Jakub Kralka

Dziś na tapecie pierwszy polski serwis o grach komputerowych, jedna z bardziej istotnych marek rodzimego internetu w latach 90-ych. Prawdziwa legenda, która wychowała (choć nie do końca) kwiat dziennikarstwa growego w kraju, święciła tryumfy, aż wreszcie padła. A potem padła znowu. I to podobno nie koniec tej historii, ale przenieśmy się do roku 1997.

Mamy w Polsce taki mały problem z zaufaniem własnej tradycji, historii, kulturze. Koronnym przykładem, że nie jest to takie złe rozwiązanie, są chociażby Ukraińcy, którzy najpierw na kozakach, a potem na Czarnobylu wjechali do grona popularnych twórców gier. My swojej historii nie umiemy sprzedawać. Trochę słowiańskością powiał ostatnio Wiedźmin, ale wciąż bardziej mitologicznie i architektonicznie, niż z punktu widzenia historii. Od lat ubolewam, że Powstanie Warszawskie nie doczekało się żadnego prawdziwie hollywoodzkiego filmu. No to może gra?

Benchmark.pl to najstarszy portal technologiczny w Polsce, funkcjonuje bowiem nieprzerwanie od 1997 roku. Początkowo był serwisem dla prawdziwych entuzjastów i miłośników komputerów oraz tematyki overclockingu. Z czasem jego profil ewoluował, a w chwili obecnej jest to kompletny serwis technologiczny dla miłośników zarówno podkręcania procesorów, jak i iPadów czy gier komputerowych. Od 2010 roku serwisem dowodzi Grzegorz Kubera, który dziś wprost i bez owijania w bawełnę opowiada specjalnie dla nas benchmark.pl i rynku prasy technologicznej w Polsce.

Pierwsza część Wiedźmina to dla mnie było takie 7+/10. Gra miała potencjał, moim zdaniem koledzy recenzenci w kraju nieco za bardzo się nią zachwycili z pobudek patriotycznych, a ci zachodni czasem z ocenami szarżowali raczej w wyniku zaskoczenia, że anonimowa gra anonimowego studia okazała się całkiem dobra. Tak to już niestety jest i to bolączka wszystkich recenzentów, że zatarła nam się dziesięciostopniowa skala oceniania i przeważnie wystawiamy coś z zakresu 1-2, 7-10. Ja zawsze staram się bardzo pilnować i moim czytelnikom w przeszłości zdarzało się narzekać na surowe oceny. Piszę o tym jednak, byście zrozumieli czemu moja ocena Wiedźmina 2 jest taka, a nie inna, ze świadomością, że moje na przykład 5 jest niekiedy silniejsze niż inne 7.

Polska edycja eBaya legendą stała się jeszcze przed swoją premierą, takie santo subito, po premierze było już tylko milczenie… To jednak dla polskiej sieci bardzo ważna marka. Utwierdziła mnie w przekonaniu, że internet jest nad Wisłą niezwykle silny – tworzy własne, świetne marki i nie kłania się w pas szeroko pojętemu Zachodowi. Gdybyśmy mieli taką gospodarkę, jak mamy internet, to mielibyśmy w Polsce drugie Niemcy (w tym dobrym znaczeniu tego stwierdzenia).

Po raz ostatni rynek FPS był tak zdominowany przez konkretne marki gdzieś na początku lat 90-ych, kiedy po emocjach zamku Wolfenstein o prym walkę toczyły marki Doom i Quake. Obie wprost z tego samego studia, więc rywalizacja ta nie była aż tak gorąca, jak obecne starcia Battlefield i Call of Duty. Strzelanki od EA i Activision zdominowały rynek FPS w stopniu niemal całkowitym. Czy i kiedy doczekają się swojego Unreala?

Wielka grupa medialna niestety częściowo się rozpadła, a TVN trafił poniekąd w zagraniczne ręce. Jakkolwiek lokalny patriotyzm nakazuje się smucić – są jasne strony tego układu. Fani piłki nożnej pewnie wiedzą co mam na myśli, tym razem jednak o jednej z naturalnych konsekwencji tego rozłamu w grupie ITI – TVN musiał uniezależnić się od Onetu.

Na pierwszy rzut oka Wykop wydaje się być zdominowany przez grupę o pewnych bliżej nieokreślonych poglądach, która zaraz po tym, gdy nie udało się Janusza Korwin Mikkego namaścić na Prezydenta, zabrała się za rozwiązywanie zagadek katastrofy smoleńskiej. Szybko jednak okazuje się, że to zmierzające w niepokojącym kierunku politykowanie stanowi ledwie kilkanaście procent całego serwisu, pełnego wartościowej treści i ciekawostek. Jednym z wyrazów tego stwierdzenia jest AMA – „Ask me anything” – czyli kategoria, w której możemy poznać odpowiedzi nawet na najbardziej nurtujące nas pytania. Odpowiadają wielkie gwiazdy i ci maluczcy – wcale nie mniej ciekawi.

Czyli, delikatnie rzecz ujmując, nikt w nich nie wierzy. No, może paru licealistów, bardziej na złość mamie niż z rzeczywistych przekonań. Tym samym niestety zgadzam się z komentarzem Kuby Kontka pod wpisem Przemka o filmie Blogersi. Pozwólcie, że zacytuję: „Blogerom tak serioserio wydaje się, że mają istotny wpływ na cokolwiek? W przyszłości pewnie tak, ale obecnie? C’mon…„. To prawda.

Gram teraz w Wiedźmina 2 – póki co jest super, wkrótce więcej na ten temat – ale w trakcie zabawy zacząłem myśleć o Namco Bandai, które ma szczęście do wyszukiwania naprawdę rewelacyjnych gier z tzw. drugiej ligi producentów. Zastanawiam się tylko czy Namco to firma, która jest w stanie figurować w świadomości graczy jako marka wydająca hit za hitem, a nie odważne wynalazki. Kiedy trafiłem do ekipy Spider’s Web powiedziałem sobie, że to właśnie będzie miejsce także na promowanie gier dobrych, ale pechowych, bo na przykład specjaliści od marketingu schrzanili sprawę.

Inaugurujemy dziś nowy cykl, w którym wspominać będę wielkie marki w polskim internecie, które ku zaskoczeniu (lub nie) wszystkich poniosły sromotną klęskę i albo z sieci zniknęły, albo dogorywają w taki sposób, że chciałoby się natychmiast wyciągnąć wtyczkę z kontaktu serwera. Na Hogę, Valhallę czy Arenę będzie jeszcze sporo czasu. Dziś temat nieco bardziej aktualny, ale nie mniej bolesny, bo i bliski memu sercu – jeden z pionierów społeczności w Polsce, grono.net!

Android to bardzo dobry mobilny system operacyjny, z każdą edycją lepszy. Do tego twórcy telefonów powoli uczą się naprawdę zawodowo wykorzystywać jego potencjał, często też tworząc własne modyfikacje w interfejsie. Z każdym kolejnym wydaniem HTC czy Samsunga, nakładki robią coraz większe wrażenie. Ale co zrobić kiedy producent się nie popisał lub zwyczajnie jego wizja systemu nie przypadła nam do gustu?

Kilka lat temu pojawił się projekt nowych dowodów osobistych z elektronicznym chipem. Projekt budził niemałe kontrowersje głównie ze względów wizualnych, dowód wyglądał bowiem jak – delikatnie rzecz ujmując – bilet na paradę równości. Szczęście to w nieszczęściu, bo elektronicznych dowodów prędko nie będzie. Dlaczego w nieszczęściu?

Nasza narodowa duma w kategorii chyba nawet nie tylko „gry”, ale i szeroko pojęta „kultura”, niemal rok po premierze na pecetach, ostatecznie trafiła na rynek konsolowy. Póki co wprawdzie tylko na Xboksa 360, ale to i tak bardzo dobry początek – RPGowcy na całym świecie zacierają ręce.

Od samego początku istnienia Allegro zakupom towarzyszył niewielki dreszczyk emocji. Początkowo obawialiśmy się czy do realizacji postanowień transakcji w ogóle dojdzie, następnie niektórzy panicznie bali się nadprogramowej wersji ziemniaków, a od jakiegoś czasu jednym z głównych zagrożeń największego serwisu aukcyjnego w tej części świata są podróbki. I nie każdemu się to podoba.

Z serią FIFA jestem przynajmniej od 1997 roku. W latach dziewięćdziesiątych i jeszcze trochę potem nie miała sobie równych. Nie była doskonała, ale konkurencja stała nawet nie na innym poziomie technologicznym – znajdowała się w innej galaktyce. Problem w tym, że ten status niekwestionowanego lidera doprowadził FIFĘ do pewnego rodzaju nierozwijającego samozadowolenia. Na szczęście dość szybko ja, jak i wielu miłośników wirtualnej piłki, znalazłem pocieszenie w ramionach Pro Evolution Soccer.

Ilekroć czytam komentarze do naszych tekstów w serwisach społecznościowych, bawi mnie pewna dość schematyczna tendencja. Gdy tekst jest o Google+ na Facebooku przeważnie pojawiają się standardowe odpowiedzi, kilka „lubię to”, parę „fajnie”. Kiedy piszemy o Facebooku, w komentarzach na Google+ przeważnie czeka nas cała lawina uwag typu „dawno zostawiłem ten shit”, „nie korzystam”, „sami idioci tam siedzą”, „rude to wredne”, itp. Myślę jednak, że swoje facebookowe kompleksy warto  odłożyć na bok, bo to wciąż gracz numer jeden w sieci internetowych społeczności. I stanowisko to kolejny raz potwierdza, tym razem dzięki wspaniałej aplikacji Real Games on Gaikai. Czegoś takiego jeszcze Facebooki i i internety chyba nie widziały.

Mój ostatni wpis o WTW wywołał burzę w sieci, niektórzy przyklaskiwali mianu „najlepszego polskiego komunikatora”, inni nie zgadzali się z tym tak bardzo, że o „brudzie” za moimi uszami napisali chyba na  wszystkich możliwych portalach społecznościowych w sieci. Odniosłem też wrażenie, że samego autora nieco zabolało określenie „amatorów”, które oczywiście nie miało wydźwięku pejoratywnego – wręcz przeciwnie! Okazuje się jednak, że może być może jest ono już nieco nieaktualne. WTW profesjonalizuje się i idzie na wojnę, póki co mobilną. 

Tradycyjnie już, stopniowo wprowadza Facebook swoje nowości. U coraz większej grupy użytkowników pojawiać się zaczyna informacja o… pulpitowej wersji popularnego czatu. Czy edycja desktopowa okaże się takim samym zbawieniem dla internetowej komunikacji jak wydana jakiś czas temu mobilna wersja facebook messengera? Nie, ale…

To nie jest tak, że twórcom Max Payne dopisywał dobry humor i chcieli graczom zrobić dobrze. Lada moment na sklepowe półki trafi Max Payne 3, a tabletowo-smartfonowa reaktywacja jest elementem kampanii reklamowej. No, ale czy ktokolwiek będzie narzekał?

Xfire to popularny serwis dla graczy połączony z komunikatorem i aplikacją mierzącą jak długo przy konkretnym tytule zabawimy. W zasadzie od momentu jego powstania fani programu wytykali, że wszystko jest super, ale… całość sprawia wrażenie trochę archaicznej. Twórcy po wielu latach w końcu dokonali zmian, ale chyba nie do końca zrozumieli co społeczność miała na myśli.

O WTW na łamach Spider’s Web wspominaliśmy kilkukrotnie. Generalnie rzecz ujmując program nie doczekał się jednak większej niż jednozdaniowej wzmianki. Zupełnie niesłusznie, bo moim zdaniem to obecnie najlepszy, a na pewno jeden z najlepszym polskich multikomunikatorów. Choć swoje za uszami ma, ale to już raczej kosmetyka. Czytajcie dlaczego!

Seriale telewizyjne to fenomen drugiej połowy pierwszej dekady XXI wieku. Oczywiście seriale jako takie ludzie oglądali już od lat, jednak dopiero od pewnego czasu wyrosło to na prawdziwą modę, żeby nie zaryzykować – zjawisko społeczne. To już nie tylko zabijacz czasu w czwartkowe popołudnie lub towarzysz do samotnego obiadu – to element popkultury, z którym (momentami można odnieść takie wrażenie) nie wypada nie być choć trochę na bieżąco. W całym tym oceanie nie brakuje też trzech ciekawych pozycji komediowych o miłośnikach technologii. Takich jak my, tylko trochę bardziej ;-).

Myślę, że tak. I wcale mnie to nie dziwi. Kocham Google jak starszego, dużo mądrzejszego brata, którego nigdy nie miałem – za wyszukiwarkę, za najlepszą na rynku pocztę, za to jak zarządzają YouTubem, Picasą czy wreszcie za całego Androida. Ale na społecznościach to się oni za bardzo nie znają. I nawet trudno ich winić.

Przypadek CD Projekt RED, czy People Can Fly pokazały, że jeśli polska firma chce wejść na rynek i się na nim utrzymać, powinna od razu zacząć z „wysokiego C”. Pionierem takiego rozwiązania był jednak Techland. W 2000 roku firma z Ostrowa Wielkopolskiego stworzyła Crime Cities, a ta – jako jedna z nielicznych nadwiślańskich produkcji – od razu została przyjęta przez graczy z entuzjazmem. Minęło 12 lat, a Techland chyba powoli zaczyna grać w pierwszej lidze twórców gier.

Prócz zapowiedzi Wiedźmina na Mac, która ucieszy Naczelnego i może jeszcze kilku entuzjastów w Polsce, dużo większy entuzjazm w polskim internecie wzbudziły – oczywiście – gratisy. Wprawdzie Fallouta w domu mamy już chyba wszyscy, niektórzy nawet w kilku egzemplarzach, ale i tak warto zainteresować się wersją na GOG.

Kickstarter opanował internet i przy okazji świat twórców gier. Powoli boję się, że niebawem moja sąsiadka zanim ugotuje obiad, ogłaszać się będzie na kickstarterze. Producenci proszący o wsparcie graczy już przed premierą wyrastają jak grzyby po deszczu. Czy to wszystko nie skończy się jednak jedną wielką suszą i w konsekwencji wyeksploatowaniem kickstartera?

IQ Publishing to wydawca, który jest obecny na rynku od 2004 roku. Podstawą działalności warszawskiej firmy są gry oraz akcesoria dla graczy. Choć 8 lat aktywności to niemały sukces, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że firma albo nie do końca wykorzystuje swój potencjał, albo też kieruje go w mało spektakularnym, lecz dochodowym kierunku. Dziś między innymi o tych sprawach rozmawiam z Rafałem Korytkowskim, Brand Managerem w IQ Publishing.

Smutne, ale prawdziwe – Toshiba nie jest najlepszym producentem laptopów w historii. To raczej powszechnie znany fakt, ale był taki okres w historii tej firmy, że jej notebooki święciły tryumfy, a niektóre serwisy internetowe linię A200 okrzyknęły nawet linią roku – chyba zresztą ku zaskoczeniu samej Toshiby, ale i ja wtedy, nieco przypadkiem, kupiłem jeden z tamtych modeli. I wiecie co? Właśnie piszę z niego tego posta.

Nikt nigdy nie mówił, że Kinect zrewolucjonizuje gaming, Microsoft nie miał takich aspiracji. Od początku wydawało się, że to raczej prosty gadżet, któremu chyba nawet zewnętrzne podmioty nadały większe właściwości niż w rzeczywistości posiada. Ale to dobrze, bo dzięki temu Kinect 2 czy choćby nawet Kinect 3 pewnie pozwolą nam na naprawdę fantastyczne przygody. Póki co jednak – słabo.