Horrory

Alan Wake 2 to gra niezwykle zaawansowana technologiczne, oferująca szerokie spektrum rozwiązań path tracing i ray tracing. Dlatego, zamiast grać w mroczny kryminał, nieustannie przełączam się między trybami grafiki, doceniając efekty RT. Dzięki nim oprawa znacząco zyskuje na głębi. Może nawet za bardzo, mam tu pewne zarzuty do twórców gry.

World of Horror to gra narysowana w MS Paint i przygotowana przez polskiego dentystę. Jest hitem na Steamie i innych platformach.

Layers of Fear to kombinacja dwóch poprzednich odsłon serii, połączona nowym interaktywnym wątkiem. Polacy przenieśli horror na Unreal Engine 5, czego efekty chciałbym Wam pokazać w oparciu o konsolową wersję tytułu.

Nie rozumiem jak tak dobra gra mogła otrzymać tak rozczarowujące, płytkie i głupie zakończenie. Dead Island 2 to świetna gra akcji w pięknym mieście, która została zainfekowana wirusem kiepskich scenarzystów. Mimo tego mamy do czynienia z niezwykle pozytywnym zaskoczeniem. Ubiłem 1805 zombie i wciąż się nie znudziłem.

Resident Evil 4 Remake to coś więcej niż tylko udane odtworzenie kultowego survival horroru. Otrzymaliśmy wzorowy przykład tego, jak powinno produkować się gry wideo i co w nich jest najważniejsze: rozgrywka tak mięsista i tak satysfakcjonująca, że staje się uzależnieniem. Odstawiam RE4R i zaraz pojawia się głód.

Otrzymałem możliwość przedpremierowej eksploracji pięknego Los Angeles w Dead Island 2. Przeszedłem kilka misji fabularnych, wykonałem kilka zadań dodatkowych i ubiłem setki zombiaków. Z grą spędziłem kilkanaście godzin i ze zdumieniem przyznaję: jest cholernie dobra. Kompletnie nie tego się spodziewałem

Sons of the Forest szturmem podbiło Steam, doprowadzając największą platformę cyfrowej dystrybucji gier na świecie do czkawki serwerów. W pełni rozumiem ten fenomen, bo sam od kilku dni nie potrafię się oderwać od survivalowej gry we wczesnym dostępie.

Więzienie Black Iron na księżycu Jowisza nie jest tym, czym się wydaje. Zakład karny to miejsce kaźni, gdzie śmierć czyha w każdym ciemnym korytarzu. The Callisto Protocol dało mi potężny wycisk. Szkoda, że czasem na skutek dziwnych decyzji twórców.

Jestem wielkim fanem serii The Dark Pictures Anthology, ale jej najnowsza odsłona – The Devil in Me – stanowi najsłabszą część ze wszystkich czterech horrorów. Duża w tym wina wybranego straszydła. Nie da się go bać.

Chociaż Shadows of Rose – nowa kampania fabularna dla Resident Evil Village – częściej mnie rozczarowywała niż zachwycała, jeden element zapamiętam na długo. To sekwencje z lalkami oraz manekinami. Rewelacyjnie zaprojektowane i świetnie zrealizowane.