Sondy kosmiczne

Wyobraźcie sobie taką sytuację: astronomowie odkrywają nowy obiekt w Układzie Słonecznym, niewielki, drobny wręcz, ale poruszający się tak, że jego pochodzenie wydaje się nienaturalne. Przechwytujemy go i okazuje się, że to wytwór obcej cywilizacji. Brzmi nierealistycznie? Avi Loeb z Harvardu pyta: a właściwie dlaczego?

Mijający właśnie rok 2020 obfitował w naprawdę wiele odkryć astronomicznych, ale także wiele wydarzeń w sektorze eksploracji przestrzeni kosmicznej.

Choć w Polsce tuż po świętach zostaną wprowadzone obostrzenia, to kilkadziesiąt milionów kilometrów od Ziemi będzie dzień jak co dzień. Już 27 grudnia do Wenus po raz pierwszy zbliży się sonda Solar Orbiter, która zmierza w kierunku Słońca.

Nie zdając sobie z tego sprawy, ludzie stworzyli sobie kosmiczną osłonę przed wysokoenergetycznym promieniowaniem słonecznym.

Japońscy naukowcy czekali na ten moment od ponad sześciu lat. Dzisiaj otworzono zasobnik z próbkami gruntu pobranymi z powierzchni planetoidy Ryugu.

Ruch gwiazd, planet, księżyców i sond w przestrzeni kosmicznej regulowany jest przez grawitację. Jednak dopiero teraz astronomowie odkrywają kosmiczne autostrady, którymi można lecieć ile fabryka dała.

Gdyby tak wystarczyło znaleźć jeden kamień drogocenny, który może ustawić człowieka finansowo na całe życie. A nie, już taki jest. Ma 226 km średnicy i znajduje się dzisiaj najbliżej Ziemi.

Już w najbliższą sobotę w ziemską atmosferę wleci obiekt z przestrzeni kosmicznej. Nie musimy jednak wysyłać w jego stronę misji z Bruce'em Willisem. Wręcz przeciwnie, czekamy na ten obiekt.

Hope, pierwsza w historii arabska sonda marsjańska, aktualnie zmierzająca w stronę Czerwonej Planety, spisuje się doskonale. Dlatego też inżynierowie planują dla niej dodatkowe zajęcie na najbliższych kilka tygodni.

Wszystkie te światy są wasze. Nie wolno wam jedynie lądować na Europie - taka informacja ze statku Discovery dociera na Ziemię w 2010: Odysei Kosmicznej, filmie z 1984 r. Z tą Europą naprawdę jest coś nie tak.

Kiedyś: jądro planetarne, dzisiaj: jedna z największych planetoid w Układzie Słonecznym. Pierwsze jej badania przeprowadzone w ultrafiolecie wskazują, że ten nietypowy obiekt rdzewieje.

Największa rakieta od czasów misji Apollo, Space Launch System zabierze ludzi na Księżyc już w 2024 roku. I w ogóle zrobi jeszcze wiele innych rzeczy. Jest tylko jeden problem: jak na razie nie powstała ani jedna rakieta.

Zaledwie kilka dni temu amerykańska sonda OSIRIS-REx uderzyła specjalnym wysięgnikiem o powierzchnię planetoidy Bennu i pobrała próbkę materii z jej powierzchni, aby dostarczyć ją na Ziemię. Nie wszystko jednak poszło zgodnie z planem.

Voyager 2, sonda wysłana w podróż po Układzie Słonecznym w 1977 r., właśnie dostarczyła niezwykle interesujące dane. Wskazują one na to, że gęstość materii w otaczającej ją przestrzeni międzygwiezdnej zaczęła rosnąć.

Po czterech latach w przestrzeni kosmicznej amerykańska sonda OSIRIS-REx opuściła się dzisiaj na powierzchnię planetoidy Bennu, gdzie podjęła próbę zebrania niewielkiej ilości materii z powierzchni i odleciała z powrotem na orbitę. Do zdarzenia doszło 330 mln km od Ziemi.

Krążąca od niemal dwóch lat wokół planetoidy Bennu sonda o rozmiarach dużego vana już we wtorek spróbuje pobrać z jej powierzchni trochę pyłu, który następnie zostanie wysłany w kierunku Ziemi. Manewr pobrania regolitu jest jednak obarczony sporym ryzykiem.

Astronomowie zajmujący się badaniem bardzo wczesnych etapów ewolucji wszechświata mają powody do radości. Być może wkrótce otrzymają niesamowite ciekawe narzędzie do badania okresu, kiedy powstawały pierwsze gwiazdy we wszechświecie.

Japońska Agencja Kosmiczna (JAXA) oraz nadawca NHK postanowili wspólnie zbudować kamerę Super Hi-Vision Camera, która zainstalowana na pokładzie sondy Martian Moons eXploration (MMX) będzie w stanie fotografwać Marsa w 4K i 8K.

No dobra, nie drzazgi, a pył. Naukowcy pracujący w zespole misji OSIRIS-REx donoszą, że wokół planetoidy znajduje się sporo pyłu, który po prostu uniósł się z jej powierzchni. Aktywność obserwowana na powierzchni planetoidy tylko wspiera teorię według której są to całkiem dynamiczne obiekty.

Choć nikt się tego nie spodziewał, naukowcy z Hawajskiego Instytutu Geofizyki i Planetologii (HIGP) odkryli na biegunowych obszarach Księżyca hematyt, swego rodzaju rdzę, której nikt się tam nie spodziewał.