Piotr Lipiński

„Lustrzanką” coraz trudniej zrobić zdjęcie. Na szczęście coraz łatwiej smartfonem.

– Chopin, mamy problem! Coś nam tu koło skrzydła lata.

Wstrząsnęło mną Apple Music. A nawet całym mieszkaniem.

Poszedłem zajrzeć do reala. Ale wszędzie, na biurkach, autobusach, sklepach, gazetach a nawet na śmietniku były znaczki Facebooka. Wszyscy namawiali mnie, żebym ich polubił. Jacyś niedowartościowani? Jeszcze nie zauważyli, że najwięcej na ich usilnych staraniach zyskują nie oni, ale sam Facebook?

Po raz pierwszy napisałem cały tekst na smartfonie. Cóż – każdego dotykają jakieś dziwactwa.

Na wakacjach można zgubić sporo rzeczy. Choćby samochód albo hotel.

Dojrzałem do kolejnego etapu w życiu. Zbliżając się do wieku bardzo dojrzałego – albo nawet przejrzałego – z sentymentu za dzieciństwem kupiłem „kolarkę”. Przecież, jak powiadali Grecy, w zdrowym ciele zdrowy duch. Czego najlepszym przykładem Andrzej Gołota.

Mój kolega wysłał najdroższego w swoim życiu sms-a. W cenie samochodu.

Kiedy już człowiek ustali, co jest lepsze: iOS czy Android, szarlotka czy sernik oraz whisky czy whiskey, pora na kolejne życiowe wyzwanie. Suunto czy Garmin?

Włączam transmisję z Ironmana. Potem oglądam recenzję chińskiej kamerki sportowej. A chwilę później mix południowoamerykańskich przebojów.

Pora zastanowić się jak Hamlet na wieść o zbliżających się wakacjach:

Jaki ten świat zrobił się prosty! Odkryłem cudowną metodę na odchudzanie. I wcale nie przyszła z kolejnym mailem informującym o niebotycznej wygranej albo zachwalającym przedłużania pewnych męskich części ciała.

W świecie coraz łatwiej oberwać w łeb. Za sprawą kijków do „selfie”. Wszędzie ludzie wymachują nimi jakby trenowali kendo.

Różnice między cyfrowym a rzeczywistym światem wciąż potrafią mnie zaskakiwać. Czyli jeszcze nie umarłem.

Nie mam podzielnej uwagi. Dlatego nie odbieram telefonu na ulicy.

Wygląda na to, że świat stanie się nieco bardziej kulturalnym miejscem. Przynajmniej na chwilę.

Z pewnego prowincjonalnego układu słonecznego dobiegły do naszej stacji odbiorczej sygnały świadczące – jak sądzą niektórzy – o zaczątkach inteligentnego życia. Według naszych badaczy – niektórych, ponownie podkreślmy – są to tak zwane „komentarze” stosowane w funkcjonującym na tej planecie prymitywnym systemie zwanym „Internet”. Większość uczonych przychyla się jednak do zdania, że to jedynie przypadkowe zbitki pseudomyślowe, charakterystyczne dla istot, które nie wspięły się na wyższy szczebel rozwoju. Ich intelektualna aktywność ogranicza się do powtarzania zasłyszanych wcześniej fraz.

Kiedyś na lekcji religii – zanim kolejny raz wyszedłem z niej oknem – zapytałem, jak ochrzcić dziecko na pustyni, gdy zabraknie wody. W pilnej potrzebie, gdyby noworodek bardzo zachorował. Przecież bez chrztu nie dostanie się do nieba – w pewnych kręgach uchodzi to za pewnik.

Myśleć to on za bardzo nie lubi. Za to kocha biegać. Typowy sportowiec.

Kiedy tylko pojawiły się tablety, pomyślałem, że to genialne urządzenia. Wreszcie nie będę musiał sprzątać domu.

Mógłbym żyć bez bieżącej wody. Czerpałbym co wieczór ze studni. W ostateczności, przeżyłbym nawet bez Internetu. Najwyżej nie dowiedziałbym się o Taylor Swift. Ale nie potrafiłbym żyć bez książek. Pozbawiony literatury czułbym katusze, jak Tim Cook, gdyby został prezesem Samsunga.

Poczułem się, jakbym właśnie zasiadł w jury konkursu Miss World. Na scenie kandydatki po kolei zapewniały, że najbardziej w życiu pragną walczyć o pokój oraz zmniejszać dziurę ozonową. Bez wątpienia były śliczne. Choć niezbyt mądre.

Kiedy niedawno na kilka minut padło moje łącze internetowe, poczułem się jakby odcięto mi prąd, gaz, a nawet powietrze. Rzuciłem wszelką robotę i schowałem się pod kocem. Czekałem, aż wszystko powróci do normy. Wszystko oprócz mnie. Histeryczna reakcja na brak sieci nie jest chyba normalna.

Siedzieliśmy niedaleko Pałacu Kultury oglądając szusujących narciarzy. I to nie na żadnym filmie, ale na żywo.

Kiedy w Internecie znalazła się pierwsza instrukcja obsługi, świat zmienił się na lepsze. Miejmy nadzieję, że bezpowrotnie. Bo to bardzo istotne z punktu widzenia Narodowego Funduszu Zdrowia.

W życiu nie chodzi tylko o to, żeby zawsze było fajnie. Być może jednak się mylę i powinienem wyginąć jak dinozaury.

Jest taka firma, która regularnie doprowadza mnie do szału. A ja z pełnym oddaniem kupuję kolejne jej produkty. Typowy związek miłosno-nienawistny czy też sado-masochistyczny. Firma nazywa się Garmin.