uzależnienie od smartfona

Oczywiście tytuł to lekka przesada, ale zdradza dwie prawdy – tak, Motorola naprawdę uważa, że nadużywamy naszych smartfonów i tak, na premierę Moto G6 przyjdzie nam jeszcze poczekać.

Po sześciu latach przygody przyszła pora się pożegnać - zamknąłem konto na Twitterze. Dwa i pół roku po tym, jak zrobiłem to z samo z Facebookiem. Jak jest? Jednym słowem: polecam.

Przez ostatnie pół roku na moim smartfonie przybyły ledwie trzy aplikacje. Od ponad roku patrzę się na niemal ten sam pulpit. I prawdę mówiąc… przestałem czuć potrzebę, żeby zmieniać ten stan rzeczy. Osiągnąłem androidowe Zen.

Jak często odrywasz się od tego, co robisz, żeby sprawdzić powiadomienie w telefonie? A potem wpadasz w wir Facebooka-Instagrama-Maila-Twittera… Pewnie zdarza ci się to notorycznie, tak jak i mnie. Na szczęście, jak na wszystko, na to też jest aplikacja.

Od pewnego czasu smartfon traktuję jako zło konieczne. Bo rozprasza, bo przeszkadza, bo sprawia, że czuję się wiecznie trzymany na krótkiej smyczy. Są jednak dni, kiedy dociera do mnie, że to nie smartfon jest problemem. Bo odpowiednio użyty, jest najlepszym narzędziem, jakim dysponujemy w XXI wieku.

Śledzisz swoich znajomych w mediach społecznościowych? Widzisz, jak spędzają wspaniałe chwile na wakacjach? Jak chwalą się związkami, dziećmi i nowymi prezentami? Naukowcy doszli do wniosku, że obserwowanie tego i utwierdzanie się w przekonaniu, że wszyscy żyją lepiej niż my, może mieć dla nas i dla naszego otoczenia tragiczne skutki. Co więcej, prowadzi do zamkniętego koła nienawiści.

Schody ruchome w centrum handlowym (nie zmuszajcie mnie, by nazywać to miejsce galerią). Dwóch, na oko, licealistów zaczyna wjeżdżać na górę. Jak na komendę wyjmują smartfony. Rzucają okiem na ekrany. Kilka razy przesuwają po nich palcem i zanim dojadą chowają je do kieszeni. Scena wygląda, jak element wyreżyserowanej choreografii. Bez słowa idą na zakupy.

Jakiś czas temu Przemek Pająk napisał, że niemal cały czas ma wyciszone dźwięki w telefonie, a powiadomienia odbiera na zegarku Apple Watch. Pomyślałem wtedy, że to świetne rozwiązanie, bo sam mam problem z tymi wstrętnymi powiadomieniami i dźwiękami, które co chwilę wydaje mój smartfon. Dlatego… postanowiłem go wyciszyć.

I to jest wielki świat. I chyba trochę smutny.

Mój nos coraz bardziej czuje, że świat się zmienia. Żyjemy bowiem w czasach, w których jak ktoś chce zapalić papierosa, to najpierw musi go naładować. Palenie bez prądu staje się niemodne, jak noszenie tradycyjnych zegarków.

Kilka dni temu, krzątając się po domu, zapodziałam gdzieś telefon. Nie chciało mi się go szukać, a ponieważ wiedziałam, że jest w domu, nie martwiłam się o niego. Wiecie, co się stało? Szalona rzecz, naprawdę. Nieprawdopodobna. Świat się nie zawalił!

Dzisiejszy dzień nie różnił się dla mnie ani trochę od dziesiątek poprzednich, niemal identycznych dni. To był dość dobry dzień. A jednak mógł wyglądać zupełnie inaczej. W alternatywnej rzeczywistości ten dzień mógłby być po prostu fatalny.

Nie mam podzielnej uwagi. Dlatego nie odbieram telefonu na ulicy.

Tak, robię postanowienia noworoczne. Staram się w nich zawrzeć plany, dla których fakt zmiany roku, ma być ogniskiem zapalnym do podjęcia jakieś decyzji lub wprowadzenia zdrowego lub porządnego nawyku w moim życiu. Dopiero w pierwszym kwartale 2015 roku udało mi się wykonać jedno z założeń na 2014 rok, jednak mimo poślizgu jestem zadowolony i szczerze polecam ten styl życia.

Wiedzieć o czymś a doświadczyć czegoś to dwie osobne rzeczy. Od kilku tygodni, po zmianie bardzo niewielu ustawień w smartfonie i komputerze osobistym, jestem produktywniejszy, efektywniejszy, mniej zestresowany i szczęśliwszy. Co więcej, te zmiany i ich efekty mają swoje potwierdzenie w badaniach naukowych.

Apple zmieniło świat. Być może na gorsze. A wraz z nim cała reszta: Samsung, LG, HTC, Microsoft. Wszyscy, którzy rozpuszczali wirusa smartfonowej zarazy.

Krytykujcie ile chcecie, ale pomysł, choć w formie eksperymentu, jest genialny. Chodnik podzielony na alejki dla pieszych nieużywających telefonów i dla tych, którzy idąc patrzą w ekraniki. Idąc tym tropem zróbmy kawiarnie z osobnymi salami dla nieużywających elektroniki, zakaz używania telefonów w zatłoczonych tunelach czy na stacjach metra i dworcach?

Zawsze wydawało mi się, że „Sala samobójców”, ten miałki i przereklamowany film, to tylko nieco przerysowana reżyserska kreacja. Taka, która epatuje pretensjonalnością i niby metafizyczną treścią. Być może dlatego, że wbrew pozorom jestem trochę za stara, by znać taką młodzież. Młodzież, która zamyka się przed wszystkimi w ciemnym pokoju i odżywa dzięki wirtualnemu alter ego. Młodzież, która nie potrafi żyć inaczej. Bez komputera i Internetu nie widzi świata. I wykorzystuje go do złych celów.