Praca

Oglądasz sobie nowy film Marvela. Na ekranie w feerii kolorów biją się postacie w trykotach. Możesz nie wiedzieć, że twórcy tych postaci, których perypetie przynoszą miliardowe przychody, często zarabiają głodowe stawki, pracując nad komiksami ponad normę i płacąc za to swoim zdrowiem. 

W czasach, gdy sztuczna inteligencja potrafi napisać esej, zrobić grafikę, a nawet zasugerować lepsze hasło do protestu niż zawodowy związkowiec, Święto Pracy zaczyna brzmieć… trochę nostalgicznie. No bo jak tu świętować pracę, skoro coraz więcej z niej robią maszyny, a my zostajemy z pytaniem, które wyśpiewały Elektryczne Gitary: „I co ja robię tu (u-u, co ty tutaj robisz)”. 

Przekraczając próg Microsoft Inclusive Tech Lab na rozległym kampusie w Redmond nie spodziewałem się, że to doświadczenie całkowicie zmieni moje spojrzenie na projektowanie technologii.

Wszczepiamy implanty, mierzymy glukozę i jemy grzyby, aby być lepszymi, bardziej produktywnymi i kreatywnymi pracownikami. W dyktacie wydajności ulepszamy swoje ciała i umysły, ale zysk, który wypracujemy, niekoniecznie będzie naszym udziałem.

Trudno wskazać równie dynamiczną transformację gospodarczą jak obecna. Sztuczna inteligencja nowej generacji przekształca to, w jaki sposób funkcjonuje przemysł, edukacja, marketing czy produkcja. To niepowtarzalna okazja, by znaleźć się w awangardzie tej rewolucji – i czerpać z tego rozmaite korzyści, również finansowe.

Niezauważana. Niedoceniana. Niewynagradzana. Praca emocjonalna jest znacznie ważniejsza, niż wydawałoby się na pierwszy rzut oka. Nie tylko dla naszego samopoczucia i relacji z najbliższymi, ale dla całego systemu gospodarczego. 

Dla cyberprzestępców nie ma żadnej świętości, liczy się wywołanie skrajnej reakcji. Nowa kampania jest wyjątkowo cyniczna.

Google chce, aby poszukiwanie pracy rozpoczynało się nie od wyszukiwarki Google, a rozmowy z AI.

Jedni mają wolny piąteczek, drudzy pracują sześć godzin dziennie. Kolejne polskie firmy, a nawet instytucje publiczne, eksperymentują z krótszym czasem pracy. Luźniejsze podejście do godzinowej normy może mieć jednak również negatywne skutki. 

Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej dostrzega problem pracy dzieci w internecie oraz wykorzystywania ich wizerunku do zarobkowania. Jednak nie ma pomysłów, jak to rozwiązać. – To szara strefa, którą należy uregulować – mówi Adriana Denys-Starzec, adwokatka w kancelarii JDP, i przedstawia propozycje regulacji. – Jeśli rodzice chcieliby, aby ich dziecko było kidinfluencerem, musieliby uzyskać zgodę sądu opiekuńczego. 

Zacząłem pracę w Biedronce. Nie, nie w tej prawdziwej, lecz w symulatorze Robloxa. I mam nadzieję, że praca przyszłości będzie wyglądać inaczej. Jak? Odpowiedzią może być uśmiercone przez wielu metawersum. Wiele wskazuje na to, że w szumie sztucznej inteligencji zbyt wcześnie złożyliśmy je grobu. Ale wyzwań mu nie brakuje. 

Jeśli już macie wydawać pieniądze na Black Friday, to kupcie bilet na film „Union”. Szczególnie, że prawdopodobnie nie zobaczcie go w szerokiej dystrybucji kinowych sieciówek, bo tę wstrzymał strach przed potęgą Amazona.

Kupowanie w świecie dynamicznych i spersonalizowanych cen staje się grą, w której nie można wygrać. Coraz częściej wartość towarów i usług odrywa się od kosztów ich wytworzenia, a o ich cenie decydują karmione naszymi danymi tajemnicze algorytmy. A to może prowadzić do dyskryminacji, a nawet nierówności.

System partnerów flotowych to inkubator patozatrudnienia, gdzie ciągle tworzone są nowe sposoby obchodzenia prawa. Ten model nie ma ekonomicznej racji bytu. Jest szkodliwy biznesowo i społecznie. Trzeba to ukrócić – mówi Stanisław Kierwiak, przewodniczący międzyzakładowej organizacji związku zawodowego Konfederacja Pracy, zrzeszającej kurierów pracujących dla Pyszne.pl.

Luksusem felietonisty jest to, że na sprawę może spojrzeć z dystansu i subiektywnie. Gdy już ucichły wuwuzele oburzenia z Facebooka i opadł kurz z bitewnych pól LinkedIna, można spytać, gdzie jest faktyczny problem w tym, że sztuczna inteligencja zastąpiła dziennikarzy radia, którego… i tak niemal nikt nie słuchał.

Internetowe inby i wirale służą pracownikom do nagłaśniania nieprawidłowości i zgłaszania, że ich prawa są łamane. Stają się nową formą oporu i nacisku na pracodawców. Ich moc rażenia jest ogromna, jednak fala uderzeniowa może dosięgnąć również ich autorów.

– Dobrze, kochany, dobrze, ale jutro – mówił bohater jednego z filmów Barei, przy okazji zupełnym przypadkiem przewidując trend w mediach społecznościowych. Niektórzy szczycą się tym, że swoje obowiązki wykonują bardzo, bardzo, ale to bardzo powoli. Słodkie lenistwo jest na pierwszym miejscu, co dziwi bardziej wydajnych współpracowników.

Czy można odetchnąć od korporacyjnych struktur, szefa sprawdzającego, czy na pewno pracujesz, i nadgodzin? Jeśli masz pomysł na siebie, odpowiedzią może być marka własna. Podobno można ją rozwijać, śpiąc. Czy zatem da się uciec od pracowniczego wyzysku? A co jeśli szefem i podwładnym jest ta sama osoba? 

Mam – i wydaje mi się, że nie tylko ja – bardzo głęboko w umyśle zainstalowany koncept 40-godzinnego tygodnia pracy. Jeśli nie przepracuję dziennie 8 godzin, to wydaje mi się, że robię coś źle. To jest niestety gigantyczny sukces ideologii efektywności i produktywności, którą nam wtłoczono do głów – mówi w rozmowie z Magazynem Spider’sWeb Plus dr Zofia Smełka-Leszczyńska, autorka książki „Cześć pracy. O kulturze zapierdolu”.

Kioski samoobsługowe w McDonald’s Polska są relatywnie nowe – tym niemniej funkcjonują już 25 lat w obrębie całej tej sieci. Czy tam, gdzie zostały wdrożone wiele lat temu, udało się zaoszczędzić na liczbie zatrudnionych pracowników? Wręcz przeciwnie: koszty pracy są jeszcze większe. Ale to dobrze.