Słodko-gorzka mieszanka westchnień i rozczarowań. 24 godziny z LG V40

Spędziłem dobę z LG V40 i już wiem, że to nie będą łatwe testy. Z jednej strony bowiem uwielbiam ten telefon. Z drugiej… ech. Ech, ech, ech.

Zanim przejdę do tego, co mnie w LG V40 uwiera od pierwszego użycia, opowiem o tym, co mnie od samego początku oczarowało.

LG V40 jest wielki, piękny i znakomicie skonstruowany. Nie mówię tu nawet o certyfikacie odporności MIL-STD810G, co po prostu o tym, jak ten telefon czuć w dłoni. Szczególnie podobają mi się plecki, które – choć szklane – są matowe, a dzięki temu nie rysują się ani nie palcują tak bardzo, jak wykończone na wysoki połysk konstrukcje.

LG V40 jest równie piękny z tyłu, co na froncie. Tam czeka na nas panel AMOLED o przekątnej aż 6,4”, niestety zwieńczony wcięciem w ekranie. Na szczęście nie przeszkadza ono w codziennym użytkowaniu, ale będąc absolutnie szczerym, wolałem symetryczny układ z LG V30.

Smartfon również pięknie działa, dzięki Snapdragonowi 845, 6 GB RAM-u i 128 GB pamięci na dane. Pewnie, chciałoby się więcej RAM-u, zwłaszcza w tej cenie, ale dostępna konfiguracja w zupełności wystarcza do płynnej, szybkiej obsługi.

Uczciwie powiem tylko, że od razu zmieniłem domyślny launcher na ten od Microsoftu. Choć LG ma w zanadrzu mnóstwo przydatnych tricków software’owych, o których opowiem w pełnej recenzji, wizualnie okrutnie mnie razi w oczy. Ot, kwestia preferencji.

Nie minęła jeszcze pełna doba, a już doceniłem dedykowany przycisk Asystenta Google na krawędzi obudowy. Wywoływanie wirtualnego pomocnika w ten sposób jest szybsze i wygodniejsze niż przytrzymywanie przycisku home na ekranie.

Żaden telefon z Androidem nie ma tak dobrych wibracji, jak LG V40. Kropka. Z reguły w każdym smartfonie wyłączam haptykę np. podczas pisania na klawiaturze, bo „pierdzący” motorek wibracyjny bardziej irytuje niż pomaga w pisaniu. W LG V40 jest inaczej, niemal jak w iPhonie. Tutaj telefon nie brzęczy, a delikatnie puka spod ekranu.

Wydaje się, ze to drobiazg, ale w codziennym użytkowaniu znacząco podnosi przyjemność korzystania ze sprzętu.

Na pokładzie topowego smartfona LG znajdziemy poczwórny DAC, zmieniający niepozorne złącze słuchawkowe w prawdziwy raj dla audiofila. Podobnie jak wcześniej w LG V30, również tutaj mamy do czynienia z najlepszym doznaniem akustycznym spośród wszystkich smartfonów.

Doskonale radzi sobie też głośnik Boombox, który wykorzystuje wnętrze obudowy telefonu jako komorę rezonansową, przez co wypływający z niego dźwięk jest bardzo głośny i pełen detalu.

Szkoda tylko, że w tej materii LG V40 zostanie niebawem zdetronizowany przez LG G8, który ma być jeszcze bardziej „muzyczny” od swojego starszego brata.

Pierwsze „ech” to okropnie spóźniona i następująca w najgorszym możliwym czasie premiera urządzenia nad Wisłą. LG V40 za oceanem debiutował niemal pół roku temu, do tego w okresie premierowej posuchy. Wzbudzał zainteresowanie i wyróżniał się na tle konkurencji. A dziś? Jutro Samsung pokaże Samsunga Galaxy S10, który w podstawowym wariancie będzie kosztował tyle, co topowy LG. Samo LG pokaże za kilka dni LG G8, który – według wszystkiego, co już dziś o nim wiemy – będzie lepszym telefonem.

Drugie „ech” to niewykorzystany potencjał pięciu aparatów, który czuć już przy pierwszej styczności z telefonem. „Smartfon z pięcioma aparatami” – to brzmi dumnie. W praktyce jednak, przynajmniej na pierwszy rzut oka, te aparaty mnie nie powaliły.

Do wydania pełnego osądu wstrzymam się, aż spędzę z V-czterdziestką więcej czasu i wypróbuję tryby manualne. Jednak przy pierwszym kontakcie, na pełnej automatyce, rezultaty są… cóż, przeciętne.

Na papierze wszystko się zgadza. Z tyłu LG V40 znajdziemy aż trzy sensory: główny o rozdzielczości 12 Mpix, ultraszerokokątny o rozdzielczości 16 Mpix oraz teleobiektyw umieszczony przed matrycą 12 Mpix. Z każdego obiektywu możemy korzystać indywidualnie, a na życzenie aparat może też wykonać trzy zdjęcia na raz.

W praktyce najlepsze rezultaty prezentuje główny sensor. Jest on stabilizowany, ma najlepszą rozpiętość tonalną i zdjęcia nim wykonane wyglądają po prostu dobrze, szczególnie w dobrych warunkach oświetleniowych.

Całkiem nieźle prezentują się też rezultaty z ultraszerokokątnego szkła, które pozwala zmieścić w kadrze ogromną ilość informacji.

Kompletnym rozczarowaniem (przynajmniej na pierwszy rzut oka) jest niestety teleobiektyw, który a) nie jest stabilizowany b) wyraźnie odstaje jakością optyczną od pozostałych sensorów. A szkoda, bo przecież obiektyw tele gwarantuje najbardziej naturalne proporcje na zdjęciach i jest stworzony do portretów.

Nie lepiej rzecz wygląda z przodu, gdzie mamy dwa sensory (8 i 5 Mpix). Pierwszy z nich mieści 1 chudego i pół grubego blogera Spider’s Web:

Drugi mieści 1 chudego i 1 grubego blogera Spider’s Web:

Obydwa odstają jakością od czołówki smartfonowej stawki. Selfie robione LG V40 nie są złe, ale w tej klasie konkurencja radzi sobie lepiej.

Już po surowej specyfikacji można było się spodziewać, że przy tak zasobożernym smartfonie 3300 mAh to ciut za mało. I faktycznie, pierwsza doba z LG V40 potwierdza, że ogniwo akumulatora jest niewystarczające. Po raz pierwszy od dawna musiałem podłączyć telefon do ładowania już w połowie dnia. Był to jednak bardzo intensywny dzień, spędzony w połowie w Pendolino, więc jestem skłonny dać LG V40 drugą szansę.

Żywię wyjątkowo ciepłe uczucia względem LG V30, który jest jednym z moich ulubionych smartfonów wszechczasów, więc nie skreślam LG V40 na starcie. Owszem, ten telefon ma kilka wad i na pewno trudno będzie go wybronić sprzedażowo w sytuacji, gdy lada dzień z każdej strony napłynie nowa konkurencja.

Nie da się jednak odmówić mu uroku i tej nieuchwytnej przyjemności z korzystania, której nie da się zapisać na karcie specyfikacji. Z optymizmem patrzę więc na najbliższe tygodnie testów, bo choć do ideału LG V40 odrobinę brakuje, to coś czuję, że zdoła mnie w tym czasie niejeden raz zaskoczyć.