie że wciąć nie wiemy, czy poza naszą istnieje we wszechświecie jakakolwiek inna cywilizacja. Musimy zatem nasłuchiwać przypadkowych gwiazd w nadziei, że przypadkiem natkniemy się na sygnał od obcych. Naukowcy właśnie wpadli na pomysł, w jaki sposób przeszukać znacznie większą liczbę obiektów w kosmosie.