Piotr Lipiński

„Oto tweet człowieka podłączonego do kroplówki. Co za czasy!”

Zapomnieć jest dużo łatwiej niż pamiętać. Niby nic w tym odkrywczego, dopóki nie przypomnimy sobie, jak dużo zapomnieliśmy.

Chwyciłem dubeltówkę i ustrzeliłem cholerstwo. Nie będzie się szwendał jakiś dron po moim niebie.

Makuś i Łindołs w jednym stali domku, jeden na górze, a drugi na dole. Jeden był cichy, nie wadził nikomu, drugi najdziksze wyprawiał swawole. A później było tylko gorzej… I to niestety przeze mnie.

Niemal pięćdziesiąt tysięcy złotych spoczywało w niewielkiej walizeczce. Niestety – nie w gotówce, ale w postaci rury ze szkłem. Co było tym bardziej intrygujące.

Podobno ludziom maleją głowy a rosną kciuki. Tak przynajmniej uważa pewien introligator.

Artyści zarabiają coraz mniej – potwierdzą z równą mocą Zbigniew Hołdys jak i gwiazdy disco-polo. Z przekory zadam jednak pytanie: a właściwie dlaczego do tej pory zarabiali coraz więcej? Czy śpiewali coraz lepsze piosenki?

– To był geniusz – powiedziała mi o Jacku Karpińskim jedna z jego współpracowniczek. Ale być geniuszem to jednak zbyt mało – w PRL-u należało jeszcze pokochać świnie. Swoją nową książkę o jednym z najbardziej znanych polskich informatyków zatytułowałem więc „Geniusz i świnie”. Napisaną biografią niniejszym chwalę się nieskromnie, bo każdy autor jest dumny z książek jak z własnych dzieci. Albo z kolejnych żon, jeśli wzorem Karpińskiego miał ich kilka.

Gdzie są szybciej newsy niż w Internecie? Na Twitterze!

Nad Pompejami szalał wulkan, gdy nagle zadzwoniła „komórka”. Los Pompejów był przesądzony – co mogło zaskoczyć tylko amerykańską widownię. Ale to, że siedząca za mną kobieta, w samym środku kinowego sensu najzwyczajniej w świecie odbierze telefon – to już było niespodzianką nawet w Europie Centralnej.

Tancerka na scenie bez przekonania kręciła brzuchem, a nieliczna publiczność w pustawej restauracji udawała, że dobrze się bawi. W powietrzu wisiało napięcie, jakby właśnie wybuchła wojna i ostatni goście czekali na ewakuację.

Czasami zastanawiam się, kiedy Internet przestanie być modny. I co go zastąpi.

Nienawidzę pieniędzy. Przynajmniej niektórych.

Mam ochotę krzyknąć: zamknijcie do diabła ten cholerny Internet! Bo narodziła się w nim nie wirtualna, ale chora rzeczywistość.

W Polsce Ameryki nie odkryjemy, już choćby z tego powodu, że jakiś czas temu zrobił to Kolumb, i to na miejscu. W cyfrowym świecie lepiej sprawdza się kopiowanie Stanów. Trudno więc dziwić się, że „Gazeta Wyborcza” – amerykańskim wzorem – zamknęła swoje teksty za paywallem. W świecie słyniemy jednak z przeskakiwania murów i płotów – a przynajmniej znany jest z tego nasz pewien bohater narodowy.

Dawno temu zostałem jednoosobowym serwisem komputerowym. I założę się, że takim jest każdy czytające moje słowa.

Dawniej jako Internet służyły taksówki. Przynajmniej dziennikarzom.

Podobno ubrania mają być inteligentne. Niektórych rzeczywiście już tylko to może uratować.

Drogi Facebooku! Powoli zapominam, że istniejesz. Za jedno będę cię zawsze cenił: pozwoliłeś mi zrozumieć, że znajomi nie są po to, aby się z nimi codziennie spotykać.

Wszyscy jesteśmy fotografami. A przynajmniej ci, którzy mają aparat wbudowany w telefon komórkowy.

A gdyby za korzystanie ze Skype’a wsadzano do więzienia? Pomysł godzien kiepskiego autora science-fiction. Choć, jak się okazuje, nie tylko owego grafomana.

Jak byśmy dziś żyli, gdyby nie pojawił się Internet? Wystarczy zapytać mojego sąsiada.

„Zgadza się – Kilgore Trout powrócił. Nie powiodło mu się w szerokim świecie. To żaden dyshonor. Wielu porządnym ludziom nie wiedzie się w szerokim świecie”.

Nie znoszę jednorazowości. Co oznacza, że jestem kiepsko przystosowany do współczesnego świata.

W 2056 roku umrze ostatnia osoba, która zrozumie żart nawet jeśli zdanie nie będzie zakończone emotikonem 🙂

Od pewnego czasu wszyscy chcą być szaleńczo produktywni. Za wyjątkiem mnie. Ja pragnę być leniem i rozwijam ową umiejętność na miarę własnych sił. Kiedyś moja ówczesna szefowa na zebraniu działu reportażu stwierdziła, że jeśli będziemy pisać więcej tekstów, to zarobimy więcej. Ja wówczas sformułowałem i wygłosiłem opinię, której staram się trzymać:

Nowy apple’owy system operacyjny Mavericks zobaczymy w Internecie, ale nie w najnowszych komputerach Apple. Chociaż zaprezentowano go już kilka tygodni temu, to wciąż nie uruchomimy Mavericksa od razu po radosnym unboxingu „jabłkowego” komputera.

Wjeżdżając samochodem do Warszawy po raz trzy tysiące pięćset dwudziesty szósty (lub też siódmy, pamięć niestety płata figle), pomyślałem, że Autamapa to pierwszy program nawigacyjny, którego warto używać, nawet jeśli trasę znamy na pamięć. A dlaczego? O tym za chwilę – najpierw o urodzie.