Czarna dziura

Naukowcy poszukujący czarnych dziur w celu ich lepszego poznania wszędzie widzą potencjalne kandydatki na czarne dziury. Czasami nawet tam, gdzie ich w ogóle nie ma.

Za każdym razem kiedy astronomowie odkrywają zderzenie dwóch czarnych dziur z danych wychodzi, że zderzają się one krążąc wokół siebie po nietypowych orbitach. Teraz zespół z Kopenhagi postanowił sprawdzić dlaczego tak się dzieje.

Zaledwie dwa lata temu astronomowie poinformowali o odkryciu w odległości zaledwie 1000 lat świetlnych najbliższej nam czarnej dziury. Obiekt ten oznaczony numerem HR 6819 wzbudził jednak wiele podejrzeń w świecie astronomii. Nic dziwnego, że naukowcy zabrali się za sprawdzanie tego odkrycia. Dzisiaj międzynarodowy zespół naukowców z Belgii opublikował wyniki swojego śledztwa.

Wszystko wskazuje, że naukowcy odkryli w odległych rejonach wszechświata dwie supermasywne czarne dziury, które są już tak blisko siebie, że wkrótce zleją się w jedną jeszcze większą supermasywną czarną dziurę.

Na przestrzeni lat naukowcy zidentyfikowali setki czarnych dziur, tych małych i tych dużych, w centrach galaktyk i w centrach gromad gwiazd. Czasami czarne dziury pojawiały się też w pobliżu innych gwiazd jako elementy układu podwójnego. Jednak takiej czarnej dziury jak ta jeszcze nikt nigdy nie widział.

Podróże przez tunele czasoprzestrzenne z prędkością większą niż prędkość światła? Teoretycznie jest to możliwe.

Astronomowie obserwujący wszechświat za pomocą kosmicznego obserwatorium rentgenowskiego Chandra odkryli ostatnią stosunkowo małą supermasywną czarną dziurę, która skrywa się w galaktyce karłowatej, gdzie jej nie powinno być. Wyjaśnienie jej powstania może powiedzieć nam wiele o największych czarnych dziurach we wszechświecie.

Tunele czasoprzestrzenne (gdyby na pewno istniały) mogą z zewnątrz przypominać czarne dziury. Jednak różnią się od nich tym, że gdy jakiś obiekt wpada do takiej, to już w niej zostaje. Gdy coś zaś wpadnie do tunelu, może przelecieć przez niego na drugą stronę. A gdyby to była czarna dziura? Takie zjawisko mogłyby wykryć detektory fal grawitacyjnych.

Czy po drugiej stronie czarnej dziury znajdują się tylne drzwi i materia może przedostać się przez nie nietknięta? Taką teorię wysnuli włoscy naukowcy. To oznacza, że możemy opuścić czarną dziurę i kontynuować podróż przez tunel czasoprzestrzenny. Jest jedno ale. Szerokość tunelu jest mniejsza jądro atomu.

Einstein w grobie się nie przewraca, wręcz przeciwnie - mógłby znów zakrzyknąć "a nie mówiłem!?". Naukowcy zbadali czarną dziurę tak dokładnie, jak nigdy dotąd, i znów okazało się, że genialny naukowiec miał rację.

W 2018 roku astronomowie dostrzegli na niebie niezwykłą eksplozję supernowej. Nie dość, że była niezwykle krótka, to była nawet 100 razy jaśniejsza od typowej supernowej. Jej oznaczenie katalogowe AT2018cow sprawiło, że bardzo szybko zaczęto ją w mediach nazywać krową. Teraz naukowcom udało się ustalić, co zostało po tej eksplozji.

W 2014 roku w pobliżu supermasywnej czarnej dziury w centrum Drogi Mlecznej przeleciał tajemniczy obiekt oznaczony przez astronomów mianem G2. Teraz, po wielu latach, naukowcy w końcu ustalili czym on był.

Kilka godzin temu rakieta Falcon 9 wyniosła w przestrzeń kosmiczną nowy kosmiczny teleskop rentgenowski. Dzięki IXPE będziemy w stanie przyjrzeć się jednym z najbardziej energetycznych obiektów i zjawisk we wszechświecie w zupełnie nowy sposób.

W centrum Drogi Mlecznej znajduje się supermasywna czarna dziura o masie cztery miliony razy większej od masy Słońca. W centrum każdej dużej galaktyki znajduje się taki obiekt. Czasami jednak gdy galaktyki się ze sobą zderzają, można natrafić na dwie takie supermasywne czarne dziury, które tańczą wokół wspólnego środka masy. Naukowcy właśnie odkryli najbliższą taką parę.

Czarne dziury to z natury spokojne obiekty. Gdy ich nikt nie denerwuje, to same z siebie nic nie robią. Gdy jednak w ich otoczeniu znajdzie się gwiazda, to bardzo szybko może zrobić się nieprzyjemnie. Nie każda gwiazda wychodzi z takiego spotkania cało.

Nowo powstała supermasywna czarna dziura może zostać wyrzucona z galaktyki wraz z najbliższymi jej gwiazdami siłą odrzutu po emisji fal grawitacyjnych i przemierzać niezauważenie przestrzeń międzygalaktyczną.

Jeżeli kiedykolwiek mieliście nadzieję, że naukowcom uda się znaleźć czarne dziury gdzieś w naszym bezpośrednim otoczeniu, to macie szczęście. Badacze podejrzewają, że uderzały one bezpośrednio w powierzchnię Księżyca.

Procesy zachodzące w bezpośrednim otoczeniu dopiero co powstałych czarnych dziur mogą umożliwiać powstawanie nowych pierwiastków, tak jak ma to miejsce w eksplozjach supernowych, które do dzisiaj uważa się za jedyne miejsca, w których powstają nowe pierwiastki.

Teoria Wielkiego Wybuchu jest tylko teorią, którą co jakiś czas ktoś próbuje podważyć. Brazylijski fizyk Juliano Silva zaproponował ciekawą alternatywę.

Czarne dziury nie należą do obiektów łatwych do znalezienia w przestrzeni kosmicznej, z definicji wszak pochłaniają światło, zamiast je emitować czy odbijać. Tym bardziej zaskakujące jest odkrycie naprawdę niewielkiej czarnej dziury poza naszą galaktyką.