Piotr Lipiński

Pora zastanowić się jak Hamlet na wieść o zbliżających się wakacjach:

Jaki ten świat zrobił się prosty! Odkryłem cudowną metodę na odchudzanie. I wcale nie przyszła z kolejnym mailem informującym o niebotycznej wygranej albo zachwalającym przedłużania pewnych męskich części ciała.

W świecie coraz łatwiej oberwać w łeb. Za sprawą kijków do „selfie”. Wszędzie ludzie wymachują nimi jakby trenowali kendo.

Różnice między cyfrowym a rzeczywistym światem wciąż potrafią mnie zaskakiwać. Czyli jeszcze nie umarłem.

Nie mam podzielnej uwagi. Dlatego nie odbieram telefonu na ulicy.

Wygląda na to, że świat stanie się nieco bardziej kulturalnym miejscem. Przynajmniej na chwilę.

Nasz świat wygląda czasami absurdalnie. Właśnie ten nasz, ten gadżeciarski. Świat pasjonatów nowoczesnych technologii.

Z pewnego prowincjonalnego układu słonecznego dobiegły do naszej stacji odbiorczej sygnały świadczące – jak sądzą niektórzy – o zaczątkach inteligentnego życia. Według naszych badaczy – niektórych, ponownie podkreślmy – są to tak zwane „komentarze” stosowane w funkcjonującym na tej planecie prymitywnym systemie zwanym „Internet”. Większość uczonych przychyla się jednak do zdania, że to jedynie przypadkowe zbitki pseudomyślowe, charakterystyczne dla istot, które nie wspięły się na wyższy szczebel rozwoju. Ich intelektualna aktywność ogranicza się do powtarzania zasłyszanych wcześniej fraz.

Kiedyś na lekcji religii - zanim kolejny raz wyszedłem z niej oknem - zapytałem, jak ochrzcić dziecko na pustyni, gdy zabraknie wody. W pilnej potrzebie, gdyby noworodek bardzo zachorował. Przecież bez chrztu nie dostanie się do nieba – w pewnych kręgach uchodzi to za pewnik.

Myśleć to on za bardzo nie lubi. Za to kocha biegać. Typowy sportowiec.

Kiedy tylko pojawiły się tablety, pomyślałem, że to genialne urządzenia. Wreszcie nie będę musiał sprzątać domu.

Szanowni Państwo! Witam!

Mógłbym żyć bez bieżącej wody. Czerpałbym co wieczór ze studni. W ostateczności, przeżyłbym nawet bez Internetu. Najwyżej nie dowiedziałbym się o Taylor Swift. Ale nie potrafiłbym żyć bez książek. Pozbawiony literatury czułbym katusze, jak Tim Cook, gdyby został prezesem Samsunga.

Poczułem się, jakbym właśnie zasiadł w jury konkursu Miss World. Na scenie kandydatki po kolei zapewniały, że najbardziej w życiu pragną walczyć o pokój oraz zmniejszać dziurę ozonową. Bez wątpienia były śliczne. Choć niezbyt mądre.

Byłem „piratem”. I nie uważam tego za powód do dumy. Raczej przyznaję ze wstydem, który gwałtownie szuka usprawiedliwienia. Na różne pokrętne sposoby, rzecz jasna.

Kiedy niedawno na kilka minut padło moje łącze internetowe, poczułem się jakby odcięto mi prąd, gaz, a nawet powietrze. Rzuciłem wszelką robotę i schowałem się pod kocem. Czekałem, aż wszystko powróci do normy. Wszystko oprócz mnie. Histeryczna reakcja na brak sieci nie jest chyba normalna.

Siedzieliśmy niedaleko Pałacu Kultury oglądając szusujących narciarzy. I to nie na żadnym filmie, ale na żywo.

Kiedy w Internecie znalazła się pierwsza instrukcja obsługi, świat zmienił się na lepsze. Miejmy nadzieję, że bezpowrotnie. Bo to bardzo istotne z punktu widzenia Narodowego Funduszu Zdrowia.

W życiu nie chodzi tylko o to, żeby zawsze było fajnie. Być może jednak się mylę i powinienem wyginąć jak dinozaury.

Jest taka firma, która regularnie doprowadza mnie do szału. A ja z pełnym oddaniem kupuję kolejne jej produkty. Typowy związek miłosno-nienawistny czy też sado-masochistyczny. Firma nazywa się Garmin.