społeczeństwo

Kiedyś to było! Piątkowy wieczór w barze, sobotnie wyjście na mecz lokalnej drużyny i niedzielne przedpołudnie w kościele. Wszystko z ludźmi, we wspólnocie. Teraz jest życie w subskrypcji, scrollowanie ekranu i płatne aplikacje do poznawania ludzi, które tylko frustrują. Wszystko to skutkuje domową izolacją i epidemią samotności. Czy receptą na nią mogą być tzw. trzecie miejsca? Próbuje udowodnić to jeden z mieszkańców niewielkiego Sulechowa.

T-Mobile uruchamia platformę #BurzymyBariery i zaprasza wszystkich do współudziału. Mnie, ciebie, dziennikarzy, konsumentów czy nawet Dawida Podsiadłę. Pewnie zastanawiacie się, o co dokładnie może chodzić. Tym razem to nie kolejna oferta czy gigabajty. To coś, co może zmienić sposób, w jaki komunikujcie się ze swoim otoczeniem.

Jeśli roboty mają stawać się podobne do nas, na obraz i podobieństwo nasze będą projektowane, to możliwe, że zaczniemy je traktować jak ludzi. Być może kochać jak ludzi. Być może wykorzystywać jak ludzi. Czy będziemy jednak ich pragnąć? Czy nasze zmysły oswoją się ze stucznością? Zastanawia się nad tym Ewa Stusińska, autorka książki „Deus Sex Machina. Czy roboty nas pokochają?”.

„Ponieważ nie ma magazynów z przyjaciółmi, więc ludzie nie mają przyjaciół” – mówił Lis do Małego Księcia w kultowej powiastce Antoine’a de Saint-Exupéry’ego. Ale kapitalizm technologiczny stara się nas przekonać, że jest inaczej. Czasem przyjmuje to prostacką wersję wisiorka Friend, czasem wulgarnego targowiska tinderowego, momentami bywa subtelne jak w przypadku aplikacji Timeleft.

Wirtualna partnerka jest zawsze pod ręką. Chętnie wysłucha, poratuje dobrym słowem. A przy okazji zareklamuje ci kilka towarów i pomoże zrobić zamach. Czy na pewno chcemy takich związków?

Tak zwany zwrot ludowy w literaturze i sztuce kończy się. Gdy każdy powiedział to, co wiedział, dwa razy wysłuchał własnych słów, czas przejść do konkretów, bo mody przemijają, gniją i śmierdzą banałem.

Postęp ma swoje krwawe oblicze. Nie chcemy go widzieć, żyjąc tysiące kilometrów dalej w bogatej Warszawie. Nie potrafimy zmusić gigantów technologii do poszanowania praw człowieka i zadbania o środowisko naturalne, bo tak naprawdę nam na tym nie zależy. Nie obchodzi nas los tych, którzy płacą za to, że nie umiemy sobie odmówić nowego iPhone’a.

Mając naście lat usłyszałam, że „w życiu sobie nie poradzę, jak będę tyle przed komputerem siedzieć”. Grubo ponad dekadę później role się odwróciły i okazuje się, że dom staje na głowie, bo mnie już nie ma i nie wiemy, gdzie kliknąć.

Pamiętacie film „Her” (Ona) z Joaquinem Phoenixem w roli głównej? Dla wielu z nas była to fantastyka, ale dla pokolenia Z i Alfa może być rzeczywistością. Miłość do robota może być łatwa, a nawet przyjemna. Tak, jakby ktoś ją dla nas specjalnie zaprogramował. 

Kilkadziesiąt lat temu do awansu społecznego wystarczył jeden duży krok, dziś coraz częściej drobimy w miejscu, bo furtka promocji się domyka. Maciej Jakubowiak, niczym „polski Didier Eribon”, wyjaśnia, co dziś znaczy kapitał kulturowy i czy znajomość „Pana Tadeusza” wystarczy by nie stać się cyfrową biomasą.