Galaktyki

Galaktyki satelitarne to stosunkowo niewielkie galaktyki karłowate krążące wokół dużych galaktyk, takich jak np. nasza Droga Mleczna. Astronomowie zidentyfikowali wiele takich galaktyk krążących wokół nas. Teraz jednak okazuje się, że to wcale nie są satelity.

Nowo powstała supermasywna czarna dziura może zostać wyrzucona z galaktyki wraz z najbliższymi jej gwiazdami siłą odrzutu po emisji fal grawitacyjnych i przemierzać niezauważenie przestrzeń międzygalaktyczną.

Patrząc na ludzki mózg i wszechświat widzimy mnóstwo podobieństw. Jednak sama zbieżność pod względem wyglądu i struktury to nie wszystko. Podobieństw jest więcej.

Żadna z dotychczas odkrytych egzoplanet nie znajduje się tak daleko, jak źródło sygnału, które odkryli naukowcy.

Naukowcom być może właśnie udało się odkryć jedną z najstarszych istniejących gwiazd we wszechświecie. Może mieć ona istotny związek z gwiazdami, które jako pierwsze rozświetliły wszechświat po jego powstaniu 13,7 mld lat temu.

Cały Układ Słoneczny położony jest w gigantycznej strukturze magnetycznej mającej długość nawet tysiąca lat świetlnych. To, co wydawało się wieloma obiektami, tworzy jedną większą całość. Naukowcy jeszcze nie wiedzą, jak powstają i jak utrzymują się takie magnetyczne struktury.

Kosmiczny Teleskop Hubble’a sfotografował ostatnio niezwykłą galaktykę spiralną. NGC 5728 ma niezwykle intrygujące centrum.

Mimo wielu lat poszukiwań wciąż nie udało się znaleźć ani jednego dowodu na istnienie jakiegokolwiek życia poza Ziemią. Czy zatem jesteśmy sami w pustce wszechświata? Teraz pojawił się płomyk nadziei na coś intrygującego.

Trzy obrazy wybuchu supernowej Requiem dotarły do Ziemi już kilka lat temu. Czwarty leci okrężną drogą, więc jeszcze trochę mu to zajmie. Poczekamy.

Supermasywne czarne dziury kojarzą się zazwyczaj z samym centrum masywnych galaktyk. Jak jednak pokazują badania, być może powinniśmy poszukać ich także zupełnie gdzie indziej.

Kosmiczny Teleskop Hubble’a sfotografował fascynującą galaktykę spiralną w Gwiazdozbiorze Pieca. Nazwa gwiazdozbioru zaskakująco dobrze pasuje do samej galaktyki.

Wyobraźcie sobie, że dwadzieścia metrów za domem odkrywacie potężny statek kosmiczny. Nie widzieliście go wcześniej, bo tuje w ogrodzie go zasłaniały. A teraz wyobraźcie sobie, że to nie 20 metrów a tysiące lat świetlnych, nie za domem, a za Galaktyką i nie statek kosmiczny, a potężny obłok gazowy.

Astronomowie obserwujący niebo za pomocą południowoafrykańskiego radioteleskopu MeerKAT opublikowali zdjęcie promieniowania radiowego, emitowanego przez odległą galaktykę eliptyczną IC 4296.

Gromady kuliste to jedne z najciekawszych i jednocześnie najbardziej urodziwych obiektów nocnego nieba. Składające się z dziesiątek, a nawet setek tysięcy gwiazd sfery zazwyczaj powstałe jeszcze przed powstaniem Drogi Mlecznej, skrywają w swoich wnętrzach wiele niewiadomych.

Dopóki w galaktyce jest odpowiednio dużo gazu, galaktyka może się rozwijać i bezustannie zastępować stare gwiazdy nowymi. Gdy gazu zabraknie, galaktyka zaczyna obumierać: nowe gwiazdy już nie powstają, istniejące powoli się starzeją. Co jednak się dzieje, gdy gaz jest… ale galaktyki nie ma?

Kiedy myślimy o największych wirujących obiektach we wszechświecie, najpierw do głowy przychodzą planety, gwiazdy, duże gwiazdy. Potem sobie uświadamiamy, że w sumie przecież galaktyki spiralne są spiralne, bo… wirują. Gdzie się jednak to szaleństwo kończy?

Japońscy naukowcy odkryli właśnie niezwykle silny wiatr w galaktyce odległej od nas o rekordowe 13,1 mld lat świetlnych. Jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, że wszechświat ma 13,7 mld lat, to wyjdzie na to, że były one naturalnym procesem obecnym przy powstawaniu wszystkich galaktyk.

Pod względem budowy astronomowie dzielą galaktyki na spiralne, soczewkowate, eliptyczne i nieregularne. Nasza galaktyka - Droga Mleczna - jest na przykład galaktyką spiralną. Zwykle takie galaktyki są najbardziej uporządkowane: wyraźne centrum i ułożone w dysk otaczające je ramiona spiralne. Zwykle, ale nie zawsze.

Szybkie błyski radiowe to zjawisko wciąż w dużym stopniu niewyjaśnione. Z uwagi na to, że pojawiają się bez ostrzeżenia i trwają zaledwie tysięczną część sekundy, astronomowie nie mają szans na to, aby szybko skierować w ich stronę instrumenty i dowiedzieć się, gdzie znajduje się ich źródło.

Choć proces powstawania gwiazd z rozległych obłoków gazowo-pyłowych znany jest od wielu lat, to jego wiarygodne odtworzenie w symulacji komputerowej stanowiło do niedawna ogromne wyzwanie. Rozmiary obłoku, wielość procesów w nim zachodzących oraz interakcje między poszczególnymi zagęszczeniami pyłu, jak i samymi dopiero powstającymi gwiazdami wymagały nie lada sprzętu.